Ik ben dus Daantje. Daan is niet mijn echte naam, maar mijn jongensnaam zeg maar (zo was ik genoemd wanneer ik een jongen was geweest) en ik ben achttien jaar. Al sinds mijn veertiende woon ik niet meer thuis. Ik ben klinisch opgenomen binnen de psychiatrie. Dat klinkt heel ernstig, maar dat is het niet. Ik ben gewoon een mens, functioneer normaal in mijn klas en volg de opleiding pedagogisch werk. Ik wil later ook echt met kinderen gaan werken. Ik heb een oudere broer en zus, ik ben echt een nakomertje. En nee, ik woon niet op groepen vanwege mijn zweetvoeten. Ik heb de nodige problemen met mezelf. Op dit moment staat de diagnose borderline voorop, gevolgd door een twijfelachtige (omdat het niet officieel vaststaat) ADHD diagnose en vervolgens de PDD-NOS diagnose. Die laatste weet ik wél zeker, maar in de loop der jaren heb ik er dusdanig mee om leren gaan dat mijn omgeving zich de laatste tijd nog maar eens achter de oren krabt of het wel waar is of niet. Een groot compliment dus eigenlijk, maar het voelt soms alsof die problemen niet erkent worden, alsof ze er nu ook niet meer mogen zijn. Na het gesprek gister met mijn mentor op de groep, moet ik nu ook gaan toegeven problemen te hebben met eten, of zoals zij het zo mooi zei; "een eetgestoorde kan er ook wel bij". Noem het allemaal maar hoe je het noemen wilt, het beestje moet immers een naam hebben. Ik kan ze allemaal in één naampje proppen: klote. Maar tegerlijkertijd is het ook iets van mij, als die dingen er niet waren, was ik ook niet zoals ik nu ben. En ondanks dat ik soms diepe haat voel voor mezelf, ben ik ook de enige die ik onvoorwaardelijk zal koesteren. Even korter door de bocht: ik moet het er maar mee doen. Soms is dat heel lastig, maar soms gaat het me ook verbazingwekkend goed af en kan ik in de spiegel kijken en denken: "wat zou het leven toch ontzettend saai zijn als ik niet ben zoals ik ben". En dat is natuurlijk wel een feit. Want hoe moeilijk het soms ook is om met alles om te gaan waar ik het zo moeilijk mee kan hebben; je kan niet zeggen dat mijn leven niet afwisselend genoeg is. De dingen die ik tegenkom, kunnen heel lastig, moeilijk, pijnlijk en vooral ingewikkeld (vooral omdat ik dat zelf zo maak) zijn. Ondanks dat het me verward, geeft het me ook heel veel. Ik maak er ook veel door mee, niet alleen de moeilijke dingen, maar juist ook de leuke. Want op je veertiende opgenomen worden op een leefgroep, is niet alleen kut, het is zeker ook heel leuk. Het kan heel gezellig zijn met leeftijdsgenoten in één huis te wonen, samen opstandig te zijn, te kunnen lachen en ouwehoeren, en de raarste dingen uit te halen en mee te maken. Ik heb veel leuke heriinneringen meegekregen van beide groepen van die eerste instelling waar ik in woonde. En ook op de groep waar ik nu woon, binnen een andere instelling en andere leeftijdscategorie.

tot zover mijn " ik stel me even voor verhaaltje "
als je vaker mijn blog leest, zul je vanzelf lezen hoe mijn leven er uit ziet, welke leuke en minder leuke dingen ik meemaak en waarmee ik soms worstel in het leven. Ik nodig je uit om mijn gevecht mee te maken via dit blog, haha. Lekker dramatisch beschreven, ze noemden me vroeger wel eens dramaqueen, vast geen raadsel waar die vandaan komt ;-)

Xx
Daantje

06-05-2009 om 00:00 geschreven door Daantje