40 weken... zucht... 40 lange weken vond ik toch hoor. Het heeft nu wel lang genoeg geduurd Vanmorgen weer CTG bij gyne. Die man is echt niet te doen. Babbelen babbelen... Ik had een boek mee om te lezen tijdens dat halfuur monitor (de boekjes die er liggen heb ik sinds vorige week allemaal uitgelezen en er komen er precies geen nieuwe bij, dus had ik maar voor eigen literatuur gezorgd) over pubers (een 'projectje' van het werk dat ik tijdens mijn zwangerschapsverlof dacht uit te werken en wat er al die weken niet van gekomen is, maar waarvan ik dacht : nu begin ik er toch maar eens aan, dat doet het lange wachten misschien wat beter vooruit gaan). Hij zag het en begon over zijn kinderen en zijn oudste van 17 die thuis toch maar wat op hotel zat eigenlijk omdat zijn vrouw hem te veel verwend had al die jaren. En dat hij zich met de jongste toch wat meer ging moeien, dat kinderen toch soms eens moesten gestraft worden, dat er toch af en toe regels moesten zijn enz., ....
Normaliter vind ik zulke gesprekken best leuk en zeker als ik al even niet meer gewerkt heb. Dan begin ik het advies geven soms wel wat te missen, maar het probleem is dat hij steeds gaat praten vóór het onderzoek waardoor ik redelijk op hoogspanning sta omdat ik zo graag wil horen of er nu al schot in de zaak is en of alles nog wel OK is. Fixatie op het gesprek zit er dan ook totaal niet in. Zo zie je maar hoe slecht een mens kan luisteren als hij met zijn eigen dingen bezig is. In ieder geval : vandaag geen contracties, maar wel volledige verweking van de baarmoederhals, indaling van de baby en een klein centimetertje opening. Op een week tijd was er dus toch wel flink wat vooruit gegaan. Gelukkig maar Ten eerste omdat het nu hopelijk toch echt niet meer te lang gaat duren en ten tweede omdat ik afgelopen week best wel al periodes heb gekend met scherpe rugpijnen en pijnlijke harde buiken. Als er nu nog steeds niks was geweest, kon ik me alvast gaan voorbereiden op een zéér pijnlijke bevalling met heel veel pijn zonder dat er ook maar iets van plaats zou bewegen. Maar gelukkig was deze weliswaar nog zeer verdraaglijke pijn, niet voor niks geweest.
Vermits er verweking is van de baarmoederhals, kan vrijen effectief de natuur een handje helpen. Als alles nog vast zit, helpt dat namelijk niks. Niet dat ik er nog zo veel pret aan beleef want vrijen met een dikke harde (en meestal ook pijnlijke) buik, is lang niet zo aangenaam meer, maar allé, met het opzicht van het kan altijd de laatste keer zijn voor de komende weken, probeer ik er toch nog van te genieten, al maak ik er toch maar mijn hoofdbezigheid niet van hoor . We zien wel wat er van komt de komende dagen
Had vorige week in een boekje bij de gyne. gelezen dat wanneer het kindje een hartslag van 110-140 heeft het waarschijnlijk een jongetje wordt, is het een hogere hartslag, waarschijnlijk een meisje. Nu heb ik zo'n ding waarmee je naar de hartslag kan luitseren (iets wat ik nu weer meer gebruik, nu ik het kindje minder vaak voel bewegen) en naar wat ik kan horen, zit de hartslag van mijn kindje meestal maar rond de 120. Nu droom ik natuurlijk al twee nachten dat ik een jongetje ga krijgen ipv. een meisje. Nu ja, op een schaal van 1 tot 10 van wat er 'niet volgens plan' zou kunnen verlopen in verband met de baby, is dat natuurlijk maar een 1tje of minder waard. Ik blijf er bij: als het maar gezond is natuurlijk, het maakt immers allemaal niet uit, maar ai ai, al die gedrukte kaartjes en al die roze doopsuiker... Het zou achteraf wel flink lachen worden.
