De klok tikt verder en het is bijna tijd om weer naar huis te gaan ... tja je hebt een huis en je hebt een thuis ... een thuis dat is lekker warm , gezellig , een plaats waar je weer graag naartoe wil ... een huis is maar een huis ....Op het werk gaat het allemaal op automatische piloot .. gelukkig nog geen fouten gemaakt en hier de blogsite gevonden ... kan ik het tussentijd beetje van me afschrijven ... Men hoofd voelt zwaar , men wallen worden steeds zichtbaarder ... zou het lukken om vannacht eindelijk een nachtje door te slapen ??? Ik hoop het ... bzzz doet men gms en ik zie de pop-up opspringen ... komt allemaal wel goed zenne xxx ... ugh met wie ? met jou ? ja met jou zal het wel goedkomen ... intereseert het je eigenlijk wel hoe het met mij gaat ... die sombere gedachten dat blijven komen ... merk jij daar eigenlijk wel iets van??? Nee toen ik zei van verdomme ik bevind me echt op een zwarte plek was jouw reactie , doe niet belachelijk hé .... Kunnen mensen uberhaupt zo'n gedachten wel tegenhouden ? Je kan nog wel zoveel willen maar als je het knopje niet omgedraaid krijgt wat brengt het dan op ... wegkruipen achter de pc , je mee laten nemen naar de virtuele wereld ... weet je daar kan je ook wel vrienden maken maar het is maar een pc ... op het einde van de rit zit je weer alleen met je eigen gedachten wanneer je het knopje van het scherm uitklikt ... Opgesloten in je eigen web ... steviger als je ooit had verwacht van een web ... nog even en het masker mag weer af ... dan sta je onder de douche en lopen de tranen weer over je wangen ... probeer je te eten en krijgt geen hap door de keel ... Je voelt hoe je lichaam steeds meer begint te protesteren tegen alles ... het heeft voedsel nodig en het heeft rust nodig ..; verdomme meid, zet die knop om en word weer zoals je was ... vloeken , grommend , en het lukt niet ... Zou deze klap die ik moet verwerken er net eentje teveel zijn geweest ??? Ja ben nog jong maar toch heb ik zoveel meegemaakt als je maar kan meermaken ... als je dat zou optellen zou ik er al bijna 60 moeten zijn ... Is dit het moment dat mijn geest gaat blokkeren en zegt genoeg is genoeg, ik wil niet meer ? Wie weet ... elke dag weer opnieuw bekijken ..; bijna weekend ... kinderen niet thuis en als je dan de deur achter je toe trekt verwelkomt alleen de stilte je ... stilte ... damn ik kijk er niet naar uit .... wil niet alleen zijn nu die sombere gedachten me overheersen .. maar voor nu ... sluiten we dit schermpje af en lopen door de zon die we niet voelen omdat het te koud is ... en morgen , morgen is hopelijk weer een nieuwe dag
Deze ochtend opgestaan ... pff lijkt net weer of ik niks geslapen heb. Douche ingesprongen en maar vertrokken naar het werk , daar krijg ik te horen dat ik er steeds slechter begin uit te zien. Wat moet ik daar nu op antwoorden ... Moet ik mijn gedachten openen en delen wat er in mijn hoofd continu afspeelt , moet ik vertellen waar ik me in bevind of blijf ik me verbergen in men eigen wereldje ... Me afgesloten voor de wereld rondom mij ... Buiten schijnt de zon , mensen worden vrolijk en gaan lekker buiten lunchen , ik zie het niet , ik voel de warmte niet meer , stil blijf ik zitten achter men computer terwijl de rest vrolijk is ... Hoe is dit kunnen gebeuren , ik kan het nog niet bevatten... Het afgelopen jaar blijft steeds maar rondmalen in mijn hoofd ... Elk stapje dat we genomen hadden met ups en downs , elk fragment komt steeds weer voorbij ... Eigenlijk zou ik op een top van een berg willen staan en eens goed mijn longen uitschreeuwen... zou dat helpen ? Ik was nooit zo ... ik was sterk, onafhankelijk en liet nooit mijn hoofd hangen , bij elke tegenslag hield ik mijn kin iets hoger en ging ik er iets steviger tegenaan ... hoe komt het dan dat het nu niet gaat ... hoe komt het dat mijn ogen steeds volschieten met tranen , ademen een taak is geworden in plaats van automatisme en waarom lijkt het of ik mij in een luchtbel bevind ... Misschien lucht het op als ik hier mijn verhaal eens deel ... misschien als ik de blog openbaar maak en mensen deze vinden en mij raad geven ... misschien , misschien ... ik wil geen misschien meer , ik wil zekerheid ... ik wil licht en lachen terug in mijn leven maar ik vind het niet ... ik wil er weer staan voor men zoons en ik kan het niet ... Vragen , dat is het enige wat ik heb , zoveel ontzettend veel vragen ... en de meeste vragen beginnen met wat als .... krijg ik daar ooit een antwoord op , op mijn vragen ? Nooit heb ik begrepen dat sommige mensen stomme dingen doen , zoiets deed je niet ... maar waarom spoken er nu ook dingen door mijn hoofd die ik niet wil .. langs de buitenkant zien mensen mij .. ze denken oei die is precies beetje ziekjes of moe ... Ze moesten maar eens echt weten wat er in mijn hoofd afspeelt ... En weer die twijfel ... zou ik men verhaal hier delen en openbaar maken of blijf ik gesloten in mijn eigen wereldje ... Tijd zal het leren ... Overwin ik dit of geef ik toe aan de nederlaag ...
