Een zes uur durende rit naar Bagan werd even opgeschrikt : twee olifanten op de weg ! In Myanmar zouden nog vierduizend olifanten leven en ze worden voornamelijk gebruikt om boomstammen te verplaatsen. We zijn natuurlijk gestopt om een fotoshoot te houden. Twee rustige beestjes, dus aankomen was geen probleem.
Een tussenstop in het stadje waar er enkele jaren geleden rellen waren geweest tussen moslims en extreme boedhisten, maakte nog eens duidelijk dat het van 't weekend verkiezingen zijn ; trucks volgeladen met dansende en roepende mensen. Er was onderweg nog één uitstap voorzien ; Mount Poppa. Weer een heiligdom op een smalle berg van ongeveer zevenhonderd meter. 777 trappen brachten ons naar de top waar je een prachtig zicht hebt over het gebied. Een prachtlocatie, maar zo slecht onderhouden ! Een deftig afvalbeleid dringt zich hier op ! Wij zijn al helemaal anders opgevoed en dus valt het voor ons eens zo hard op. Tijdens onze klim, kwamen we tientallen makaken tegen. Er werd ons aangeraden om alles goed bij te houden en geen eten te voorschijn te halen, want anders waren ze er mee weg. Wel lastig dat wij die berg moesten beklimmen op onze blote voeten, terwijl de apen daar alles achter lieten. Gelukkig had Jessica de natte doekjes weer voorzien ! Ondertussen zitten we in ons mooi hotel in Bagan. Zwembad!!! Eindelijk kan ik morgen het water in! We hebben ons vervoermiddel gekozen om morgen Bagan te verkennen ; elektrische scooters. Bagan is een gebied van 40 km2 waar er ongeveer 2.000 stoepa's en pagodes staan uit 11de en 12de eeuw. Topatractie van de reis, dus hier kijken we weer naar uit! Mingelabar!
Deze ochtend was het nog goed aan het regenen en begonnen we te twijfelen ; stappen we in de truck en trekken we de bergen in, of vragen we aan Jessica of we vandaag al niet naar Bagan rijden, waar het mogelijks beter weer is. Maar de beslissing was snel genomen en we reden naar de volgende sightseeing ; het plattelandsleven ; plantages van chinese kool, sesamzaad, gember, aubergines... En wij maar ploeteren door het zand en slijk. Bibi lag als snel op naar gat natuurlijk en voor de rest van de dag met een vuil broek rond moeten lopen.... Om nadien boedha's in een grot te gaan bezoeken, moesten we terug op blote voeten. Ik had precies witte sokjes aan en de rest van mijn been zag roodbruin van het slijk. De grot had iets weg van een blotevoetenparcours ; glad, glibberig, pijnlijke matten, aangename frisse tegels, plassen.... Gelukkig stond Jessica klaar met vochtige doekjes. Onderweg zijn we een schooltje gaan bezoeken en heeft Jessica schriftjes en balpennen afgegeven. Wie was nu de toeristische attractie : wij voor die kinderen of de kinderen voor ons. Heel leuk! Door de mist zijn we een andere berg opgereden naar View Point. Een trekkershut met een prachtig zicht opgericht door een Nepalees gezinnetje. Daar hebben we een heel eenvoudige, maar lekkere lunch gekregen voor 70 eurocent... Gelukkig trok de mist weg en kregen we daar een ongelofelijk zicht over de bergen. We zijn dan nog naar een dorpje gewandeld waar twee koppels kleren hebben achtergelaten die ze voor dergelijke dorpjes bij hadden. Mensen waren hier heel gelukkig mee. Ook de tandenborstels en de zeepjes van het hotel hebben we daar achtergelaten. Terug even mijn klimbenen moeten bovenhalen om terug aan de trucks te geraken. Het is dan toch droog gebleven... Aan het hotel stonden ze klaar met borstels en water om onze wandelschoenen schoon te schrobben. Laundryservice zal voor in Bagan zijn. Morgen hebben we een rit van 6 uur voor de boeg naar het volgende hoogtepunt van de reis; Bagan! Sloppel!
