De laatste Pieter veronderstel ik wel...
Het was Aparty, een zot feestje waar ik niet te veel over ga vertellen. Het belangrijkste aspect van heel het feestje is ongetwijfeld de gratis drank en de pornowall. Vrij goor wel, maar wel gezellig alleszins.
Ook Pieter was er uiteraard, want op zo'n feestje zijn er duuuzd zatte wijven dus een playaa als hij voelt zich daar op zijn best. Hoe dan ook kwam hij naar mij en vroeg waarom ik die zondag niet had geantwoord. Ik wou het niet zeggen, ik kon niet seuterig toegeven dat ik het niet kon. Dus trok ik mijn schouders op en duwde zijn handen van mijn heupen. En hij vertrok, uit mijn leven vermoedelijk.
Zoals ik al zei ben ik reporer bij Rollo. Met dit medium ben ik op verschillende concerten binnen geraakt en heb ik veel grote namen ontmoet. We nemen het dus vrij serieus en dus houden we maandelijks vergaderingen. Een van die vergaderingen was die ene dag dat Pieter een filmke kwam kijken, maar dan ervoor.
Het was een skype-interview zonder camera, dus ik zag niet wie de mysterieuze nieuwkomer was, maar ik hoorde alleszins dat hij Mick heette.
Een paar dagen later kwam ik hem tegen op het web en voegde ik hem toe op facebook, waar anders. Ik checkte zijn foto's en zag dat het goed was.
Op vergaderinh was besloten dat ik met Mick een filmreview zou maken en dat we daarom samen naar de bioscoop moesten. Ik keek er al naar uit om weer iemand nieuw te leren kennen en toen ik die goeie foto's zag, steeg die zin alleen nog maar! We spraken af om de 16e mei samen naar Dark Shadows te gaan. Geweldig!
Dolgelukkig vertelde ik over die Pietervervanging tegen Dan en blij toonde ik hem zijn facebookprofiel. Bij info zag ik dan voor het eerst zijn muziek- en filmsmaak en wonder boven wonder: het klopte! Ook hij was een cultfan en een toneelfreak en alles wat ik vroeger zocht in een lief, maar nooit vond. Dit was perfect! Onmiddellijk kreeg ik nog eens zoveel zin, maar sloeg ook paniek toe.
Volgens facebook had hij geen lief, maar wat als dat wel zo was, of wat als hij gay was? En als dat dan nog meeviel, wat als het niet wederzijds was...
Ik wou zo graag mijn zinnen verzetten van Pieter en Laurent, maar tegelijkertijd wou ik ook niet te hard hopen op een happily ever after met Mick.
Complex!
Zondagavond, ik ben zelfs nog thuis, maar Pieter vraagt of ik zin heb om een filmke te zien. Het werd friggin codetaal. En nee, natuurlijk had ik gern zin om een onnozel filmke te kijken. Ik had nergens zin in met hem. Ik had ook geen zin om een excuus te verzinnen dus ik stuurde gewoon niet terug. En als hij me er volgende keer op een feestje over aanspreekt, dan was mijn batterij plat if mijn belwaarde op. Geen zin om moeilijk te doen.
Die avond zelf sprak ik ook voor het eerst tegen Anton, oh Anton!
Hij zat bij mij op school in het middelbaar en ik was hem drie jaar uit het oog verloren, maar nu was hij terug, alsook mijn adoratie voor hem. Ik had nog nooit een woord tegen hem gezegd, maar was via via zijn naam te weten gekomen en had hem uiteindelijk, op een zot moment, op facebook toegevoegd en hij had me geaccepteerd.
En nu stond hij daar, in al zijn grote glorie.
Hij was net ontgroend dus ik feliciteerde hem en zei dat ik hem kende van het middelbaar. Alles kwam er heel stuntelig en stalkerig uit, maar hij sprak. Ik hoorde hem voor het eerst praten en tegen mij! En ik zei dingen als ik weet dat je van zwijndrecht bent en vrienden van het middelbaar, nee die heb ik niet meer. Het was beschamend. Maar ik had het toch gedaan.
