Elk jaar biedt het College haar leerlingen wel een paar activiteiten aan die tijdens of na de schooluren plaatsvinden en die dienen om ons een culturele baggage mee te nemen. Op donderdag 4 maart gingen wij dan ook naar de Werf om de voorstelling They Eat People van Abbatoir Fermé en met Mourade Zeguendi, Zouzo Ben Chikha en Joost Vandecasteele.
In nasleep van de politieke crisis wordt een nieuwe politieke partij opgericht: de Herenigde Volksunie. Om een tegengewicht te vormen voor de hier wel bestaande Forza Flandria en om een vergaande staatshervorming uit te werken, wordt de nietsvermoedene Mourade Zeguendi klaargestoomd om in de politieke frontline te staan. Zeguendi wordt bijgestaan door zijn broer en tevens partijvoorzitter Ben Chikha en spindoctor Vandecasteele -de acteurs spelen onder hun echte naam. Als toeschouwer volg je het trio in de aanloop tot de verkiezingen.
They Eat People is in ieder geval een voorstelling waarover nagedacht en gediscusiëerd kan worden, aangezien over de inhoud iedereen wel zijn eigen mening zal hebben. Afgezien van de acteerprestaties - die naar mijn bescheiden mening niet bijsterend goed waren -, kan ik het stuk echter wel aanraden al was het maar, omdat het zeer actueel is en een erg kritische - niet onterecht - mening over de politiek bevat.
Het is 31 augustus, een dag voor school begint. Jij zit met trillende benen in de auto, opweg naar het beruchte Aalst met het nog beruchtere internaat van het Sint- Jozefcollege. In je ooghoeken zie je het smeulen van de fabriek en je neusgaten vangen een vleugje Aalst op. Het is geen typische geur, neen , niet iets wat je verwacht. Het stinkt. Even trek je je neus op, maar het nog steeds schijnende zonnetje doet je al snel aan iets anders denken.
We gaan de schoolpoorten binnen en allemaal vreemde ogen blijven je aanstaren. Das de nieuwe zegt iemand. Een ongemakkelijk gevoel besluipt je. Gewoon lachen en knikken is de boodschap. Sleuren met de valiezen naar boven en hopen dat je een leuke kamer toegewezen krijgt. De kamers van het meisjesinternaat zijn bijzonder groot, veel groter dan men zou verwachten. De meeste mensen stellen zich bij het woord internaatskamer een akelig klein kamertje met nauwelijks elektriciteit voor. Dit is dus niet het geval. Een samenkomst is gepland om info te ontvangen en de andere internen en de opvoedster te ontmoeten. Al snel is het tijd om in dat vreemde bed te kruipen. Een nieuwe dag wacht..
Je komt toe aan de ontbijttafel en zonder twijfel zal iedereen tegen je beginnen babbelen. Iedereen is natuurlijk geïnteresseerd in de nieuwe intern. Een goede indruk maken is dus cruciaal. Van volleerde internen krijg je te horen dat je best niet te fars doet noch te stil. Paniek. Wat moet je dan wel doen? Maar vrees niet, de meeste internen zijn heel normaal. Geruchten die er rond gaan over internen zijn meestalsterk overdreven.
Na een dagje school een vieruurtje, u bent gewaarschuwd: meisjes, eet niet elke dag een koffiekoek, je zal er spijt van hebben de volgende keer dat je op de weegschaal staat. Regels zijn nodig voor diegenen die in groep samenleven, en dat deze ook nageleefd moeten worden wordt al snel duidelijk. Je eerste keer kamerarrest ,opsluiting of een vrijdag nablijven laat zijn sporen na. De volgende keer zal je waarschijnlijk wel op tijd zitten aan de ontbijttafel ook al wil dit zeggen dat je wat vroeger moet opstaan.
Het eten is in het algemeen niet te vreten. Het is dus een goed idee om een extraatje achter de hand te houden.Als een grote honger de besluipt en je wanhopig bent hou je dan met iets bezigmaar ga vooral niets stelen van de anderen!! Als iemand steelt, en dit is al eens voorgevallen op het internaat, dan wordt die stante pede weggepest. Ook tips om je voor sociale zelfmoord te hoeden; onderbreek niet constant als de meisjes naar tv aan het kijken zijn.En met stoefen over hoe leuk je wel bent of hoeveel geld je wel hebt kom je niet ver. De clichés moeten niet bevestigd worden.
