Woensdag 01/10/2014

Het was amper 7.30 u. toen de eerste auto’s op de rotonde aan de spoorwegonderbrugging in Bilzen richting Kimpel draaiden om aldaar zoon - of dochterlief te droppen voor hun ontmoetingsdagen in de Hoge Rielen. 

Het mocht dan al frisjes aanvoelen, toch beloofde de zon reeds op dit prille uur haar uiterste best te zullen doen om alvast vandaag volop van de partij te zijn. Het was dan ook onder een heldere hemel dat koffers, rugzakken en valiezen naarstig van auto naar autocar getransporteerd werden en de eerste leerlingen de beste plaatsjes (achteraan?) in de bus al snel bemanden.

De sfeer zat er al direct goed in. De mama's en papa's die nog hunkerden naar een laatste afscheidszoentje van zoon of dochter moesten snel zijn, want nog ruim voor de klok van achten, het officiële vertrekuur, zat het grootste deel van hun kroost al lang tussen vrienden en vriendinnen hoog en droog in de bussen. En aangezien zelfs M. Crapa dit jaar tijdig op de afspraak was kon de caravaan bussen zich onder leiding van veiligheidsverantwoordelijke Nicole Mercken in beweging zetten.
Van ‘noodkaarten’ was er deze morgen nog absoluut geen sprake …

Op naar Kasterlee!

Hier waren 3 mensen van het kernteam al van dinsdagavond druk in de weer geweest om de rode loper uit te rollen voor de eerste lading van bijna 200 leerlingen inclusief begeleiders. Iets na negen arriveerden alle bussen netjes na elkaar in de Antwerpse Kempen.

Onder escorte werden de bussen netjes naar hun respectieve paviljoenen begeleid, waar de koffers konden uitgelaten worden. Sommige leerlingen dienden eerst nog een eindje te wandelen alvorens hun logeerplaats te bereiken en enkele anderen moesten nog eerst hun valiezen, die elders gedropt waren, snel even ophalen. Alles verliep echter goedgemutst en met de glimlach, iedereen stond immers de springen om van de ontmoetingsdagen het allerbeste  te maken.

De hoogste tijd dus om in te trekken en en de leef- en slaapruimte van de komende dagen te verkennen. We zullen het maar even niet hebben over het verschil tussen jongens en meisjes bij het opmaken van hun bedje of bij het (al dan niet) stapelen van hun kledij.
Maar dat hoort er nu eenmaal allemaal bij ...

Om 10.30 u. was het verzamelen geblazen in de sporthal voor het gemeenschappelijke startmoment. Even aandachtig luisteren naar enkele welkomswoordjes, de belangrijkste kampafspraken nog eens overlopen en dan maar meteen op weg naar de eerste van de 3 hoofdactiviteiten.

Afhankelijk van de klasgroep waren dat: Highlandgames, biotoopstudie, en oriëntatieloop.

Voor de Highlandgames werden enkele rasechte pseudo-Schotten (van het IKSO) ingehuurd die onder begeleiding van aangepaste doedelzakmuziek de jolige bende onmiddellijk op gang kregen: kracht, snelheid en behendigheid, daar draaide het allemaal om. En er werd dan ook gelopen, gerold, gedragen, gegooid, gesprongen en weet ik veel wat nog meer dat het een lieve lust was ...

En ja hoor, ook de eerste kleine ongelukjes waren meteen een feit: een schaafwondje hier, een kneuzinkje en zelfs een ambetante wesp die het op een van de onzen gemunt had … Allemaal onschuldige voorvalletjes natuurlijk, maar meteen hadden de moni’s (7de jaars Kantoor uit IKSO Hoeselt) hun eerste ‘slachtoffertjes’ over de vloer.

Iets verder van ‘huis’ verkenden de andere groepen een stukje natuur (biotoopstudie) of probeerden ze de kunst van het kaartlopen (oriëntatieloop) onder de knie te krijgen. Over het wel en wee van deze activiteiten vertellen we zeker meer in onze volgende blog.

Want voor we het wisten was het al middag ...

Benieuwd wat de pot schafte?

Oordeel zelf: wortelsoep, een varkensbrochette met  gebakken rijst en curriesaus … en als dessert een stuk gezond fruit.

En al weten we al jaren dat niemand zo lekker kan koken dan mama (of papa!?) toch merkten we op dat de meeste borden netjes en volledig leeggegeten richting afwas verhuisden. De currysaus ging er het minst vlot in, maar de soep scheerde blijkbaar hoge toppen, getuige het feit dat sommigen tot zelfs 2 maal toe voor een nieuw kommetje terugkeerden …

De namiddagactiviteit was een kopie van voormiddag. In een doorschuifsysteem wisselden de groepen van activiteit: de natuurverkenners leerden zich oriënteren, de reeds ‘georiënteerden’ stortten zich in de Highlandgames en de eerdere Schotten begonnen aan hun biotoopstudie. Vandaag zetten we de studie van het heidelandschap via tal van 'actiefoto's' even extra in de schijnwerpers. En dat alles, zoals reeds gezegd, onder een stralende zon en temperaturen die flirtten met de kaap van de 20°. 

Wat wil een mens nog meer eigenlijk?

Maar de klok, zij tikte verder ...

Vlug een vieruurtje, ’t is te zeggen een wafeltje met een brikje sinaasappelsap, tussendoor en dan was het - we gaan met onze tijd mee - de hoogste tijd om een half uurtje - te  'chillen'.

En daarna was het de hoogste tijd voor het het klasmoment ... nu ja ... klasmoment!?

Met zijn allen een uurtje gezellig bij elkaar in het paviljoen, elkaars kamer verkennen, doucheke pakken, wat zitten keuvelen, (snode plannen smeden voor de komende nacht?), en voor hen die in de loop van de voormiddag nog niet volledig ingehuisd waren nog even tijd om orde op zaken te stellen. En als de fotograaf toevallig langskwam moest ieder op zijn best tevoorschijn komen, niet!?

Je kan je voorstellen wat een drukte dat dat was, bijna 200 pubers, de een al enthousiaster (lees wilder) dan de ander, maar geen nood alles liep ook nu van een leien dakje. Kan het ook anders als je voor een nachtje met je beste vriend(in)(n)en op dezelfde kamer mag slapen!?

Nog eens, wat wil een mens nog meer!?

Een brokje eten misschien?

Het avondmaal was vandaag een sobere broodmaaltijd? En mocht die naam dan misschien al wat magertjes overkomen, de overvloed van soorten beleg was dat allerminst. Inderdaad, zelfs de moeilijkste eter kwam met zo'n uitgebreid assortiment van beleg ruim aan zijn/haar trekken. Neem het gerust van ons aan, alle maagjes werden meer dan gevuld en dus waren we met zijn allen klaar om ons op te maken voor enkele spannende uurtjes ... het avond-bosspel ...

Donker, griezelig, spannend, huiveringwekkend, angstaanjagend ... maar vooral superplezant.

't Is te zeggen, dat hopen we toch, want op het moment dat we deze tekst neerpennen, zijn ze met zijn allen onderweg naar hun oord van bestemming ...

KLIK HIERONDER VOOR DE FOTO's VAN WOENSDAG

http://www.sint-lambertuscollege.be/Albums/2014-2015/HogeRielen2014/woensdag/

http://www.sint-lambertuscollege.be/Albums/2014-2015/HogeRielen2014/woensdag2/