Voilà, iedereen is blijkbaar terug thuis en het leven kan opnieuw zijn gewoon gangetje gaan.
Blijkbaar liggen we nog goed in de markt want vandaag verscheen zowaar een artikel mét foto in Het Laatste Nieuws, waarvoor mijn beste dank aan Marino.
Toch wil ik nog vlug volgende info meegeven :
Wie graag zelf wil leren vendelen of trommelen kan terecht bij Flago VlagKunst in Haaltert.
Repetities vendelen:
woensdag van 19-00u tot 20.00u in De Berwinne Haaltert (tot 13 jaar) woensdag van 20-00u tot 21.00u in De Berwinne Haaltert (13 tot 15 jaar)
donderdag van 20.00u tot 22.00u in De Kouter Haaltert (vanaf 15 jaar)
Trommelen:
woensdag van 19.00u tot 21.00u in De Kouter Haaltert
Voor nog meer inlichtingen: Herman Buyl 0478 56 00 58
Terug thuis en nog even het webblog gelezen. Ik denk dat het tamelijk goed de realiteit weergeeft alhoewel ik hier en daar diplomatisch moest zijn. Eén belangrijke fout wil ik er nog uithalen. Ik spreek op een bepaald moment over subsidies die niet aankomen vanuit de Vlaamse Regering. Dit bleek achteraf fout te zijn. De geldelijke middelen werden wel doorgestort maar blijven hangen bij de Zuidafrikaanse administratie zodat het Communitu Centrum de middelen niet ontving en zo de huur van de lokalen niet tijdig werd betaald. Dit zorgde voor de grote problemen qua gebruik lokalen.
Vandaag einddag. Veel zal er niet meer gebeuren. Vanmorgen nog wat praktische zaken geregeld en dan 's middags gaan eten naar een Thai's restaurant. Dit doen we samen met een zangeres die vroeger in de Thesele groep werkte en al enkele malen in België was. Vandaag is het lachdag. De grappen zijn niet uit de lucht. Duidelijk een einddag. Vanavond nog met de collega's, Benjamin en vriendin en Esmeralda, een professionele dansers waarvan ik een produktie zag, naar Mojo's. Eindigen in luxe dus. 't Is welletjes geweest. Morgen vliegtuig op en 15 uren later zijn we terug in Belgenland. 'thats just a fluitje for a cent' zou ik in een Jan-liner kunnen samenvatten.
Vandaag de grote dag van het festival. Om 11.30u eerst de murga (parade). Na de mis lopen we door de straten met dans, muziek, vlaggezwaaien. Is best leuk maar het zijn vooral de kinderen die volgen. De volwassenen houden afstand en kijken wat vreemd op naar die rare snuiters. Op het plein worden dan wat optredens gedaan. De plaatselijke dansgroepjes zijn wel laag van niveau. We vlaggezwaaien ook op Yebo. Dat kennen ze hier niet en heeft dus succes. Wat me vreemd lijkt is dat van het oorspronkelijk opzet met verhaal en zo niks overblijft. Voor mij een overtrokken initiatief. Daar hebben 7 mensen uit Vlaanderen aan gewerkt. Heb zo mijn bedenkingen.
