Donderdag morgen 30 september, het is zover. Ik vertrek, zij het met een klein hartje naar de andere kant van de wereld. Iemand vertelde me ooit: je weet niet wie of wat je allemaal hebt tot je het moet achterlaten. En dat blijkt nu te kloppen. Maar ik ga ervoor. Vertrek vanop Zaventem, een mini-luchthaven in vergelijking met degene die ik nog zou tegenkomen. Ik check in en dan gaat ook mijn bagage op weg. Ik loop naar de paspoortcontrole en loop met knikkende knieën verder naar de veiligheidscontrole waar iedereen druk bezig is met laptops uit de rugzakken te halen en schoen uit te doen. Ik vraag de man aan de andere kant van de machine of het verplicht is schoenen uit te doen. Ik mag mijn 'basketsloefkes' aanhouden. Zie je dat ze toch nog ergens goed voor zijn. Ik leg een voorraadje chocolade aan en wacht aan de gate tot we mogen instappen wat netjes op tijd gebeurt. Met twee kranten onder de arm, (de man in de zetel naast mij bekijkt mij maar raar, maar 1 krant is niet genoeg voor mijn lange reis) stap ik in het vliegtuig. Eens gezeten open ik de krant en het eerste artikel dat ik onder mijn neus krijg gaat over de overwerkte en onderbetaalde luchtverkeersleiders van Belgocontrol. Dat is niet direct geruststellend als je op het punt staat met een vliegtuig te vertrekken dat deels hun verantwoordelijkheid is.(toegegeven ze hebben een punt: 3 dagen vrijaf in 1 maand is nogal weinig vind ik). Maar alles verloopt goed en we komen zelfs een kwartier te vroeg in Frankfurt aan.
Daar loopt het een eerste keer mis. Op de maxi- luchthaven vertrekken zoveel vluchten dat ik de mijne niet lijk te vinden. Na een half uur rondgelopen te hebben als een kip zonder kop en voor de derde keer passerend voorbij dezelfde agenten geef ik het op en stap ik af op een man in een net pak die volgens zijn badge op de luchthaven werkt. Zijn Engels blijkt zo goed als mijn Russisch, zo goed als onbestaand. Met handen en voeten legt hij me uit waar ik moet zijn en lijkt net als ikzelf opgelucht dat ik door de juiste controlepost verdwijn. Aan de gate kan je het toestel van Singapore Airlines al zien staan. Het is een mastodont. Ook hier gaat alles goed en kunnen we op tijd aan boord. We slagen er wel in een uur te laat te vertrekken dankzij een zekere Mr. Lech. Die was ingecheckt maar was niet komen opdagen bij het boarden en dus moesten de bagage afhandelaars in het ruim naar de bagage van Mr. Lech op zoek zodat deze opnieuw kan worden uitgeladen. Blijkbaar lag die ergens onderaan en helemaal achteraan, aan de duur van de zoektocht af te meten. Zonder verdere problemen vertrekken we voor bijna 13 uur. Ik zit naast een ouder koppel waarvan de dame, nadat ze erachter kwam dat ik Duits verstond, geen seconde meer zwijgt.
Het vliegtuig is geweldig, behalve de kleine beenruimte dan, elke stoel heeft zijn eigen TV-tje in de hoofdsteun van de stoel voor hem. Daarop kan je de vliegroute volgen en kan je zien hoe ver en hoe lang je nog moet vliegen en hoeveel km er al opzitten, hoe laat het op verschillende plaatsen is en hoe snel je gaat. Het geeft zelfs weer hoe 'warm' het buiten is, hoe hoog je vliegt en hoe snel je gaat.
We halen de nacht in ergens boven de Kaukausus. Op twee minuten is het buiten pikdonker. Hier hebben we ook de eerste keer last van turbulentie. Niets erg. Boordpersoneel deelt geschenkjes uit. Een soort toiletzak met daarin een wegwerp tandenborstel met tandpasta en een PAAR SOKKEN. Het nut van het ene is mij onmiddellijk duidelijk,dat van het andere weet ik nog steeds niet. Ergens ten noorden van Iran gaan de lichten uit en is het tijd om te gaan slapen. Dat lukt niet en dus vul ik de uren met het TV-tje voor mij ook dat on demand en gratis tv-series en films weergeeft en waar je spelletjes kan op spelen. Hoeveel uur ik Supermario gespeeld heb weet ik niet maar het zijn er veel.
