|
Ik heb een toffe leerling die kritisch is, een goed gevoel voor humor heeft en dol is op honden. Ze heeft een aanstekelijke lach en ze is eerlijk. Is ze goed gezind, dan kan ze dat niet verbergen, maar als ze een rothumeur heeft, steekt ze dat ook niet weg. Heel eerlijk. Ze is ook dik. En dat zorgt er voor dat mijn leerling nooit eet op school. Ze is bang om uitgelachen te worden als mensen haar zien eten. Ontbijten doet ze ook niet. Misschien ook wel om narigheid te vermijden? Nadat ze voor de tweede keer erg flauwtjes werd op een namiddag in mijn les, vroeg ik haar wat ze die dag al gegeten had. Niets dus, want ontbijten deed ze niet en op school eten helemaal niet. Toen ik vroeg waarom niet (hoewel ik het maar al te goed kon raden), haalde ze haar schouders op. "Gewoon. Ik vind dat niet fijn, als mensen me zien eten." Na lang twijfelen nam ze toch de peer aan die ik haar aanbood. Waarschijnlijk omdat ze zich in haar kleine klasgroep veilig genoeg voelde om te eten - anders dan in die grote eetzaal met alle leerlingen van de tweede graad. En misschien ook omdat haar klasgenoten een dikkerd niet zouden aanvallen op het eten van iets gezonds als een stuk fruit, toch? Een paar weken later vertelde ze me dat haar ouders haar pushen om toe te stemmen met een gastric bypass. Toen ik vroeg wat ze zelf van zo'n operatie vond, zei ze dat ze het niet wist. Dat ze bang was, dat ze niet zeker wist of ze wel zo'n operatie wou, maar dat haar ouders haar niet gerust laten over haar gewicht, dat haar vader haar elke dag uitscheldt. (Waar ben ik dat nog tegengekomen?)
Nog een paar weken later liep ik langzaam rond in de klas terwijl de leerlingen over een toets gebogen zaten. Ik zag toevallig dat mijn leerling een donkerbruine verkleuring in haar nek had. Zo'n verkleuring kan een symptoom zijn van PCOS. Toen ik haar over PCOS vertelde en haar de symptomen liet lezen op internet, was ze verbijsterd. "Ik heb alle symptomen!" zei ze verbaasd. Ik raadde haar aan om dit met haar huisarts te bespreken. Ik ben geen dokter, ik kon wel een vermoeden uiten maar daarmee wist ze nog niet of dat vermoeden correct was.
Woensdagavond wachtte ik samen met een collega op de bus en we hadden het over onze leerlingen. We waren het er beiden over eens dat de leerling over wie ik het hierboven heb, een plezier is om in de klas te hebben. Plots zei mijn collega, met een vergoelijkende toon: "Ze zegt dat ze niet veel eet maar dat is niet waar, dat zie je wel." Het raakte me, hard en onverwachts. Waarom zouden we deze jongere niet geloven als ze zegt dat ze niet veel eet? Ik zag zelf meermaals hoe ze bijna van haar stokje ging omdat ze niet durft te eten. Maar omdat ze dik is, moet het wel iemand zijn die veel en vaak eet? Ik vertelde mijn collega over mijn vermoeden dat ze misschien aan PCOS lijdt. Haar antwoord: "Als dat zo is, kan ze er niets aan doen natuurlijk." Hoezo? En anders heeft ze het zelf gezocht? Anders is het gewoon iemand die zich volpropt, waarschijnlijk nog met fastfood? Ik denk dat mijn collega geen enkel idee heeft van de schaamte en schuld die mijn leerling dagelijks meezeult. Van haar ongezonde relatie tot voeding. Voeding is haar vijand geworden want mensen lachen haar uit, vernederen haar, denken dat ze liegt als het gaat over eten. Mensen denken dat ze een soort veelvraat is, en voor een veelvraat heeft niemand begrip. Is het een wonder dat de datum voor de gastric bypass vastligt?
25-12-2016 om 21:54
geschreven door Aelis 
|