Dan het festival. Vreemde gebeurtenis waarbij sommige zaken binnen (muziek) en andere zaken buiten gebeuren. Je hebt geen zicht van wat er juist gebeurt. Het programma wordt telkens door elkaar gegooid. De muziek in de mainhall is niet te harden door de slechte akoestiek en de slechte geluidsversterking. Er is licht in de zaal maar niet op het podium omdat daar alle tl's kapot zijn. Nochtans heel goede muzikanten van bij ons en van hier. Ik ben blij dat ik hier niet op het podium stond. Buiten allerlei acts. Het hoogtemoment is de act van de kippen (juiste naam kan ik niet verwoorden) door de mensen van de compagnie waar Tom Roos mee werkt. Verrassing alom want dit is schitterend werk. Dit zijn tevens de cursisten waar Sam en ik mee werken. We zien hen voor de eerste maal op deze wijze. Gewoonweg verbluffend wat Tom ermee bereikte. Ze zijn acteur, danser, muzikant, cabaretier... Dan de beurt aan Sam met de jongste groep. Het nummer van Steve en dan de breakdance. Het verloopt goed en men ziet duidelijk het verschil met de plaatselijke acts. De tweede groep is natuurlijk volwassener en brengen het erg goed vanaf. Spijtig dat Danger de man is van de klank. Moest hij nu nog weten wat start/stop betekent op de cd-speler dan zijn we al heelwat verder. Dan vlaggezwaaien. We starten met harry potter en het publiek reageert positief. Het 'Pirates' van Herman komt heel goed over. Ze zwaaien zich ook de ziel uit het lijf. Wel hebben enkelen stiekem van stok verwisselt. De nieuwe stokken hebben minder gewicht en dat trekt vooral de meisjes aan. Met Yebo hebben we een 'follow me' nummer waarin de cursisten me volgen. En dat kent het nodige succes. Achteraf heelwat vragen om hier mee verder te werken in Soweto. Dit is nieuw. We zien ook nog de hedendaagse dans van Benjamin. Er zit veel in, enkele heel mooie momenten, maar moeilijk om dit op zo'n festival te doen. 's Avonds zijn we allen bekaf, uitgezonderd Dirk. We gaan nog even op stap en belanden aan een gesloten garagepoort waar Bestin op het dak kruipt om te roepen dat we buiten staan. Garagedeur gaat open en we komen in een plaatselijk café terecht. Crazy, kan je niet inbeelden... Om 1u in bed - was echt nodig.
We proberen nog een repetitie te versieren maar dat lukt maar half. Er is enorm veel te doen in het centrum en er is dus weinig ruimte. Een school met heel kleine kinderen houdt er een soort 'graduate' feest. Allen zijn mooi uitgedost en doen een stukje in het theaterzaaltje. Grappig, fris. Sommigen komen toe met een lange ceremoniewagen - je weet wel zo'n uitgerekte toestand. Wij begrijpen er niks meer van. Uiterlijk vertoon is hier zeer belangrijk!. Organisatorisch is het chaos alom (of kijk ik teveel door mijn westerse bril?). 's Namiddags gaan Dirk, Bestin en ik naar de kunstenwijk in Johannesburg. We zien vier gratis dansvoorstellingen waarvan twee uitzonderlijk goed. Vooral de laatste raakte me op ontzettende wijze. Ook het juist gebruik van camera/video in de voorstelling heeft me uitermate geboeid. Iets gaan eten in een restaurant dat bij het theater hoort en dan nog een optreden meegemaakt in een plaatselijke Music Factory. We horen steengoede groepen, uitstekend versterkt. Daar kunnen we in België iets aan leren. Echt een topper in mijn Zuid-Afrika ervaring. Morgen is er het festival. Vandaag regent het enorm. Als het morgennamiddag van hetzelfde is, zitten we serieus in de problemen want de gehuurde klankinstallatie moet overdekt staan en dat is niet voorzien....
(ik denk dat er iets niet klopt met mijn datums, enfin, this is Africa, you know...)
Opgestaan en gietende regen. Wij (Sam, Stijn en Jan) gaan met de plaatselijke taxi (soort busjesdienst die overal al toeterend stopt) naar het centrum. Altijd een raadsel als je wel op de juiste plaats terecht komt. Maar het lukt. Intussen moeten Dirk en Bestin Tom ophalen in Johannesburg om naar Pretoria te gaan. Simpel? Vergeet het: Dirk wil starten maar merkt dat hij een lekke band en geen krik heeft. Als hij belt naar het verhuurbedrijf zeggen ze dat dit zijn probleem is, niet het hunne... Zoals altijd lost Bestin het wel op maar de afspraak in Pretoria mogen ze vergeten. Bij ons zijn we op zoek naar de eindstreep. De vlaggennummers zullen wel lukken ('work in progress...') maar als Sam met zijn tweede groep wil starten valt de stroom uit.