Gisteren de commodekast in elkaar gestoken. Die had moeten wachten tot het einde, omdat er eerst andere spullen uit die kamer weg moesten. Nu staat eindelijk alles klaar. Behalve de deuren die voor de kast moeten. Daar ben ik echt geen held in. Ik had al alles alleen gedaan, want mijn 'nieuwe' man is wat betreft het in elkaar steken van kasten enkel 'nieuw' op papier (sinds vrijdag dan). Hij begint gewoon al niet aan zo'n kast. Toen hij alle uitgepakte houten stukken zag, zei hij 'pfft, daar begin ik niet aan, ik vraag het wel aan iemand'. Als er iets is waarvan ik het krijg dat is het van 'niet proberen'. Ik heb me achter het stappenplan gezet en ben gewoon begonnen. Af en toe had ik wat hulp nodig van een sterkere hand, maar ook dan kon ik gewoon 'bevelen uitdelen', want hij begreep niks van waarmee ik bezig was. Anyway... na een poosje stond de kast in elkaar. Slechts een klein schoonheidsfoutje . De inlegplanken had ik moeten omdraaien, want nu zie je de vijzen langs de voorkant (enfin, moeilijk uit te leggen), maar och wat : ik ben fier dat ik het alleen heb gekund. Enkel dan die deuren... mijn ruimtelijk inzicht laat me wat betreft dat speciale 'kliksysteem' toch wat in de steek, maar er komt hopelijk binnen een paar weken regelmatig wel wat bezoek over de vloer en dan vraag ik het wel eens. Voorlopig kan ik de kast immers zo wel gebruiken.
Verder doe ik er ondertussen alles aan om de boel wat in gang te trekken, maar er lijkt absoluut niets 'in beweging' te komen. Volgens mij zijn het allemaal maar bakerpraatjes. Het kindje zal gewoon komen als het daar zin in heeft denk ik.
De 'ja's' zijn gezegd, de broodnodige handtekeningen zijn gezet... Ik ben -weer- getrouwd, maar heb er eigenlijk een heel goed gevoel bij. Ondanks het feit dat ik hondsmoe was (zeer slecht geslapen. Slapen wordt steeds moeilijk, heb echt rugpijn van te liggen, maar misschien was ik vannacht toch ook wel wat nerveuzer dan anders ), heb ik echt genoten van 'onze' dag. Voor een strikt zakelijke aangelegenheid, was het veel gezelliger dan ik had verwacht. Ik had er ook niet zoveel verwachtingen van in feite, maar het was echt leuk. Met zo'n klein groepje 'intimi' heb je ten minste de kans om met iedereen eens een woordje te placeren, iets wat op zo'n giga-feest niet kan. Enfin, ik ben content van de dag. Ga het niet te lang trekken en ga nog een beetje genieten van de dag met mijn kersverse echtgenoot Hij heeft vandaag immers een dagje (in zijn geval dus een avondje) vrij en ga daar lekker van profiteren...
Nu maar wachten op de baby, die waarschijnlijk nu nog wel een hele tijd zal blijven zitten. Door de stress die nu voor een stuk van me afvalt, viel me op dat ik heel weinig harde buiken had vandaag. Ik heb er in weken zo weinig gehad... Typisch natuurlijk. Ook het traplopen en het door mijn knieën buigen ging vandaag precies weer een heel stuk vlotter... Misschien toch maar eens het 'huwelijk consumeren' vanavond ... dat helpt de boel misschien wat in de juiste richting
Vandaag 39 weken! Vanmorgen moest ik weer naar de gyne. Heb bijna drie kwartier aan de monitor (CTG) gehangen en was blij dat hij me 'eindelijk' kwam halen want ik kreeg een vreselijke rugpijn van in dezelfde positie in die stoel te zitten. CTG zag er normaal uit (al vind ik dat hij die altijd zo maar heel heel snel bekijkt. Kan er moeilijk een opmerking op geven hè, die man zal er al zoveel gezien hebben dat hij meteen dingen zou zien die niet OK zijn, altans dat hoop ik toch ) en het toestel registreerde contracties !!! Waar er de twee vorige keren nog een vlakke lijn was, ging die nu op en neer. Gek, want ik voel nog helemaal niks buiten wat menstruatiepijn af en toe, maar ik had opeens wel zoiets van : Yes, er komt beweging in.
Bij het inwendige onderzoek bleek wel dat er nog geen indaling was en ook nog geen ontsluiting, maar dat kan uiteraard allemaal snel gaan.
