- Ik ben namelijk vanmorgen opgestaan met een kilo minder op mijn weegschaal en was daar enorm tevreden over - Op het werk heeft niemand tegen mij gezaagd en ik heb veel werk verzet - Ik heb enorm veel energie vandaag en dat is lang geleden - Ik heb jou zonet gezien, een heel kort woordje met je gewisseld en ik moet zeggen, je zag er weer eens fantastisch 'lekker' uit.
Het kan toch deugd doen zo van die vrolijke dagen. Hopelijk morgen nog zo eentje.
Mijn dag kan niet meer stuk, ik heb je gehoord, nog net gezien, ik heb je voor de honderduizendste keer in mijn gedachten kunnen prenten. Ik herkende het geluid van het starten van je motor direct, ik liep op autopiloot naar het raam en keek stiekem langs het gordijn naar de donkerte buiten: ik zag je nog net vertrekken. Ondertussen heb ik ontdekt dat je mijn vriendschapsverzoek op FB hebt aanvaard. Alleen al daarvoor ben je een schat. Mijn maag krimpt ineen, ik voel me duizelig enkel en alleen omdat dit mooie moment kwam na een hele dag aan je te denken. Mensen denken misschien dat ik helemaal niks anders te doen heb dan met jou bezig te zijn maar er is ook nog werk en het huishouden dat moet gedaan worden. Toch gebeuren veel dingen in functie van jou. Zo moet ik er altijd piekfijn uitzien om te gaan werken want als ik dan terug thuis kom kan ik je plots tegenkomen. Als ik mijn zoontje in bed stop en zijn gordijnen sluit moet ik altijd even buiten piepen of ik je niet zie.
Het moet eruit: ik ben verslaafd aan je geworden, je maakt onbewust deel uit van mijn leven. Zo wil ik het houden niemand hier hoeft het te weten. Dromen wil ik van je vannacht...
Ondertussen heb ik er enorm werk van gemaakt vandaag om mijn dieet op orde te krijgen en ik ben enorm flink geweest. De gedachte dat jij me ook mooi moet vinden doet me ernstiger opletten dan anders. Ik hoop op morgen terug zo'n dag.
Nu wachten tot mijn vriend thuiskomt van het werk, ik zal blij zijn als hij thuis, echt waar. Het is misschien het meest absurde dat je ooit heb gehoord maar toch is het zo. Mijn vriend daar hou ik van en van jou krijg ik kriebels maar ik kan niet van je houden ik ken je maar half.
Ben je dan het enige wat mij kan bezig houden vandaag?
Ik ging deze middag een brief posten en ik betrapte mezelf erop dat ik zoveel moeite deed om er goed uit te zien. Ik moest je deur passeren en stel dat je net buiten kwam. Ergens wil ik zo graag dat je me mooi vind. Stom hé. Voor hetzelfde geld ben ik niet eens je type. Ik zou het allemaal niet mogen willen. Mijn vriend ziet me graag en mijn zoontje ook, wat zoek ik eigenlijk bij iemand anders die me uiteindelijk niet ziet staan?
Hopelijk zie ik je voor ik ga slapen nog eens, of misschien ook beter niet..... het knaagt hoor
Ik heb je nog niet gezien vandaag.... ik heb wel al constant aan je gedacht. We wilden vandaag naar de supermarkt gaan met zen drietjes: ik, mijn vriend en ons kleintje. Toen bleek dat we eigenlijk niet echt iets nodig hadden buiten pampertjes besloten we maar naar het winkeltje om de hoek te gaan. Ik heb kunnen verkrijgen dat ik niet mee moest, ik zou thuis een beetje opruimen. En wachten tot ik jou misschien zou zien. Terwijl ik aan het opruimen was ben ik wel 10 keer het raam gepasseerd. Je motor staat voor de deur, je bent er, maar ik zie geen teken van leven. Misschien moet ik je maar niet zien en toch voor de honderste keer proberen om je uit mijn hoofd te zetten... Het lukt me niet, ik denk de hele dag aan jou. Komt daarbij dat jij er absoluut niks van weet. Je mag het ook niet weten, niemand mag het weten, behalve ik en mijn schrijfseltjes.