De volgende dag zag ik hem opnieuw op een feestje.
Ook Laurent was er en die deed weer porrend als anders. En ik schoot weer uit mijn krammen. Ik riep dat hij zich moest bemoeien met zijn eigen leven en dat ik mocht doen wat ik wou. Ik negeerde hem de rest van de avond en hoopte dat hij de boodschap had begrepen.
Ik ging die avond alleen naar huis.
Ern week later spraken we af om samen een film te kijken. Ik wist wel beter dan dat, maar zette toch een filmpje op en we installeerden ons op mijn bed. Hoe langer de film duurde, hoe comfortabeler we ons zetten en legden tot we uiteindelijk zo dichtbij elkaar lagen dat een kus niet kon uitblijven. En zo begonnen we aan de derde nacht.
Hij had niets bij zich, maar ik maakte me geen zorgen, ik slikte de pil en soa's... What are the odds!? Dus we deden verder en toen we op waren, maakte hij aanstalten om te vertrekken. Ik vroeg hem om te blijven, viel vrijwel onmiddellijk in slaap, maar werd een half uur later wakker gemaakt met de boodschap dat hij echt wel ging vertrekken, want hij moest er vroeg uit voor zijn stage. Voor zijn stage... Klonk geloofwaardig, dus ik viel meteen weer in slaap.
Twee dagen later kwam ik Pieter weer tegen op een feestje. Ook Laurent was er en hij kwam op me af en begon meteen over Pietertje en hoe ik dat niet mocht doen. Ik was op recht gechoqueerd. Waar haalde hij het lef? Hij had het recht niet om mij te zeggen wat ik moest doen en laten. Waar was hij mee bezig! En tegelijkertijd begon hij weer flirtend in mijn zij te porren, nee niet porren, duwen, prikken. Het deed pijn en ik wou het niet, ik duwde hem weg en liep naar buiten. Onderweg kwam ik Pieter tegen en hij nam me mee naar buiten om rustig te kunnen praten.
Ik vertelde hem alles over Laurent en hij troostte me en nam me stevig vast en toen ik uitgepraat was, kuste hij me. Het leek alsof we een koppel waren, en het voelde goed, hoewel ik niets meer wou dan gewoon seks en eerlijk gezegd wel wist dat dat ook alles was wat hij wou.
Hoe dan ook ging ik alleen naar huis die avond, want ik moest de volgende ochtend vroeg op.
Hij was duidelijk teleurgesteld, omdat ik er nog steeds bezorgd uitzag, dacht ik, omdat hij niet van bil kon gaan, was uiteraard de echte reden.
Allemaal goed en wel, ik had mijn lust weer kunnen stillen, maar Pieter en ik hadden in het openbaar staan bekken alsof ons leven ervan afhing. Geen wonder dus dat iedereen ons bezig had gezien, alsook Laurent... Pieter had me die avond zelf al verteld dat hij Laurent was tegengekomen en dat die kwaad had gereageerd "och jong ga haar anders nog wat muilen!". Hij was er dus mee bezig, ook al had hij een vriendin. En ik herinnerde me dat ik de vorige week nog met Benjamin had gekust en dat hij dat ongetwijfeld ook had gemerkt, maar dat hij niets had gezegd. Terwijl nu met Pieter... Was hij jaloers of wou hij me oprecht beschermen voor iets dat ik zelf nog niet wist...
We maken het allemaal wel eens mee: we zitten op een feestje en god het is leuk en de drank vloeit rijkelijk en het wordt laat en de volgende dag moeten we er vroeg uit, maar hee, dat is morgen, vandaag is nog steeds vandaag! Dus we zuipen en zuipen en we maken de grootst mogelijke fout: we mengelen! Oh nee, we mengelen! Bier, wijn, cocktails, shotjes, cava, ramp oh ramp!
