Vandaag start slecht. Vanuit België wordt ik opgebeld met het nieuws dat zoonlief de auto in de prak reed. Gelukkig geen zware letsels maar wel ernstig voor beide wagens. Komt er dan nog bij dat deze morgen de les niet doorgaat wegens diploma-uitreiking van de brandweervrijwilligers. Dan maar video bekeken van mistral-optreden met cursisten om te tonen wat zoal kan. Maar hier betekent vrijdag chilling-day als je begrijpt wat ik bedoel. Dus weinig opkomst bij Sam en bij mij. Ik vraag me af onze werkwijze hier wel van toepassing is. Er is hier hopen talent maar je moet dan ook nog het talent hebben om je talenten te gebruiken. Voor de mensen met wat historische achtergronden: Hannibal achterna... Enfin, nu het weekend in.
Het blijft fris en iedereen verlangt naar wat zon. Ik niet. Dit is uitstekend weer om niet dood te vallen van de warmte als je moet werken in open lucht. De groep valt best mee. Je ziet natuurlijk enkele voortrekkers (dezelfde als bij jou Herman). Sommigen geven het echter vlug op met een flauw redentje. Enfin, ik werk met de gemotiveerden en dat is zeker de meerderheid. Probleem blijft als er iemand een les niet komt. De volgende dag mag je herbeginnen. Intussen worden de vlaggeslagen moeilijker maar men kan volgen. Ik start ook het nummer YEBO op en probeer hen zelf te laten zoeken. Niet simpel als je dat niet gewoon bent. Ik moet hen duidelijk maken dat ze hun eigen dansstijl kunnen doen maar de vlag niet mogen gebruiken als een stok die je in de hand houdt en mee rond springt. Moeilijk - ik vrees dat ik hier te weinig tijd heb en zelf zal moeten leiden. Met de herhaling van de nrs. van Herman lukt het almaar beter. Ik hoop zes mensen goed te krijgen. Intussen is ook het aantal cursisten bij Sams jongste groep terug normaal. Broodnodig. Na de middag alleen eten gaan zoeken wat hier niet zo vanzelfsprekend is. Ik bespaar je de details. 's Avonds samen met Sam en Stijn potje koken in grote keuken zonder materiaal. Zoeken naar lepel, pan en pot; alles zit achter grendel. Het lukt ons en Sam/Stijn zijn meesterkoks. Je stelt je wel vragen omtrent de organisatie hier in dit community center... Daarna op internet geraakt om de achterban te informeren. Intussen trui gepikt maar dan kennen ze de Vlamingen nog niet. Trui terug gekregen van de security persoon (die hem hoogstwaarshijnlijk zelf heeft laten verdwijnen). Niet verstandig...
Gelukkig is het vandaag wat frisser. Van thuis uit werd het nummer 'YEBO' doorgemaild en na laaaaaaaaaaaang downloaden kan het gebruikt worden. En dit is een succes. Yebo betekent 'ja' in het Zoeloes en van de rest van de song van 'the art of noise' begrijp ik ook niks maar zij wel. Op een bepaalde zin beginnen ze allemaal te welgezind te fluiten en ik kan raden waarom. Intussen zijn de basisslagen erdoor en de combinaties worden aangepakt. Om vlug succes te hebben leer ik het nr. 'harry potter' aan en dat gaat er vlug in. Vlug succes hebben is een basisbehoefte bij een cursist. Bij Yebo zal ik proberen om hen zelf te laten zoeken. Intussen werd ook de laatste vendel uitgedeeld die Herman liet maken voor de goeie cursisten. Mooi, elk in zijn lievelingskleur en met naam erop geborduurd. Het inoefenen van de nrs. van Herman is echter een ander paar mouwen. Zij hebben er niet aan gerepeteerd na Hermans vertrek. 'Pirates' gaat vlot, 'Tom tom' hun lievelingsnummer komt terug maar 'Kill Bill' mogen we vergeten. Alles staat op video en dit wordt op de laptop gezet. Maar je moet eens naar een laptopscherm kijken in openlucht met 12... Daarna gaan eten samen met Tom, Sam en Stein. Je rijdt eerst door de haveloze wijken en dan sta je plotseling in een ultramodern winkelcentrum. De wereld op zijn kop. Rijd je terug van de parking af dan zit je direct terug in de rauwe realiteit. s' Avonds nog iets gaan drinken met Tom Roos in het plaatselijk café-eigenlijk huisje. Het regent.
(foutje gezien in mijn webblog op maandag 26 - Steve vervangen door Sam voor breakdance...)
Vanmorgen afscheid van Steve die teruggaat na een periode lesgeven. Hij ziet het helemaal niet zitten en heeft zijn hart verloren in Afrika. Steve is ook lesgever in Hypnosis uit Ieper (mistrallers moeten dit nog kennen van Kortrijk danst).
