Ik ben Daan, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Daantje.
Ik ben een vrouw en woon in (Nederland) en mijn beroep is opleiding SPW.
Ik ben geboren op 26/09/1990 en ben nu dus 35 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: volleybal, muziek, werken met kinderen, shoppen (bij de h&m), schoenentic, lezen, schrijven, schilderen, tekenen etc..
over op de nutrilon van m'n neefje of toch de pizza?
Ik wil het allemaal zo graag anders doen! Ik wil het echt heel graag. Nu ik zelf zie hoe "groot" mijn probleem met eten is, komen er zoveel gevoelens naar boven. En zo heftig, net alsof ze zich al die jaren hebben opgespaars en zich nu ineens laten zien. En juist nu lijk ik me nov veel bewuster te zijn van mijn eten/niet eten gevecht, alsof ik het nu pas bewust meemaak. Ik ben me bewust van iedere gedachte en vooral iedere hap die er in gaat. En het is zó moeilijk om dan nu toch die bewuste keuzes daarin te maken, ik merk nu dat ik op die momenten werkelijk niet meer weet wat wel of niet goed is. Maar donderdagavond heb ik zelfs een stuk taart gegeten, zonder daarna toe te geven aan die onbewuste dwangmatige drang om het er weer uit te gooien, nooit ben ik me eerder zo bewust geweest van die gedachten. Vrijdag werd het daardoor wel weer moeilijker om te eten, at ik weer minder omdat ik het dus op die manier ging compenseren. Mijn manier van compenseren heeft twee kanten, óf ik gooi het er uit, óf ik eet de dagen en weken erna heel veel minder. Compenseren zonder dat het eigenlijk nodig is, van de gezonde kant gezien dan, in mijn hoofd is de realiteit schijnbaar anders. Vandaag at ik pizza (ik moest oppassen en ze hadden een pizza voor me gehaald), ik was zo boos op mezelf dat ik me daar zo rot onder voelde, boos en verdrietig, juist vanwege die woede en het verdriet omdat ik niet normaal met eten om kan gaan. Huilend heb ik de pizza gegeten. Maar ik heb het wel gedaan en nu voel ik me er wel beter door, heb me niet door mijn gedachten laten leiden. Ik ben vooral heel bang. Bang dat ook deze keer mijn schreeuw om hulp wordt genegeerd. Ik voel me al zo lang alleen in dit gevecht. Maar misschien komt het nu toch goed. Misschien was het toen niet het juiste moment en is het dat nu wel. Nu heb ik mensen om me heen die me echt graag willen helpen en dat ook kunnen. Ik hoop dat het goed komt en hoop is het belangrijkst, als ik die niet meer heb, ben ik echt verder van mezelf af dan ooit. En soms heb ik die hoop niet meer, maar nu wel. Ik durf te hopen, dus ik hoop dat het goed gaat komen!
En toen was ik veerttien, ik geloofde heilig dat wat ik wat betreft mijn eetpatroon tot waarheid had gemaakt ook echt de waarheid was. Ik werd opgenomen. Ik werd er onbewust toe gedwongen regelmatig te eten en het eten/niet eten speelde steeds minder. Eetbuien had ik nog steeds af en toe, maar die wist ik goed te verbloemen. Compenseren deed ik ook nog wel, maar zoals ieder normaal mens dat zou doen (tenminste in zoals ik denk). Ik had steeds minder moeite met mijn eetbuien en leek er steeds meer vrede mee te hebben, waardoor het langzaamaan steeds minder werd. Er waren ook periodes waarin het minder goed ging, meestal wanneer het verder met mij ook minder goed ging. Dan was ik weer meer bezig met het compenseren in alles wat ik wel of niet at. Maar het stond véél minder op de voorgrond in mijn gedachtenwereld, het zal er ongetwijfeld wel zijn geweest, maar er waren betere dingen waar ik me mee bezighield en die ook meer op de voorgrond kwamen, bleven en stonden. Misschien dat het ook beter ging toen ik mezelf begon te beschadigen, dat ik een andere manier had gevonden om emoties te uitten.
