Mijn vondst van het lijk ging door her dorp als een vuurtje. Blijkbaar wist O'Conner er alles van, en wilde hij mijn hulp. Ja, ironisch, aangezien hij me had laten ontvoeren. Niet bepaald de meest geweldige manier om iemand te vriend te houden...

Hoe dan ook, O'Conner vertelde me dat iemand hem waarschijnlijk erin wilde luizen, en hem wilde laten opdraaien voor de moord van de dode persoon. Toen ik meedeelde dat het om een blonde vrouw ging die niet recent van het leven beroofd was, veranderde er iets in zijn blik en leek hij iets te weten wat ik interessant zou vinden.

'Meneer O'Conner?'

Hij leek me niet te horen, dus ik herhaalde zijn naam, harder nu. 'Ja?' reageerde hij. Hij klonk opeens jaren ouder en erg afwezig.

'Is Jim uw voornaam?'

'Nee. Mijn tweede voornaam.'

'Meneer O'Conner - luitenant Thomas J. O'Conner - wilt u me vertellen wat uw identiteitsplaatje om de hals van een dode vrouw deed?'

Toen hij zich eindelijk weer naar mij toe draaide, waren zijn ogen net zo kil en levenloos als de wasachtige oogbollen die ik in het lijkenhuis uit het gezicht van de dode vrouw had gehaald en vervolgens had uitgewassen.

(p. 70)

Op de terugweg werd ik gelukkig niet vastgesnoerd. Wat wel bleef, was de pet tegen mijn gezicht geplakt. 

Tom Kitchings en hulpsherrif Williams leidden me vandaag naar een diep afgelegen grot hier in Tennessee, en lieten me dit kunstwerk zien. Een lichaam dat vrijwel smetteloos bewaard gebleven is, doorheen misschien wel tientallen jaren. Op het eerste zicht vermoedde ik dat het een rivierlijk kon zijn, een zogenaamde 'floater', maar bij nadere inspectie bleek dit helemaal niet zo. Het lichaam was niet enkel bedekt met adipocera, het was er volledig in getransformeerd. Voor degenen onder jullie die niet zo bekend zijn met forensische termen; adipocera betekent hetzelfde als lichaamsvet. Vaak vertonen rottende lijken dit vanwege de afbraak van het lichaam.

Nooit eerder had ik zoiets gezien. In het Smithsonian Institute vindt men een soortgelijk lichaam, dat echter misvormd en gemutileerd is. Dit lichaam was echter onwerkelijk goed geconserveerd, wat mijn antropologische instincten deed tilt slaan.

Op een richel lag een lichaam - het meest opmerkelijke dode lichaam dat ik ooit had gezien. Ik keek, knipperde, en keek opnieuw.

   De sherrif had gelijk. Een dag, een maand, ja, zelfs een jaar zou vrijwel niets hebben veranderd aan dit verbluffende lichaam, uitgestald op een rotsrichel in deze                    glinsterende grot. 

   (p. 20)

Op dit moment zit ik in de auto met Williams, die me helpt het lijk naar de Bodyfarm te vervoeren. Daar zal het onderworpen worden aan nadere inspectie. Ik kan niet wachten...

Daar ga ik het op dit moment echter niet over hebben. Aangezien dit mijn eerste blogbericht is, zal ik me eerst even voorstellen. Mijn naam is Bill Brockton en ik werk als forensisch antropoloog in de Anthropology Research Facility, beter bekend als de Bodyfarm. Grappige naam, hè? Zeer toepasselijk ook. In ons instituut hebben we namelijk een volledig bos van een dikke twaalfduizend vierkante meter waar we proeven kunnen uitvoeren op dode lichamen. Op die manier zijn we in staat om verklaringen van bijvoorbeeld een lijkschouwer proefondervindelijk te testen. Vaak worden de resultaten van deze proeven gebruikt als bewijs in moordzaken; om iemand vrij te spreken of juist in de boeien te slaan.

De Bodyfarm is voor mij als een tweede huis, en ik vind het gewoonweg fantastisch om me tussen al deze lichamen te bevinden, elk met hun eigen persoonlijk verhaal. Iemands leven van hun fysiek aflezen is iets wat me keer op keer kan boeien. Iemands lichaam vertelt namelijk vaak meer dan een dagboek. Ook kan ik niet ontkennen dat deze bezigheid ook zeer entertainend kan zijn...

Aarzel niet om mijn blog te volgen als forensische ontdekkingen je interesse opwekken!