Vrijdag avond. Charlotte is me komen halen in Antwerpen. 

Ik zat in mijn auto te janken als een klein kind ergens aan de kant van de weg. De tranen die niet wouden stoppen bleven stromen alsof ze nooit zouden ophouden. 

Ze kwam en trok me uit de auto, gaf me een knuffel en zei me dat alles goed ging komen. Ik ging niet doodgaan en al zeker niet voor haar. Ze wou mijn bloedvriendin worden daar ter plaatsen. "Kom, pakt een mes en we doen da. Samen uit, Samen thuis!"

Dit heb ik geweigerd.

"Ge weet ni hoe moeilijk dit nieuws is, ik hoop dat ik dit noooooit aan iemand geef"

Na een uurtje te praten hebben we de auto gestart en zijn we naar mij thuis gegaan. We hebben bij mij thuis een film gezien en zijn als lepeltje-lepeltje gaan slapen. Het klinkt heel vreemd maar haar armen rond mij gaf me een gerust en goed gevoel. Al sussend is ze inslaap gevallen, mijn tranen liepen nog steeds, wel aan een trager tempo en minder snikken en snot maar onophoudend liepen ze over mn wangen. 

Iedereen heeft in zijn leven iemand dat altijd iets heeft. Ziek, gewond,.. altijd iets. Voor 100% van de mensen in mijn leven ben ik die ene persoon. Mijne rug, mijn darmen, mijn hoofd, ... Ik heb altijd iets. 

Zaterdag moet ik naar DLO in Lier voor andere testen (mijn haar besloot uit te vallen een maand of 2 geleden en ik wou weten waarom).

De testen duurden in totaal 4uur. 4uur in de wachtkamer en af en toe een bloedafname (een suikercurve voor die die het kennen). En dan mochten we beschikken. We gingen met 2 even uitwaaien aan zee. Ik had geld bij elkaar gespaard voor een droom maar die kon me even gestolen worden. Met dit geld ging in nu een weekend naar zee met Charlotte. 

Zaterdag hebben we geprobeerd een stapke in de wereld te zetten maar daar kwam niet veel van in huis, ik voelde me niet goed, Charlotte merkte het en nam een deel van mijn leiden over. Samen chocolade wreten en een filmke kijken dan maar. Rond 3uur is Charlotte in slaap gevallen. Ik ben op het strand gaan zitten tot 5, uithuilen en mijn tranen in zee laten lopen. Het ijskoude water deed goed aan mijn voeten, benen en kont. 3x is de politie mij komen melden dat ik niet mocht zijn waar ik was. 3x ben ik gewoon terug gegaan. Het deed goed en ik had het nodig.

Om 8uur ben ik ontwaakt. Charlotte werd wakker tegen 10. "Goed geslapen jij?" Ik zat in de zetel naar buiten te kijken "super goed". Ik kon ook niet ontkennen dat die 2uurtjes me wonderen hadden gedaan. Mijn traan kanalen konden er weer helemaal tegenaan. 

Pasop, we hebben dat weekend ook een paar keer de slappe lach gehad. We hebben ons reuze goed geamuzeerd.  We hebben het varken uit gehangen en onozel gedaan. Gewoon, omdat het kan!! En omdat ze toch geweldig is. Ze is een verbazend geweldig persoon! al ziet ze het zelf niet in.

Zondag zijn we samen in zee gelopen. Ons hotelkamertje was op de dijk dus konden we recht de zeer zien het strand was 3 meter voor ons. Dus waarom ons niet helemaal omkleden (ondergoed dat niet van kant is), dekentje rond wikkelen en een spurt trekken tot we met onze oren bedekt zijn met veel te zout water? 

Dat hoort toch bij onze uitstap, helemaal nat en volledig onderkoeld terug naar de kamer hollen terwijl alle mensen nog steeds verbaast ons na keken hoe gek we waren dat we zoiets deden. Gek hoe je van iemand kan houden zonder er bij stil te staan. De moment dat we boven in het veel te kleine doucheke stonden op te warmen besefte ik dat ze echt wel een te goede vriendin is. Mijn zuske. 

Die avond heeft ze me ook weer vastgepakt en is ze al sussend inslaap gevallen en gek genoeg ik ook. Ik heb die avond zeker 5uur in haar armen geslapen. 

Maandag Terug naar huis vertrokken want ik moest naar het tropische instituut voor mijn eerste dokter afspraak.