Vanmiddag kwam het verhaal ineens uit mijn mond, zomaar, zonder dat ik erover na had gedacht dat ik het zou vertellen. Het verhaal van mijn gevecht met eten toen ik twaalf of dertien jaar was. Ik was een vroege leerling, zat net in de tweede klas. Ik zat in een totaal andere klas als de burgklas waarin ik gestart was en ook kreeg ik nieuwe medicijnen. Ik zag er al in de vakantie heel erg tegenop om in een andere klas en met een andere mentor het nieuwe schooljaar te moeten starten. Het was voor mij moeilijk te begrijpen dat sommige dingen in het leven veranderen, ik kon er niet goed tegen en lag er nachten van wakker. Toen ik het eenmaal zeker wist in welke klas ik zou komen en dat ik een andere mentor kreeg, lag ik werkelijk helemaal in puin. Hoe ik toen de zomervakantie ben doorgekomen zou ik nu echt niet meer weten, ik denk dat het meer overleven dan leven moet zijn geweest. Toch ben ik na de vakantie weer naar school gegaan, ookal had ik gezworen er nooit meer een voet over de drempel te zetten. In het begin ging het nog wel, wist ik me aardig te redden in de nieuwe situatie. Maar toen er gestart werd met de nieuwe medicijnen, kon ik niet meer. Ze hadden me al verteld wat de bijwerkingen waren, onder andere dat ik meer eetlust zou kunnen krijgen en dat ik er buiten dat ook nog gewoon van zou kunnen aankomen. Dat zag ik eigenlijk niet zo zitten, maar ik werd min of meer gedwongen laat maar zeggen. Ik ben in het begin met de nieuwe medicijnen erg voorzichtig geweest met eten, ik denk dat het daar allemaal begonnen is. Ik ben nooit superslank geweest, eigenlijk tot dat moment ook nooit echt dik, maar toch was ik nooit tevreden met hoe ik (voornamelijk mijn buik) er uit zag. Toen ik begon met de medicijnen begon ik me steeds bewuster te worden van eten en begon ik er steeds meer over na te denken. Dat was toen nog niet echt terug te zien in mijn gedrag, het was vooral mijn geobsedeerde gedachtengang. De weegschaal begon aan te geven dat ik misschien toch niet goed genoeg oplette, ik baalde van mezelf toen ik dat cijfertje steeds meer zag oplopen. De medicijnen maakten me depressief en ik werd er dus ook nog dik van. De wereld kon me gestolen worden, het hoefde voor mij niet meer. Eerst die medicijnen die ik niet wilde, toen die depressie die door iedereen ontkent werd en waar ik alleen mee rondliep, en daarna ook het aankomen in gewicht was voor mij als beginnende puber te moeilijk om mee om te gaan. Ik durfde niet meer te praten, ik kon alleen nog huilen. Vaak ben ik van school weggegaan met een smoes om vervolgens thuis bij m'n moeder in tranen uit te barsten. Toen het gevoel dat de wereld me gestolen kon worden steeds meer bezit begon te nemen van mij als persoon, kon ik steeds minder weerstand bieden tegen de bijwerkingen van de medicijnen. Omdat mijn moeder me niet kon helpen, begon ik met op de bank hangen en films of tv kijken. In het begin was het onschuldig dat daar een zak chips bij hoorde. Maar het liep steeds verder uit de hand en op school begon ik zelfs al te plannen hoe en wat ik straks zou kopen (iedere keer bij een andere winkel) om te eten. Ik voelde me kut, maar tegerlijkertijd ook weer wat beter, het leek wel alsof ik fantaseerde dat dat mijn doel van het leven was geworden. Toen ik uiteindelijk toch weer mocht (of eigenlijk deed ik het gewoon omdat ik het niet meer wilde) stoppen met de medicijnen, werd ik langzaamaan weer wat vrolijker. Maar nog steeds had ik moeite met het omgaan met lastige emoties. En doordat ik tijdens die depressie door eten met mijn emoties ben om gegaan, bleef ik eten. Op sommige momenten heb ik huilend om hulp gevraagd bij m'n moeder, maar het leek niet door te dringen. Ik durfde steeds minder duidelijk aan te geven dat ik hulp nodig had, want ik werd genegeerd. Ergens snap ik dat van mijn ouders ook wel, ik was een heel lastig kind en ik denk dat ze allang blij waren dat ik er een andere uitlaatklep bij had gevonden.
Ik voelde me zo alleen, zó ontzettend alleen. Ik dacht dat ik het alleen moest doen en ik begon er steeds meer in te geloven dat ik het zelf wel op zou lossen. Het werd voor mij waarheid om zoveel mogelijk te verstoppen, te beginnen met compenseren en zo hard mogelijk mijn best te doen zodat het niet gezien zou worden. Ik begon de waarheid te verdraaien en begon een eigen waarheid te creeeren, waar ik nog lang in zou geloven.
