Mijn beste vriend. Mijn beste vriend is homoseksueel en actief binnen heel het milieu en over alles altijd op de hoogte. Hij loopt met een vereniging mee tijdens de gay parade, gaat naar feestjes en zit in de organisatie van Mixed mee. 

Peace off cake aangezien hij weet wat HIV net inhoud. Hij kan mij meer uitleg geven dan ik hem waarschijnlijk.

Met een klein hartje bel ik aan, wandel ik de veel te hoge trap op naar het 3de verdiep waar hij me vrolijk opwacht in de keuken. Zonder enig kwaad gaan we samen in de zetel zitten en zegt hij niets vermoedend "alles goed?"

Laat dat nu net de vraag zijn die ik de afgelopen weken haat! 

'Neen, ik kan mijn leven niet meer aan. Ik ben mijn leven niet waard en ik haat mezelf. Ik ga dood aan een ziekte  die ik niet wil en die ik nooit gevraagd heb en ik kan hier niet mee om. Ik wil dood en ik meen het' zou mijn 100% eerlijk antwoord zijn. Maar zo kan ik het niet verwoorden dus zeg ik "niet echt, kunnen we even een avondje over mij praten?"

"Natuurlijk, wat iser aan de hand lieverd?"

De tranen stromen over mijn wangen en de woorden blijven zoek. Ik krijg geen letter over mijn lippen. Ik zit daar wat te snotteren en te snikken alsof ik zelf geen controle heb over mijn daden.

Na 3 minuten komen de woorden "ik ben seropositief, en ik kan het niet plaatsen sorry"

"Maar lieverd, kom hier. HIV is het eind van de wereld niet e. Je gaat nog lang ni dood of ziek worden ofzo e! Ge gaat da ff moeten plaatsen en nadien gaat ge da aanvaarden en gaat ge daar gewoon mee oud worden"

Verdere vragen kwamen zoals wie wat waar wanneer waarom.. de standaard reactie volgende en we hebben een hele avond erover gepraat. Hij heeft me bevestigd wat de dokter verteld hadden en heeft me ook andere dingen vertelt dat dat ik nog niet wist. De eerste biecht was een feit en gek genoeg een succes. 

Mijn beste vriend, nog steeds, de geweldigste man op aarde. Ik blijf fier op het te mogen zeggen dat hij mijn beste vriend is.