Vandaag heb ik een heftig gesprek gehad met mijn pb-er op de groep. Voor het eerst in mijn leven heb ik niet ontkent dat ik problemen heb met eten. Jarenlang heb ik ervoor weggerend, vanaf mijn twaalfde/dertiende, tot nu. Gisteren besefte ik dat mijn omgaan met eten écht een probleem is en niet een onhondig obstakel wat ik vanzelf weer kan laten verdwijnen. Ik kan het niet zelf oplossen en het is moeilijker dan ik dacht. Waar ik voorgaande jaren er niet eens mee over nadacht hoe ik aan het denken was, besefte ik gister en vooral ook vandaag hoe ik over eten denk en hoe gestoord dat eigenlijk wel niet is. Ik besef me dat het makkelijker was toen ik erover zweeg, want toen hoefde ik er niks mee te doen, kon ik ervoor blijven wegrennen, ik was me er immers niet van bewust, veel makkelijker dus dan hoe het er nu voor staat. Mijn pb-er kwam met het voorstel om eens naar de dietiste te gaan, omdat ik aan had gegeven dat ik niet meer weet wat wel of niet "goed" of "fout" is. Ik weet wel dat het vooral in mijn denkpatronen zit, vooral in mijn angsten.

Daantje