En toen was ik veerttien, ik geloofde heilig dat wat ik wat betreft mijn eetpatroon tot waarheid had gemaakt ook echt de waarheid was. Ik werd opgenomen. Ik werd er onbewust toe gedwongen regelmatig te eten en het eten/niet eten speelde steeds minder. Eetbuien had ik nog steeds af en toe, maar die wist ik goed te verbloemen. Compenseren deed ik ook nog wel, maar zoals ieder normaal mens dat zou doen (tenminste in zoals ik denk). Ik had steeds minder moeite met mijn eetbuien en leek er steeds meer vrede mee te hebben, waardoor het langzaamaan steeds minder werd. Er waren ook periodes waarin het minder goed ging, meestal wanneer het verder met mij ook minder goed ging. Dan was ik weer meer bezig met het compenseren in alles wat ik wel of niet at. Maar het stond véél minder op de voorgrond in mijn gedachtenwereld, het zal er ongetwijfeld wel zijn geweest, maar er waren betere dingen waar ik me mee bezighield en die ook meer op de voorgrond kwamen, bleven en stonden. Misschien dat het ook beter ging toen ik mezelf begon te beschadigen, dat ik een andere manier had gevonden om emoties te uitten.

Daantje