De jetlag laat zijn sporen na. Vanaf 3u wordt ik wakker waardoor ik om 5u maar besloot om op te staan om de beach en de boardwalk te ontdekken. Is inderdaad een mooie boardwalk, volledig in hout waardoor het wandelen een fijn gevoel heeft. Af en toe zie je nog sporen van Sandy, de verwoestende dame die een jaar geleden hier fel huisgehouden heeft. Een deel van de boardwalk is vernietigd, net voor het moment dat de Absacon inlet uitmondt in de Ocean. Van de duinen schiet er ook nog maar weinig over zodat er een heel nieuw plan uitgevoerd wordt met het herplanten van de duinen om de bodem te laten herstellen van onze felle dame.

De eerste dag stond vooral in het teken van het bekomen van de jetlag en het ontdekken van Atlantic City, the American Life en voornamelijk de famous boardwalk. Hoe konden we dat beter doen dan op een zaterdag gaan te shoppen, een hot-dog eten, een sportwedstrijd bijwonen (boxen) en naar een steak-restaurant te gaan. De conclusie was dat het een cliché is dat alle clichés kloppen. Inderdaad de kledij is goedkoper, er is veel verborgen armoede, het is een land van extremen (ontzettend rijk vs arm, sportief vs ontzettend dik, …), melting pot en er is nog steeds een band met het oude continent. Zo ontmoetten we de heer Van der Gulden, een Amerikaanse straatventer afkomstig van een Koreaanse moeder en aan Afrikaanse vader waarbij er een link was met het Nederlandse moederland. Dit was misschien wel het meest typische: de oppervlakkige vriendelijkheid – Amerikanen omhelzen je snel, vertellen je hun leven en … wandelen gewoon door.

 Hoe past Atlantic City in dit plaatje… Volledig. Atlantic City kan je het best vergelijken met Blankenberge maar groter, luider, duurder (?), bombastischer, kitscheriger, oppervlakkiger…. Grote casino’s met veel lawaai, muziek, de lange houten boardwalk met zijn vele kraampjes en muziektunes, gigantische winkelcentra, mega grote restaurants waarbij het grote vooral slaat op de kwantiteit, ….