Hij raadde me toch aan om tot aan de trouw (minder dan 48 uur dus, dus gelukkig niet lang meer) 'rustig' aan te doen en heeft zelfs een aantal tips gegeven om contracties te laten stilvallen moest het toch opeens vannacht of volgende nacht 'in gang' schieten (Wist je dat het drinken van 1 glaasje porto of amaretto gelukkig twee dingen die ik erg graag drink weeën voorlopig kunnen laten stoppen?). En verder zei hij - met een knipoog - om toch het huwelijk voorlopig niet te hard te consumeren. Niet dat het er nog veel van kwam, maar goed, nu dus op voorschrift' toch maar even niet meer té dicht bij elkaar kruipen
Ik heb mijn angsten van de laatste dagen (minder bewegingen, zit alles nog wel goed?, stel je voor dat er toch nog iets verkeerd loopt?, ) op tafel gelegd, maar eigenlijk kon hij me niet echt geruststellen in de zin van : ik kan je daarover geen zekerheid geven, natuurlijk kan er nog iets misgaan. Ik weet ook niet waarop ik gehoopt had? Misschien op statistieken van dat dat bijna nooit gebeurt ofzo, ik weet het niet, maar ik apprecieer zijn eerlijkheid wel. Hij zei zelf een beetje een angsthaas te zijn en raadde me aan me niet te generen en bij angsten gewoon toch echt naar de materniteit te stappen. Beter één keer te veel dan te weinig. Allemaal goed en wel natuurlijk, maar ik kan daar moeilijk kamperen hè... Ik hoop gewoon dat het allemaal niet meer te lang duurt. Misschien haal ik niet eens meer de volgende afspraak bij de gyne., stiekem hoop ik dat wel een beetje, maar we zullen wel zien
Vandaag wordt mijn mama 60 jaar. Ik heb enkel een berichtje gestuurd, want ze is nog tot morgen op vakantie naar Kreta. Kan ik nog even nadenken over een kado, want da's altijd zo moeilijk. Wellicht zullen de grote festiviteiten om deze toch wel belangrijke verjaardag te vieren, uitgesteld worden tot na de geboorte. Mijn hoofd staat ook niet zo naar het bedenken van leuke verrassingen.
Sinds een paar dagen voel ik weer veel minder bewegingen, zeker 's morgens en overdag ('s avonds wordt de buik meestal wat levendiger). Soms is het uren stil wat voor een stresskip als ik natuurlijk weer de grootste doemscenario's oplevert. Ook om die reden hoeft het niet meer te lang te duren. Als het kindje er is, kan ik immers gewoon ZIEN dat alles OK is en hoef ik niet langer angstvallig te wachten tot ik een hand of een voet voel bewegen om te weten dat ze 'alive and kicking' is...
Mijn boek schiet aardig op. Niet zo aardig als ik gehoopt had, want ik dacht het vrijdag terug te geven aan de persoon van wie ik het ontleend had, maar da's dus niet gelukt. Ik kan precies niet meer zo snel lezen dan tijdens 'mijne studententijd', plus : De materie die ik probeer te verwerken houdt net wat meer in dan Libelle- en Dag Allemaal-lectuur. Overigens zonder oordeel, want de DagAllemaal verslind ik als ik af en toe eens bij mijn ouders kom (die sparen de boekjes op tot ik eens gepasseerd ben en weer 'bij' ben met de roddels ) en de Libelle is standaard iets voor in de wachtzaal van de dokter (nu vooral van de gyneacoloog). Ongelofelijk trouwens hoeveel vrouwenbladen er bij mijn - mannelijke - gyneacoloog liggen. Ik vraag me dan af het zijn vrouw is die al die bladen koopt of dat hij ze van buren, vrienden en kenissen doorkrijgt om in zijn wachtruimte te leggen. Ik hoop het maar, want stel je voor...
Anyway, mijn boek over de filosoof Shopenhauer loopt op zijn laatste beentjes (of moet ik zeggen: bladzijden). Gelukkig dat zijn ideeên verwerkt zijn in roman-vorm, want ik zou er anders nooit doorheen geraken. Zo'n antisociale pessimist zeg. Een intellectuele eenzaat, zo kan ik hem het beste omschrijven. Zeker niet mijn voorbeeld, maar goed, het boek is wel OK. Blijkbaar is die Shopenhauer één van de grootste Duitse filosofen en ik had voor dit boek nog nooit van hem gehoord. Mijn ventje keek zeer bedenkelijk toen ik die bekentenis deed. Nu ja, dat is misschien een slechte referentie, want ik vraag me soms af of er een naam is die hij NIET kent, maar toch ja, het blijkt effectief een bekende naam te zijn. Straf toch zenne, en ik die dacht veel te veel filosofie te hebben gehad in mijn opleiding... Ofwel scheelde er iets aan de inhoud van die cursussen, ofwel ben ik heel erg onoplettend geweest, wat natuurlijk ook best zou kunnen.
