Beste Cecile en familie,

       Een jubileum stemt tot blijdschap. Het vieren van jubilea zit ons in het bloed. Als iemand, 50, 80, 100 jaar wordt, dan laten wij dat niet zonder meer voorbijgaan. Maar we rekenen niet alleen de levensjaren. Er zijn ook beslissende stappen in een mensenleven, die we zo belangrijk vinden dat we vandaar of opnieuw beginnen te tellen.

       Een dergelijke gebeurtenis is ook de religieuze professie, waardoor iemand zich bewust verplicht tot een leven van evangelische wijsheid. Vijfentwintig jaar geleden heeft Cecile dat ook gedaan. We zijn hier vandaag bijeengekomen om dit te herdenken. Deze gedachtenis zal automatisch uitmonden in dankbaarheid voor alles wat Cecile heeft mogen doen in de dienst aan God en de mens.

       Op een feest als dit is bijzonder van toepassing het woord van St. Paulus: “verheugt u in de Heer”. Wij verheugen ons vandaag in de Heer om wat de Heer een mens liet doen voor zijn volk Dat gedenken wij op het jubileumfeest van vandaag.

       De herdenking van 25 jaar kloosterprofessie biedt alle reden om God te danken. Het is immers God die de mens roept. Door die genade van God kon jij werken met de gaven die jij ontving. Een mensenleven is zo wonderlijk, zo onbegrijpelijk, jaar in, jaar uit, dag in, dag uit beweeg je tussen mensen en dingen. Wij herinneren ons nog 25 jaar geleden toen we allen samen waren op 15 augustus 1955 in Sint Martensbodegem voor uw kloostergeloften. Het was wellicht toen de allerlaatste keer dat we allen samen waren.

       Sindsdien zijn al die jaren verlopen met je vele werk vooral in de missie, waardoor we je heel moeilijk van dichtbij konden volgen; maar we kennen je vele werk in het onderwijs, in de catechese, in de alphabetisatie van heel het land, de Boeroendi. En toch naast je vele werk bleef je steeds uw thuis, uw broers en zusters met hun kinderen en de vele gebeurtenissen van de familie u ter harte nemen. En wat betekent dit als men zover is?

       Vandaag mogen wij u daarvoor danken – dank om uw zorg – dank om uw vele schrijven – dank om uw gebeden – dank om uw vele steun en hulp zelfs tot op heden. Wij zijn blij u te kunnen vieren. En ook dat je enkele jaren onder ons mag zijn voor uw prachtig werk van missieanimatie in de scholen. Ja, sommige dagen schijnt de zon en je weet niet waarom, je bent tevreden. Je ziet de mooie en goede dingen en kanten van het leven. Je lacht – je dankt. Je werk gaat vlot – iedereen is vriendelijk tegen je. Je weet niet waarom. Misschien heb je goed geslapen of voel je je geborgen in God.

       Je zou de tijd van vrede en diepe vreugde willen laten voortduren. Maar ineens verandert alles weer. Het is alsof een hevige zon de wolken aantrekt. Er komt een soort droefheid, die je niet altijd kunt verklaren. Ja, dat komt omdat de mens een stuk natuur is met lentedagen en herfstdagen, met de warmte van de zomer en de kou van de winter, omdat de mens het ritme van de zee volgt, eb en vloed – omdat ons bestaan een voortdurende repetitie is van leven en sterven.

       Als je dat begrijpt beste Cecile, dan kun je na 25 jaar kloosterleven vol moed en vertrouwen verder, want dan weet je dat er samen met de Heer na elke nacht weer een nieuwe morgen komt. Ja, uw leven was – houden van mensen – alle mensen liefhebben – vooral de minstbedeelden. Je waart gastvrij voor ieder mens, die je op je weg ontmoet – ook al is dit moeilijk voor een zendelinge.

       Maar dit alles deed je hart, je liefde, je bezit openstellen voor de anderen. Dit is je diepe innerlijke houding van openheid en mededeelzaamheid. Dat is je opdracht van echt missionaris zijn. Je kent wel die opdracht en toch wil ik die hier even verwoorden:

       Missionaris – zijn: is geroepen en gezonden zijn; voorlopig hier, tijdelijk daar – anderen samenroepen en zenden. Is jezelf bekeren elke ochtend en elke avond weggegeven zijn; is profeet zijn en stotteren met de bevrijdende boodschap; is met het evangelie uitdagend bemoedigen. Is aan armen verrijzenishoop geven en door rijken gekruisigd worden; is moeder genoemd worden door een melaatse en vader door een vertrapte; is bedelen om te delen en zelf gedeeld te worden; is gemist kunnen worden en onmisbaar zijn; is gissen en missen – vergissen en mislukken en telkens opnieuw beginnen; is hart en ziel zijn van alle bevrijdingswerk; is doen ervaren dat Jezus geen blanke is uit het Westen; is beleven dat de kerk katholiek is en wereldwijd.

       Mijn wens voor jou is nu: dat je voor altijd in je hart de gouden herinnering bewaren moogt van elke rijke dag die je gekend hebt. Dat je dapper mag zijn in het uur van de beproeving, wanneer het kruis op uw schouders wordt gelegd. Wanneer de berg die je moet beklimmer heel hoog schijnt en de lichtbakens van hoop zeer ver.

       Dat iedere gave, die God je schonk, mag groeien met de jaren en de harten van hen, die je liefhebt met hun vreugde vervult. Dat je ieder uur iemand mag hebben, die je vertrouwt, de hand kunt drukken en reiken, wanneer het moeilijk is; met wie je stortvloeden kunt trotseren om de toppen te bereiken. Dat in ieder uur van vreugde of leed, de vredebrengende glimlach van het kerstekind met jou mag zijn. En dat je steeds dicht bij God moge blijven. Dit is niet alleen mijn wens, maar ook die van allen hier aanwezig.

11-05-2006, 12:17 Geschreven door Willly Trypsteen