Maandag moest ik even een wat bloed laten nemen en een beetje staaltjes afgeven. Vrijdag bellen voor de resultaten en klaar.

Vrijdag melde ze mij 'je kan best even langskomen want je hebt een infectie'. Ik ga langs bij de dokter.

"Juffrouw, het nieuws is goed en slecht. Het goede nieuws is dat we maar 1 infectie gevonden hebben. Het slechte nieuws is dat ze blijvend is." Ik denkt 'herpes!! en dat wist ik"

"Om het nieuws kort te houden en u direct het nieuws mee te delen, juffrouw, u heeft HIV, dit wil niet zeggen dat u dood gaat maar u gaat wel een behandeling moeten volgen". De grond zakte weg onder mijn voeten. De grond die altijd zo stabiel en zo vast was dat ik heel de wereld aan kon is nu nergens te bespeuren. Ik? HIV? NEE!! ONMOGELIJK !!  Ik kan geen hiv hebben. Ik ben altijd veilig, buiten die 1ne keer met die orgie, dat waren vrienden. Onmogelijk om zoiets vast te stellen! Er is een foutje gebeurt. Dit kan niet!

"Juffrouw, als we de resultaten vast hebben en dit is het resultaat sturen we onmiddellijk een staal naar een tweede proef om zekerheid te hebben zodat we u geen nieuws geven dat niet waar kan zijn. We hebben u 3 maal getest en het resultaat staat vast. Het spijt me dat ik dit zo moet meedelen. Zullen we een afspraak maken bij een gespecialiseerde dokter die je verdere uitleg kan geven?" "Neem toch een zakdoek, gaat het?"

Ik kreeg geen woord over men lippen en knikte gewoon Ja, zodat ze wist dat ik een afspraak wou bij de dokter. "De beste dokter graag" zei ik. "Ik wil niet dood" "Ik ben nog maar 26 jaar. Waarom ik?" "Dokter, kan u mij zeggen waarom ik dit weer moet meemaken? mag ik ooit gelukkig worden zonder enige tegenslag te kennen?" de dokter staarde me aan en knikte "ja meisje, ik kan u geen antwoord geven op die vraag maar u zal niet sterven aan deze ziekte als u u dokters advies volgt".

Waar bleef de grond die me altijd zekerheid bieden? Waar was de zekerheid op een goede toekomst? Waarom was ik de persoon dat dit nieuws kreeg? Waarom moest ik dit meemaken? Kon het niet voor 1 keer een vergissing zijn en perongeluk mijn bloed verwisselt zijn met dat van iemand anders? Kan ik niet voor 1 keer het slachtoffer zijn van een grap die mislukt was? Waarom ik? Waarom ik weeral?! Ik heb altijd iets, maar dit? Dit wil ik niet ! Slechte rug, oke ! mislukte operatie en opnieuw leren wandelen, oke! Als kind geen vriendschap gekend en gepest geweest, oke! Een drugsverslaving overwinnen en elke dag meeslepen, oke! maar HIV? neen! Dit wil ik niet !

Maandag, Maandag moet ik bij de specialist zijn in het tropisch instituut. Maandag! Het is weekend. Ik heb even tijd om hier over na te denken. Ik bel een vriendin. Laten we haar Charlie noemen. Charlie was 150km van mij verwijdert. Maar dit maakte niet uit. Ze is in haar wagen gestapt en is naar mij toe gekomen. Ze heeft me na 1u30min mij vastgepakt en gezegd dat alles goed ging komen met mij, met mijn leven en dat ik alles heb om gelukkig te zijn en te worden. Alles ging goed komen! Dat beloofde ze.

We zijn samen een weekendje weg gegaan. Even mijn gedachten om nul zetten en even weg van alles en iedereen. Even weg van het leven dat ik kende als normaal en even aan niemand moeten denken en even met niemand rekening houden behalve met mezelf. Mijn relatie was sowiso gedoemd en iemand nieuw vinden ging/gaat onmogelijk worden. Mijn leven zoals ik het kende ging stoppen. Ik ging een nieuw leven moeten beginnen vol met leugens want ik wou/wil niet dat iemand dit weet! Dit is iets dat je niet tegen iedereen zegt. Mensen gaat me vies bezien en mensen gaat we afstoten als ze dit weten. Mensen snappen niet wat het is om met z'n ziekte te leven, laat staan de angst dat het met zich meebrengt iemand anders deze ziekte te geven. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik iemand ziek maak. NOOIT !!!

Charlie en Ik hebben een heel weekend samen op een hotel doorgebracht met wat geld dat ik bij elkaar gespaard had voor speciale schoenen te kopen voor een vriendin! We hebben een heel weekend gedaan waar ik zin in had en een weekend geweend, gelachen en gepraat over alles. Charlie was er voor mij zoals ik nog nooit iemand heb gekend. Charlie was er en ze had bij elke traan een zakdoek, bij elk woord een luistert oor en voor elke pijn een knuffel. Ze was en is geweldig. Ze is een zus voor mij en ik hou van haar zoals ik nog nooit van iemand gehouden heb als vriendin! Ze is de meest geweldige en geduldigste persoon ooit. Ze zal haar geluk laten voor dat van mij en ik zou er alles aan doen om haar gelukkig te zien! Ze verdient het winnende lotto kaartje, ze verdient de beste man dat er bestaat maar ze verdient het vooral om als eerste persoon het genot te ervaren van waar geluk. Ze verdient het leven der levens! Ze is te geweldig om niet gelukkig te zijn! Ik hou van haar en dat zal nooit veranderen. Ik zal voor haar hemel en aarde bewegen! Maar dat weet ze!

Die maandag na dat ene weekend ben ik zelf en alleen naar het tropisch instituut te Antwerpen gegaan. Daar stond het zwart op wit. Ik was (en zal altijd) hiv patient (zijn). Ik ben drager van het virus en er bestaat geen enkele medicatie tegen het virus. Geen enkele medicatie kan dit virus kapot maken. Dit is iets dat mijn lichaam langzaam maar zeker zal kapot maken, of ik dit nu wil of niet. Diezelfde dag heb ik 11tubes bloed afgegeven aan de vriendelijke verpleger die me troostte tijdens de afname. Telkens iemand me vroeg hoe het met me ging was het alsof ze een mes in mijn hart staken. Telkens iemand iets zei sloeg ik tilt en dacht ik dat ze het gingen merken aan mijn gedrag of gingen ruiken aan me.

Ondertussen heb ik via therapie al tegen enkele vrienden gezegd en mijn moeder ingelicht. Ik begin de draad terug op te pikken en voel me heel soms gelukkig. Ik ga er komen. Moeilijk en met kleine stapjes, maar het gaat me lukken hier door te komen.  Ik kan dit virus aan en te baas. Nog nooit ben ik zo depresief geweest als nu, maar samen met mijn vrienden en vooral Charlie kom ik er wel! Ik ga 103 jaar oud worden en ik ga een gelukkig leven leiden met iemand dat er voor me zal zijn ook als ik het moeilijk heb. Eens ik deze depressie overwonnen heb ga ik eindelijk gelukkig kunnen zijn want ik heb al genoeg tegenslag gehad. Dit mag echt wel eens het laatste zijn. Anders weiger ik behandeling en vraag ik euthanasie aan.

Simpel !

3