Hierbij hebben jullie, toekomstige internen al wat meer informatie. Nu zien hoe jullie het ervan af brengen!
Het organiseren van een (100dagen-)fuif - Jan Van Praet
Op 9 maart 2010 worden de officiële 100 dagen gevierd. Dit bericht kregen wij, de gehele 6 GR/LAMT van het Sint-Jozefscollege, te horen in september. Al meteen begon iedereen te denken hoe wij onze kostuums zouden financieren die we zouden dragen op deze 100 dagen. Na even denken kwamen we op het idee om zoals al onze voorgaande retorici een klasfuif te organiseren. Het eerste dat we nodig hadden, was een naam voor deze komende knalfuif. Niet iedereen was het eens over de -toch wel moeilijker dan verwacht te vinden- naam. Maar na enkele dagen goed overleggen met onze klas, vonden we toch de naam van onze fuif, die ongetwijfeld niemand zal vergeten: RETOmaftelikken.
Het enige weekend dat geheel onze klas ( 25 leerlingen) nog vrij was, was het weekend van 30 oktober. De zaal waar we deze fuif zouden laten plaatsvinden was niet het moeilijkste onderdeel in deze toch wel organisatorische ontdekkingstocht. De Toekoer in Aalst zou 30 oktober 2010 the place to be worden. Nu restte ons nog enkel de muziek te regelen. Enkelen van onze klas kenden al wat mensen die eventueel wel geïnteresseerd waren om voor die nodige muziek te zorgen. Na overleg met de klas werd ervoor gekozen dat we drie verschillende DJs zouden laten komen. Namelijk Voltron, bekend van Studio Brussel, Vintouch en lEx die al op Cityparade hebben gedraaid en dan als laatste maar absoluut niet minste, Girl on Decks, bekend van Resident Popeye.
De tijd vloog voorbij en al snel was het die vrijdag 30 oktober. We spraken al wat vroeger af, om 19u, om enkele zaken zoals de nodige kassa en dergelijke te regelen. Om 20 u begon onze grandioze avond. Alles verliep volgens plan. Enkel en alleen hadden we niet verwacht dat er zo veel jongeren op onze fuif die avond zouden toestromen. De Toekoer bleek net niet groot genoeg om deze massa jongeren te kunnen ontvangen. Desalniettemin heeft iedereen zich duidelijk geamuseerd. De DJs draaiden hun favoriete muziek en deden hun opperste best om deze avond geslaagd te maken. Iedere leerling deed zijn persoonlijk aangewezen taak. Ook dit verliep zonder enige moeite zonder probleem. Op het einde van de avond, ondertussen reeds 31 oktober, bleef enkel nog de volledige 6 GR/LAMT over, op enkele beschonken vreemdelingen na. Wanneer ook deze laatsten de Toekoer hadden verlaten, mochten wij beginnen met de opkuis van de gehuurde fuifzaal wat bestond uit het opvegen en opkuisen van gebroken glazen. Nadat dit gebeurd was, kon iedereen huiswaarts keren.
Onze klasfuif was een groot succes. Ik ben er zeker van dat niemand zich die avond ook maar één enkel moment verveeld heeft. Het was een geslaagd evenement georganiseerd door onze klas. Het had duidelijk een positief effect op onze klassfeer. Op deze avond werd ook duidelijk hoezeer ik mijn klasgenoten van de 6 GR/LAMT zal missen!
Hopelijk mogen er zo nog veel momenten zijn. RETOmaftelikken was een groot succes!
Wat gedaan volgend jaar ? - Anne-Sophie Van Calster
Een vraag waarover velen onder ons al jaren nadenken is natuurlijk de volgende: 'Wat ga ik studeren na de middelbare school?' In de eerste jaren van het secundair onderwijsdenk je wel eens na over deze levensbepalende keuze, maar op dat moment lijkt het allemaal nog zo ver weg en lijken andere dingen zo veel belangrijker.
Naarmate de jaren voorbijgaan, komt het besef dat het hoger onderwijs steeds dichterbij komt. In het 5e jaar kentiedereen toch één of meerdere studierichtingen die hem/haar interesseren, alhoewel deze bij sommigen vrij verschillend zijn. Het zesde jaar staat natuurlijk helemaal in het teken van de studiekeuze. Niet alleen op school krijg je veel informatie, maar ook thuis word je overstelpt met folders en brochures van alle mogelijke universiteiten en hogescholen. Brussel, Gent, Leuven, Antwerpen, Aalst, Hasselt, Kortrijk en ga zo maar verder.
