Na de Whitsundays een wat rustiger gebied met The Town of 1770. Echt de naam van de plaats zo. Een beetje speciaal eh. Dat komt omdat in 1770 Australie ontdekt werd door Captain Cook die er toen zijn eerste voet aan wal zette. In 1770. Daardoor komt dat. In 1770 valt eerlijk gezegd niet veel te beleven. De grootte van het stadje: 2 kleine straatjes. Ik werd er opgehaald door een klein vliegtuigje. Een heel klein vliegtuigje. Eentje dat maximum 4 personen kan vervoeren, inclusief de piloot. Dat is klein eh, Dat zie je alleen in films. De piloot was een beetje zotjes. Pas op, een heel goede piloot, maar een beetje losjes zo. Hij ging op en neer en op een neer met dat minivliegtuigje en dan plots op 1 kant en dan weer plots op de andere kant. Gelukkig kan je altijd wel uit een raam kijken in zo een klein vliegtuigje. Het voorste raam of het achterste of dat links of rechts van je. Anders was ik vast ziek geworden. Maar nu dus niet, het was leuk. Dat vliegtuigje, of de piloot van het vliegtuigje, zette ons af op een afgelegen strand. Daar was alleen een strand. En tenten. en kayaks. En een gasvuurtje. En samen met mij, 8 andere 'gestranden'. Ze noemen het Castaway, naar de film met Tom Hanks, en zo voelde het ook een beetje. We hadden zelfs onze eigen Wilson, de volleybal. Op dat afgelegen eilandje, maakte ik met de anderen een avondwandeling naar een vuurtoren (meer was er niet) maar de zonsondergang daar was prachtig. En dan terughaasten naar het kamp om het kampvuur te starten voor het te donker was. De nacht in de tent geslapen, KOUD snachts, amai, de volgende gezonnebaad en dan terug opgehaald door Bruce, de piloot van het minivliegtuigje. Hij zei plots, geef je camera. Hij zette de camera vooraan in het vliegtuig op het dashbord en zei: pak het! Terwijl hij een bruuske opwaartse beweging maakte meteen gevolgd door een bruuske neerwaartse. Wij verschoten en dachten dat de camera in ons gezicht zou vliegen, maar dat deed ie niet. Hij zweefde langzaam naar ons toe. En onze bewegingen om de camera te grijpen gingen ook heel langzaam. Een moment van gewichtloosheid. Het was een geweldige ervaring. Terug in het hostel kwam ik in een kamer voor 10 terecht, waar slechts 1 ander meisje sliep. Solene. En het zou niet de laatste keer zijn dat ik met haar op de kamer terechtkwam.
Na Magnetic Island ging ik naar Airlie Beach. Ik belandde er in een kamer met allemaal ierse dames. Allemaal leerkrachten. Ze hadden net de Whitsundays gedaan, en waren nu al uren in de badkamer bezig om zich weer toonbaar te kunnen maken. Een toffe bende die ierse leerkracht-dames, dat wel. s Avonds vroegen ze of ik niet mee met hun ging eten. En ja, waarom niet. We zaten dus allemaal samen lekker te eten. Toen kwam er steeds meer volk aan, allemaal schoven ze aan aan onze tafel. De Ierse leerkrachtendames waren me vergeten te vertellen dat ze hadden afgesproken met de andere groepsleden die samen met hun de Whitsundays hadden gevaren. voor de afterparty. Ik had dus een afterparty nog voor ik vertrok. Leuk. Vooral de 'hey, gij waart niet op onze boot, wat drinkt ge?' Leuk leuk. Maar goed. Airlie Beach was op zich een aangenaam plaatsje, maar diende toch vooral als uitvalsbasis om de Whitsundays te gaan varen. En daarvoor was ook ik daar. De boot waar ik 3 dagen en 2 nachten ging doorbrengen, was... Een zeilboot. Terwijl sommige van mijn bootgenoten wild werden van het idee dat we zouden gaan zeilen,werd ik er noch warm noch koud van. Het was gewoon vervoer. Wat wel noemenswaardig was, zal ik nu noemen. Dat Was Whitehaven Beach. Zijdezacht zand dat zingt onder je voeten, de verschillende tinten prachtig blauw van de zee. De onnoemelijk veel veelkleurige vissen tijdens het snorkelen. En... Mijn eerste duik. Ik was een attractie op mezelf. Mijn mededuikers vonden het hilarisch hoe ik er niet in slaagde om overeind te blijven met die zuurstofflessen op mijn rug en de gewichten rond mijn middel in de stroming van de zee. Wat ze nog grappiger vonden, was dat ik er absoluut ook niet in slaagde om zelf weer overeinde te komen. Ik vond het eerlijk gezegd niet zo leuk. Teveel gewicht? Toen we uiteindelijk allemaal klaar waren en we effectief onder water gingen, bleek me dat ook niet te lukken. Ik ben een drijver. Altijd geweest en nu blijkbaar nog altijd. Extra gewicht kreeg ik dus om onder te kunnen gaan. En nog extra gewicht toen dat nog niet lukte. Goed. Uiteindelijk lukte het ondergaan. Het volgende probleem was als vanzelfsprekend: boven raken. Met al die extra gewichten aan mijn lijf lukte het me niet meer om boven waterniveau te komen. Het was me wat. Het duiken zelf was een beetje raar. Het klinkt misschien idioot, maar het was toch niet zo evident om - in plaats van enkel naar links of rechts te zwemmen- nu ook naar boven en onder te moeten zwemmen. Eens ik dat doorhad, kon ik effectief van het duiken beginnen genieten. De koralen, de vissen, de gigantische schelpen. Zo knap.
