Sorry dat het even geduurd heeft voor ik een nieuw bericht kon posten. Ik heb het namelijk druk gehad met het inrichten van mijn nieuwe kamer. Hoe dan ook, hier volgt de volgende passage uit mijn dagboek. Ik heb het pas overgetypt en vertaald. Ik hoop dat ik het goed doe en dat jullie het dan ook leuk vinden mijn verhaal te volgen.
Groetjes
Aura! (Stay true to yourself, 'cause no one else will ... ;) )


Ik duwde de taken opzij en probeerde langs het dichte bladerdek te kijken. Waar was ik?! En wat deed ik hier? Ik wandelde hier al uren aan een stuk. Zonder resultaat. Het enige wat vorderde waren het aantal krassen op mijn gezicht. Ik snapte er niets meer van. Een half uur geleden zat ik nog met Emily te praten over hoe we onze vriendschap in stand gingen houden met een zee tussen ons. En nu zat ik hier, “ in the middle of no where”!

“Auraaa” In de verte weerklonk een onbekende stem. Ik stopte en luisterde stilletjes. “ooh Auraaaa!” Daar was die zingende stem weer! Er weerklonk een galmend gelach rond mij. Ik begon nu stilletjes te trillen. Wat was er toch aan de hand?! Er brak een tak achter mij en ik draaide me in een ruk om en zag net nog een schaduw tussen de bomen verdwijnen. Weer een tak! En weer die schaduw!

Een tik op mijn schouder ik schrok en slaakte een stil kreetje uit. Stilletjes draaide ik me weer om. Voor me stond een man die zeker twee meter leek te zijn. Zijn haren waren vettig en besmeerd met vuil en kleefde tegen zijn gezicht aan. Hij glimlachte en toonde zijn tanden. Of toch de tanden die er nog over waren.

“Kom Aura, je bent van mij nu” zei hij met een knipoog. Hij probeerde me te grijpen maar ik gooide me in een reflex op grond en schopte hem tegen zijn beide schenen. Hij viel neer van de pijn. Snel kroop ik recht en begon te lopen. Natte bladeren en takken sloegen tegen mijn gezicht. Ik hief mijn armen op als bescherming.

Het leek alsof de takken me begonnen tegen te houden en terug te trekken. Ze grepen naar me en probeerde me vast te houden. Wortels leken uit de grond te springen terwijl ik al springend ze probeerde te ontwijken. Het duurde niet lang voor ik met mijn gezicht tegen de grond ging.

De wortels begonnen zich rond me te draaien en hielden me stokstijf op de grond. Ik schreeuwde het uit van de schrik. Ik probeerde me uit de greep van de bomen te wriemelen zonder effect. Weer schreeuwde ik, maar het enige antwoord dat ik kreeg was van diezelfde zingende stem. “Ooh Auuraaa.” Ik kon mijn tranen niet meer bedwingen en liet mijn hoofd naar achter hangen.

De man kwam dichter en dichter, tot hij voor me stond. Hij knielde langs mijn hoofd en boog zich voorover tot onze gezichten maar enkele centimeters van elkaar verwijderd waren. “Daar ben je liefje. Je hebt niets te vrezen hoor, ik doe je niets.” Had hij gezegd terwijl hij een groot slagersmes uit zijn achterzak haalde.

Ik schreeuwde, zoals nooit te voren. Het voelde alsof mijn stembanden zouden springen. Ik schopte en schopte tot ik plots op de grond viel. Een zachte, droge grond… Verward keek ik om me heen. Mijn kamer! Nog nooit was ik zo blij geweest om mijn eigen kamer te zien. Ik sprong op en liep even door mijn kamer. Alsof ik wou controleren of het wel allemaal echt was. Ik deed even de deur open en keek door de gang. “Het was maar een droom.” Zei ik opgelucht.

18-08-2008 om 12:54 geschreven door Aura