Ter info: wie is die mysterieuze Bestin? - hij is onze plaatselijke begeleider in Soweto. Dit houdt in dat hij ons brengt waar wij willen en het contact onderhoudt met de plaatselijke bevolking. - naar het schijnt spreekt hij 15 talen... - hij kent iedereen - hij kent alle wegen in Soweto en Johannesburg. - hij weet alles over de veiligheid - hij woont in een klein huisje dat onderloopt als het regent met een oppervlakte van 3 op 4m. - denk dat hij 28 jaar is. - luistert altijd met één oor naar muziek (earphone). Als we evenmeeluisteren horen we klassieke muziek. - hij weet alles over auto's, computers, vrouwen, theelepels...
mooi moment: Soms stopt Bestin halverwege de maaltijd en laat dit inpakken om later op te eten. We stoppen aan een kruispunt en een blinde man begeleid door een andere bedelt aan het venster. Bestin draait het raam open en geeft zonder aarzelen zijn ingepakte maaltijd weg.
's Namiddags verdeelt de groep zich. Ik ga wat werken in de b&b en probeer onze terugvlucht te bevestigen. Ofwel bezet ofwel zijn de bureau's gesloten... Ethiopian Airlines...
's Avonds gaan we naar een optreden van bij ons maar geraken er niet... We rijden doorheen Soweto en komen allerlei absurde situaties tegen: - een inwoner die vlot engels, duits, frans, nederlands, zweeds... (19 talen) spreekt en ons meeneemt op avontuur... - een wereldberoemde saxofonist die de weeld rondreist met bekende jazzgroepen... - een engelse vrouw die verslaafd is aan dit land.. - een financieel adviseur met zijn vrouw die aan ons nederlands wil leren - 3 politiewagens met o.a. knappe vrouwen die spontaan stoppen om het café in te trekken met ons... - onverwachte wegcontrole en helemaal gefouilleerd worden en weten dat ze enkel geld willen... - een danstent die later enkel een gaytent blijkt (met goeie muziek)... - aan ieders start (al de hele tijd zo) het alarm van onze wagen dat aanslaat, zo trekken we de aandacht niet...
Zo gaat de nacht door met telkens een waakzame Bestin die de soms gevaarlijke (?) situatie juist inschat en ogen op zijn rug heeft.
Soweto palmt je in en laat je achter met duizend vragen.
We starten met goed weer maar dan begint het te regenen. De gedoe met geen lokalen wordt enkel maar erger. Intussen zijn hier ook de 'Internationals' gearriveerd (muzikanten) en zij begrijpen ook niks van de situatie hier.
Deze namiddag normaal naar Pretoria maar een andere huurwagen (nr.4) is nog niet gearriveerd. Ik vrees dat ze de telefoon niet meer opnemen als ze ons nummer herkennen.
Dan komen ze toch een nieuwe motor steken voor de ruitenwissers. Hebben wel hun sleutels vergeten.
's Namiddags verandering in programma. Dirk, Bestin en Martin (een plaatselijke Nederlander) en ik gaan naar Rosenburg (?), een sjieke wijk in Johannesburg. We bezoeken een overdekte marktplaats waar allerlei produkten uit heel Afrika kunnen gekocht worden. Iets waar je uren in kan rondlopen. Dirk blijkt een kenner te zijn. Voor mij blijft de vraag: wat is écht en wat is namaak?
's Avonds gaan eten in eethuisje nabij b&b. De gesprekken gaan over kunst, subsidie turken en hoe maak je lekker eten klaar. Dan wacht de nacht.
