Ik moet er proberen over te praten/schrijven, zien dat ik het kan verwerken of een plaatsje kan geven...dus hier mijn verhaal :

Het was in een zomervakantie in de jaren 70... ik moet zo'n jaar of 8 à 9 zijn geweest...en het was prachtig weer.

Als kind woonden we in een rustige straat met in de omgeving veel bomen en bos, en die dag hadden ik, mijn broer en mijn broers maatje besloten dat we in het bos bosbessen gingen plukken. Mijn moeder kon die dan lekker inmaken...mmm.

In die tijd was het nog niet raar dat kinderen van 7, 8 à 9 jaar alleen in het bos gingen spelen/ bosbessen plukken, gevaar was er nauwelijks ( of toch niet zo uitdrukkelijk zoals het sinds Dutroit is).

We hadden al redelijk veel bosbessen bij elkaar geplukt, maar achter een bosje jonge bomen en struiken zag ik nog bosbessenplanten.

Ik riep mij broer en diens kamaraadje om mee te komen plukken, maar ik toen ik door de bosjes liep, vond ik iemand tussen de struiken.

Er lag een vrouw op haar zij, met de ogen toe. Ze had een vest/jasje aan en een rok en rond haar enkels was de lange riem van haar handtas gedraaid.

Ze bewoog niet, ze zei niets, ze leek te slapen... maar ik raakte helemaal in paniek...dit klopte niet...en dan die riem rond haar enkels..nee...mijn nekharen kwamen ervan omhoog.

Ik riep in paniek (als 8 jarige) naar de jongens dat ze moesten rennen...hard wegrennen van deze nare plek....en daar liepen we met z'n 3...om ter hardst naar het einde van het bos.

Daar aangekomen vertelde ik de jongens wat ik had gezien...en we vroegen ons af wat we moesten doen.... we hadden zoiets nog nooit gezien, de media was toen nog niet zoals ze nu is, gsm bestond nog niet....we wilden verder naar huis lopen, maar net op dat moment kwam er een oudere buurjongen aan ( ik denk toen ongeveer een jaar of 12 en hij had toen de reputatie om stoer en sterk te zijn). Hij zou wel weten wat te doen...dus we legden alles uit en hij besliste om toch eerst eens met ons te gaan kijken.

Ook hij was aangedaan van wat hij zag en rende mee terug het bos uit. We liepen zo'n 500 meter naar het huis van mijn ouders en vertelde het daar uiteindelijk....de politie en hulpdiensten kwamen na een tijd ter plaatse en namen de vrouw mee.

In die tijd bestond er geen hulp als je als kind zoiets meemaakt, mijn ouders probeerden er wel een beetje over te praten...maar echt uitleg tja...dat was er in der tijd niet.

De vrouw was ..zo vertelde mijn vader overleden..zelfmoord zo klonk het...maar wat wist ik daar nu van?

Nu, zoveel jaar later...zit ik nog steeds met die nare gevoelens, heb dit nog steeds niet kunnen verwerken wat ik als kind daar zag. En ook dan nog die schuldgevoelens...ooo... die eeuwige schuldgevoelens...waarom had ik niet sneller naar mijn ouders gelopen..mss leefde ze dan nog....ach....ik zal het nooit weten...maar in mijn hoofd zit die onbekende vrouw nog steeds.... hopelijk heeft zijzelf de rust gevonden die ze zocht (en kan ik het ooit een plaatsje geven).

Bridget P.