Vanmorgen zijn Walter, Jems en ik, onder begeleiding van onze zeer ervaren gids Frans, Pétionville nog even gaan verkennen. We zijn het hotel Kinam gaan bekijken. Hier werd Jems, 11 jaar geleden, in mijn armen gegeven. We hebben op dezelfde plaats dan ook een fotooke getrokken hé.
Naar gewoonte zijn we te laat vertrokken richting vlieghaven. Daar aangekomen zagen we dat de oma van Kiani en Zeno er was om afscheid te nemen. Op de luchthaven verliep alles nogal chaotisch, maar we zijn uiteindelijk, met vertraging uiteraard, goed vertrokken.
Onze laatste dag in Haïti. Om 8u vertrokken we richting Verrettes om de families van Kiani, Zeno en Milouse nog eens op te zoeken. Na een bezoekje aan het pleeggezin van Milouse, het aankopen van een bal voor Jems, een platte band en een bezoek aan de garage gingen we echt op weg. Na een rit van 4u hebben we eerst Milouse afgezet aan het huisje van haar familie. Ze hadden het heel mooi versierd. Dan zijn we verder gereden naar het huisje van Finado. En daar stonden mama, papa en Jems al te wachten. Jems was ongelooflijk blij met zijn voetbal. Echt ontroerend.
En dan volgde het onvermijdelijke : het afscheid. Daar ben ik niet goed in hoor ! Wat Kiani en Zeno op dat moment dachten weet ik niet, maar ik vond het verschrikkelijk om Jems achter te laten in een land waar hij geen toekomst heeft. Enfin, het zal even duren voor ik dat een plaatske kan geven hoor.
De terugweg was ongelooflijk. Zon slechte weg. We zijn dan ook nog eens in panne gevallen. Om 20u waren we terug in het hotel. We zijn in le petit Bistro gaan eten en hebben onze laatste avond al lachend doorgebracht. Om 2u zijn we naar ons beddeke gegaan
Je gaat het nooit geloven, maar we zijn vandaag maar met 8 minuten vertraging vertrokken! Van Port-Salut zijn we terug richting Les Cayes gereden, waar Suzanne afscheid heeft genomen van haar familie.
Na een rit van 4u kwamen we terug aan in het hotel te Pétionville. Na enige tijd kwam er ineens familie van Kiani en Zeno opduiken. De grootmoeder was uit Desarmes naar hier gekomen om haar kleinkinderen nog eens te zien. Ook tante Joseline was er, samen met nog een tante. Het was een zeer leuk gesprek. En weet je nu wat!? Er zouden nog een halfbroer en halfzus van Kiani en Zeno in België moeten zijn. Ze zijn in 1998 geadopteerd. Marina moet het nog natrekken, maar dat is één van de eerste vragen die we morgen aan de papa zullen stellen. Stel je dat voor. Kiani en Zeno zagen dat direct zitten. En dan kwam het afscheid. Hier had Kiani het heel moeilijk en liet de tranen de vrije loop. Het zal nu wel even duren voor ze hen terug zal zien.