Na een luxueuze nacht in B&B terug naar de repetitie. Veel volk in het centrum want meerdere vlaamse artiesten zijn hier ook gearriveerd. Tekort aan lokalen, verkeerde afspraken, het kan niet op. Ik start in de binnenruimte met 4 cursisten te weinig. Het vlot maar na een uurtje moet ik het lokaal verlaten omdat er plotseling bij hoogdringendheid stoelen moeten geplaatst worden voor iets in de namiddag. Dan maar naar buiten terug maar daar is Benjamin bezig. Ik krijg nog 5 minuutjes om Hermans Pirates erdoor te draaien. Kloteboel!
Intussen zit Sam zonder muziek en wordt hemel en aarde verzet om zijn muziekstuk doorgemaild te krijgen uit België. En Sams organisatie loopt op dit vlak wel mank. 's Nachts om 1u zal het ons toch lukken.
's Namiddags uitstap naar twee andere wijken in Johannesburg. We rijden voorbij de woonplaats van Nelson Mandela maar het schijnt dat hij meer in Mozambique leeft dan in Zuid-Afrika. Dan komt er terug rook uit onze derde wagen (had je niet verwacht hé). De motor van de ruitenwissers staat in brand en de batterij ligt half los in de wagen. Als het maar dat is.
We bezoeken een luxueus inkoopcentrum. Alles te koop en heel trendy. Alles wordt naar Nelson Mandela genoemd. We gaan op zoek naar een nieuwe ipod voor Sam maar die zijn hier duurder dan bij ons.
We rijden terug en het begint te regenen...
Nog even lekker eten bij het restaurantje dicht bij onze B&B. Daar staan altijd hele dure wagens. Het eethuisje is een middelpunt voor gretige toeristen.
En dan slapen gaan en Sam zijn muziek (eindelijk) kunnen downloaden in ons verblijf.
Een laatste maal het ontbijt nemen in het centrum voor mij. Intussen is Sam zijn iPod kwijt. Zoeken en niet vinden. Dan de les en weer duikt het probleem op om een gechikt lokaal te vinden. Frustrerend. Ik werk terug buiten en de temperaturen zijn gelukkig haalbaar. Ik leer ze werpslagen met wisselend succes. Steeds vragen ze om het Harry Potter nummer te mogen doen. Het blijkt toch moeilijker dan gedacht. Ik moet hen ook duidelijk maken dat dit nummer niet zo belangrijk is en dat ik hen zoveel mogelijk techniek wil bijbrengen zodat ze na mij verder kunnen op zoek naar hun eigen stijl. Ze moeten beseffen dat zij de ENIGE vlaggegroep in Zuid-Afrika kunnen worden en dat dit ongeloofelijke voordelen kan bieden. Daarna met Stijn, Sam, Bestin, Dirk en ik gaan eten vlak naast mijn nieuw logement. Ik logeer nu op enkele passen van het huis waar Mandela woonde en iets verder de residentie is van Desmond Thuto. Mijn nieuwe verblijfplaats is erg luxueus in vergelijking met waar ik vandaan kom. Vlak voor het restaurant staan luxewagens waar wij alleen maar kunnen van dromen. Het is een situatie die onmogelijk begrijpbaar is. Er moet hier enorm veel geld zijn, duidelijk onjuist verdeeld. Veel zwarte rijken, ook opkomende blanke armoede... Dan terug naar Johannesburg waar we door de meest onveilige wijk rijden. Alle deuren op slot en we rijden door een chaos waar geen enkele blanke zich vertoont. Hier word je beroofd, desnoods neergeknald. Alle hoge flatgebouwen zijn gekraakt. Je ziet duizenden kapotte vensters waarachter mensen leven... Hier willen we vlug door tot er rook uit de huurwagen komt en we midden deze wijk in panne vallen. Geen water meer in de radiator.... Bestin, onze zwarte begeleider, beseft de ernst van de situatie. De wagen wordt achtergelaten en wij begeven ons naar het Kunstenmuseum dat midden een park ligt. De spanning is om te snijden. Hier hoeven geen blanken te lopen. We bereiken het museum en opnieuw is het wachten op een andere huurwagen. Bestin zorgt ervoor (heeft overal kennissen) dat de wagen tot op de parking van het museum wordt geduwd. Terwijl wij het museum van hedendaagse kunst bezoeken wordt een nieuwe wagen gebracht. Intussen is staat er ook heel duidelijk een politiewagen naast ons die pas vertrekt als wij ook vertrekken. Nog even een pintje drinken in de kunstenwijk een een hevige storm (alles wat niet vastligt waait weg) brengt ons terug naar een avondmaal en naar de slaapplaats. Als we ankomen op de B&B merken we dat de ruitenwissers het hebben begeven...
