Het congres begint maandag op volle snelheid maar zondag waren de eerste activiteiten. Zo was er de ‘fundraising’ walk/talk van 5km waar de Belgische delegatie 100% vertegenwoordigd. Buiten de Belgen was de delegatie minimaal dankzij de aanwezigheid van het slechte weer. Centraal-Amerika wordt geteisterd door stormen en Atlantic City krijgt een van uitlopers met zijn regenbuien en windvlagen. We haalden dan ook 2x zilver en 1xgoud binnen. Dat was ook de laatste keer dat we op zondag buiten gegaan zijn. Voor het overige stond er op de agenda de generale repetitie van de openingsceremony waar ondergetekende de vlag mocht dragen, informatie-uur voor de nieuwkomers, de openingsreceptie en een bezoek aan de standen van de sponsors, ….

19-05-2013 om 00:00 geschreven door Wim Van der Schoot  

De jetlag laat zijn sporen na. Vanaf 3u wordt ik wakker waardoor ik om 5u maar besloot om op te staan om de beach en de boardwalk te ontdekken. Is inderdaad een mooie boardwalk, volledig in hout waardoor het wandelen een fijn gevoel heeft. Af en toe zie je nog sporen van Sandy, de verwoestende dame die een jaar geleden hier fel huisgehouden heeft. Een deel van de boardwalk is vernietigd, net voor het moment dat de Absacon inlet uitmondt in de Ocean. Van de duinen schiet er ook nog maar weinig over zodat er een heel nieuw plan uitgevoerd wordt met het herplanten van de duinen om de bodem te laten herstellen van onze felle dame.

De eerste dag stond vooral in het teken van het bekomen van de jetlag en het ontdekken van Atlantic City, the American Life en voornamelijk de famous boardwalk. Hoe konden we dat beter doen dan op een zaterdag gaan te shoppen, een hot-dog eten, een sportwedstrijd bijwonen (boxen) en naar een steak-restaurant te gaan. De conclusie was dat het een cliché is dat alle clichés kloppen. Inderdaad de kledij is goedkoper, er is veel verborgen armoede, het is een land van extremen (ontzettend rijk vs arm, sportief vs ontzettend dik, …), melting pot en er is nog steeds een band met het oude continent. Zo ontmoetten we de heer Van der Gulden, een Amerikaanse straatventer afkomstig van een Koreaanse moeder en aan Afrikaanse vader waarbij er een link was met het Nederlandse moederland. Dit was misschien wel het meest typische: de oppervlakkige vriendelijkheid – Amerikanen omhelzen je snel, vertellen je hun leven en … wandelen gewoon door.

 Hoe past Atlantic City in dit plaatje… Volledig. Atlantic City kan je het best vergelijken met Blankenberge maar groter, luider, duurder (?), bombastischer, kitscheriger, oppervlakkiger…. Grote casino’s met veel lawaai, muziek, de lange houten boardwalk met zijn vele kraampjes en muziektunes, gigantische winkelcentra, mega grote restaurants waarbij het grote vooral slaat op de kwantiteit, …. 

18-05-2013 om 00:00 geschreven door Wim Van der Schoot  

Klokslag 6u15 vertrokken we gepakt en gezakt naar Merksem waar ik had afgesproken met Tine, de collega van Schilde om gezamenlijk naar Zaventem te rijden. Haar partner werkt in Brussel en zou ons afzetten aan de Luchthaven. Een vriendelijk gebaar dat ik niet kon weigeren. Onderweg naar Merksem hoorden we op de radio dat er 37km file was in geheel België waarvan er 8 in … Ranst. Enfin, met een kwartier vertraging bij Tine maar toch nog op tijd in Zaventem dankzij de kennis van Ivo van de binnenwegen in het Diegemse landschap.

We waren er toch niet helemaal gerust in dat onze bagage meekon. We werden echter snel gerustgesteld door het personeel dat onze bagage meekon. Tijdens het inchecken werden we voor het eerst geconfronteerd met de vragen die we nog tien keer gingen horen: hebben we onze bagage zelf ingepakt, hebben we onze bagage altijd in het oog gehouden, zijn we nog geconfronteerd geweest met onbetrouwbare figuren, … ondanks het feit dat we dagelijks geconfronteerd worden met leden van het CBS hebben we toch maar ontkennend geantwoord en zijn we ingechekt. Daarna nog twee uren rondslenteren op de luchthaven om ingescheept te worden in de Boeing van U.S. Airways. U.S. Airways staat bekend om zijn niet al te jonge en niet al te vriendelijke hostessen die niet al te best eten op dienen. Deze drie clicés klopten als een bus maar desalniettemin was het een prettige vlucht en landden we acht uur later in de States (Philladelphia) – pm 1u15 om precies te zijn. Nogmaals een spervuur aan vragen beantwoord rond onze terroristische activiteiten, een fotootje en vingerafdrukken genomen en we mochten het land van opportunities binnen. In de roze stad moesten we nog twee treinen nemen om naar sin-city te vertrekken om uiteindelijk opnieuw de Ocean te zien.

 Om  5u30 pm checkten we het hotel in en ontmoetten we onze collega’s van Brecht (Jef) en Essen (Ronny). Voor de gezelligheid is het Taj Mahal hotel geen ideale keuze. Vind je het echter ongeloofelijk fijn om dagelijks honderden meters door een casino te moeten stappen waarbij elke machientje een ander geluid maakt en verschillende DJ’s door elkaar spelen, heb je heimwee naar de kitch van de eind jaren ’70 – begin jaren ’80 en wil je graag in de film van Casino meespelen dan is dit the place to be. Anders kan je best andere oorden opzoeken. We lieten het ons niet aan het hart komen en verkozen om onder een stralend zonnetje een terrasje te doen op de famous boardwalk van Atlantic City. We kozen maar een typisch Amerikaanse specialiteit – een white zinfandel – een Amerikaanse rosé. Je komt ze eigenlijk overal tegen en dus ook op het terras van het Hardrock café, Nederlanders – onze noorderburen die net als ons gearriveerd waren. Na een korte verbroedering was het tijd om onze innerlijke mens te versterken. Jef was al de stad gaan verkennen en had op de Ceasars Pier een fijn visrestaurant voorgesteld. Een echte Amerikaanse Seafoofplatter vergezeld van een Nieuw-Zeelandse Sauvingon Blanc uit de Marborough streek waarin de citrus, stekelbees en het groene sterk naar bovenkomen. Nog gezellig wat bijbabbelen in het oergezellige Hardrock café om nadien ons bedje op te zoeken aangezien het al snel pm 10 ‘o’ clock (am 4h – Belgische tijd).

17-05-2013 om 00:00 geschreven door Wim Van der Schoot