Deze ochtend waren we nog in Pindaya, waar er nog een grot was waar er achtduizend boedha's in geplaatst zijn. Dit was toch wel indrukwekkend, enkel zeer moeilijk om in beeld te brengen ; enerzijds door de belichting, anderzijds omdat het er zoveel zijn. Nadien zijn we weer een familiebedrijfje gaan bezoeken waar ze de overbekende parasollekes maken van papier in prachtige kleuren en met bloemblaadjes in verwerkt. Onvoorstelbaar hoe mensen hun plan trekken zonder machines. De man, die het houtwerk deed, was zeer inventief met zijn werkmiddelen. Het papier werd gemaakt van boomschors. Daarna konden we nog even de tijd nemen op een plaatselijk marktje, maar een hevige regenbui maakte dat we moesten gaan schuilen onder de zeilen van de marktkramers tot de assistent van onze buschauffeur paraplu's bracht. Verwende toeristen dat wij zijn. Ondertussen zijn we aangekomen in Kalaw. Hier is op zich niet veel te zien, maar dit is een uitvalsbasis voor vele wandelingen en trektochten. En dit staat dan ook op de planning voor morgen. We worden met een truck naar een dorpje gebracht. Afhankelijk van het weer komen we te voet terug. Het weer is dus slecht. We halen amper 20°. Dit is blijkbaar uitzonderlijk. Het zouden uitlopers zijn van een tyfoon. Hopelijk snel beter, want ik heb maar één trui bij. Laundryservice komt weer van pas. Aan tewerkstelling wordt hier ook veel gedaan als je alleen al kijkt naar het aantal personeelsleden dat een hotel heeft. In het vorig hotel stonden een stuk of vijf vrouwen te wachten tot wij uit de kamer kwamen. Ik dacht, half aangekleed, ik ga eens kijken wat het weer zegt en dan kom je buiten en dan staan daar ineens vijf vrouwen op u te zien. Om ter vriendelijkst en met een big smile. En het waren die vrouwen die de 'boys' van het hotel waren en onze valiezen kwamen halen. Die vrouwkes zijn soms de helft van mij (in lengte en breedte). Mensen zijn hier zeer gedienstig en ongelofelijk vriendelijk. Deze ochtend zat ik aan die grot even te wachten op een trap en een klein Birmees jongetje kwam een foto van mij trekken. De toeristen zijn hier helemaal nog niet in overvloed en dat maakt het allemaal zo echt! Tot morgen !
De trekking is afgelopen. Met een deel van de groep begonnen we aan de zware klim! De rest van de groep nam een truck! De eerste twee uur was het continu klimmen en heb ik toch wel afgezien. Wel fier dat het al bij al vlot is gegaan, maar spijtig dat de wandeling niet mooier was. Een heel stuk steigen op een kiezelweg zonder mooi zicht en op de duur nog regen, was demotiverend. Gelukkig was de namiddag mooier, maar spijtig van het weer.... De weg was modderig en rotsig. Het regenseizoen is hier nog niet afgelopen! We hebben geluncht bij mensen thuis en onze gids met de dragers, hebben gekookt voor ons. We werden goed verzorgd! Wel leuk dat je je rugzak voor u uit ziet lopen, aan de rug van een klein Birmees manneke op sletsen! Af en toe steken die hun voeten is in een plas water en dan kunnen ze weer voort. Rond 17 u waren we aangekomen in het klooster, waar we de nacht gingen doorbrengen in één grote ruimte. We moesten ons snel installeren, want het werd donker. Gelukkig waren er kaarsen en hadden we pillampen bij. Die had je nodig om naar toilet te gaan ; een hurktoilet ! Typisch voor hier, maar voor westerlingen een marteling. In afwachting van het diner, dat door gids en zijn dragers weer werd klaargemaakt, speelden we het spelletje 'ik ga op vakantie en ik neem mee...' Na het lekkere eten, haalde Jessica een fles Mandalay Rum boven, maar dit was echt niet lekker! De dragers konden dit wel appreciëren. Het waren heel lage tafels en moesten continue op de grond zitten. Ik vond dit wel lastig... En dan de nacht : om half negen lagen wij op ons matteke, met hoofdkussen en een deken! Het was wachten op het eerste gesnurk.... Ik heb nog redelijk geslapen. Na het ontbijt hebben we even gevoetbald met 3 kleine monnikjes van het klooster. Die waren superblij met de voetbal die Jessica voor hen bij had. En dan kregen we de keuze : 4 uur terugwandelen door modder en rotsen of met een truck. Hilde had geen zin in de wandeling en sociaal zoals ik ben, heb ik met haar een truck genomen, die al betaald was door enkele Nederlanders (parallelgroep Koningaap). Het eerste uur moesten we nog wel zelf wandelen, want de chauffeur van de 4 x 4 had te veel Mandalay Rum gedronken.... En nu zijn we op onze kamer van het hotel in Pindaya en buiten regent het.... Hopelijk morgen beter weer!