Gisterenavond is de verantwoordelijke van Danspunt Dirk D'Hoe aangekomen om een zicht te krijgen op de stand van het project. Er wordt veel gepraat. Het is duidelijk dat alles niet loopt zoals gepland. Zuid-Afrika is Belgë niet... Er moet nog veel gebeuren om de communicatie met het thuisland te verbeteren. We kunnen er enkel uit leren... Vandaag terug de vlag ter hand genomen en de vorderingen zijn merkbaar. Je ziet duidelijk wie er weg mee kan er wie er echt gemotiveerd is. 's Middags (vooar de eerste maal) gaan eten met de crew. Veel wordt uitgepraat, er is nog veel werk aan de winkel. Daarn gaan Dirk, Bestin (onze plaatselijke begeleider) en ik naar Johannesburg. Midden het stadsverkeer merken we dat de huurwagen geen remmen meer heeft, zelfs geen handrem. We geraken geparkeerd in de kunstwijk en merken dat de remolie langs het wiel loopt. Ze brengen een andere wagen. Mooi bezoek aan de kunstwijk waar alle disciplines zich verzameld hebben. Van dans, muziek, beeldende kunst naar theater. Echt mooi. Om van te watertanden om hier iets te mogen doen. Dan rijden we doorheen de stad naar de rijke blankenwijk. Nu grote villa's in het groen met overal elektrische schrikdraad beschermd. We wandelen de Mojo locatie in. Een park met prachtig restaurant volledig in kunstig ijzerwerk gesmeed. Mojo is hiervan de handtekening. Daarna terug naar Soweto, de townschip met 5 miljoen inwoners. We rijden op aan het casino waar je heel lekker goedkoop kan eten. Stel je het casino van Knokke voor maar dan 20 maal zo groot. Tientallen lange rijen slotmachines met duizenden mensen proberen hier hun geluk. Een absurd gezicht van glitter in het zo verrassend Soweto. Ik slaap voor een laatste maal in het centrum. Morgen verhuis ik samen met Dirk naar een B&B.
De braai werd op het einde opgeluisterd met de aangekomen muzikanten uit België die de 'murcha' komen voorbereiden. Dit zou een soort parade moeten worden die door de wijk trekt met zang, dans, theater... En ja, daar hoort vlaggezwaaien bij...
Dus vanmorgen op stap met de murcha mensen om den toer te bekijken die men wil afleggen. Het komt erop neer dat we twee straten ver lopen rond een groot aarden plein.
Het moet een verhaal worden: een personage wordt in Soweto gedropt en kent enerzijds afstoting en anderzijds aantrekking van de township. Daar zouden vlaggezwaaiers moeten de emoties uitbeelden. Kan dat?? (haha...). Ik zeg dat ik dat kan doen met mijn mensen uit overzeese landen maar niet met wat ik hier nog maar heb kunnen doen. Ik besluit dan maar het volgsysteem toe te passen. Ze zeggen mij welke emotie en welke muziek. Ik doe voor en de anderen volgen mij.
Intussen is er luid gebonk uit een klein huisje en deze klankkast gaan we gebruiken voor de muziek.
Dan worden we uitgenodigd om bij de plaatselijke bevolking eventjes binnen te stappen. We krijgen drank uit een pot die rondgaat (een soort witte gistdrank). Daarna Cola en dan terug die pot. Ijzersterke magen kweek je hier. Tom kent iedereen en iedereen kent Tom.