De volgende ochtend komt er te snel en je springt te snel uit je bed en je duizelt en de fatale misselijkheid slaat toe. Ik ben helaas een van die mensen die niet spontane kotst, er moet echt al iets heel erg met mij aan de hand zijn vooraleer ik de nooduitgang gebruik en nee een kater is zelfs niet erg genoeg.
Je sleept je vervolgens naar school, want het lot wilt dat jouw verplichte uren plaats vinden op vrijdagmorgen. Vreselijk!
Ontbijt kan je momenteel niet aan denken en koffie klinkt ook zo klef, dus met een bodempje energiedrink in je maag kom je aan op school. Al de eerste pauze slaat het hongerke toe en zoek je naar iets eetbaars. Helaas verdraagt je maag nog niet zo veel en is de geur van zoetigheid al erg genoeg. Maar wat is dat daar? Een broodje prepare? Dat bevalt me wel! En wonder boven wonder! Na het nuttigen van die lekkernij is je maag tevreden! Geen kater meer, geen misselijkheid! Oewaoew!
Mijn boodschap is dus, zoek jouw katerwerend middel, een hamburger, muntjes, of zoals mij: prepare, en zorg ervoor dat je het altijd in huis hebt als je plant om te feesten. Succes gegarandeerd! Zeg dat ik het u gezegd heb!
Een week later was het weer een gezellig feestje, alleen dan met veel minder volk. Volgens facebook zou er 30 man komen, da's gemiddeld 90 man minder dan normaal. Mijn vrienden vonden dus dat het geen nut had om te gaan, maar ik wou het wel een kans geven. 30 mensen, da's eerder een exclusief feestje, dan eentje om over te slaan.
Uiteindelijk was de zaal wel goed gevuld, niet de druk, niet te leeg, perfect dus. En het gratis vat geraakte nauwelijks op. Blijven zuipen dus, zodat ik tegen een uur of 3 al ferm van de wereld was. En toen kwam ik Pieter tegen en van het een kwam het ander.
De volgende ochtend werd ik wakker in dat gezellige, dubbele bed, met een naakte man naast me. En ik dacht, damn, de seks was maar half zo goed als de vorige keer. Langs de andere kant, praatten we dit keer wel met elkaar. Vorige keer wou hij me zo snel mogelijk buiten hebben, omdat zijn bovenbuurvrouw blijkbaar goed bevriend was met zijn ex, met wie hij nog maar net was gesplit vorige keer. Maar dat was ondertussen al 5 maanden geleden. We keken tv en lachten ons kapot met een aantal tekenfilmpjes. De sfeer zat er dik in en ik vond het jammer om te vertrekken. In mijn hoofd begon ik al plannen te maken om van Pieter mijn allereerste sexbuddy te maken, want eerlijk is eerlijk: ik wou verdorie een vriend met voordelen! Ik wou booty callen, ja!
En misschien was dat met hem mogelijk... Wie weet!
De eerste week na de paasvakantie zie ik hem op de 12-urenloop van onze campus.
Ik zie hem en bedenk onmiddellijk hoe belachelijk hij eruit ziet. Hij heeft een trainigsbroek aan, gecombineerde met een hemd, een das en een vest. Dat hemd op zich vond ik vroeger al stom genoeg (echt lelijk groen), maar nu met die broek eronder... Blijkbaar iets dat ze vanuit de club moesten dragen, maar ik zag het nut er niet van in.
Hoe dan ook, de dag zweeft traag voorbij en op het einde van die 12 uur, ben ik zo kapot dat ik in knuffelnood ben. Hij pakt me zo stevig vast als ik het wil, tilt me zelfs op en doet weer flirtend. Ik bevind me bijna op dat wolkje, maar toch niet helemaal. Mijn voeten staand aan de grond geplakt en zo moet het blijven.
