Klokslag 6u15 vertrokken we gepakt en gezakt naar Merksem waar ik had afgesproken met Tine, de collega van Schilde om gezamenlijk naar Zaventem te rijden. Haar partner werkt in Brussel en zou ons afzetten aan de Luchthaven. Een vriendelijk gebaar dat ik niet kon weigeren. Onderweg naar Merksem hoorden we op de radio dat er 37km file was in geheel België waarvan er 8 in … Ranst. Enfin, met een kwartier vertraging bij Tine maar toch nog op tijd in Zaventem dankzij de kennis van Ivo van de binnenwegen in het Diegemse landschap.

We waren er toch niet helemaal gerust in dat onze bagage meekon. We werden echter snel gerustgesteld door het personeel dat onze bagage meekon. Tijdens het inchecken werden we voor het eerst geconfronteerd met de vragen die we nog tien keer gingen horen: hebben we onze bagage zelf ingepakt, hebben we onze bagage altijd in het oog gehouden, zijn we nog geconfronteerd geweest met onbetrouwbare figuren, … ondanks het feit dat we dagelijks geconfronteerd worden met leden van het CBS hebben we toch maar ontkennend geantwoord en zijn we ingechekt. Daarna nog twee uren rondslenteren op de luchthaven om ingescheept te worden in de Boeing van U.S. Airways. U.S. Airways staat bekend om zijn niet al te jonge en niet al te vriendelijke hostessen die niet al te best eten op dienen. Deze drie clicés klopten als een bus maar desalniettemin was het een prettige vlucht en landden we acht uur later in de States (Philladelphia) – pm 1u15 om precies te zijn. Nogmaals een spervuur aan vragen beantwoord rond onze terroristische activiteiten, een fotootje en vingerafdrukken genomen en we mochten het land van opportunities binnen. In de roze stad moesten we nog twee treinen nemen om naar sin-city te vertrekken om uiteindelijk opnieuw de Ocean te zien.

 Om  5u30 pm checkten we het hotel in en ontmoetten we onze collega’s van Brecht (Jef) en Essen (Ronny). Voor de gezelligheid is het Taj Mahal hotel geen ideale keuze. Vind je het echter ongeloofelijk fijn om dagelijks honderden meters door een casino te moeten stappen waarbij elke machientje een ander geluid maakt en verschillende DJ’s door elkaar spelen, heb je heimwee naar de kitch van de eind jaren ’70 – begin jaren ’80 en wil je graag in de film van Casino meespelen dan is dit the place to be. Anders kan je best andere oorden opzoeken. We lieten het ons niet aan het hart komen en verkozen om onder een stralend zonnetje een terrasje te doen op de famous boardwalk van Atlantic City. We kozen maar een typisch Amerikaanse specialiteit – een white zinfandel – een Amerikaanse rosé. Je komt ze eigenlijk overal tegen en dus ook op het terras van het Hardrock café, Nederlanders – onze noorderburen die net als ons gearriveerd waren. Na een korte verbroedering was het tijd om onze innerlijke mens te versterken. Jef was al de stad gaan verkennen en had op de Ceasars Pier een fijn visrestaurant voorgesteld. Een echte Amerikaanse Seafoofplatter vergezeld van een Nieuw-Zeelandse Sauvingon Blanc uit de Marborough streek waarin de citrus, stekelbees en het groene sterk naar bovenkomen. Nog gezellig wat bijbabbelen in het oergezellige Hardrock café om nadien ons bedje op te zoeken aangezien het al snel pm 10 ‘o’ clock (am 4h – Belgische tijd).