Intussen zijn er in en rond het centrum 4 verschillende soorten kerkdiensten bezig.
Nu straks iets gaan eten en proberen dit schrijfsel langs Herman bij jou te brengen. Met oprechte dank, Herman.
Gisterenavond toch wat spanning. Voor Sam werd het hem eventjes teveel daar hij verschillende malen moest veranderen van lokaal. Zo gaat het echt niet. Dan maar even de koppen bij elkaar steken en kijken wat de problemen juist zijn. Eigenlijk hebben we geen vast lokaal omdat de Vlaamse regering nog steeds het beloofde geld voor de huur niet heeft gestort. Zaken waar wij niks mee te maken hebben maar dat we toch beter op voorhand zouden weten. En daar schuilt zich het probleem: de communicatie tussen ons thuisland en de situatie hier loopt niet vlekkeloos. Wij komen hier onvoorbereid toe en moeten ondergaan. Het is ook moeilijk voor coördinator Tom Roos om dit zomaar op te lossen. Wij hebben dan ook alle begrip voor zijn situatie en willen alles doen omdat het hier zou slagen.
Vannacht geen oog dicht gedaan want de gay- en lesbienneclub verblijft hier en maakt onmogelijk veel lawaai in het gebouw. Ik hou best mijn t-shirt maar aan als ik naar de wasruimte ga...
Vandaag rustdag en ook een mooie zomerdag. Tom gaat affiches uitgangen voor het festival op 9 december waar wij ook een toonmoment zullen hebben. Ik probeer langs mail de huiselijke zaken en deze van mijn firma Avalon wat bij te werken.
Deze namiddag vlees gaan kopen (een gebeurtenis op zichzelf) voor de 'braai' van vanavond. Een braai is een barbeque waar gewoonlijk teveel volk op afkomt wegens begrijpbare redenen.
Vanavond komen Vlaamse artiesten toe (muziek?) die hier ook zullen werken. Volgende week zit het verblijfsgedeelte propvol door andere reservaties en moeten wij waarschijnlijk verhuizen.
Vandaag start slecht. Vanuit België wordt ik opgebeld met het nieuws dat zoonlief de auto in de prak reed. Gelukkig geen zware letsels maar wel ernstig voor beide wagens. Komt er dan nog bij dat deze morgen de les niet doorgaat wegens diploma-uitreiking van de brandweervrijwilligers. Dan maar video bekeken van mistral-optreden met cursisten om te tonen wat zoal kan. Maar hier betekent vrijdag chilling-day als je begrijpt wat ik bedoel. Dus weinig opkomst bij Sam en bij mij. Ik vraag me af onze werkwijze hier wel van toepassing is. Er is hier hopen talent maar je moet dan ook nog het talent hebben om je talenten te gebruiken. Voor de mensen met wat historische achtergronden: Hannibal achterna... Enfin, nu het weekend in.
Het blijft fris en iedereen verlangt naar wat zon. Ik niet. Dit is uitstekend weer om niet dood te vallen van de warmte als je moet werken in open lucht. De groep valt best mee. Je ziet natuurlijk enkele voortrekkers (dezelfde als bij jou Herman). Sommigen geven het echter vlug op met een flauw redentje. Enfin, ik werk met de gemotiveerden en dat is zeker de meerderheid. Probleem blijft als er iemand een les niet komt. De volgende dag mag je herbeginnen. Intussen worden de vlaggeslagen moeilijker maar men kan volgen. Ik start ook het nummer YEBO op en probeer hen zelf te laten zoeken. Niet simpel als je dat niet gewoon bent. Ik moet hen duidelijk maken dat ze hun eigen dansstijl kunnen doen maar de vlag niet mogen gebruiken als een stok die je in de hand houdt en mee rond springt. Moeilijk - ik vrees dat ik hier te weinig tijd heb en zelf zal moeten leiden. Met de herhaling van de nrs. van Herman lukt het almaar beter. Ik hoop zes mensen goed te krijgen. Intussen is ook het aantal cursisten bij Sams jongste groep terug normaal. Broodnodig. Na de middag alleen eten gaan zoeken wat hier niet zo vanzelfsprekend is. Ik bespaar je de details. 's Avonds samen met Sam en Stijn potje koken in grote keuken zonder materiaal. Zoeken naar lepel, pan en pot; alles zit achter grendel. Het lukt ons en Sam/Stijn zijn meesterkoks. Je stelt je wel vragen omtrent de organisatie hier in dit community center... Daarna op internet geraakt om de achterban te informeren. Intussen trui gepikt maar dan kennen ze de Vlamingen nog niet. Trui terug gekregen van de security persoon (die hem hoogstwaarshijnlijk zelf heeft laten verdwijnen). Niet verstandig...