's Avonds zijn er optredens en kom ik Pieter tegen. Zijn haar is geknipt en hij ziet er plots een pak beter uit. Want ervoor zag hij er niet zo sexy uit... Als ik over hem vertelde tegen bv. Dan, dan had ik het over die lelijke jongen met wie ik eigenlijk echt goeie seks heb gehad. Ja, de lelijke met de goeie seks. Grof wel, maar zo was het. Maar met zijn haar zoals het nu was, zag ik de positieve kant in hem. Zo lelijk was hij niet.
Hij kwam maar heel even langs, maar van zodra hij weg was, werd ik blij vanbinnen. Ik had een andere focus gevonden. Ik zou Pieter nog zien en ik zou het nog eens proberen. Check!
Een week later zit ik in de les naast Daan. Hij was de vorige avond naar een feestje geweest waar ik niet was en hij vertelde me dat hij Laurent's bril had afgepakt en hem had gecockblockt. Want ja, hij was een ander aan't kussen. Zijn ex? Iemand anders? Geen idee, maar het stak. Het stak en draaide 90°. Ik moest hem vergeten.
De volgende dag organiseerde de overkoepelende studentenclub een go-kartrace. Allemaal heel groots en plezant en al. En elke club deed een cheerleaddansje, als ook wij. Hij, als lid van de mannenclub, had het privilege om langs te kant naar de dansende wijven te kijken en kreeg achteraf van alle danseresjes drie kussen. Alsook van mij dus. Boe! Ik was zenuwachtig om te dansen, maar had nog meer schrik voor die kussen. Uiteindelijk viel alles nog wel mee en was hij vriendelijk, iets te vriendelijk wel, maar leuk is anders.
Die avond volgde de afterparty. En ook Laurent ging er naartoe. Maar niet alleen hem liep ik daar tegen het lijf, maar ook Pieter. En kinderachtig als een mens wordt in zo'n situatie, begon ik sensueel met Pieter de dansen om Laurent jaloers te maken. Geen idee waarom en of het werkte, maar voor mij werkte het wel. Gewoon de verwarde blikken van Laurent waren zorgden al voor genoeg voldoening van mijn kant.
En de twee weken erna waren paasvakantie. Twee weken waarin ik hem geen minuut zag of hoorde. Twee weken die me echt goed hebben gedaan.
Na die twee weken kwam ik hem nog in de normale dosis tegen op feestjes, maar slaagde ik erin om een soort van afkeer op te bouwen. Mijn fascinatie rond hem was afgelopen. Ik kon weer verder met mijn leven.
De volgende dag zat ik zenuwachtig like HELL in de klas. Mijn hart stond op het spel. Maar langs de andere kant was ik blij met de way it went. Hoewel ik nog steeds geen bericht had gekregen.
Uit verveling opende ik dan maar mijn facebook en zag dat hij daar een bericht had gepost: dat hij mijn nummer niet vond en dat hij het nog steeds niet kon geloven dat ik iets met hem wou beginnen en dat hij het wel zag zitten met dat daten en dan zien we wel. Mijn hart maakte een sprongetje, het kwam nog goed!
Dat was woensdag.
Die avond zagen we elkaar nog. Hij organiseerde een café-avond met zijn club en had ik cantus van mijn club. Ik vroeg hem of hij een deel wou meekomen en dat deed hij. Hij zat naast me en het was gezellig en hij hield mijn hand vast en ik was dolgelukkig. Terwijl ik zat te giechelen en te lachen, keken al mijn vrienden me nochtans vreemd aan. Carl, die aan de overkant zat, herhaalde meerdere malen dat hij zou kotsen en niet van de drank, maar van ons geflirt en Cathy, die de cantus leidde, herhaalde meerdere malen hardop voor de hele corona dat ik van Laurent's lijf moest blijven. En zij kon het weten, vertelde ze me later, want zij had vorig jaar een zatte avond met hem beleefd en had hem, zonder het goed en wel te beseffen, ontmaagd. Slechte seks wel, maar logisch dus.