Een lange, maar fantastisch mooie dag! Om half zes, in het donker, vertrokken met bootje over het Inlemeer. Eerst naar een festival waar een gouden boot met een boedha wordt voortgetrokken door vele bootjes met Inthavissers. Zij peddelen de boot vooruit met een been. Knap om te zien, maar moeilijk om uit te leggen. Hopelijk in een volgend hotel beter internet om foto's te laden, dan wordt het iets duidelijker. Nadien zijn we verschillende ambachten gaan opzoeken ; weverij van zijde en lotus, zilversmid, kopersmid, houtbewerking, sigarenfabriekje. En dit allemaal in paalwoningen die enkel met de boot te bereiken zijn. Alle gezinnen leven hier zo! Ondertussen al met stromend water en elektriciteit, maar het water van het meer zelf wordt gebruikt voor alles ; zich wassen, kleding wassen, tanden poetsen, enzo. Hier zijn dan ook floating markets en floating gardens. Tomaten worden gekweekt op drijvende stukjes land. Onze bootman is echt op zo'n stukje grond gaan staan om te bewijzen dat het echt wel drijft. Heel apart! Na de middag, zijn we heel oude stoepa's gaan bezoeken. Dit zijn kleine spitse gebouwen met telkens een boedha in. Veel knapper en echter dan al die goudkleurige van de voorbije dagen. En als afsluiter nog een klooster bezocht, ook op palen gebouwd, met springende katten. Alleen springen de katten de laatste drie jaar niet meer.... In het donker, dus twaalf uur na vertrek, zijn we teruggekeerd naar hotel, met boot. Maar hotel staat wel op het vaste land. Alhoewel, na twaalf uur op een boot te hebben gezeten, lijkt mijn bed ook een boot. Morgen ga je geen nieuw bericht krijgen, want we vertrekken op tweedaagse trekking. We gaan slapen in een klooster... op dat matteke! Rugzak staat klaar, de dragers van de rugzakken en drank hopelijk morgen ook. Die luxe krijgen we wel. Denk aan mij over twaalf uur, want de eerste twee uur is het klimmen. Tot overmorgen!