Gelukkig is het vandaag wat frisser. Van thuis uit werd het nummer 'YEBO' doorgemaild en na laaaaaaaaaaaang downloaden kan het gebruikt worden. En dit is een succes. Yebo betekent 'ja' in het Zoeloes en van de rest van de song van 'the art of noise' begrijp ik ook niks maar zij wel. Op een bepaalde zin beginnen ze allemaal te welgezind te fluiten en ik kan raden waarom. Intussen zijn de basisslagen erdoor en de combinaties worden aangepakt. Om vlug succes te hebben leer ik het nr. 'harry potter' aan en dat gaat er vlug in. Vlug succes hebben is een basisbehoefte bij een cursist. Bij Yebo zal ik proberen om hen zelf te laten zoeken. Intussen werd ook de laatste vendel uitgedeeld die Herman liet maken voor de goeie cursisten. Mooi, elk in zijn lievelingskleur en met naam erop geborduurd. Het inoefenen van de nrs. van Herman is echter een ander paar mouwen. Zij hebben er niet aan gerepeteerd na Hermans vertrek. 'Pirates' gaat vlot, 'Tom tom' hun lievelingsnummer komt terug maar 'Kill Bill' mogen we vergeten. Alles staat op video en dit wordt op de laptop gezet. Maar je moet eens naar een laptopscherm kijken in openlucht met 12... Daarna gaan eten samen met Tom, Sam en Stein. Je rijdt eerst door de haveloze wijken en dan sta je plotseling in een ultramodern winkelcentrum. De wereld op zijn kop. Rijd je terug van de parking af dan zit je direct terug in de rauwe realiteit. s' Avonds nog iets gaan drinken met Tom Roos in het plaatselijk café-eigenlijk huisje. Het regent.
(foutje gezien in mijn webblog op maandag 26 - Steve vervangen door Sam voor breakdance...)
Vanmorgen afscheid van Steve die teruggaat na een periode lesgeven. Hij ziet het helemaal niet zitten en heeft zijn hart verloren in Afrika. Steve is ook lesgever in Hypnosis uit Ieper (mistrallers moeten dit nog kennen van Kortrijk danst).
Ik denk ook dat de urban dance en de cultuur errond dicht bij de afrikanen staat.
Geprobeerd om de videobeelden van Hermans nummer op de laptop te plaatsen maar dat lukt niet. Straks komt er deskundige hulp van Benjamin, lesgever hedendaagse dans en hier al lange tijd aanwezig.
Dan om 11u les in de gloeiende zon buiten omdat alle lokalen bezet zijn want het is 'pay day'. Dit houdt in dat er vier dagen lang (!) geen lokalen beschikbaar zijn omdat bejaarden, werklozen.... uitbetaald worden in het community center. En dit gebeurt onder gewapend toezicht met kogelvrije vesten en machinegeweren.
Maar les geven in de brandende zon is geen lachertje. Herman kan er van meepraten. Probleem is dat ook de cursisten vermoeid geraken (na al 2u breakdance - en Sam gaat er stevig tegen aan...). Na twee uur kan ik geen pap meer zeggen (nog in 't Engels, nog in 't Zoeloes). Vlug drank gaan kopen in de nabije buurt want ver lopen doe je hier niet.