Dit alles was mijn grootste hinder dus. Ik wou zo graag verder flirten, maar al mijn vrienden hadden een hekel aan hem en eerlijk gezegd met reden... Hij deed soms iets te opvallend. Hij, alleen, in het midden van de belangstelling en dat met idiote aandachtstrekkers.
Tijdens de pauze, kwam ik even binnen bij zijn event en daar zag ik een oude bekende.
Zijn naam was Pieter en in december hadden we een wilde avond beleefd. Hij bleek dat hij vroeger nog in het praesidium van Laurents club had gezeten en dat hij degene was geweest die Laurent erbij had gehaald. 1 ding was duidelijk: die twee waren pretty close... En daar was ik niet zo content mee... Ik zei hoe dan ook vriendelijk dag tegen Pieter en vroeg hem langs mijn neus weg of hij Laurent had verteld over ons, nee, zei hij. Oef, dacht ik.
Dus genoot ik nog met volle teugen van die geweldige avond en keek ik liefdevol in zijn blauwe ogen. Ge-wel-dig!
De volgende dag, donderdag, spraken we af aan ons kot. We praatten en het was mooi weer en hij zag er best wel goed uit. Ik had de hele tijd zin om hem te kussen, maar ik durfde niet. Ging alcohol, geen lef zeggen ze dan. Maar het was gezellig en ik had tonnen hoop.
Die avond had ik quiz van mijn club (feestweek, dus veel activiteiten). Hij kwam niet langs, maar in mijn hoofd maakte ik al plannen om na de quiz aan zijn deur te kloppen. Gelukkige sms'ten we tijdens de quiz en kwam ik te weten dat hij film aan het kijken was in zijn kamer... met een vriendin. Mijn hart kneep zich samen tot een jaloerse massa. Maar ik troostte mezelf met de gedachte dat het gewoon een vriendin was. Gewoon. Een. Vriendin. Maar aankloppen na de quiz zou ik alleszins al niet meer doen.
Ik zette het van me en stuurde de volgende dag weer even vrolijk als anders. Ik vroeg hem flirtend welke muzieksmaak hij had, want een man met slechte smaak, moest ik niets van hebben *knipoog*. Ik durfde het nauwelijks te sturen omdat het een beetje flirtend was, maar toch deed het en met een bang hartje wachtte ik op een hopelijk even lief antwoord. Maar wat ik kreeg voelde als het cliché met het mes door het hart, door de rug, door alles. 7 pijnlijke steken en slechts 42 woorden: "Omdat ik je pas volgende week terugzie, wil ik het graag nu al vertellen, ook al had ik het liever in het echt gezegd: ik heb gisteren mijn ex nog gezien en het klikte nog, dus we gaan het opnieuw proberen." Mijn vrolijk gevoel van voorheen, verdween als sneeuw voor de zon. Alles wat hij die week had gezegd was dus gelogen. En die gewone vriendin was zijn ex geweest. Niet moeilijk, die ex van hem woont op dezelfde gang.
Ik was kwaad en verdrietig tegelijk. Ik hoorde alle stemmetjes van mijn vrienden in mijn hoofd die allemaal in koor én door elkaar "zie je wel" riepen. Wat. Een. Zak.
Ondanks zijn grote woorden, had ik toch nog hoop. Hij was eerlijk. En als het dan toch niet lukte met die ex, dan lukte het misschien wel met mij.
Een week later zat ik op cantus nog eens in 'den bak', want ik was al gedoopt bij mijn eigen club, maar liet me dit jaar toch nog eens dopen bij de vrouwenclub: een veel rustigere doop, waar vooral veel leuke dingen bij zaten en dus niet het vieze eten gedeelte. Laurent zat aan de corona en begon uit het niets prositjes op mij toe doen, terwijl de regel is dat er niet rechtstreeks op een schacht geprosit mag worden. Iedereen bekeek hem dan ook vreemd en maande hem aan te zwijgen en te stoppen met onnozel te doen. En uiteindelijk deed hij dat dan ook.