Vandaag heb ik een heftig gesprek gehad met mijn pb-er op de groep. Voor het eerst in mijn leven heb ik niet ontkent dat ik problemen heb met eten. Jarenlang heb ik ervoor weggerend, vanaf mijn twaalfde/dertiende, tot nu. Gisteren besefte ik dat mijn omgaan met eten écht een probleem is en niet een onhondig obstakel wat ik vanzelf weer kan laten verdwijnen. Ik kan het niet zelf oplossen en het is moeilijker dan ik dacht. Waar ik voorgaande jaren er niet eens mee over nadacht hoe ik aan het denken was, besefte ik gister en vooral ook vandaag hoe ik over eten denk en hoe gestoord dat eigenlijk wel niet is. Ik besef me dat het makkelijker was toen ik erover zweeg, want toen hoefde ik er niks mee te doen, kon ik ervoor blijven wegrennen, ik was me er immers niet van bewust, veel makkelijker dus dan hoe het er nu voor staat. Mijn pb-er kwam met het voorstel om eens naar de dietiste te gaan, omdat ik aan had gegeven dat ik niet meer weet wat wel of niet "goed" of "fout" is. Ik weet wel dat het vooral in mijn denkpatronen zit, vooral in mijn angsten.
Ik ben dus Daantje. Daan is niet mijn echte naam, maar mijn jongensnaam zeg maar (zo was ik genoemd wanneer ik een jongen was geweest) en ik ben achttien jaar. Al sinds mijn veertiende woon ik niet meer thuis. Ik ben klinisch opgenomen binnen de psychiatrie. Dat klinkt heel ernstig, maar dat is het niet. Ik ben gewoon een mens, functioneer normaal in mijn klas en volg de opleiding pedagogisch werk. Ik wil later ook echt met kinderen gaan werken. Ik heb een oudere broer en zus, ik ben echt een nakomertje. En nee, ik woon niet op groepen vanwege mijn zweetvoeten. Ik heb de nodige problemen met mezelf. Op dit moment staat de diagnose borderline voorop, gevolgd door een twijfelachtige (omdat het niet officieel vaststaat) ADHD diagnose en vervolgens de PDD-NOS diagnose. Die laatste weet ik wél zeker, maar in de loop der jaren heb ik er dusdanig mee om leren gaan dat mijn omgeving zich de laatste tijd nog maar eens achter de oren krabt of het wel waar is of niet. Een groot compliment dus eigenlijk, maar het voelt soms alsof die problemen niet erkent worden, alsof ze er nu ook niet meer mogen zijn. Na het gesprek gister met mijn mentor op de groep, moet ik nu ook gaan toegeven problemen te hebben met eten, of zoals zij het zo mooi zei; "een eetgestoorde kan er ook wel bij". Noem het allemaal maar hoe je het noemen wilt, het beestje moet immers een naam hebben. Ik kan ze allemaal in één naampje proppen: klote. Maar tegerlijkertijd is het ook iets van mij, als die dingen er niet waren, was ik ook niet zoals ik nu ben. En ondanks dat ik soms diepe haat voel voor mezelf, ben ik ook de enige die ik onvoorwaardelijk zal koesteren. Even korter door de bocht: ik moet het er maar mee doen. Soms is dat heel lastig, maar soms gaat het me ook verbazingwekkend goed af en kan ik in de spiegel kijken en denken: "wat zou het leven toch ontzettend saai zijn als ik niet ben zoals ik ben". En dat is natuurlijk wel een feit. Want hoe moeilijk het soms ook is om met alles om te gaan waar ik het zo moeilijk mee kan hebben; je kan niet zeggen dat mijn leven niet afwisselend genoeg is. De dingen die ik tegenkom, kunnen heel lastig, moeilijk, pijnlijk en vooral ingewikkeld (vooral omdat ik dat zelf zo maak) zijn. Ondanks dat het me verward, geeft het me ook heel veel. Ik maak er ook veel door mee, niet alleen de moeilijke dingen, maar juist ook de leuke. Want op je veertiende opgenomen worden op een leefgroep, is niet alleen kut, het is zeker ook heel leuk. Het kan heel gezellig zijn met leeftijdsgenoten in één huis te wonen, samen opstandig te zijn, te kunnen lachen en ouwehoeren, en de raarste dingen uit te halen en mee te maken. Ik heb veel leuke heriinneringen meegekregen van beide groepen van die eerste instelling waar ik in woonde. En ook op de groep waar ik nu woon, binnen een andere instelling en andere leeftijdscategorie.
tot zover mijn " ik stel me even voor verhaaltje " als je vaker mijn blog leest, zul je vanzelf lezen hoe mijn leven er uit ziet, welke leuke en minder leuke dingen ik meemaak en waarmee ik soms worstel in het leven. Ik nodig je uit om mijn gevecht mee te maken via dit blog, haha. Lekker dramatisch beschreven, ze noemden me vroeger wel eens dramaqueen, vast geen raadsel waar die vandaan komt ;-) Xx Daantje
Mijn karakter en ik
