Oktober 2011: ik begin aan mijn tweede jaar unief. Ik heb er verdorie zin in, want na 4 maanden blokken en isolatie, ben ik dringend toe aan een goei feestje. En waar beter, goedkoper, harder feesten onder vrienden dan in onze eigenste partyzone. Geef mij geen discotheken, geef mij gewoon maar de simpele dorpse uitgangsbuurt. Pintjes voor 1,25, cocktails voor 2,50 en duuuzd gratis vaten en actie-uren. En veel lekkere venten, af en toe toch. Met of zonder praesidiumlint, alles is mogelijk.
Eind oktober krijg ik de kans om een praesidiumlid van mijn eigen club te vervangen en die kans grijp ik dan ook met beide handen. Vanaf 25 oktober wandel ik de feestjes af met een rood/wit-lint en oefen ik gedwee mijn functie als secretaresse uit. Gratis inkom voor zo goed als alle feestjes, lagere inkom voor de all-in'ers. Mijn jaar kon niet meer kapot!
Op een van die zotte feestjes zie ik een jongen lopen met een wit/grijs/zwart-lint: het lid van de herenclub: alles in teken van 'like a sir'. Whiskey tastings, bier zuipen en tetten. Ach ja, als er een vrouwenclub is, dan hebben de mannen ook dat recht zeker...
Hij draagt een vierkante bril, weet je wel zo'n hipster type. Niet dat hij zelf hipsterlooks had, nee het beperkte zich tot die bril. Hij liep meestal gewoon in een T-shirt en een baggie broek. Een look die ik zeker kon appreciëren.
Maar toenadering zoeken was dan weer een brug te ver voor mij. Ik kende zijn vrienden niet, hij kende mijn vrienden niet. Dus ik bleef hem elk feestje zoeken met mijn ogen en bleef stiekem staren.
Tot ik dat magische praesidiumlint in mijn bezit had! Hij merkte me op! Hij vroeg wie ik was, vroeg het nog eens (want ik heb een vrij moeilijke naam) en toeval wou dat we exact dezelfde functie uitoefenden. De link was dus gelegd en mijn hart begon vol opwinding te bonken. De week erna zei ik dag en vroeg hij mijn naam opnieuw en was hij opnieuw verbaasd dat ik dezelfde functie deed. En de week erna, en ja zelfs de week daarna. De term korte termijngeheugen was hier wel op z'n plaats. Uiteindelijk, na 5 of 6 feestjes, begon hij mij te herkennen. Het was al maart wanneer we eindelijk onze eerste deftige conversatie hadden. Ik weet het nog goed. Het was een carnavalsfeestje en ik was verkleed als marginaal, iets New Kids achtig. Trainingspak, marcelleke, vette make-up en mijn haar los, maar met een bles strak naar achter getrokken. Er waren ballonnen en dus was ik van gewone marginaal al snel getransformeerd tot tienermoeder. Allemaal best grappig, maar heel sexy zag ik er wel niet uit. Hoe dan ook merkte Laurent me op en kwam hij praten en dansen. We dansten uren lang (of zo leek het toch) tot hij uiteindelijk besloot naar huis te gaan. Ik wist dat hij niet ver van mijn kot woonde, dus zei ik dat ik dan meeging. Hij keek me verbaasd aan en vroeg wat ik juist bedoelde. Ik snapte wat hij bedoelde en maakte lachend duidelijk dat ik in zijn buurt woonde en dus dezelfde kant op moest. Hij lachte en zei dat hij een vriendin had, en dus niet hetgeen kon doen wat hij eerst dacht dat ik bedoelde. Ik lachte mee. We namen onze fiets en reden samen door. Toen we aan de splitsing kwamen, stopte hij, we babbelden nog een 5-tal minuutjes en uiteindelijk zei hij slaapwel en dan mijn naam in zijn verkleinde vorm. Niemand van mijn vrienden noemde me zo, het voelde meteen geweldig. Ik ging met een vrolijk hart slapen.
Dit is mijn tweede blog. Mijn eerste startte met een weddenschap die ik voor de grap had gesloten met mijn beste vriend: Charlie. Ik meende het serieus met die weddenschap en raakte hem daar zo stukje voor stukje mee kwijt. Nu heeft hij een vaste vriendin, en moet ik op zoek naar een nieuwe BFF. En eerlijk gezegd denk ik wel dat ik die heb gevonden. Zijn naam is Dan, hij is gay, dus dat is al een mogelijk conflict minder. Want zo is het kapot gegaan tussen Charlie en mij. Hij was verliefd, ik wist niet of ik verliefd was, en twijfelde uiteindelijk te lang. Geen probleem bij Dan dus. Best friends for ever and ever. We wonen samen in dezelfde gang. We delen keuken, badkamer, en grote en minder grote geheimen. Dat kan gaan van oh god die kerel is heet, tot ik zie je zo dadelijk, ik ga eerst effe kakken. Een gekke, maar eerlijke vriendschap dus.
Ik kan bij hem alles kwijt, maar ik wil ook niet die trut zijn die alleen maar over zichzelf kan zitten neuten. Er zijn sommige dingen waar ik uren lang over wil doorzeiken en ik hoop dat ik die hier kwijt kan. En dat ik dit iets langer volhoudt dan alle andere dingen waaraan ik begin. Het is niet de bedoeling dat anderen dit lezen (wat zijn de kansen dat iemand dit blog vindt), maar als er toch lezers zijn, dan lezen ze maar. Ik gebruik nepnamen, zodat ik me niet hoef in te houden.
