Vrijdag: Vanmorgen naar Mabunti geweest. Katia, een Belgische vrouw heeft hier samen met twee Afrikaanse vrouwen een centrum opgericht voor vrouwen die geopereerd zijn van Fistula. Deze vrouwen worden uitgesloten uit hun gemeenschap. Na de operatie kunnen zij terug opgenomen worden in de gemeenschap. Per jaar krijgen 10 vrouwen een opleiding van één jaar. Ze leren stikken, stoffen bedrukken en maken ongelooflijk mooie dingen.. souveniertjestijd dus... Daarnaast krijgen ze ook onderwijs. Op het einde van het jaar krijgen ze een stikmachine cadeau en kunnen een eigen bedrijfje opstarten in hun thuis omgeving, en zo hun boterham verdienen..

Daarna was het al ontspanning geblazen... zoals we begonnen zijn, zijn we ook geëindigd: relaxen op het strand, van een prachtig eilandje. HIervoor moesten we eerst nog de boot nemen. Klein bootje in, klein bootje uit... grote boot in... grote boot uit en terug klein bootje in en uit.. een heel avontuur voor Mimoza. Gelukkig was het de moeite waard en hebben we enkele heerlijke uren gehad. Ik heb nog nooit zo'n warm zeewater geweten.

Na een heerlijke douche gaan we nog één maal dineren op ons dakterras en dan is het tijd om richting luchthaven te gaan.. Het einde van een ongelofelijke reis die ons nog lang zal bij blijven..

Donderdag: Vanmorgen naar het CCBRT ziekenhuis geweest. Een ziekenhuis met moderne apparatuur waar iedereen terecht kan, ongeacht de financiële middelen van de familie. In het oogziekenhuis, gesteund door Licht voor de Wereld, worden dagelijks tientallen oogoperaties uitgevoerd, vooral voor cataract. Enkele leerlingen interviewden een patiënt vlak voor zijn operatie. Morgen interviewen we hem opnieuw na de operatie, wanneer hij terug kan zien. 

Het was een unieke ervaring... wachtzalen in open lucht, toch een heel ander gevoel dan in onze ziekenhuizen, maar het belangrijkste is dat er zoveel mensen geholpen worden. 

Deze namiddag is een deel van de groep gaan fietsen, een ander groepje ging op stap met de [bajaja]. Enkelen hebben van een rustige namiddag op het dakterras van het hostel genoten. 

Vandaag geen foto's. In het ziekenhuis geen foto's genomen owv privacy en ik was één van diegenen die vanmiddag genoten heeft van een rustige namiddag. 

Dinsdag: vanmorgen vroeg uit de veren met alweer een stralende zon. Na het ontbijt richting school. Daar stond een groep leerlingen klaar om samen met ons en enkele bouwvakkers mee te helpen aan de bouw van de keuken. Stenen doorgeven, cement maken ( zonder molen!), water aanvoeren en de meesten onder ons hebben zelfs leren metsen. 

'S Middags was het feest voor de internaatskinderen, die allemaal een visuele beperking hebben. Eerst hebben we samen met hun een rijkelijke maaltijd genuttigd, en ook de kids kregen deze keer frisdrank! Daarna deelden we alle kleding uit die we meegebracht hadden, en dat was een hele hoop.... zalig die blije gezichtjes toen ze even later in hun nieuwe outfits kwamen spelen! Want ja, in de namiddag hadden we een spelletjesnamiddag voor de kinderen van het internaat. Deze namiddag sloten we af met een heuse Torbal wedstrijd ( balsport voor blinden en slechtzienden) tussen België en Tanzania. Op de koop toe kregen we ook nog een heerlijke regenbui gratis bovenop... 

Maandag: vanmorgen eerst bij de locale autoriteiten langs geweest om braaf handjes te schudden. 

Eens dit achter de rug was konden we eindelijk naar de school. Onze leerlingen mengden zich onmiddellijk tussen de kinderen en dat viel in goede aarde.

Na de speeltijd kregen we een rondleiding in de school en op het internaat voor de kinderen met visuele beperking. Een groot contrast met onze leefgroepen in Kiwoluwe. Kleine kamers van 4 en één  begeleider voor 60 kinderen. Maar de manier waarop de kinderen elkaar helpen is mooi om te zien.

We hebben ook een aantal klassen bezocht. De jongere kinderen met visuele beperking krijgen in kleinere groepen les, maar de ouderen zitten met gemiddeld 90 leerlingen in de klas! De braille wordt nog "geprikt" met een naaldje en een rooster!

In de namiddag brengen we in twee groepen een bezoek aan een gezin waar kinderen met een visuele beperking wonen, die begeleidt worden door een gespecialiseerde "reizende" leerkracht, zodat ze naar de lokale school kunnen. Het werden zeer confronterende gesprekken en " beelden".  Toch hebben we onderweg ook nog kunnen genieten van de prachtige natuur. Hieronder enkele beelden, maar veel te weinig om alles te kunnen weergeven....