Op school werd ook een infoavond georganiseerd. Uit een groot aanbod van studierichtingen kon je dan 2 richtingen kiezen waarover je graag wat meer wou weten en er was ook een algemene inleiding met informatie over studiepunten, de bachelor-masterstructuur, de kosten... Er waren professoren en studenten van enkele studierichtingen aanwezig en in een klaslokaal legden zij dan uit wat de studie inhoudt, welke beroepen je er later mee kan uitoefenen enz. Voor sommigen was het interessant omdat je bijvoorbeeld een bepaalde richting al kon uitsluiten omdat het toch niet was wat je ervan verwachtte, of je besefte dat een andere richting zeker iets voor jou was en dat je dus zeker een infodag van de universiteit of hogeschool moest bijwonen.
Enkele maanden later kregen we in de klas een boekje dat bestond uit allerlei vragen over onze persoonlijkheid, onze interesses en de studierichtingen die daar eventueel bij passen. Het boekje was een eerste aanzet om eens grondig na te denken welke studierichtingen je echt interesseren en welke absoluut niet bij je karakter passen. Nog enkele maanden later was er al een tweede boekje, ditmaal moesten we onze mogelijkheden afwegen en onze vaardigheden onder de loep nemen. Ben ik goed in talen? Beter in wiskunde of wetenschappen? Zou ik studeren aan de universiteit aankunnen of zou dit toch moeilijk vol te houden zijn? Ookhier moesten we enkele studierichtingeninvullen die binnenonze mogelijkheden liggen. Vervolgens was het de bedoeling te kijken welke opleidingen echt bij je passen en ook nog eens binnen je mogelijkheden liggen. Ook kwam er in elke klas een CLB-medewerker om ons nog eens te wijzen op het belang van deze keuze. We kregen een boekje waarin werkelijk alle mogelijke studierichtingen opgesomd waren. Dit maakte de keuze er natuurlijk alleen maar moeilijker op.
Natuurlijk werden we op school ook gestimuleerd zoveel mogelijk infodagen bij te wonen, naar een SID-in te gaan en vooral ons heel goed te informeren via folders, studiekeuzetesten, het internet enz. Dat hebben de meesten onder ons dan ook gedaan. Velen weten intussen al wat ze volgend jaar gaan studeren en waar, maar anderen staan nog steeds voor een even moeilijke keuze als in het begin van het schooljaar. Toch zal iedereen in de komende maanden hopelijk de juiste keuze maken, een keuze voor het leven.
In de Pontstraat nummer 7 worden niet alleen banken versleten door honderden leerlingen, het is ook de slaapplaats van sommigen onder hen. Het internaat biedt al sinds 1780 een tweede thuis aan scholieren. Het woord internaat doet bij velen vragen rijzen. Externen kunnen zich wel een bepaald beeld vormen van hoe het eraan toe gaat na het belsignaal om vier uur, maar wat er écht gebeurd binnen die vier muren weten alleen maar de internen. Na zes jaar SJC, is het van belang je school goed te kennen. Daarom neem ik je maar al te graag mee doorheen een woensdag op het internaat.
Wie denkt dat op school slapen lang slapen betekent, is fout. De dag als intern begint al om 7h! Wie wil kan nog wat blijven soezen, maar om 7.40h wordt iedereen verwacht aan het ontbijt in de refter. De laatkomers krijgen een kruisje achter hun naam op de lijst en wanneer dit 3 keer voorgevallen is, volgt een strafstudie Dit is al één van de vele straffen die je op je kerfstok kan krijgen. Na het ontbijt gaan we zoals iedereen naar de les.
Wanneer de schooldag voorbij is, keren de internen terug naar huis. Van 12h tot 13h eten we gezellig samen waarna we ons gaan klaarmaken voor twee uur sport! Er is een ruim gamma waaruit we iedere week kunnen kiezen: voetbal, basketbal, volleybal, speedminton, atletiek, circustechnieken Diegenen die bedolven zijn onder het schoolwerk kunnen in plaats van hun lichaam hun hersenen aan het werk zetten in de talenklas. Na twee uur (denk)sport volgt het smullen van een drie-uurtje waarna de verplichte studie volgt van 15.30h tot 18.00h, onderbroken met een korte pauze. Na het journaal van zes, volgt het avondmaal en het leukste onderdeel van de dag: de avondactiviteit.
