|
De laatste paar dagen heeft deze dode vrouw, en haar geschiedenis, me zo erg in de ban gehouden dat ik nauwelijks nog mijn eten proef. Wat ik al zeker weet is dat ze ongeveer 32 jaar geleden vermoord is. Door de sporen rond haar nek kan ik concluderen dat ze vermoord is. Dit allemaal mag dan wel een goede vooruitgang zijn geweest in het onderzoek, toch zit ik momenteel vast. Aan het gezicht van sherrif Kitchings te zien, had ook hij een verdomd goed idee wie dit onbekende slachtoffer is. De man houdt echter zijn lippen stijf op elkaar.
Hij zuchtte. 'Verdomme. Maar was het plaatje nog leesbaar?'
Ik knikte.
'Wat stond erop?'
Nu was het mijn beurt om even diep adem te halen. 'Er stond op: Lt. Thomas J. O'Conner.'
Kitchings wendde het hoofd af. 'Die holtrol van een bosneuker!' siste hij.
'Ik nagel hem met zijn stumperige reet zo aan het kruis!'
Ik wachtte even. 'Sherrif?' vroeg ik. Hij draaide zich om. 'Enig idee wie ze kan zijn?'
(...)
'Moeilijk te zeggen, doc. Echt verdomd moeilijk te zeggen.'
Die indruk had ik al. Wellicht niet zo moeilijk om te weten, althans voor insiders, als wel om te vertellen, vooral tegen buitenstaanders. Hij verborg iets, ik wist het gewoon. Was het de identiteit van de vrouw, en zo ja, waarom?
(p. 72)
Dat gesprek hield het onderzoek geen stap verder. Toen ik O'Conner later nog sprak, wilde ook hij niets kwijt. Wel was hij sterk onder de indruk van het nieuws dat ik hem bracht: namelijk dat de vrouw zwanger was. Een onderontwikkeld skelet was opgeborgen in haar buikholte.
Op het moment heb ik geen idee waar te beginnen. Iedereen lijkt iets te weten, niemand wil de stap zetten om het te delen. Het gaat hier toch om een slachtoffer van moord? Twee zelfs, als je het ongeboren kind zou meetellen. Verdienen zij ook niet gerechtigheid?
Neen. Als de dorpelingen me niet willen helpen, zal ik het zelf wel uitzoeken. Misschien kan Art me wel helpen. Hij is een goede vriend van me, en ik weet zeker dat ik bij hem kan aankloppen.
|
