Hai!

Vandaag zal ik het hebben over de elektrische kring en de benamingen van de materialen.

Wel elektriciteit is een stroom van kleine deeltjes die men elektronen noemen. 

We hebben natuurlijk materialen nodig die de elektriciteit vervoeren, die noemen we de geleiders.

De geleiders zorgen ervoor dat de elektriciteit doorkan stromen, ook hebben we een materiaal die de elektriciteit niet door laat, dit zijn de isolators.

Alle apparaten die men gebruikt noemen we ook wel de omzetters of de verbruikers.

We kunnen elektriciteit omzetten in enkele vormen, zoals, beweging,licht,warmte en koude.

Om een elektrisch toestal  te laten werken, heeft we natuurlijk een elektrische kring.

Een elektrische kring heeft een aantal basismaterialen nodig om de kring te vormen zoals, een schakelaar,geleiders,verbruiken en een stroombron.

Zo dat was het weer voor vandaag! Hopelijk vonden jullie het leerzaam en leuk! Dankuwel voor jullie aandacht en tot het volgende berichtje!

IK heb deze maand, enkele minuten les moeten geven in de les techniek. Over steenkool, ik wou graag de tkest met de powerpoint plaatsen maar ik kon de powerpoint helaas niet plaatsen, dus hier is de tekst. Door de informatie die ik heb moeten opzoeken en de powerpoint heb moeten maken, ben ik heel wat dingen te weten gekomen over steenkool die ik daarvoor niet wist. Het is ebst wel veel, maar een soort van samenvatting van alles over steenkool.

:

Wat is steenkool?

Steenkool is een bepaalde soort van fossiele brandstof dat in het algemeen ontstaan is door het afzetten van plantenresten?

Hoe ontstaat steenkool?

Waar er nu steenkool is stonden er vroeger platen. Het begint allemaal bij een  aardbeving. Die zorgt er namelijk voor dat de planten verdwijnen. En vanaf daar begon het hele proces. Onder de planten ligt een super dikke laag zand. Maar na verloop van tijd kwam er langzaam aan een laag klei er boven op daarna  weer een  laag zand en dan weer een laag klei er weer boven op. Door de druk van al dat zand en klei die boven op de planten lagen, werden de planten na een lange tijd verrot. Door de druk van de 2 lagen klei en 1 laag zand. Door die druk werden ze samen geperst en ontstond er een laag bruinkool. Maar door een grotere toeneming van druk en temperatuur was de laag veen overgegaan naar bruinkool en van bruinkool uiteindelijk naar steenkool.

Waar vinden we steenkool in België?

De steenkool in België vinden we onder een diepte van 700 a 800 meter diep. De plaatsen waar we de steenkool vinden nemen we de steenkool bekkens. In België hebben we  steenkoolbekkens, het zuidelijk bekken en de Kempens bekken.

Geschiedenis en veel meer over de steenkoolmijnen.

DE VROEGERE STEENKOOLMIJNWERKERS.

De boeren gingen vaak opzoek naar een nieuw beroep. Aan het einde van de 18^de eeuw en aan het begin van de 19^de eeuw werkten een deel van de boeren in de mijnen. Het waren niet enkel de mannen die in de mijnen gingen werken, maar ook de vrouwen en de kinderen. De kinderen werden gebruikt als sleepers. Ze waren klein en mager, ideaal om in een super smalle kleine gang te komen aar de volwassenen niet aankonden.  Napoleon verbood het werken voor kinderen die jonger waren dan 10 jaar, dat had hij beslist in 1813.

HOE WERKTEN ZE?

In de mijnen werd er ondergronds gewerkt in ploegdiensten. Dat wil zeggen dat er een groep met een hoeveelheid personen van een bepaald tot een bepaald tijdstip werkt er waren 3 verschillende soorten groepen. De morgendienst van 6uur tot 14uur een middagdienst van 14uur tot 22uur en de nachtdienst van 22uur tot 6 uur. De morgendienst werd ook wel de ronde dienst genoemd, de middagdienst de driehoekige dienst en de nachtdienst werd de vierkante dienst genoemd. Bij de aankomst van de mijn, naam iedere mijnerker zijn penning. Op het penning bord kon je zien wie er allemaal aan het werk was. Wanneer er 1 penning ontbrak, wist men dat er nog  iemand ondergronds was.

 

DE BESCHERMING.

De werkomgeving onder de grond was niet de ideale plaats om op te werken. Ze moesten zich aanpassen aan hun kledij Ze droegen stevige schoenen met stalen neuzen voor de bescherming van hun voeten. Die deden ze aan om stevig te staan en niet uit te glijden. Ook droeg iedere mijn werker een helm. De eerste bescherming voor hun hoofd was een leren per. Daarna een plastic helm die ook wel de harde helm genoemd werd, later daarna ontstond er een helm uit kunststof.

DE PAUZE.

Er waren natuurlijk geen kantines onder de grond. Ze aten boterhammen, want die waren het gemakkelijkst om mee te nemen. Ze aten op de plaats waar ze werkten. De lunchpauze noemden men  “boeteren”. Ze aten hun lunch op met vieze handen, ze konden hun handen niet wassen dus bleven ze vies. Hun drinken zat ze in een metalen drinkfles die de drank koud hield en een grote verfrissing was voor de werkers in de warme gangen.

DONKER ONDER DE GROND.

Werken onder de grond betekent dus werken in het donker. Ze hadden ligt nodig om te kunnen ziet waar en wat ze deden en ook om ervoor de zorgden dat ze niemand anders verwondden. De eerste lamp die ze hadden was een olielamp die was zeer gevaarlijk want die had een open vlam, waar dus een brand zou kunnen uit ontstaan. Daarna hadden ze een benzine lamp die gaf wel minder licht maar was veel veiliger. En daarna hadden ze ook de elektrische lamp die ze rond 1949 gebruikten. De lamp werd op de helm vastgemaakt en met een kabel met een batterij verbonden. Het was niet allen veiliger maar ook handiger. De mijnwerkers hadden nu beide hun handen vrij en konden beter focussen op hun werk.

GEVAAR VOOR MIJNGAS!

Mijngas is een soort gaat dat kleurloos, geurloos en  smaakloos was. Dus als mens kon men nooit ruiken, zien of smaken als er mijngas aanwezig was.  Heel gevaarlijk dus. Elke mijnwerker had een benzinelamp en als het vlammetje lichtblauw werd wisten de werkers dar er mijngas aanwezig was. Een ander soort idee om te zien als er mijngas aanwezig was? De werknemers namen een vogel in een kooitje mee die op een stokje zat. Vogels ademen veel sneller dan de mens dus ze krijgen het gas veel sneller in hun lichaam. Dus als het vogeltje van het stokje viel wisten ze dat er mijngas aanwezig was. Ook de muizen waren goeie vrienden van de mijnwerkers. Als ze doodgingen was er iets verkeerd, ze wisten dat er instortgevaar was, dus dat was ook een signaal die de mijnwerkers hielpen om iets veiliger te zijn onder de grond. De muizen aten ook wel eens de boterhammen op van de mijnwerkers dus dat was dan ook al weer een nadeel aan de ondergrondse dieren.