Vandaag gaan shoppen met ventje voor trouwkledij. Hij was weer helemaal in de mood om te winkelen en dit is uiterst ironisch bedoeld... Niet te doen dus. Ik loop door de Innovation (de meest makkelijke winkel, want zo moet je ten minste niet winkel in en uit, dat zou al helemaal een klucht zijn ) 'ideetjes' op te doen en hij wandelt je als een schoothondje achterna. Soms blijft ik bij iets staan en probeer dan van zijn gezicht af te lezen of het ermee doorkan of niet, want dat rechtstreeks zeggen zal hij zelden doen. Na eerst de 'chique kostuums' te hebben afgegaan, was ik zijn uitgesproken enthousiasme (alweer zeer ironisch) zo beu dat we zijn overgestapt op de sportieve kledij. Dat ging een stuk vlotter, misschien ook omdat ik het rondlopen zelf zo moe was dat ik sneller mijn zegen heb gegeven. Moest immers nadien ook nog voor mezelf gaan kijken. Gelukkig is er maar 1 winkel zwangerschapskledij en geen hele verdieping. Dat maakte de keuze enigszins beperkt en daar was ik blij om. Ik heb meteen een verkoopster aangesproken om me wat bij te staan met raad en daad. Normaal doe ik dat nooit, want die -weliswaar vriendelijke - dames, kunnen je wel mooi kleden, maar zorgen ervoor dat je meestal met een hoger bedrag weggaat dan je jezelf had vooropgesteld. Dat is dan ook exact wat er gebeurd is, maar ik kan na 3 uur slenteren niet meer op mijn benen staan en het was zo superwarm dat ik de door hen voorgestelde boel maar gekocht heb. Zogezegd kan ik nadien nog alles aandoen, want er staan niet op 'ik ben zwanger' (verkoopstrukje natuurlijk), maar toen ik achteraf naar de maten keek en ik zag 'XL' en 'XXL' staan, hoopte ik stiekem dat ik toch niet meer al te lang in die kleren ging kunnen.
Enfin, we staan allebei ongeveer in het nieuw, zij het wel dat het geen 'chique' kledij is, maar ook nog zoiets waarmee je de andere dag kan gaan werken. Met een kapperbeurt op vrijdagmorgen, moet het wel volstaan voor onze 'zakelijke' trouw. Hopelijk kleden onze getuigen zich niet chiquer dan wij, dat zou echt wel grappig zijn.
Dat vertelden mijn ouders me toch altijd. Het was vooral mijn vaders favoriete uitspraak omdat ik nogal ongeduldig van aard ben. Misschien merkt mijn omgeving het nu minder op dan vroeger, maar ik heb wel zo'n trektje van 'laat de boel maar snel vooruit gaan'.
De laatste dagen ben ik weer extreem ongeduldig. Misschien is 'onrustig' wel een betere omschrijving. Overal zie ik baby's en ik word er hypergevoelig van, op het prikkelbare af in feite. Er zit zo'n kinderlijk stemmetje in mijn hoofd dat zo jengelt van 'ikke ook, ikke ook'. Het mag allemaal snel vooruit gaan. Nog even de trouw halen en dan... ben ik er helemaal klaar voor. Zelfs de angst voor een bevalling begint te minderen, gek hè. Pfft... geduld geduld... de drie weken dat het nog maximum kan duren, gaan ook wel snel vooruit gaan, maar de laatste dagen lijken toch een stuk trager te gaan. Misschien moet ik maar voldoende afleiding zoeken. Met een boekje in een hoekje kan me zo niet meer echt helemaal van de wereld halen zoals een goed boek dat vroeger kon. Ik vraag me af of er überhaupt een activiteit is die me 'van de wereld' kan halen en die me even niet laat denken aan : 'ik ben zwanger en over drie weken ben ik mama'. Alles is zo spannend en nieuw en ik heb soms het gevoel dat ik het amper kan houden van de zenuwen !
