Merk dat ik verander de laatste tijd. Veranderingen die erop lijken dat ik inderdaad 30 ben. Alhoewel ik hoopte mijn emotionele huishouding wel wat meer onder controle te hebben op deze leeftijd. 

Zwaarmoedig. Een woordje dat ik eens tegenkwam en mij niet meer echt losliet. Ik kan het niet helpen dat ik melancholisch ben ingesteld. Ik vecht er dagelijks tegen. Anderen vinden mij positief ingesteld, wat ik inderdaad ook ben-voornamelijk op de lange termijn. dat klinkt heel tegenstrijdig he.

Loslaten, iets wat ik zo moeilijk vindt. waarschijnlijk heeft het te maken met vertrouwen hebben in de toekomst. Vanmorgen ontwaakte ik en realiseerde ik mij dat een periode voorbij is. Een periode waarin veel zaken tegen hebben gezeten, een periode waarin ik heel veel genietmomentjes heb gekend, veel mensen heb mogen leren kennen, bijna net zoveel mensen weer achter mij heb -moeten- laten, mij bewust ben geworden van de betrekkelijkheid van het leven en het egoisme van de mensheid. waarom heb ik zo'n moeite los te laten en vooruit te kijken. Ik wil er zo graag aan toe zijn, maar zo voelt het helaas nog niet.

Zo graag had ik vanmorgen naast iemand wakker geworden die ik als mijn zielsverwant ken. Is dit een ireele verwachting? Ik wil blijven geloven en hopen maar steeds vaker twijfel ik aan de ideeen waarmee ik ben opgegroeid. waren het enkel dromen van een naief meisje of waren het illusies voorgeschoteld door mijn omgeving.. 

Vannacht realiseerde ik mij, dat ik elke kans op een serieuze relatie, afstoot. Een nare ontdekking, want er komen steeds vaker momenten dat ik zo verlang naar iets met iemand wat mijn leven zou mogen verrijken. Aan iedereen is wel iets waardoor ik mijzelf zonder mij schuldig te voelen, bescherm en er niet lang of diep in mee ga. Angst. Ja, dat is het. Wil niet meer bang zijn. Wetende dat ik het leven zelfstandig best heel goed kan leven. Wetende dat ik alles aankan, al gaat het met vallen en opstaan. Had het aan anderen blijkbaar al eerder bewezen maar het laatste jaar ook aan mijzelf. 

Gisteravond mocht ik mijn verjaardag vieren met de mensen die mij lief zijn. Een aantal ontbraken wel, maar dit, dit, was míjn avond, míjn vrienden, míjn muziek in míjn huisje. Heb zo genoten en gestraald. Tot de laatsten de deur uitgingen  Het was duidelijk dat de laatste paar mensen aanvoelden dat het enigszins zuur was om alleen achter te blijven op je eigen feestje tussen de asbakken, lege flessen en overal glazen op de tafels en vloer. 

Slik. slik. en dan gaan die radars weer draaien in mijn koppie. een eenzaam gevoel overviel mij, net als eerder op de dag toen ik mij afvroeg of het normaal is dat niemand je helpt met het voorbereiden van zo'n leuke avond. Ik ben de vrouw, moeder én man in huis. Kan ik allemaal, vind ik vaak niet erg, maar soms wel. 

Mn lieve vriendinnetje die duizenden kilometers en vele zeeen ver weg is, voelde het zo goed aan en stuurde mij vanmorgen een lief smsje. Het zijn de kleine dingen die je doen realiseren wie je begrijpen en je aanvoelen. 

Ook raar was het gisteravond mij te realiseren dat er in de kamer meerdere mannelijke vrienden aanwezig waren die mij als meer zouden willen zien dan als goede vriendin. wat is het toch dat ik niet meer verliefd word.. Het is nu alweer zo'n 3 jaar geleden dat ik verliefd werd. Werd zowiezo niet zo snel verliefd maar de frequentie hiervan neemt wel erg snel af naarmate ik 'ouder' wordt. Als ik niet snel in de ban van de liefde raak, ben ik bang nooit meer de controle over mijzelf te verliezen en mij te willen 'geven' aan een ander. Ben ik dan zó verknipt door de ervaringen zoals ik ze heb meegemaakt of is het juiste moment nog niet aangebroken? Ik denk dat beide antwoorden kloppen. Mijn verstand gaat steeds vaker mijn gevoel te boven en keur potentiele kandidaten al af als ze eens zijn vreemdgegaan of -tijdelijk- geen werk hebben.

Aan de andere kant, voel ik dat ik nog niet klaar ben voor mijn toekomstige partner. Er zijn zaken waarin ik mijzelf eerst nog verder wil ontwikkelen en waarin ik wil groeien en daarnaast nog wat praktische zaken maar die laatste zijn te verwaarlozen.

Een heel verhaal, maar om mijn weemoedige bui los te kunnen laten, kom ik er nu -weer-  achter dat ik mij minder wil laten lijden door mijn huidige omgeving. Ik wil mij laten lijden door mijzelf. Mijzelf doelen stellen en zo groeien. Groeien en zo mijzelf mee laten varen door de dertigerjaren van mijn leven...