Gisteren waren de CASEDleden en ik afgesproken voor een rendez-vous met de kinderen, alleszins die kinderen die een persoonlijke sponsor hebben. Van de 10 kinderen was helaas enkel de helft aanwezig, omdat het REGENDE. Oke, ik ben niet de meest geduldige vlieg in het heelal, maar REGEN?????? Het miezerde zachtjes, toch komen de Haitianen dan blijkbaar niet graag buiten.
Alleszins, een uur na het afgesproken uur kwamen Mika en Remus aan in het Pinchinatlyceum. Theodulfe Moise en zijn zusje, Vladimir, Robenson Thomas en Nancy (in een super schattig wit kleedje) waren aanwezig. Er was ook een kindje dat geen persoonlijke sponsor had aanwezig, dus heb ik snel hier en daar wat spulletjes uit zakjes genomen, omdat het zo zielig was dat zij niets kreeg.... De anderen waren ofwel op vakantie, ofwel gewoon thuis. Ik was al blij met een deel kinderen te zien, want hier weet je nooit.
Na de fotootjes en het uitdelen van de cadeautjes, hebben Kari en ik een CASED T-shirt gekregen en zijn we even rond de tafel gaan zitten om wat te praten. Het blijft me verbazen hoe die mensen zich zo kunnen blijven inzetten voor die kinderen ZONDER betaald te worden. Het enige geld dat ze binnen krijgen komt van Education Unlimited en gaat direct naar het schoolgeld, en dan hebben ze nog een andere sponsor die de naschoolse activiteiten probeert te behouden. Onwaarschijnlijk, toch? Tijdens de 'vergadering' liet Remus vallen dat CASED op zoek is naar een bureauruimte, een plek waar ze zowel geinteresseerden als de kinderen kunnen ontvangen. Hij had een huis gezien van 5000 USD per jaar. Ik, lange termijndenkend, heb hem duidelijk gemaakt dat ik dat helaas niet ga kunnen sponsoren en dat ze beter een stukje grond kunnen kopen. Op die manier zijn ze zeker dat het van hen is en ook blijft, na verloop van tijd kunnen we dan beginnen bouwen. Jep, je hoort het: een nieuw project, alleszins bijkomend doel.
Engelse les voor de jongeren in de gemeenschap van Cyvadier
Engels, Frans, Spaans, Creools... aan talen alleszins gebrek.
Elke weekdag van 16u tot 18u onderwijzen (jaja) Kari en ik een vijftiental Haitiaanse buurtjongeren. Ondertussen hebben we al wat werkwoorden en een serieus pak woordenschat door hun hersentjes gejaagd , zoals het hoort. Het mooie en ook leuke is dat de jongeren zeer gemotiveerd zijn om bij te leren en dus ook snel leren. Ik kan me dit, helaas, niet voorstellen in ons Belgielandje tijdens een zomervakantie. Ons klasje bestaat voor het merendeel uit jongens, toch hebben we een schitterend vrouwelijk trio dat wil uitblinken. Gisteren hebben we onze beste studenten, goede scores op toetsen en elke dag aanwezig, beloond met een pakje Oreos! Schitterend om die blije gezichten te zien.
Kari en ik geven de lessen samen, en stel je voor: we lijken op elkaar! Arme leerlingen die een dubbele portie Cabello-maniertjes krijgen dus. Het fijne is dat alles zo vlot en natuurlijk gaat, zowel voor ons als voor de leerlingen. De spijtige realiteit is dat er na ons niemand zal zijn om die lessen verder te zetten.... We proberen Kara alsnog te overtuigen, dus afwachten.
Jaja, alive and kicking! Het is enkel een kwestie van tijd en internet vinden. ;-)
Dus, de afgelopen week. Man, ik ben doodop en blij dat het zondag is, want het raakt je sowieso: de cultuur, de mensen, de warmte en de koeien die je uit je slaap houden.
Zoals ik al zei, hebben we onze handen vol met kinderen. Elke ochtend zijn we naar het Pinchinatkamp geweest om met leuke en minder leuke kinders de tijd te doden. Zo hebben ze onder andere vriendschapsarmbandjes gemaakt (verschillende soorten), gekleurd en getekend, gevoetbald in de bloedhete zon... Zelfs de stoere volwassen mannen hebben in onze activiteiten gedeeld en ik moet zeggen dat het een speciaal zicht is wanneer diezelfde stoere rakkers prentjes aan het inkleuren zijn... Het toont ook hoe schrijnend de situatie is: verveling alom, geen andere activiteiten of interesses, te weinig lust om zich aan het werk te zetten en het gezin te onderhouden. Een bodemloze put?
Pinchinat is en blijft een vreemd plekje. Niet alleen omdat het voormalige voetbalveld nog steeds door tenten wordt bezet, het is de sfeer die er hangt die aan je blijft plakken wanneer je het kamp verlaat. De moedeloosheid van de moeders, de heersende honger, de mannen die rondhangen, de kinderen die elkaar met stenen bekogelen of de ouders die stenen naar de kinderen gooien om ze te berispen. Een vreemd zicht, niet alleen door het verschil in cultuur, dan nog meer in het begrip menselijkheid.
De kinderen zijn echte straatkinderen: een groot gebrek aan degelijke waarden normen, ondermaatse hygiene, een hard leven waarin de kinderen echt voor zichzelf moeten zorgen, op welke manier dan ook. Toch heb je zelfs hierin schattige rakkers die wanneer ze bekogeld worden door anderen, de stenen op de grond gooien in plaats van ze terug te gooien naar hun belagers, die tegen je aankruipen en simpelweg wat lichamelijke warmte willen voelen, die willen leren en maken. Echt, sommige kinderen zijn lief en attent, bewaken jou en je rugzak, kuisen het zweet van je voorhoofd, terwijl je soms zelf een steen zou willen gooien (maar je doet het niet) naar diegenen die op zo een jonge leeftijd al compleet verknipt rondlopen en anderen terroriseren.
Een ander aspect, gewoon door de dubbelzinnige grappigheid ervan, is de kledingwijze van sommige kinderen: jongens in rokjes of kleedjes. Pinchinat is ZEER unisex ;-) Man, ik denk dat het dinsdag was dat Kari, terwijl we zaten te kleuren, omringd werd door allemaal jongetjes zonder broekjes aan: een heus penisfestijn. Vreemd hoor voor 2 vreemdelingen die inzien hoe gevaarlijk zulk iets zou zijn in onze werelden... Hoe gevaarlijk zoiets ook hier is, want nog steeds zijn verkrachtingen van vrouwen en meisjes zeer 'gewoon' hier...
Hoe dubbel het allemaal ook is, ik geniet van de glimlachjes op de gezichtjes elke dag wanneer we met de kinderen spelen, van het geluk dat van sommigen afstraalt omdat je ze een paar uur wat aandacht geeft, met ze speelt en lacht!
, zoals het hoort.
