Ga eens praten met een wildvreemd persoon, want die weten toch wel wat je als persoon voelt en denkt.

Cora, zo noemde de vrouw waarbij ik een afspraak had binnen het tropische instituut. Een volwassen vrouw van ongeveer 36 met 4 kinderen en  kern gezond. Wat ging zij nu afweten van mijn situatie.

Een meisje (want vrouw voel ik me nog steeds ni) van 25, voltijdse job, halftijdse bij job (waarmee ik gestopt ben sinds mn diagnose omdat het te zwaar was), soort lief/vriendje (als je het zo kon noemen), altijd het buiten beentje geweest en nu ook nog eens seropositief. 

Wat, nee, hoe kon zij nu weten wat ik meemaakte. Wat wist ze af van mijn situatie??

Na een uurtje met en vooral tegen haar te praten viel me op hoe bevrijdend het was. Hoe hard het oplucht om mee te delen hoe slecht ik me voelde en iemand dat daar begrip voor opbracht. Iemand dat niet oordeelde over de situatie of iemand dat het tegen iedereen zou doorvertellen. Iemand dat me niet kende en me ook niets kwalijk nam als ik iets niet wou vertellen. Als ik iets voor mezelf wou houden was da prima voor haar. Het ging om mij en niet om haar of om wat ze wou weten. Ze wou alleen maar weten wat ik wou vertellen en wat ik haar wou toevertrouwen.  Het luchtte op. Het nam een deel van het gewicht van mn schouders.

Op het eind van het gesprek was haar doos zakdoeken (die ze int begin vers geopend had) geplunderd en haar vuilbak er vol van. Mijn tranen waren zo goed als op, mijn ogen rood en gezwollen van al mijn gehuil. Vaak tranen van verdriet maar ook enkele van vreugde omdat ze toch ook de leuke dingen probeerde te accentueren. 

Met een goed gevoel stapte ik toch buiten. En nu ook, elke keer ik geweest ben laat ik een lading achter en kan ik alles weer even wat beter aan.