Straks valt de avond. Sam leert kleine kinderen nog vlug wat breakdance en ze zijn er gek op.
Men spreekt om morgen een plaats met afdak ter beschikking te stellen. Op hoop van zegen...
Ontbijt om 8.30u. Dit gebeurt in de keuken en je leert direct de eerste woorden Zoeloes. De collega's zijn daar direct mee weg. Ik onthoud enkel 'sjap sjap' dat je altijd mag zeggen zonder problemen te krijgen. Dan de eerste les voorbereiden en om 11u ga ik normaal aan de slag. Eerst hebben de 12 cursisten 2u breakdance van Steve (en die kent er wat van) en dan 2u flagdancing. We zitten in een zaal met een rotakoestiek - maar beter binnen dan buiten. De Ipod op de installatie (er is geen cd speler te zien) en weg zijn we. De cursisten zijn vlot en leren vlug aan. Wel niet simpel om alles in mijn engels uit te leggen. Op het einde van de les dan nog de nrs. Van Herman herhalen. Ja, muziek op cd.... dus straks eerst overzetten op Ipod. Ik weet niet wat je hier kan doen zonder laptop. Daarna hebben die gasten nog een cursus. Menslief, ik zou het niet aankunnen. Maar je voelt ook direct dat niet iedereen zo gemotiveerd is. Ik vraag me af wat de toekomst brengt. Zijn het niet teveel verschillende zaken door elkaar die ze moeten kennen?
Soweto ingaan is niet zo simpel. Daar moeten we echt nog aan wennen. Maar we zien wel.
Na Addis Abeba op naar Johannesburg - mens, wat is dat ver als je niet even kan uitstappen. Maar je vliegt boven Afrika. Veel verlaten gebieden - droog - soms een stad - soms een weg of rivier, het is ernaar raden.
Landen en de eerste perikelen beginnen. De bagage laat lang op zich wachten omdat er te weinig containers zijn. En de twee lange vlaggenpakken komen maar niet op de transportband. Achteraf blijkt dat ze apart liggen - speciale behandeling.
Op de luchthaven wacht Tom Roos me op en rijden we in een oud vehikel naar Soweto. Ideale wagen om niet gecarjacked te worden, beweert Tom. Aha, dat zit hier zo en direct is het veiligheidsprobleem de eerste zorg.
We rijden Soweto binnen (vroegere township van Johannesburg) en ja, dat merk je wel. Ik word gehuisvest in het community center en krijg een basickamertje. Dan even een pintje gaan drinken in de plaatselijke kroeg dat niet meer blijkt te zijn dan een gewoon huisje bij mensen van hier en twee lege bakken bier als stoeltje. Santé...
Daarna gaan eten met mijn collega's: Tom, onze coördinator, Sam voor de breakdance, Steve die straks Soweto verlaat en de vriend van Sam. Je rijdt door het nachtelijke Soweto waar je op dit uur best niet te voet loopt. En dan eindelijk slapen. Cultuurschock...
Na vlaggen gekregen te hebben van Herman (met tegengewicht) werd Zaventem de start van een nieuw avontuur. Vliegtuig op en eerst naar Parijs (enkel lichtjes in de nacht te zien). Na de tussenlanding naar Addis Abeba (Ethiopïe). Proberen slapen, lezen, door 't venster kijken - enkel nacht. Vlak voor we landen verschijnt de morgenzon en besef je dat je van de koude naar de warme landen vliegt.
Vandaag ontving ik een aangename verrassing uit Ipelegeng. Lees zelf maar!
Attention: Mr Herman buyl
Thank you
Ipelegeng Community Centre (ICC) would like to thank you for your passionate and professional contribution, not only for the benefit of ICCs arts but for the South African Arts as whole.
We feel honoured to have worked with an artist of your caliber. We are confident that our artists will value and cherish the artistic skill you passed on them.
May your artistic ventures and dreams be fulfilled.
