… trok ik samen met zestien andere buitenlandse studenten (7 Belgen, 3 Spanjaarden, 2 Denen, 1 Duitser, 2 Nederlandse, 1 Griekse en 1 Finse) van woensdagavond tot maandagochtend naar het hoge noorden (ook wel es Lapland genoemd). Amaaaaai, zonder twijfel het hoogtepunt van dit ganse erasmusavontuur bereikt!

We vertrokken woensdagavond aan het station van Helsinki waar we de nachttrein naar Pello namen.  

Met drie in een superklein kamertje, met weinig nachtrust tot gevolg, kwamen we donderdagochtend rond een uur of tien aan in Pello. Van daar reden we naar onze verblijfplaats voor de komende dagen. Het uitzicht toen we in de trein ontwaakten is onbeschrijfelijk, doch onderneem ik een kleine poging: overal sneeuw, bomen, natuur, bevroren meren, zaaaaalig. Tijdens mijn eerste stapjes op Laplandse grond zakte ik dan ook tot aan mijn knieën in de sneeuw… en dat was nog maar het begin, later volgden namelijk ook nog de rest van mijn benen. (Jaja, tot aan mijn heupen in de sneeuw gezeten).

De ganse groep stortte zich op de twee populairste attributen gedurende onze vier dagen: een opblaasbare band en een rood sleetje waar we de zotste sleetochten mee zouden beleven.

Na wat gespeeld te hebben, trokken we naar de rendierenboerderij: Tatuka waar we ons “Reindeer driving licence” met glans behaalden. Jaja, je hoort het goed, Inge Coene reed met een rendier! We maakten een ‘safaritocht’ van 5 km met de lieve diertjes, ongelooflijk! In de bossen, langs een groot meer met het zonnetje in ons gezicht, met sneeuw op de achtergrond ons voor vijf kilometer laten voorttrekken door een rendier… Je kunt dit gevoel echt niet beschrijven! Ik hoop daarom dat de foto’s een beetje sfeer brengen.

Na onze helse tocht aten we bij ‘echte’ Lappen pannenkoeken aan het kampvuur, waarna we tevreden huiswaarts keerden om nog meer helse tochten met de slee en de ‘donut’ te beleven.

Vrijdag stond dan skieën op het programma… uhum uhum. Paniek, want ik heb nog nooit in mijn leven op van die dingen gestaan, mijn knie is niet honderd procent in orde en er was geen leraar voorzien die ons de basis zou leren. Je kunt je het dus al voorstellen wat een gesukkel dat was! Mijn eerste opdracht was dan ook al om die botten in die ski’s te krijgen, wat bij mij ruim tien minuten in beslag nam. Eens die dingen vastzaten moest ik dan ook nog naar boven zien te geraken. Kmoet zeggen, de pannenkoeken van de dag ervoor hebben mij toch meer gesmaakt dan de gelijknamige liften! Pfff, had ik dan eindelijk zo’n lift vast, sloegen mijn ski’s over elkaar en lag ik plat op mijn buik in de sneeuw te ploeteren. Nee, dacht ik op dat moment, skieën is toch niks voor mij.

Maar ik gaf niet op… Na lang geploeter raakte ik eindelijk boven. Ik kon toch wel de volledige meter naar beneden skieën, waarna ik opnieuw tegen de grond lag.

Maar, na enkele keren pijnlijk tegen de grond gaan, ging het telkens beter en beter, en op het einde van de dag kon ik ‘valloos’ de heuvel naar beneden skieën.

En dat was maar goed ook, want zaterdag stond opnieuw skieën op het programma. Dit keer trokken we naar Zweden (Pello ligt namelijk op de grens met Zweden). Daar begon ik opnieuw vol goeie moed, en wonder boven wonder, het ging zeer vlotjes. Te vlotjes misschien, want ik liet mij overhalen om mee naar boven te gaan om op de blauwe piste te skieën. Amaaaai, was dat eventjes te hoog gegrepen! Lang geleden dat ik nog zoveel schrik had voor iets. Maar goed, na enkele sneeuwduiken raakte ik veilig terug beneden zonder al te veel pijn!

Wat een ervaring! Nu kan ik tenminste zeggen dat ik in mijn leven al es geskied heb!

De rest van de dag genoten we nog van de sauna en de prachtige zonsondergang, de dag was weer voorbijgevlogen.

Zondag moest alles dan opgekuist worden, dus we hadden de taken mooi verdeeld. Aangezien we nog een uur vrij hadden, besloten Jelle, Jan, Dennis, Anders en ik om nog een “kleine” wandeling te maken. Jammer genoeg viel die kleine wandeling nog al groot uit, waardoor we op een bepaald moment totaal niet meer wisten waar we waren, midden in de bossen in the middle of nowhere, geen herkenningspunten, niks! Maar ook dit hebben we overleefd J!

Zoals je ziet, het waren vier zaaaaaaaalige dagen die voor mij mijn Finlandreis tot een onvergetelijke ervaring hebben gemaakt!

Foto’s kunnen jullie binnenkort bekijken op de site waar al mijn andere foto’s staan ;-).

Ziezo, tot zover mijn Laplandverslag!

Hou jullie goed, ik probeer dat hier ook te doen!

Heeeel veel liefs voor elk van jullie!

X

Iengeltje

14-04-2008 om 18:42 geschreven door Inge