Heerlijk om thuis te zijn in feite... Ik heb nu tijd voor de 'geneugtes des levens'. Tijd om rustig wakker te worden (voor zolang het nog duurt), tijd voor een versgeperst sinaasappelsapje met een half citroentje (veel vitamine C !!), tijd voor een rustig ontbijt, tijd om de post op mijn gemakske door te nemen en ze ook meteen te klasseren en/of te beantwoorden, tijd om piano te oefenen zonder stress, tijd om te denken wat het volgende zal zijn wat ik zal doen deze dag, ... Enfin, echt wel genieten. Ik sta op en voor ik het weet is het weer avond. Na mij wat geforceerd te hebben op mijn weekendje ardennen is het nu weer tijd voor een gezonde dosis luiheid. Weliswaar 100% gelegaliseerd : ik mag namelijk toch echt niet voor de trouwdatum bevallen . Eerlijk gezegd mag het wat mij betreft allemaal snel vooruit gaan. Ben echt aan 't aftellen naar de 8e, want nadien mag de baby echt wel komen en dat mag ze eigenlijk ook wel snel doen dan, want ben zo benieuwd naar het wezentje dat steeds meer tegen mijn maag spartelt (met alle gevolgen vandien... )
Omdat het met mijn politieke interesse zeer pover gesteld is en we over minder dan 2 weken weer naar de stembus moeten, heb ik me eens gewaagd aan een deelname op 'doedestemtest.be'. Gisteren ook al eens eentje op de site van het noieuwsblad geprobeerd. Benieuwd of de resultaten overeenkomen. Dat viel redelijk mee, ware het niet dat ik vandaag nog linkser scoorde dan gisteren en dat voor iemand met een toch wel zeer rechtse opvoeding. Ach ja, ik moet ook toegeven dat ik over meer dan de helft van de stellingen nog niet eens een deftige mening kon vormen. Ik weet bijgot niet wat ik denk over de sluiting van de kerncentrales of over de toepassing van de euthanasiewet bij minderjarigen of dementerende bejaarden (aaarggghhh, zo'n ethische kwesties, daarover blijf je gewoon nadenken). Waar ik wel achtersta is een jaar ouderschapsverlof na geboorte van je kindje ... het zal niet meer voor deze keer zijn, maar misschien wel voor een volgende baby?
Ik zie mijn enkels weer niet meer. Mijn TEVA-sandalen (het enige schoeisel waar ik nog inkan. Deftige schoenen vinden voor de weliswaar zakelijk trouw, zal nog een heel werkje zijn) staan helemaal in mijn voet getekend. Pijnlijk ook wel. Dat velletje rond mijn voeten heeft volgens mij ook maar een beperkte rekbaarheid. Maar goed ja, straks is het gedaan met de warmte. Gelukkig en niet gelukkig, want voor mijn weekendje Ardennen ziet dat er allesbehalve goed uit en dan maar denken 'eind mei zal het weer wel meevallen'. Mja, niet dus... Hopelijk kunnen we toch wat buiten, want we hadden bij het huren van het huisje net rekening gehouden met een grote tuin zodat de kids van mijn nichten en neven naar hartelust konden rondrennen...
We zullen wel zien, ge moet het weer in België altijd nemen zoals het komt hè, niks aan te doen...
Nu nog even voetjes in koud water steken, is echt niet te doen. Dan op weg naar 'het zuiden'..
De Kogel is door de kerk : trouw op 8 juni. Ik denk dat het de meest zakelijke trouw aller tijden wordt. Dat meisje op het gemeentehuis keek nogal toen ventjelief vroeg of het echt noodzakelijk was dat er ringen waren. 'Dat hoeft niet', zei ze, 'maar het is wel traditie'. Dat had ze beter niet gezegd, want het woord 'traditie' roept bij mijn 'echtgenoot-in-spe' allergische reacties op. Alles wat 'traditie' is, hoeft vooral niet. Lekker speciaal en lichtjes shokerend, zo heeft ie het graag. Tot op zekere hoogte, vind ik dat 'tegen-de-stroom-ingaan' ook best plezant, maar toch heb ik soms zoiets van 'doe nu maar gewoon schat'. Maar goed, ringen en chique kleren zitten er toch niet in denk ik. Ach ja, ooit doen we het misschien eens wat romantischer over onder ons tweetjes ofzo...
Vandaag grote inkopen gedaan voor de bende neven en nichten waarmee ik komende lang weekend mee op stap ga. De gang staat nu vol eten. Ik was fier op mezelf dat ik me zo goed aan het budget had gehouden. Het 'beschikbare bedrag' was een dikke 200 euro. Aan de kassa : 191 euro ! Chique toch vond ik, want ik had niet alles uitgeteld. Ben zo wel wat vertrouwd met de Colruyt-prijzen. Na jaren scouts-en fourierwerk, weet je wel waar je ongeveer aantoe bent als je je beperkt tot resto/jempy/belsy en econom-producten. Jammer dat ze zo'n slecht weer voorspellen , een BBQ'tje buiten zal er wellicht niet inzitten. Hopelijk is het toch nog te doen om te wandelen.
Zo meteen nog even een tripje door Brussel. Morgen moet ik ventje gaan ophalen aan zijn school in Anderlecht zodat we vandaar makkelijker kunnen doorrijden naar de Ardennen. Is dan al de juiste kant van Brussel, vandaar. Gezien ik een enorme held ben in de auto en zeker in de stad, gaan we nu toch eerst het trajectje eens uitproberen, anders ben ik zondag nog niet waar ik moet zijn.