Ik denk ook dat de urban dance en de cultuur errond dicht bij de afrikanen staat.
Geprobeerd om de videobeelden van Hermans nummer op de laptop te plaatsen maar dat lukt niet. Straks komt er deskundige hulp van Benjamin, lesgever hedendaagse dans en hier al lange tijd aanwezig.
Dan om 11u les in de gloeiende zon buiten omdat alle lokalen bezet zijn want het is 'pay day'. Dit houdt in dat er vier dagen lang (!) geen lokalen beschikbaar zijn omdat bejaarden, werklozen.... uitbetaald worden in het community center. En dit gebeurt onder gewapend toezicht met kogelvrije vesten en machinegeweren.
Maar les geven in de brandende zon is geen lachertje. Herman kan er van meepraten. Probleem is dat ook de cursisten vermoeid geraken (na al 2u breakdance - en Sam gaat er stevig tegen aan...). Na twee uur kan ik geen pap meer zeggen (nog in 't Engels, nog in 't Zoeloes). Vlug drank gaan kopen in de nabije buurt want ver lopen doe je hier niet.
Straks valt de avond. Sam leert kleine kinderen nog vlug wat breakdance en ze zijn er gek op.
Men spreekt om morgen een plaats met afdak ter beschikking te stellen. Op hoop van zegen...
Ontbijt om 8.30u. Dit gebeurt in de keuken en je leert direct de eerste woorden Zoeloes. De collega's zijn daar direct mee weg. Ik onthoud enkel 'sjap sjap' dat je altijd mag zeggen zonder problemen te krijgen. Dan de eerste les voorbereiden en om 11u ga ik normaal aan de slag. Eerst hebben de 12 cursisten 2u breakdance van Steve (en die kent er wat van) en dan 2u flagdancing. We zitten in een zaal met een rotakoestiek - maar beter binnen dan buiten. De Ipod op de installatie (er is geen cd speler te zien) en weg zijn we. De cursisten zijn vlot en leren vlug aan. Wel niet simpel om alles in mijn engels uit te leggen. Op het einde van de les dan nog de nrs. Van Herman herhalen. Ja, muziek op cd.... dus straks eerst overzetten op Ipod. Ik weet niet wat je hier kan doen zonder laptop. Daarna hebben die gasten nog een cursus. Menslief, ik zou het niet aankunnen. Maar je voelt ook direct dat niet iedereen zo gemotiveerd is. Ik vraag me af wat de toekomst brengt. Zijn het niet teveel verschillende zaken door elkaar die ze moeten kennen?
Soweto ingaan is niet zo simpel. Daar moeten we echt nog aan wennen. Maar we zien wel.
Na Addis Abeba op naar Johannesburg - mens, wat is dat ver als je niet even kan uitstappen. Maar je vliegt boven Afrika. Veel verlaten gebieden - droog - soms een stad - soms een weg of rivier, het is ernaar raden.
Landen en de eerste perikelen beginnen. De bagage laat lang op zich wachten omdat er te weinig containers zijn. En de twee lange vlaggenpakken komen maar niet op de transportband. Achteraf blijkt dat ze apart liggen - speciale behandeling.
Op de luchthaven wacht Tom Roos me op en rijden we in een oud vehikel naar Soweto. Ideale wagen om niet gecarjacked te worden, beweert Tom. Aha, dat zit hier zo en direct is het veiligheidsprobleem de eerste zorg.
We rijden Soweto binnen (vroegere township van Johannesburg) en ja, dat merk je wel. Ik word gehuisvest in het community center en krijg een basickamertje. Dan even een pintje gaan drinken in de plaatselijke kroeg dat niet meer blijkt te zijn dan een gewoon huisje bij mensen van hier en twee lege bakken bier als stoeltje. Santé...
Daarna gaan eten met mijn collega's: Tom, onze coördinator, Sam voor de breakdance, Steve die straks Soweto verlaat en de vriend van Sam. Je rijdt door het nachtelijke Soweto waar je op dit uur best niet te voet loopt. En dan eindelijk slapen. Cultuurschock...
Na vlaggen gekregen te hebben van Herman (met tegengewicht) werd Zaventem de start van een nieuw avontuur. Vliegtuig op en eerst naar Parijs (enkel lichtjes in de nacht te zien). Na de tussenlanding naar Addis Abeba (Ethiopïe). Proberen slapen, lezen, door 't venster kijken - enkel nacht. Vlak voor we landen verschijnt de morgenzon en besef je dat je van de koude naar de warme landen vliegt.
Vandaag ontving ik een aangename verrassing uit Ipelegeng. Lees zelf maar!
