|
De laatste weken dook ik vaak in de Engelstalige sites die gaan over body positivity. Sites waarin voornamelijk dikke vrouwen foto's tonen van zichzelf in leuke outfits. Waarin mensen getuigen over hun lange weg van zelfverachting naar zelfvertrouwen. Sites waarop dikke vrouwen filmpjes maken gaande van make-upadvies tot hun visie op bepaalde aspecten van de maatschappij. Een vaak terugkerend aspect is bodyshaming of fatshaming. Men probeert - en slaagt er vaak in - om dikke mensen zich slecht te doen voelen over zichzelf. Men kraakt het lichaam af van dikkerds, en dicht hen meteen ook enkele karaktertrekken toe: dikkerds zouden lui zijn, ongedisciplineerd, dom en onhygiënisch. Dik zijn zou simpelweg het resultaat zijn van calorieën in en calorieën uit. En fatshaming zou in het belang van de dikkerds zijn, want het zou hen helpen om "gezonder te gaan leven". Hoewel ik enorm veel dingen herkende uit mijn leven - het pesten, het zich schamen, het niet durven doen van sommige dingen uit angst om vreemd bekeken te worden of erger - dacht ik toch dat het in Amerika allemaal nog veel erger was. Of lijkt dat maar zo? Misschien zijn we zo gewend aan het bodyshamen, zelfs mensen als ik, dat het bijna normaal is gaan lijken?
Ik bedacht dat ik het zelf wel eens wou uittesten en nam me voor om elke dag na te gaan of ik van nabij iets had gezien, gehoord of meegemaakt dat ik kon klasseren onder "body positivity" dan wel onder "fatshaming". En dan kon ik zelf zien naar welke kant de balans uitslaat.
De volgende dag dacht ik lacherig terug aan het idee, denkend dat ik slechts een keer of drie, vier in de maand iets te melden zou hebben. Maar meteen diezelfde dag al, ging er een rood lichtje branden..
25-12-2016 om 21:18
geschreven door Aelis 
|