Vandaag alle documenten bij elkaar gaan halen die we nodig hebben om te trouwen. Houdt in : twee geboorteaktes en mijn echtscheidingsakte. Meer is er niet nodig om een boterbriefje te verkrijgen. Morgenvroeg nog voor het gyne-bezoek langs het gemeentehuis om ons dossier in orde te brengen. Als alles op z'n snelst gaat, kan ik binnen 15 dagen weer getrouwd zijn. Straf eigenlijk hè. Wat zakelijke paperassen in ruil voor een levenslang engagement. Ze keken daarnet nogal in het gemeentehuis toen ik zei waarvoor ik een uittreksel uit mijn scheidingsakte moest hebben. Nu moet je goed weten dat de scheiding officieel in de gemeente waar ik destijds getrouwd ben is doorgegeven op 17 april van dit jaar. Tel even uit... 5 weken later sta ik daar om weer te trouwen. Hilarisch in feite. Net een soap... Nog zo jong en al aan een tweede huwelijk toe. Ik hoor mezelf later al spreken : 'tijdens mijn eerste huwelijk, tijdens mijn tweede huwelijk...' Zo nu bekeken had ik misschien ook wel liever wat later opnieuw die stap gezet of toch minstens op een wat romantischer manier met wat meer tijd, maar ja, het is gelijk het is. Het kindje moet en zal de juiste achternaam krijgen. Gelukkig heeft het meisje geen idee van wat voor moeite het zal gekost hebben om te heten zoals ze zal heten.
Een TV-programma waar ik vroeger haast nooit naar keek. Beetje voyeuristisch vond ik altijd, zo naar bevallende vrouwen kijken. Heb me ook altijd afgevraagd waarom vrouwen überhaupt het meest intieme moment van hun leven zouden willen delen met de rest van Vlaanderen. Ik mag er niet aan denken om mezelfde controle te zien verliezen op televisie. Anyway, ik zit nu toch maar mooi naar 'de bevalling' te kijken ('n kwestie van mezelf voor te bereiden) en ben bijna aan het snotteren bij het zien van zo'n geboorte. Zullen vast de hormoontjes zijn...
Ik moet toegeven dat ik nu toch stilaan wat zenuwachtig wordt voor 'de' bevalling. Hoewel ik mijn best doe om er eigenlijk niet aan te denken en het allemaal maar over me heen te laten komen - we zien wel wat het wordt en er zijn er toch geen twee dezelfde -is het verdomd moeilijk om er niet aan te denken. Zeker als je - zoals vanmorgen - weer naar de kiné moet en je er zo'n tekening van een vrouwelijke onderkant voor je neus krijgt met bijhorende uitleg over ' de bekkenbodemspieren ' en je nadien leert om de verschillende onderdelen ervan eerst samen en nadien apart samen te trekken. Goed voor die en die fase van de bevalling en zeker voor nadien. Met de opdracht om deze week te oefenen en de gehele boel onderaan maar es goed te trainen. Probeer dan maar eens NIET mee bezig te zijn
Mijn examen van piano (deel 1 tenminste) is achter de rug. Gelukkig was er helemaal niet veel publiek en dus kon ik mijn zenuwen redelijk onder controle houden. Gelukkig maar want te veel adrenaline is niet goed voor de baby. Nog geen punten gekregen, maar op zich is dat niet zo belangrijk. Ik heb me er weer eens doorheen geslagen. Thuis gaat het uiteraard altijd stukken beter, maar ik ben al lang blij dat ik gewoon kan doorspelen ondanks de fouten. Nu maar even verder genieten van een avondje TV.
want heb EINDELIJK mijn drie dossiers die ik had meegenomen om thuis verder af te werken afgerond en doorgestuurd naar de desbetreffende mensen. Al meer dan een week thuis en ze lagen hier nog onaangeroerd op de ronde tafel... Als ik mezelf niet verplicht had om ze ten laatste vandaag af te werken lagen ze hier na mijn zwangerschapsverlof nog. Compleet vijgen na Pasen dan wel, want er stond nog een hoop belangrijke informatie in die best dit schooljaar nog eens nuttig zou kunnen zijn. Maar bon, ikke content, want het is achter de rug. Nu kan ik het 'werk' eindelijk afsluiten, hoewel dat een dubbel gevoel is, want ik heb er vannacht zelfs weer van gedroomd. Aan de ene kant lijkt alles al weer zo lang geleden (alsof ik al eeuwen thuis ben), aan de andere kant moet ik toegeven dat ik toch ook weer stilletjes wat sociale contacten begin te missen. Niet dat ik mezelf opsluit thuis, eigenlijk helemaal niet, want ik ben amper thuis geweest, maar toch, mijn dierbare collega's... mmmja.... het knaagt toch precies wat Zal wel overgaan zodra het kindje er is, maar dat is nog wel eventjes.