Tijdens de pauze begon ik met Laurent te praten. We hielden mekaar vast in een vrij dichte omhelzing. Ik weet niet hoe we op dit onderwerp kwamen, maar op één of andere manier vertelde ik hem toch dat ik hem best leuk vond. Hij schrok. Ondertussen was het al gedaan met zijn vorige vriendin (wat overigens maar twee weken had geduurd), dus hij kon het zich permitteren om op mijn avances in te gaan. Maar verder dan toegeven dat ik hem leuk vond, ging ik niet. En daar had ik een goede reden voor. Laurent stond algemeen bekend als een rokkenjager. Hij scoorde wel niet veel, maar hij had er altijd wel de intentie toe. En dat zei ik hem ook. Hij begreep me, maar probeerde hoe dan ook om me te kussen. Ik kon hem nog net tegenhouden.
Een pauze later besloot ik naar huis te gaan, hij stond nog buiten te pissen toen ik mijn fiets nam en vertrok. Hij riep me en zei dat ik even moest wachten. Ik wachtte (vrij lang wel, veel pis) en uiteindelijk kwam hij naar me toe en vroeg nog even voor de zekerheid of hij me goed had gehoord de vorige pauze. Ik herhaalde opnieuw dat ik hem best wel leuk vind, maar nog niet onmiddellijk iets met hem wou beginnen omdat ik graag wou weten of hij te vertrouwen was. Hij moest eerst bewijzen dat al de rest het fout was. En daar was hij het over eens. Hij zei dat hij eerst wou proberen daten, een aantal maanden zelfs, en dan zouden we wel zien. Ik was overdonderd. Dit was geweldig! Mijn droom kwam uit!
Hij probeerde opnieuw om me te kussen. Dat was voor mij het bewijs dat hij toch last had van den draaaank. Hij vroeg mijn gsm-nummer, maar vindingrijk als ik plots was, zei ik dat hij die moest opzoeken, hij stond wel ergens. Hij ging er mee akkoord en zo wist ik meteen of hij zich onze deal de volgende dag nog zou herinneren.
Oktober 2011: ik begin aan mijn tweede jaar unief. Ik heb er verdorie zin in, want na 4 maanden blokken en isolatie, ben ik dringend toe aan een goei feestje. En waar beter, goedkoper, harder feesten onder vrienden dan in onze eigenste partyzone. Geef mij geen discotheken, geef mij gewoon maar de simpele dorpse uitgangsbuurt. Pintjes voor 1,25, cocktails voor 2,50 en duuuzd gratis vaten en actie-uren. En veel lekkere venten, af en toe toch. Met of zonder praesidiumlint, alles is mogelijk.
Eind oktober krijg ik de kans om een praesidiumlid van mijn eigen club te vervangen en die kans grijp ik dan ook met beide handen. Vanaf 25 oktober wandel ik de feestjes af met een rood/wit-lint en oefen ik gedwee mijn functie als secretaresse uit. Gratis inkom voor zo goed als alle feestjes, lagere inkom voor de all-in'ers. Mijn jaar kon niet meer kapot!
Op een van die zotte feestjes zie ik een jongen lopen met een wit/grijs/zwart-lint: het lid van de herenclub: alles in teken van 'like a sir'. Whiskey tastings, bier zuipen en tetten. Ach ja, als er een vrouwenclub is, dan hebben de mannen ook dat recht zeker...
Hij draagt een vierkante bril, weet je wel zo'n hipster type. Niet dat hij zelf hipsterlooks had, nee het beperkte zich tot die bril. Hij liep meestal gewoon in een T-shirt en een baggie broek. Een look die ik zeker kon appreciëren.
