De reis van Groot-Brittanië naar België duurde niet lang. Ongeveer een uur van Waterloo naar Brussel. Een uur om mijn leven deze drastische wending te geven. Een uur, om alles wat mij bekend en vertrouwd was achter te laten. Ik zou opnieuw beginnen ...

Mijn naam is Aura Bright. Een zestien jarig meisje dat al haar dromen en verleden heeft achtergelaten in Greenwich, een dorpje net buiten Londen. Hier wonen betekende alles voor mij. Het afgelegen, gezellig huisje in het heuvelachtig gebied van Greenwich. De open ruimte waar ik mee omringd werd had me altijd al een gevoel van vrijheid gegeven. Mijn vrienden... Mijn vrienden en ik hadden een hechte band. Als enigst kind beschouwde ik hen als mijn broers en zussen ... en ik? Ik was als een zus voor hen. Kortom ... Greenwich was mijn hemel op aarde.

Ongeveer een maand voor ons vertrek kreeg ik het van mijn ouders te horen. We zouden verhuizen. Alleen dit al werd me te veel. Ik overrompelde hen met vragen. Ik kon het niet geloven! Hoe kon ik mijn hemel achter laten? Hoe kon ik me ooit nog ergens anders aanpassen?

"Ik heb een aanbod gekregen wat ik gewoon niet kan afslaan," had mijn vader gezegd.  "Werken als manager van een bedrijf. Mijn loon wordt hiervoor bijna verdriedubbeld! We zullen het eindelijk goed hebben! We zullen eindelijk op ons gemak en zorgenloos kunnen leven!" Mijn ouders hadden me vroeger zo lang mogelijk weggehouden van hun problemen. Maar geld was altijd hun grootste zorg geweest. Ruzies in de holst van de nacht maakte me wakker. Soms over een stomme pond die voor hun blijkbaar hét verschil hadden kunnen maken. Als klein meisje luisterde ik altijd stilletjes mee boven aan de trap. En in het donker, met het gegalm van hun stem door de gangen en tegen de muren, klonk alles zo eng.
 
Ik antwoordde niet in het begin. Luisterde alleen maar naar de verre stem van mijn vader die nog altijd bleek te spreken tegen mij.
Plots vroeg ik simpelweg "Naar waar?" Hij keek me eerst even aan, sloeg zijn ogen neer en antwoorde toen stilletjes. "België". Dat was de druppel. Ik draaide me zonder woord om en ging mijn kamer in. Die avond heb ik gehuild. Samen met de regen en het onweer. En verborgen in mijn kleerkast, onder de hangende kleren, stroomde mijn tranen.

Wat kon ik doen? Wat kon ik zeggen? ... Niets. Mijn vader had gelijk, dit was een aanbod wat hij niet kon afslaan. Dit zou ons leven veranderen voor het goede. Maar voor mij? Als tiener in een alsmaar moeilijkere wereld? Wat betekende dit voor mij? Alles zou veranderen ... Alles.

Uren aan een stuk bleef ik nog stil zitten in mijn kleerkast en snikte hier stilletjes mijn verdriet weg.

28-07-2008 om 13:17 geschreven door Aura