Wat een fantastische dag! Na een lange nacht slapen, zijn we aan het herleven. Na eerst het dorpje verkend te hebben, zijn we vanmiddag de fiets opgestapt om rond het Inlemeer te fietsen, halverwege met een typisch bootje van hier het meer overgezet en verder terug naar het dorp gefietst. De fiets zag er krakkemikkelig uit, maar de vittessen werkten nog en die had je af en toe nodig. Het is hier heel mooi; rond het meer is het een beetje platteland en verder de bergen. Deze avond zijn we naar de kookles gegaan. Sue, de eigenares, had een vader, die heel gastvrij wou zijn voor de toeristen, maar kon geen Engels om met hen te praten. Hij was boer, niet rijk en Sue moest bedelen om een schriftje te hebben om naar school te kunnen. Dit vond ze vreselijk en zij wou andere kinderen gaan helpen en ook de toeristen kunnen ontvangen. Dus heeft ze het huis van haar ouders verder uitgebouwd en een bamboehuis laten bouwen voor de woning om toeristen te laten koken en eten. Met de helft van de opbrenst bouwt zij verder haar sociaal project uit ; schriftjes en balpennen voor kinderen, bibliotheekje, zij helpt een aantal kinderen met de aankoop van schooluniform... Nu heeft ze nog twee gastenkamers gebouwd voor vrijwilligers die dan ook Engelse les kunnen geven aan die kinderen. Engels leren is hier zo belangrijk voor je toekomst! Het koken was heel leuk en het eten lekker. Gelukkig eten we ondertussen terug met goesting. Bij het afscheid, inclusief een dikke knuffel van Sue, kregen we nog een aandenken : zakje met thee en de typische kruiden. De receptjes kunnen we op de website vinden. Voor al diegene die naar het Inlemeer komen, dit is een must om te doen! Haar vader noemde haar Bamboo Princess. Als afsluiter van de dag kregen we nog vuurwerk, omdat hier een festival bezig is. Morgen hier meer over. We moeten er om 5 uur uit, dus slaapwel!
Vandaag niet zo veel te veel vertellen, want we zijn het binnenland ingetrokken met het vliegtuig. We zijn aangekomen aan het Inlemeer. Dit zou een van de hoogtepunten van de reis moeten zijn, dus ik heb er zin in. Maar dan moet het darmprobleempje opgelost geraken... De helft van de groep moet van het anders eten even bekomen. Dus vanavond is het een rustige avond in een goed hotel. We blijven hier drie dagen, dus dan zij we iets meer op ons gemak. De vorige hotels waren zeer basic, maar wel in orde. Ik heb nog niets verteld over de groep, maar die is super tof! Geen zaagmensen, goede humor, idereen babbelt met iedereen en iedereen is altijd perfect op de afspraak. Echt een dikke meevaller! En Jessica is een heel fijn iemand. Omdat ze Nederlandse is, met Chinese roots, is ze niet altijd direct mee en valt haar frank altijd een tijd later. Onze ballonvaar voor Bagan is ook gereserveerd! We gaan met drie zonsopgang zien vanuit een ballon boven een gebied met zeer veel tempels en pagodes. Maar dat is voor einde volgende week. Ondertussen heb ik al enkele foto"s kunnen doorsturen, maar niet elke foto dat ik wil, lukt. We hebben tot hiertoe altijd intertnet op de kamer gehad, maar het is niet zoals bij ons. Saluutjes!
Vanmorgen gingen we naar de beroemde gouden rots. Een rots die echt klaar staat om te vallen en waar de mannen vollop bladgoud bijplakken. Weer een zeer heilige plaats. Om daar te geraken moesten we de bergen in en dit met een truck waar een veertigtal mensen als sardientjes in een blik zaten. De drie achterste banken waren voor ons en wij mochten met vijf op een bank zitten, de aziaten moesten met zes of zeven op een bank zitten. De blanke toeristen zijn echt wel groter en zwaarder gebouwd. Je benen moesten tussen de lichamen van diegene die voor u zaten, het zitje was tien centimeter diep en dit moesten we wel een uur lang volhouden. En de chauffeur reed een goei tempo, zodanig dat wij het gevoel hadden dat we in de railway zaten. Verder niet nadenken! In de namiddag zijn we terug naar Bago gereden om nog twee pagodes te bezoeken. Daar is het rustig in vergelijking met het straatgebeuren. Ik moet iets vertellen, want anders zou Ronny het doen ; een bankje, waar twee vrouwen van de groep al op zaten, de derde, ikke dus, was te veel.... No comment! We hebben de organisatie van de pagode maar een schenking gedaan! Het is bijna tien uur en we zijn weer doodmoe! Mingelabar!
We hebben Yangon verlaten en zijn naar Bago gereden. Onderweg nog een begraafplaats van eerste en tweede oorlog bezocht, het best onderhouden monument van Myanmar tot hiertoe.