Attention: Mr Herman buyl
Thank you
Ipelegeng Community Centre (ICC) would like to thank you for your passionate and professional contribution, not only for the benefit of ICCs arts but for the South African Arts as whole.
We feel honoured to have worked with an artist of your caliber. We are confident that our artists will value and cherish the artistic skill you passed on them.
May your artistic ventures and dreams be fulfilled.
Ik heb Jan deze namiddag goede reis gewenst op de parking in Affligem en hem zopas uitgewuifd toen hij over onze tuin passeerde richting Soweto. Nog enkele uren vliegen en hij maakt kennis met zijn groep met wie hij hopelijk evenveel plezier zal beleven als ik en met wie hij zonder twijfel een prachtprestatie zal leveren tijdens het festival op 9 december aldaar.
Toch houd ik er ook persoonlijk aan om de iets meer dan 800 bezoekers te bedanken voor hun interesse en belangstelling voor het vendelproject tijdens mijn verblijf in Zuid-Afrika.
Blijf zeker op de hoogte en volg de verdere evolutie via deze blog!
En nu aan jou Jan om je wedervaren neer te pennen! Veel succes!
en morgen gaan we het vliegtuigje op naar de warme landen. Ik neem nog wat vendelstokken mee van Herman zodat de toelevering van materiaal ter plaatse gehandhaafd blijft. Nu nog mijn engels wat bijschaven en Soweto kan vlaggezwaaien...
Morgen is het ook voor mij de grote dag om Soweto- en Ipelegengwaarts te trekken. Herman verschafte mij enige info zodat ik voor het grootste deel al weet wat ik kan en mag verwachten. Misschien nog vlug vertellen dat er een tijdsverschil is van 1 (één) uur: dwz in Soweto is het 1 uur later dan hier bij ons.
Om het gemakkelijk te maken voor de geïnteresseerden blijft Hermans blog bestaan als zijn opvolger Jan naar de warme landen trekt. Zo kan iedereen zonder veel poespas de vlaggezwaai-avonturen verder blijven volgen.
En dit in de hoop dat het bij jan evengoed verloopt als bij Herman...
Toen me gevraagd werd om de basisbewegingen van het vendelen aan te leren aan een groepje mensen in Zuid-Afrika, meer bepaald in het Ipelegeng centrum in Soweto, wist ik eigenlijk niet zo goed wat ik me daarbij moest voorstellen, wie ik zou ontmoeten en wat ik als resultaat mocht verwachten. Mijn groep, zoals ik ze ben gaan noemen, zijn mensen die toch in niet zo heel ideale omstandigheden leven en wonen. De townships waarin ze opgroeien hebben hen gehard om te overleven. Maar eens je erin geslaagd bent het wantrouwen tegenover die rare witte snuiter die je toch bent te verdrijven, maak je kennis met integere jongeren die trachten hun hoop op een betere toekomst te realiseren. En na twee weken werken krijgt deze hoop alleen nog grotere vormen om hun dromen misschien via deze eerst onbekende discipline waar te maken.
En ik, ik ben uiterst dankbaar dat ik mijn steentje heb mogen bijdragen om deze toffe bende een weg te bieden naar nieuwe toekomstperspectieven.
Deze morgen start voor de eerste keer tijdens ons verblijf "nerveus". Het wordt immers een druk programma. Eerst de sessie, dan terug voor douche, omkleden en ophalen van de bagage en om 11.30u naar de luchthaven voor de terugreis. Maar alles valt uiteindelijk in de welbekende plooi. Mijn groep komt aan, de één wat later dan de andere, want er is gisteren nog een braai geweest met de Vlaamse gasten Terwijl we opnieuw ons kunnen tonen, kijken deze laatsten goedkeurend toe. Ook zij verbazen zich over het behaalde vendelniveau in deze korte tijdspanne. En dan volgt het onvermijdelijke afscheid. Tot volgende keer, Herman, we missen je nu al en we hopen je zeker terug te zien. Voorwaar een emotioneel moment. Intense knuffels en een groepsfoto later verlaten we het Ipelegeng Community Center.
Tot ziens Evancia, Mpho (Danger), Sthembiso, Refiloë, Innocentia, Suzzy, Mandy, Dannyboy, Themba, Peiso, Msendevu, Mpho (Fish), Maria, China, Nicosana, en uiteraard projectleider ter plaatse Tom en gids Besten.
Na het klaarzetten van de geluidsinstallatie vliegen we er opnieuw in. Ik ben in de waan dat dit onze laatste repetitie tezamen is en leg er dus duchtig de pees op. We herhalen eerst alles wat we totnogtoe geleerd hebben. Toch blijken Pirates en Tom Tom de lievelingsmuzieken te zijn. Elke keer na beëindigen van één van beide komt steevast het woord again uit alle monden want ze willen per sé alle bewegingen vlot kennen om later zelf door te kunnen gaan met deze nummers.
