Een balie, ik meld me aan. 

"Aan het einde van de gang is wacht kamer 2, neem daar even plaats, de dokter komt dadelijk bij u." Patrick Soentjes noemt hij. 

Spannend!

Een 10 minuten later klinkt mijn naam door de gang. Ik sta op en kijk een man aan die naar me kijkt en slikt. "kom maar mee."

Ik volg naar een klein praktijkje op het einde van de gang. Neem plaats op 1 van de 2 stoelen die aan de bezoekers kant staan en kijk hem aan. 

Ik voel de tranen vechten om eruit te mogen lopen. "Hoe gaat het met u vandaag?", waarom weer die vraag, de tranen beginnen te lopen en ik snotter "slecht maar daarvoor ben ik hier natuurlijk." Hij bekijkt mijn bloeduitslagen en knikt. Net daarvoor had hij een nieuwe doos papieren zakdoekjes voor mn neus neergeploft en gezegd "leef u uit.".

Aangezien ik hem duidelijk had gemaakt dat ik niets afwist van wat en hoe kreeg ik de hele uitleg. Hij wist mijn waarden niet dus moet ik meer bloed geven en urine om alles te bepalen en dan wist hij zelf ook meer. Dan kon hij zeggen wat mijn optie's waren. Maar dood gaan was daar zeker geen van. 

Ik ga maar 3 jaar minder lang leven dan de gemiddelde levensverwachtingen, ik zou nog gezonde kinderen kunnen baren, met behulp van medicatie zou ik zelfs na verloop van tijd zonder condoom kunnen vrijen met mijn partner (niet dat ik in bezit ben van een partner maar leuk dat de optie er is). Het zou allemaal wel goed komen. 

Het voelt verre van goed of van ooit goed komen. Hij bevestigde wel dat het leven zoals ik het kende gedaan was. Ik zou het emotioneel niet meer kunnen om een one night stand te hebben bijvoorbeeld. Of met iemand dat van de vrienden gewoon casuale seks hebben. Die dingen zouden me te zwaar gaan vallen bevestigde hij. Hij zei me dat zolang ik niet therapie ontrouw ben ik een geweldige toekomst kan leven met de ziekte onder bedwang. 

Hem geloven gaat nog steeds heel moeilijk maar we geloven hem omdat het anders nog zwaarder is.