In Bago zijn we eerst naar een klooster gereden, waar honderden monniken verblijven. Wij mochten hen rijst geven op het moment dat ze in stoet naar de eetzaal gaan voor hun laatste maaltijd van de dag (om 11 uur in de ochtend, maar staan wel om 4 u op). Wij hadden nog bananen bij om te verdelen aan enkelingen die er het schattigst uitzien... Wij mochten hun kamers bezoeken en zelfs foto's nemen terwijl ze zich wasten. Pottenkijkers dat we zijn...
In de namiddag hebben we sightseeing gedaan in Bago, dwz tempels, pagodes, tempels, pagodes en vooral de boedha's niet vergeten. Zelfs de grootste liggende van het land. Ik had steeds het gevoel dat we in de voorstand van Bago waren, een beetje de krottenwijk van Bago, maar dit was gewoon de stad. Jessica verzekerde me dat vanaf nu alle steden of dorpen waar we gaan komen, er zo zullen uitzien. Ik werd er even stil van.... Daarna doorgereden naar een dorp waar de naam onuitspreekbaar en onschrijfbaar is, maar het hotel heet 'Mountan view'. Dit zijn allemaal chalets met plaatselijke huisdieren. In groep gegeten in de tuin van het hotel, met als extra gasten de plaatselijke huisdieren, maar was wel gezellig en eindelijk eens niet gezweet. Het is hier warm, op zich draaglijk van temperatuur, maar zo'n grote vochtigheid, nog erger dan in België. En ik ben al zo'n zweter. De foto's zullen het bewijzen. Ondertussen heb ik enkele foto's op de iPad kunnen zetten dankzij medereiser Ronny, maar ze nu nog door dat traag internet sleuren.... Ik blijf proberen.
Onderweg naar het hotel reden we voorbij een dorpje langs een oever van een rivier, dat er zo schattig uit zag (dankzij een beetje zonderondergang) dat we daar gestopt zijn. We waren weeral de pottenkijkers, maar die mensen waren zo vriendelijk en die kinderen om ter schattigst. De varkens liepen tussen de huizen. Een vrouw kwam mijn arm aanraken alsof ze nog nooit een blanke had aangeraakt. Spijtig kon ik ze niet verstaan en heb ik een foto samen met haar genomen. Zij wilden graag die foto's zien, precies of zij zichzelf nog nooit had gezien... Speciaal momentje !
een dag in Yangon, wat een belevenis! Eerst te voet naar een gouden pagode, de Sulemanpagode, waar je steeds je schoenen moet uit doen en je schouders moet bedekken. Dit was al mooi. Nadien een wandeling door downtown waar nog veel koloniale huizen staan van toen de Britten hier waren. Hier zijn pareltjes van huizen, maar je moet goed zien, want ze zijn dringend aan renovatie toe. Nadien gingen we een markt bezoeken, maar Hilde en ik zijn niet zo goed in straten tellen en kwamen op een andere overdekte markt terecht. Een meisje bevestigde ons dat het de Bogyoki markt was, maar nadien bleek van niet. Een marktje voor locals, met mooie en minder mooie stoffen waar ze voor u een rok (die alle vrouwen hier dragen) kunnen maken, maar een week konden we er niet op wachten, want morgen morgen zijn we hier weg.
Op de drukke straten zijn soms vreselijke geuren van eetstandjes. Soms echt misselijkmakend... Jessica had ons een restaurantje aangeraden, waar je kan kiezen uit allerlei hapjes. Samen met Inge en Marleen namen we een taxi die de weg goed wist. Je zult denken dat alle taxichauffeurs de weg goed kennen? Na het eten namen we terug een taxi... en terug... tot we zelf de weg moesten wijzen. Hilariteit! Gelukkig kon de laatste chauffeur er ook mee lachen. Daarna door een park gewandeld met een pales in de vorm van een boot. Heel chique! Een lange houten brug over het water bracht ons naar de andere kant en in de buurt van de prachtige Swedagonpagode, de meest heilige plek van Myanmar. Op een berg ligt de grote gouden pagode, met enorm veel boeda's en kleinere tempeltjes en pagodes er rond. Wat een pracht! Vooral als het donker wordt en ze het licht aandoen. Hier hebben we nog lang vertoefd en genoten van de mensen die er rond liepen. Op het einde waren er een vijftigtal kinderen, gekleed in monnikengewaden, aan het zingen of teksten aan het opzeggen. Ah ja, er zijn dus ook vrouwelijke monniken en ik noem ze voortaan monnikinnen. Ik vond dit wel klinken...