Het is nu middag, mijn vriend is naar het werk, ons peutertje slaapt en ik moet mijn gedachten kwijt. Ik start mijn blog en schrijf alles wat in mij opkomt op. Misschien geraak ik er zo wel vanaf, misschien doet het deugd te weten dat ik het kwijt kan.
Ik voel me down, heb enorm veel te veel gegeten deze middag terwijl ik probeer af te vallen. Ik wil een gezonder lichaam en de slankheid die daarbij komt kijken vind ik mooi meegenomen. Een heel weekend sporten en dan al twee dagen absoluut niet op het eten gelet, ik voel me schuldig. Zoveel moeite gedaan met sporten om dan alle calorieën die verbruikt zijn in het dubbel weer op te eten. Waarom doe ik dat... het antwoord blijft een raadsel.
Een emo-eter, ja dat ben ik. Dat weet ik ook al lang, daar moet ik vanaf. Me mooi en goed voelen, slank zijn en aandacht krijgen, dat wil ik graag. En aandacht, dat heb ik enorm veel nodig, ik ben een puur aandachtsmens en sta enorm graag in de belangstelling. Ik krijg er weinig vind ik, mijn vriend geeft me wel aandacht maar zeker niet meer dan nodig. Volgens hem ben ik tevreden, ik doe ook alsof ik echt tevreden ben maar ik ben het niet... Nooit een romantische verrassing (al zijn het maar theelichtjes op tafel), nooit iets extra, nooit een speciale verjaardagscadeau, niks, noppes, niente, nada.
Ik voel me niet goed in mijn vel, voel me dik en lelijk, soms een beetje waardeloos en ik mis de aandacht die ik vroeger kreeg. Van thuis kreeg ik veel aandacht, van jongens, van vriendinnen. De populairste was ik zeker niet maar iedereen kon het altijd goed met me vinden (ik was het vriendinnetje van de popi-people maar evengoed van de niet popi-people) Sinds ik op mijn 21ste mama ben geworden heb ik nog maar weinig vriendinnen. Iedereen begint nu pas te denken aan huisje en hierdaar zijn er al begonnen aan kindje en ik zit al 2 jaar aan huisje, tuintje, kindje. Soms voel ik me maar alleen.
Met het besef dat ik het heel goed heb hoor, maar ik voel me er niet goed bij. De avonden slijten voor de tv daar ben ik niet voor gemaakt. Ik hou van weinig plannen en avontuurlijk zijn, veel weggaan, reizen, vrienden uitnodigen, shoppen. Mijn vriend is een huismus, de tv en de ps3 zijn de bondgenoten. Hij vindt het leuk als er eens iets te doen is en gaat graag eens weg, maar steeds op uitnodiging nooit op eigen initiatief. Als ik 's avonds vraag of we eens gewoon stomweg een gezelschapspel willen spelen om geen tv te moeten kijken krijg ik steevast uitvluchten. Wil ik op reis dan krijg ik de uitleg dat dat met een peuter van 2 geen pretje is en we beter nog maar eens naar centerparcs of de zee kunnen gaan. En dat terwijl zoveel mensen met hun kinderen op reis gaan.
Ik zie hem graag maar ik heb het soms heel moeilijk met zijn manier van denken, als hij op voorhand denkt dat het zal mislukken begint hij er zelfs niet aan. Hij is een pessimist terwijl ik altijd alles wil proberen en toch er het beste van maken en veel toffe dingen wil doen, zelfs met een kindje.
We willen er graag nog een kindje bij, volgend jaar of zo, eerst moet ik op een gezond BMI terechtkomen eer ik er aan begin. Na 2 kindjes stop ik, dan zorg ik dat ik een sexy-mama word (zoals in Grounded for life op TV bvb waar alle vriendjes van de kinderen vinden dat hun mama hot is ), en dan ben ik ook ineens de sexy-buurvrouw
Ik zal er allemaal eerst nog eens goed moeten over nadenken... misschien een beetje met mezelf in de knoop...