De avondactiviteit gebeurt per graad, wat ook logisch is aangezien de activiteiten van het 1e middelbaar enorm verschillen met die van het 6e. Het kan zijn dat we eens naar Tragel gaan of een filmpje meepikken in de bioscoop. Simpel kan ook: gezellig samenzijn bij het spelen van een gezelschapsspel. Voor de derde graders worden er ook cantussen georganiseerd onder onze eigen studentenvereniging Mater Interna. Daarnaast hebben de oudsten ook het voordeel langer op te mogen blijven, waardoor de avond eens afgesloten kan worden op café.
De woensdagen zijn altijd ongelooflijk tof! Op internaat zit je altijd onder je vrienden en volg je telkens het zelfde stramien. Maar op woensdag wordt de regelmaat van in de week eens doorbroken met een toffe activiteit. Als internen vormen we een hechte bende en het is dan ook leuk dat we zoveel mooie momenten samen mogen beleven.
Retoricus zijn is je humaniora afronden, 100-dagen vieren, nadenken over wat je bereikt hebt de afgelopen 6 jaar, feesten en hard werken. Dat allerlaatste hebben de leerkrachten ook heel goed begrepen: laten we de retorici voor een laatste keer het onderste uit de kan halen qua kennis die ze hebben opgedaan. Voor elk vak een eindwerk was onze opdracht. Het meest artistieke was zonder twijfel het eindwerk voor Esthetica. Iedereen heeft enorm veel tijd besteed aan deze opdracht, de een wat meer denkwerk dan doewerk en omgekeerd. Toch waren het stuk voor stuk mooie werkjes: van schilderwerk tot fotos, van klei tot karton, van doek tot kledingstuk Ieder werkje had zijn eigen betekenis, een persoonlijke nuance waardoor het uniek werd. Hoe groot of hoe klein het ook was, ze zetten één voor één aan tot nadenken.
Ieders kunstwerk werd tentoongesteld voor de infodag in het SJC. Er kwamen heel wat positieve commentaren! (en terecht ) Zonder twijfel heeft het uitvoeren van deze opdracht ons iets bijgebracht, de persoonlijke toets die men erin moest leggen, heeft ons aangezet tot nadenken over onszelf. Iedereen is ongetwijfeld blij dat hij het vak Esthetica op zon manier heeft kunnen afsluiten!
Een heel jaar keken we er naar uit en 19 maart 2010, was de dag eindelijk aangebroken, namelijk onze 100 dagen!
Na talloze disputen over de 100-dagen kledij, de plaats en naam van de fuif en zovelen andere twistpunten waren we vandaag één grote groep die zeer veel zin had om het honderddagen feest te vieren.
Met enkele bezinnende teksten en stukje muziek als intermezzo begon onze ochtend vrij rustig. Iedereen luisterde geboeid naar de getuigenissen van enkele retorici over hun 6 jaar sjc. Sommige getuigenissen waren zo pakkend dat je een speld kon horen vallen. Ook de afwisseling met de muziek zat zeer goed ineen.
Na het wat passieve luisteren, was het tijd voor iets actievers: De quiz! Iedereen had een domein waarin hij zich kon gaan bewijzen om punten te scoren voor zijn/haar groep. Het werd een spannende nek aan nek race waar uiteindelijk groep 2 de overwinning behaalde.
s Middags had de school een heerlijk buffet geregeld, we hebben dan ook onze maagjes goed gevuld om er in de namiddag tegenaan te gaan op de 100-dagen show.
Als kers op de taart mochten we de schooldag afsluiten met een spetterende show. Opgehitst en vodka-roepend liepen we met ons Russenpak de zaal binnen. De vijfdejaars keken erop toe hoe elke klas van het zesdejaar 1 voor 1 zijn filmpje liet zien en er heerlijk op los danste. Als afsluiter van onze dans hebben we als ode voor onze klastitularis, dhr. Debunne een soort van spandoek voor hem gemaakt.
Bij klokslag vier uur was de samenhorigheid nog niet gedaan en gingen we allen op restaurant om een hapje te verorberen. Nadien ontketende zich een groot feest..
Het besef dat het onze laatste dagen zijn in het Sint-Jozefscollege kwam nadien pas, maar dit was toch een dag om aan terug te denken wanneer we volgend jaar onze eerste stappen in het hoger onderwijs zetten..