Nog samen met de groep gegeten (weerom heel lekker) en nu terug in het hotel. Yangon wordt hiermee afgesloten. Toedeloe!
P.s. foto's worden moeilijk, want mijn kaartlezer van iPad werkt niet... Ik ga proberen af en toe foto te nemen met gsm, die kan ik dan wel doormailen.
We zijn er! Drie vluchten op 19 uur, weinig slaap, drie warme maaltijden.... en dan is het hier ochtend en bij jullie nog midden in de nacht. Sebiet gaan we in groep Yangon al voor een deel verkennen. Hier zouden 5 miljoen inwoners zijn, maar zo voelt het niet aan; laag bouw, veel groen...We logeren downtown. Ah ja, geld is gewisseldq; 1.000 Kyat is 0,69 euro. Nog nooit zo veel briefjes op zak gehad! We beginnen dus met 100.000 kyat op zak.... Ik voel me rijk, wat hier ook zo wel zal zijn....
Nu eerst water gaan kopen, want zelfs tanden poetsen moet met flesjeswater.
Jessica, de reisleidster, lijkt me tot hier toe super! Veel info, een mooi stoffen zakje met mapjes e.d.
Voila, we gaan vertrekken. Later meer !
een dag in Yangon, wat een belevenis! Eerst te voet naar een gouden pagode, de Sulemanpagode, waar je steeds je schoenen moet uit doen en je schouders moet bedekken. Dit was al mooi. Nadien een wandeling door downtown waar nog veel koloniale huizen staan van toen de Britten hier waren. Hier zijn pareltjes van huizen, maar je moet goed zien, want ze zijn dringend aan renovatie toe. Nadien gingen we een markt bezoeken, maar Hilde en ik zijn niet zo goed in straten tellen en kwamen op een andere overdekte markt terecht. Een meisje bevestigde ons dat het de Bogyoki markt was, maar nadien bleek van niet. Een marktje voor locals, met mooie en minder mooie stoffen waar ze voor u een rok (die alle vrouwen hier dragen) kunnen maken, maar een week konden we er niet op wachten, want morgen morgen zijn we hier weg.
Op de drukke straten zijn soms vreselijke geuren van eetstandjes. Soms echt misselijkmakend... Jessica had ons een restaurantje aangeraden, waar je kan kiezen uit allerlei hapjes. Samen met Inge en Marleen namen we een taxi die de weg goed wist. Je zult denken dat alle taxichauffeurs de weg goed kennen? Na het eten namen we terug een taxi... en terug... tot we zelf de weg moesten wijzen. Hilariteit! Gelukkig kon de laatste chauffeur er ook mee lachen. Daarna door een park gewandeld met een pales in de vorm van een boot. Heel chique! Een lange houten brug over het water bracht ons naar de andere kant en in de buurt van de prachtige Swedagonpagode, de meest heilige plek van Myanmar. Op een berg ligt de grote gouden pagode, met enorm veel boeda's en kleinere tempeltjes en pagodes er rond. Wat een pracht! Vooral als het donker wordt en ze het licht aandoen. Hier hebben we nog lang vertoefd en genoten van de mensen die er rond liepen. Op het einde waren er een vijftigtal kinderen, gekleed in monnikengewaden, aan het zingen of teksten aan het opzeggen. Ah ja, er zijn dus ook vrouwelijke monniken en ik noem ze voortaan monnikinnen. Ik vond dit wel klinken...
Nog samen met de groep gegeten (weerom heel lekker) en nu terug in het hotel. Yangon wordt hiermee afgesloten. Toedeloe!
P.s. foto's worden moeilijk, want mijn kaartlezer van iPad werkt niet... Ik ga proberen af en toe foto te nemen met gsm, die kan ik dan wel doormailen.