En na zeker tien maal for the last time komt Tom ons melden dat er in de late namiddag een tien-koppige delegatie uit Vlaanderen aankomt. Hij wil ons werk graag tonen aan die mensen en het mag van de directrice van het centrum. Dus tot morgen acht uur dan voor de very very last time
De temperatuur blijft ons parten spelen. Rond het middaguur is het haast 35°C. Er wordt wat water aangehaald maar het is slechts een druppel op een wel toepasselijke hete plaat. Nochtans zijn er een paar dapperen die onverdroten blijven volharden om de knepen van het vendelen onder de knie te krijgen. Met resultaat overigens. Maar we besluiten toch maar om morgen om acht (jazeker 8) uur te beginnen om zo de grootste hitte in dit geval te vroeg af te zijn.
Misschien ligt het aan de datum maar vandaag gaan de zaken minder vlot. Het is uiteraard ook niet niks om te werken in een temperatuur van 29 graden C. Dus na anderhalf uur dan maar wat koelte gezochten een DVD bekeken van Flagos Salto Natale. Meteen komt alles weer goed en worden er plannen gesmeed om vanaf morgen harder door te gaan om hetzelfde niveau te bereiken als de mensen in de DVD.
We hervatten de vlagwerkzaamheden met een onvermoed enthousiasme. Waarschijnlijk is iedereen goed uitgerust nah et weekend want er wordt gevendeldmet enorme gretigheid. Een derde muzieknummer wordt aangesneden.
Na afloop van de sessie willen er zowaar nog enkele mensen verderwerken. Eentje vraagt zelfs om eens te kijken naar een eigen creatie. Ik mag er dus stilletjes vanuit gaan dat ik het beoogde doel ga bereiken, namelijk het autonoom verder beoefenenvan het vendelspel met inbreng van eigen ideeen.
In het weekend is er geen les. Zaterdag maken we dan ook gebruik van deze vrije tijd om eens rond te neuzen in de enorme shopping centers.
Zondag vertrekken we al heel vroeg voor een bezoek aan het Pilanesberg-wildpark. We ontmoeten giraffen, zebras, olifanten, neushoorns, springbokken enz
De leeuwen en de poemas laten het echter afweten wegens te warm en verkiezen om te blijven slapen. Volgende keer beter dan maar
Vandaag hebben we ons eerste optreden, zij het weliswaar ter gelegenheid van ... de begrafenis van Dale White, de stichter van het Ipelegeng centrum. De pastoor komt ons speciaal vragen of we willen vendelen bij het buitenbrengen van de lijkkist als een soort eresaluut aan de overledene. Op de binnenkoer van het centrum tonen we nadien nogmaals ons kunnen terwijl de genodigden aanschuiven voor de dodenmaaltijd.
De bewegingen van onze eerste reeks zijn alvast gekend en we starten met een eerste muziekstuk, weliswaar zonder muziek want de geluidsinstallatie is momenteel niet beschikbaar. Na de middag bezoeken we het Hector Petersonmuseum, op wandelafstand van ons gastverblijf. Dit is overigens gelegen op slechts een dertigtal meter van het geboortehuis van Nelson Mandela en op honderdvijftig meter van dat van Desmond Tutu.We logeren dus alleszins in een VIP-rijke buurt.
In Ipelegeng aangekomen zien we dat de groep alvast gestart is om de bewegingen van gisteren op te frissen. Samen herhalen we de oefeningen en ik voeg er nog een aantal nieuwe aan toe. We eindigen deze tweede dag met een breakworp en een (voor de insiders) 'mamadoustand' als cliffhanger. Achteraf bij de gesprekken onder de groepsleden hoor ik dat ze haast niet kunnen wachten om de volgende sessie te beginnen. Morgen zullen we zelf onze weg moeten zoeken met het taxi minibusje. Als dat maar goed afloopt...
We vertrekken stipt om 20.25u in Brussel en behoudens 3 uur vertraging in Addis Ababa is de reis voorspoedig verlopen. Gelukkig waren Tom en Besten die ons kwamen afhalen nog aanwezig. Geloof het of niet maar toen alles ingeladen was in de wagen brak er een heus onweer los. Na een uurtje lagen de straten evenwel opnieuw droog. Na een hartelijke ontvangst in Thutos B & B zijn we nog snel een hapje gaan eten en, we schrijven intussen zondagavond, konden we gaan genieten van een welverdiende nachtrust
Vandaag breekt de grote dag aan. Deze avond om half negen vertrekken we in Zaventem richting Johannesburg met tussenstops in Parijs en Addis Abeba. We worden ter plekke verwacht op zondagnamiddag rond half twee (plaatselijke tijd).