Had me steeds laten wijsmaken dat de negende maand aan de zwangerschap er echt één te veel is en ja hoor... ik moet toegeven... ik begin het stilaan wat beu te worden. Nog niet superhard, maar toch een beetje... Gisteren met een bende vriendinneks afgesproken. Zijn 'even' gaan wandelen. Nota bene op mijn waggeltempo'tje, maar toch. Ik had het op dat moment zo niet door, maar toen ik thuiskwam nadat ik nog had moeten lopen om mijn trein te halen, voelde ik me geradbraakt. Heel het stuk onder mijn navel was enorm pijnlijk. Alles drukte en trok en tintelde en even dacht ik : dat gaat hier toch niet begonnen zijn? Me omdraaien in bed was te pijnlijk, dus ik heb geprobeerd om te blijven liggen. Lees wel : geprobeerd... Vanmorgen was het gelukkig een stuk beter. Zoveel pijn en dat van amper 2 km. stappen ??? Het gegeven van nu echt bij de minste en geringste fysieke inspanning niet meer me te kunnen, maakt dat ik vanaf nu toch wel de weken aftel. Bovendien word ik stilaan superbenieuwd !
.... heb ik tegenwoordig met mijn weegschaal. Hoe meer ik eet, hoe minder ik ga wegen. Daar lijkt het in ieder geval sterk op. Ik zou eigenlijk blij moeten zijn, want deze omgekeerde evenredigheid heb ik nog nooit van mijn leven mogen ervaren, maar hij doet zich nu net voor op een moment waarop ik me met verbazing afvraag waarom ik niet dikker word. Van iedereen - en dus echt wel van IEDEREEN - krijg ik de opmerking dat ik helemaal niet zo dik ben voor bijna 8 maanden ver te zijn. Moet dat kleine ukje in mijn buik geen 200gr. per week bijkomen? Niet op de weegschaal in ieder geval. Ik ben gewoon aan het vermageren en dat terwijl ik al jaren niet meer zo onnauwkeurig heb bijgehouden wat ik allemaal naar binnen speel.
Gisteren langs mijn meter en mijn nicht geweest. Typisch voor mijn meter... vraagt ze de donderdagavond aan de telefoon 'blijf je eten? Dan maak ik wat eten voor je mee'. Oké, fijn zo... ben ik ook weer eens wat dat koken af en bij meter is het altijd supergezond en biologisch. Kom ik daar toe en krijg een grote pompoen voor mijn neus. Voor de soep. Hij moest dringend op, want was al vrij overrijp. Grappig... ik had het kunnen weten. Als je bij mijn meter komt, is het nooit om je voeten recht onder tafel te steken. Eerst wat handen uit de mouwen steken voor je aan tafel kan. Enfin, mijn nicht en ik hebben er een goeie 10 liter pompoensoep van gemaakt waar ik nog een stuk van mee naar huis heb genomen. Da's weer voor een paar dagen gezonde soep in huis. Heerlijk...
Vandaag voor het eerst naar de prenatale kiné geweest. Man man man, RUGPIJN dat ik had nadien. Ik had het gevoel dat ik beter gelijk in het ziekenhuis kon blijven. Waarschijnlijk had ik spieren gebruikt die ik de laatste tijd (of misschien wel nooit) niet gebruikt had. Mijn buikspieren daarentegen waren wel nog netjes in orde. Was allemaal nog erg strak zei ze. Wellicht goede buikspieren voor ik zwanger werd ... GLUNDER ..; Misschien dat die fitness-beurten toch nog iets hebben opgeleverd. Erg veel heb ik verder niet bijgeleerd. De verschillende soorten ademhaling en het hollen en bollen van de rug, kende ik wel (je zou voor minder met een moeder die yogalessen geeft), maar kom ja, een opfrissing was wel meegenomen. NU nog de discipline hebben om elke dag wat te oefenen. Lijkt nu zo totaal overbodig, maar zal er mijzelf later wellicht dankbaar voor zijn.
