Dag allemaal,

Oh wat klinkt dat weer cliché.  Gisteravond schreef ik een microverhaal.  Voor mensen die niet echt vertrouwd zijn met deze benamingen, een microverhaal bestaat (in dit geval) uit een kort verhaal van 500 woorden.  Enkele afspraken die ik voor mezelf maakte voor ik het schreef: beginnend, beschrijvend verhaal, spannend, open einde, social media.  En toen begon ik er aan....

“Tragische herinnering”

Verveeld keek ik om me heen.  Weeral eens alleen thuis.  Ik liep naar de keuken.  Onderweg stootte ik met mijn heup tegen de eettafel.  De krant, die op het hoekje van de tafel lag, viel op de grond.  Op de opengevallen bladzijde stond een groot, rood hart.  Nieuwsgierig raapte ik de krant van de grond.  “Ontmoetingssite ‘Loveskills’ gevaarlijker dan verwacht”, las ik bovenaan de bladzijde.  Met grote ogen las ik de rest van het artikel.  Hoe verder ik in het artikel gezogen werd, hoe harder ik moest lachen.  Mannen die met jonge meisjes afspreken en ze dan verkrachten?  Komaan, dat geloof je nu toch zelf niet?!

Bulderend van het lachen nam ik mijn smartphone uit mijn broekzak en zocht de site even op.  En ja hoor, ik vond ‘m.  Meteen maakte ik een profiel aan en voegde er een leuke foto bij.  Nog steeds giechelend om het krankzinnige artikel, nam ik een caffé latte uit de koelkast en zette me op de bank.  Plots voelde ik mijn telefoon trillen.

Mike:

Hé knappe meid!

Ik voelde de kriebels in m’n buik al komen.  Zonder na te denken antwoordde ik hem:

Jij: Hey daar!

Mike: Hoe heet je?

Jij: Nienke.

Mike: Wat een mooie naam!  Woon je ook in Antwerpen dan? X

Jij: Ja, jij ook?

Mike: Ja… binnen een kwartiertje aan de Starbucks Liefie? Ik wacht je daar op. X

En toen was hij weer offline.  Wat was ik verliefd en wat was hij lief voor me geweest!  Ik ritste nog snel mijn portemonnee en wat muntjes van te tafel en huppelde de deur uit.

Tien minuten later stond ik daar, in Antwerpen.  Geen Mike te bespeuren.  Ik opende de app.  Mike was online…

Jij: Hé, waar ben je nou? X

Mike: Lach eens lief dan x

Ik lachte.  Waarom vroeg hij dat nou?  Oh, wat was ik verliefd…

Mike: Kijk achter je ;)

Mijn hart maakte een driedubbele salto en mijn buik wist even niet waar hij het had.  Wat was hij knap!  Hij kwam naar me toe en drukte zijn lippen op de mijne.  Terwijl hij me van de grond tilde als een echte prinses nam hij me mee naar een afgelegen plekje, ik vond het best wel spannend.  Gretig verkende hij mijn lichaam.  Ik vond het fijn.

Na een tijdje begon Mike me zo hard tegen zich te drukken, dat het pijn deed.  Hij trok mijn truitje los, trok aan m’n haren…  Ik wist meteen dat ik moest zien weg te komen.  Ik gaf Mike een harde trap in z’n middel en liep zo hard ik kon.  Met enkel een broek en een bh aan, liep ik, zo hard ik kon, weg.  Mike achtervolgde me.  Ik was zo bang…

Ik kreeg vreemde blikken toegeworpen, maar dat kon me niet schelen.  Ik voelde Mike’s hete adem in mijn nek en besloot snel naar rechts te draaien.  Ik draaide, zag lichten, ik weet niet juist… een tram ofzo.  Ik dacht terug aan die krant.  En verder weet ik niets meer.  Niets.



Blondje