Maar toenadering zoeken was dan weer een brug te ver voor mij. Ik kende zijn vrienden niet, hij kende mijn vrienden niet. Dus ik bleef hem elk feestje zoeken met mijn ogen en bleef stiekem staren.
Tot ik dat magische praesidiumlint in mijn bezit had! Hij merkte me op! Hij vroeg wie ik was, vroeg het nog eens (want ik heb een vrij moeilijke naam) en toeval wou dat we exact dezelfde functie uitoefenden. De link was dus gelegd en mijn hart begon vol opwinding te bonken. De week erna zei ik dag en vroeg hij mijn naam opnieuw en was hij opnieuw verbaasd dat ik dezelfde functie deed. En de week erna, en ja zelfs de week daarna. De term korte termijngeheugen was hier wel op z'n plaats. Uiteindelijk, na 5 of 6 feestjes, begon hij mij te herkennen. Het was al maart wanneer we eindelijk onze eerste deftige conversatie hadden. Ik weet het nog goed. Het was een carnavalsfeestje en ik was verkleed als marginaal, iets New Kids achtig. Trainingspak, marcelleke, vette make-up en mijn haar los, maar met een bles strak naar achter getrokken. Er waren ballonnen en dus was ik van gewone marginaal al snel getransformeerd tot tienermoeder. Allemaal best grappig, maar heel sexy zag ik er wel niet uit. Hoe dan ook merkte Laurent me op en kwam hij praten en dansen. We dansten uren lang (of zo leek het toch) tot hij uiteindelijk besloot naar huis te gaan. Ik wist dat hij niet ver van mijn kot woonde, dus zei ik dat ik dan meeging. Hij keek me verbaasd aan en vroeg wat ik juist bedoelde. Ik snapte wat hij bedoelde en maakte lachend duidelijk dat ik in zijn buurt woonde en dus dezelfde kant op moest. Hij lachte en zei dat hij een vriendin had, en dus niet hetgeen kon doen wat hij eerst dacht dat ik bedoelde. Ik lachte mee. We namen onze fiets en reden samen door. Toen we aan de splitsing kwamen, stopte hij, we babbelden nog een 5-tal minuutjes en uiteindelijk zei hij slaapwel en dan mijn naam in zijn verkleinde vorm. Niemand van mijn vrienden noemde me zo, het voelde meteen geweldig. Ik ging met een vrolijk hart slapen.
Dit is mijn tweede blog. Mijn eerste startte met een weddenschap die ik voor de grap had gesloten met mijn beste vriend: Charlie. Ik meende het serieus met die weddenschap en raakte hem daar zo stukje voor stukje mee kwijt. Nu heeft hij een vaste vriendin, en moet ik op zoek naar een nieuwe BFF. En eerlijk gezegd denk ik wel dat ik die heb gevonden. Zijn naam is Dan, hij is gay, dus dat is al een mogelijk conflict minder. Want zo is het kapot gegaan tussen Charlie en mij. Hij was verliefd, ik wist niet of ik verliefd was, en twijfelde uiteindelijk te lang. Geen probleem bij Dan dus. Best friends for ever and ever. We wonen samen in dezelfde gang. We delen keuken, badkamer, en grote en minder grote geheimen. Dat kan gaan van oh god die kerel is heet, tot ik zie je zo dadelijk, ik ga eerst effe kakken. Een gekke, maar eerlijke vriendschap dus.
Ik kan bij hem alles kwijt, maar ik wil ook niet die trut zijn die alleen maar over zichzelf kan zitten neuten. Er zijn sommige dingen waar ik uren lang over wil doorzeiken en ik hoop dat ik die hier kwijt kan. En dat ik dit iets langer volhoudt dan alle andere dingen waaraan ik begin. Het is niet de bedoeling dat anderen dit lezen (wat zijn de kansen dat iemand dit blog vindt), maar als er toch lezers zijn, dan lezen ze maar. Ik gebruik nepnamen, zodat ik me niet hoef in te houden.
