Ik koos voor drie verschillende aansprekingen, voor al die keren dat ik ze vergat.  Dus bij deze, excuseer.  Ik weet soms gewoon niet wat ik moet zeggen?  Klinkt dat wel ok?  Dat is de vraag die ik me de laatste tijd zo vaak stel.  Bang om iets te zeggen, bang om verkeerd begrepen te worden.  Wetend dat je echt de waarheid spreekt, maar toch nemen ze je woorden in twijfel.  En toen kwam ik tot het besef dat iedereen deze vraag aan zichzelf stelt, ookal sta je er hoogstwaarschijnlijk niet eens bij stil.  Hoe dan ook denk je altijd na over je woorden.  Ookal floept er per ongeluk iets uit je mond, toch dacht je erover na.  Anders zou je het toch nooit gezegd hebben?  En we zijn altijd verrast en op onze tenen getrapt wanneer ze onze woorden in twijfel durven trekken, zelfs wanneer we zelf weten dat we in fout zijn.

Waarom blijven we dan steeds die vraag stellen?  Ik dacht er lang over na.  Nu, om eerlijk te zijn, ben ik er nog steeds niet helemaal uit.  Toch zou ik willen zeggen dat je zonder de echte reden te vinden, wel dingen kan gaan beseffen.  Zo besefte ik ook dat er nu eenmaal dingen zijn waar we totaal geen controle over hebben en dat we ons daar echt wel bij moeten neerleggen.  Laat die dingen gewoon hun gang gaan, plan ze niet, probeer ze niet te forceren, laat ze echt gewoon hun ding doen.  Je kan ze echt niet helpen, besef het.  Hier én nu.