Boven Afghanistan wordt het 1 oktober en krijgen we met nog meer en deze keer zware turbulentie te maken. Zelfs het boordpersoneel moet zich in de stoelen vastmaken. Verder gebeurd er niets tot de ochtend ons bijhaalt 2 minuten voor de landing in Singapore. Alsof er ergens een schakelaar word omgedraaid schijnt de zon. Dan gebeurt er iets dat die lange vlucht meer dan de moeite maakt. In het donker zie ik lichtjes maar waar die vandaan komen kan ik niet zeggen, nu met de zon aan de hemel en de laatste beetjes mist die verdwijnen wordt het ineens duidelijk. Die lichtjes komen van schepen, geen kleintjes maar gigantische containerschepen en tankers, allemaal op weg naar ergens. Eerst zie ik er 5 dan zie ik er 10 en nog wat later zie ik er wel 100. Het is een magisch zicht. We landen op Changi International Airport om iets voor 7 's morgens bij een temperatuur van 27°.
Ik ben blij dat ik van het vliegtuig ben en wandel rustig naar de transithal. De luchthaven is enorm, zo mogelijk nog groter dan die van Frankfurt. Er is een terminal-train om je van de ene kant van de luchthaven naar de andere kant te brengen. Godzijdank hoef ik nergens naar toe te gaan. In de transit hall is gratis internet en een enorm winkelcentrum, er zijn ergere plaatsen om 3 uur te moeten wachten. Maar ik word moe, na het boarden van de vlucht naar Sydney kraak ik en val ik in slaap. Lang duurt dit spijtig genoeg niet en hou ik mij weer bezig met supermario te spelen. (dit is ook een vlucht van Singapore airlines). Tot we ineens over land vliegen. Nu pas wordt mij duidelijk hoe groot Australië is. We vliegen 4.5 uur over een godverlaten oranje-bruin landschap, zonder wegen, bomen,mensen. Zonder iets. Een paar uurtje voor de landing zie ik buiten opeens iets wat ik herken. Ayers Rock. Met errond een weg en bussen. De homo toeristicus heeft hier wel al zijn intrede gedaan maar daarna is er weer het niets.
Een half uurtje voor de landing in Sydney haalt de nacht ons weer bij. Ik heb er geen idee van hoe lang ik al onderweg ben, hoe laat het is of hoe lang ik nog moet reizen. De landing loopt perfect en dan volgt het moment waar ik al zo lang bang voor ben. De Australische douane en immigratie. Wat een lachtertje. Immigratie kijkt eens naar mijn paspoort, zet er een stempel in en ik mag beschikken. Dan moet ik mijn koffer ophalen die hopelijk overal met mij meegereisd is. Het lijkt wel alsof het met opzet gedaan is maar als 1 van de laatste koffer duikt de mijne dan toch op. Met knikkende knieën en een chocolade voorraad om U tegen te zeggen begeef ik mij naar de douane. Ook daar gaat alles vlotjes. Bagage op een band leggen, laten scannen en weer meenemen. (tot zover de controles op Border Security).
Ik begeef me naar de balie van VirginBlue, een lagekostenmaatschappij waarmee ik de laatste vlucht ga vliegen, waar het juffrouwtje achter de balie mij met de glimlach zegt dat als ik in deze terminal wil inchecken ik 15 dollar moet betalen. Aangezien ik dit niet van plan ben zet ze mij op de bus naar de 'domestic terminal' van de luchthaven. 10 minuutjes later komen we aan op de juiste kant van de luchthaven.
Daar valt me pas op hoe moe ik ben. Bij de check-in zeg ik gemeend goedemorgen tegen de man aan de andere kant. Hij bekijkt mij maar raar en dan heb ik pas door dat ik verkeerd ben. Hij lacht als hij mijn paspoort bekijk en zegt dat hij er net zo uitzag toen hij vorig jaar terugkwam van Parijs.
Ik stap eindelijk op het laatste vliegtuig. Eentje gevuld met mensen die voor een weekend naar huis of naar de grootouders gaan. Dat Virgin Blue geen Singapore Airlines is valt me onmiddellijk op. Er zijn TV-tjes maar het is betaal TV. Daar doe ik niet aan mee en probeer tevergeefs te slapen.
Na een uurtje landen we en sta ik eindelijk waar ik al 30uur naar onderweg ben. Brisbane.
Iedereen die verwittigd moet worden, verwittig ik met de boodschap dat ik in 1stuk, zij het wel wat stijf ben aangekomen.
Na nog een uurtje in de auto,(de stad is enorm) kom ik eindelijk waar ik moet zijn. Nadat ik met iedereen kennis gemaakt heb ga ik slapen. Dat probeer ik tenminste want hoe moe ik ook ben, ik geraak niet in slaap!
Dat is waarschijnlijk dat ding dat ze jetlag noemen!!!
