|
A
Accept
Accept other for who they are and for the choises they've made even if you have difficulty understanding their beliefs, motives or actions...
Heb jij het soms ook moeilijk bij het accepteren van iemand anders zijn keuze? Wel, ik wel... daar kom ik voor uit. Heb het moeilijk bij te aanvaarden dat iemand op vakantie vertrekt zelfs als hij/zij weet dat er iets gaat gebeuren en misschien zelfs nooit meer terugkomt naar huis. Binnen een goede maand is het al 35 jaar geleden. Mensen die ik met gans mijn hart lief had vertrokken op vakantie... en zijn nooit meer teruggekomen. Als 6-jarig meisje begreep ik niet goed wat er gebeurd was, wel dat hun vliegtuig was neergestort maar dat ik ze echt nooit meer zou zien dat drong niet tot mij door. Het accepteren dat het zo is doet me nog steeds tranen in mijn ogen krijgen. Ik hou van hun, ik wil hun nog knuffelen en nog zo mooie momenten meemaken als voor dat stomme ongeval!!! Waarom is hij toch vertrokken? Zelfs toen hij aanvoelde dat het niet goed zat? Dat er wat zou gebeuren...? Ik zou eens goed boos willen worden omdat ze toch vertrokken zijn, maar dat is zo moeilijk. Hij zat trouwens niet aan het stuur van dat vliegtuig he... En waarschijnlijk wist hij dat zijn tijd gekomen was, maar toch vind ik het niet eerlijk.
Ik ben afgelopen zaterdag hem in een visualisatie tegengekomen. Hij is gelukkig waar hij nu is en als ik hem echt nodig heb zal hij er nog zijn voor mij maar hoe accepteer ik het nu? Nog niet denk ik... nee, ik ben er zeker van dat ik het nog niet accepteer... Voor mij is dit het moeilijkste te begrijpen overlijden dat ik tot nu toe heb meegemaakt. De andere heb ik allemaal aanvaard, maar hier huil ik al 35jaar om. Hij was mijn oom, mijn lieve oom waar we iedere week mee gingen zwemmen, uitstapjes maakte en onder het zomerverlof gingen we op reis... Zo mooie herinneringen heb ik aan hem, maar het hadden er veel meer kunnen zijn als hij niet vertrokken was.
Vaak voel ik me schuldig dat ik om hem huil en hem mis. Als hij dit zou zien, dan is hij misschien ook gekwetst en dat wil ik niet. Ik wil dat hij trots is op mij, maar toch is het moeilijk om verder te gaan zonder hem. Het aanvaarden en verder gaan, dat zou ik moeten doen. Zonder dat ik het besef houdt dit 'niet aanvaarden' mij tegen van vele dingen. Het vertrouwen in mezelf, het houden van mezelf, het houden van een partner, het luisteren naar mijn hart... het tonen van mijn gevoelens enz enz... Eén ding is zeker, ik wil verder... Ik wil het ongeval accepteren en verder gaan met mijn leven. Ik zal voor altijd van hem blijven houden. Hij zal er zijn als ik het moeilijk heb, maar nu moet ik aanvaarden en er wat afstand van nemen... Kon ik hem nog maar één maal een dikke knuffel geven en dan verder gaan met mijn leven. Deze week ga ik er echt werk van maken om het allemaal te aanvaarden en misschien heb ik niet genoeg met deze week, dan neem ik er nog een week bij tot het opgelost is en ik alles aanvaard heb. Ik wil namelijk houden van en vertrouwen in mezelf, zodat ik het ook kan bij mensen rondom me. En uiteindelijk ook een partner graag kan zien.
Dit is maar een korte blog, omdat ik nog niet goed kan verwoorden wat het met me doet om hem los te laten. Alleen dat er tranen stromen over mijn wangen als ik dit allemaal neerschrijf. Soms kortademigheid overvalt bij het nadenken hoe ik het moet verwoorden. Maar ik ben er zeker van dat sommige mensen weten wat ik bedoel. Toch hoop ik voor hun dat ze het geen 35jaar lang meeslepen....
Luv you all!!!
|