Nadien naar de gynaecoloog. Geen echo meer vanaf 35 weken, nu enkel nog een halfuurtje monitor om hartje te registreren. Is natuurlijk niet zoveel aan. Beetje boekjes lezen terwijl er een hartje aan 140 per minuut ligt te kloppen. Was uiteraard leuker om bewegend beeld te zien, maar voor het volgende bewegende beeld van mijn kleine meid zal ik wellicht moeten wachten tot de geboorte... vreemd gevoel dat ik ze dan pas weer te zien krijg. Verder was alles wel in orde. Bloeddruk normaal, geen bezwarende stoffen in urine, bloedafname van vorige keer in orde, maar 1kg. bijgekomen op drie weken (waar blijven die kilo's die iedereen voorspeld had ) en nog geen millimetertje opening. Alles nog potdicht. 'Ze zal er nog niet uitvallen'. Hèhè, wat moet eens mens nog meer hebben
Heb ook eens gevraagd wanneer er nu wordt ingeleid, moest alles potdicht BLIJVEN. Vermits er wordt uitgegaan van de datum van 12 weken (14 juni) en ze 10 dagen overtijd gaan, zal het kindje er ten laatste de 24e juni zijn. Gynaecoloog keek even op zijn kalender. 23-24 is blijkbaar een weekend. Als er nog niks is op 22 juni, kom dan maar binnen, zei hij. Gek : weet nu opeens de uiterste datum dat ze er zal zijn. Komt opeens heel erg dichtbij...
Ben toch blij dat ik naar de uitvaartdienst geweest ben. Het was een beetje een alternatieve viering, want de familie was niet echt katholiek/gelovig, maar het was mooi gedaan. Een waardig afscheid. Verschillende mensen uit de vriendenkring van het meisje (de chiro, de school, ...) hadden een tekstje op paier gezet. Bij sommigen was het erg moeilijk om de emoties onder controle te houden en werd de tekst die ze voorlazen wat overstemt door tranen... begrijpelijk natuurlijk. Zelfs de mama heeft iets voorgelezen voor haar dochter. Bewonderenswaardig. Zoiets zou ik nooit kunnen. Ik kreeg op de begrafenis van mijn oma van 84 (die wel vrij plots voverleden was, maar niettegenstaande toch een mooi en lang leven had gehad) mijn tekstje zelfs niet zonder hakkelen vorgelezen. Bij mijn ouders zou ik het ook niet kunnen, laat staan bij mijn kind.
Enfin, ik was toch ook blij dat ik weer thuis was. Was met het openbaar vervoer gegaan en dus een hele tijd onderweg geweest. Tegenwoordig rijd ik niet meer graag met de auto. Stom misschien, maar ik ben zo bang dat ik een ongeluk ga hebben en dat er dus nog iets met het kindje zou gebeuren, zo op de valreep. Dat kan natuurlijk altijd gebeuren en ik sta daar ook meestal nooit bij stil (stel je voor, wat een energie zou ik daar elke dag mee verliezen), maar nu zo de laatste weken speelt het meer door mjn hoofd. Zullen wellicht wel hormonen zijn of zo. Ik hoop maar dat ik geen té bezorgde moeder word. Daar ben ik echt wel bang voor. Enkel al de zwangerschap was/is voor mij een stresserende gebeurtenis met een voortdurende angst over wat er allemaal kan misgaan. Wat dan als het kindje er gaat zijn? Ik hoop dat ik het voldoende kan loslaten, want een kind is niks met een moeder waarvan niks mag en alles te gevaarlijk is. Opvoeden is loslaten... dat zou ik als pedagoog toch moeten weten? Maar ja : weten is één ding... Gelukkig zijn er voor het gezonde 'tegengewicht' van die rationele papa's zoals haar papa er eentje gaat zijn. Hopelijk kan ie mijn bezorgde buien voldoende compenseren als ze de spuigaten uitlopen.
Tsjonge wat een druk weekend. Geen vijf minuten heb ik gehad om me hier even achter de PC te placeren. Het lijkt wel of ik een drukker leven heb dan toen ik ging werken. Morgen alweer dinsdag. En woensdag naar de gyneacoloog. Altijd spannend vind ik. Hoewel ik nu wel beweging voel en dus niet meer zo gestresst ben dan toen ik in de eerste drie maanden moest gaan, ben ik nu toch altijd bang dat ze toch nog iets gaan zien dat niet normaal is. Maar goed, da's voor morgen om daarover na te denken.
Daarnet heb ik beslist om toch naar de begrafenis te gaan van dat meisje. Dacht het eerst niet te doen omdat het me te veel emoties leken. De juf die me vrijdagavond het nieuws doorbelde zei ook van : 'Blijf maar gewoon thuis, je moet nu aan jezelf denken', maar ik kan het moeilijk van me afzetten. Ik zou me toch maar schuldig voelen morgen omdat ik er had kunnen zijn. NAtuurlijk haal ik daarmee dat meisje niet terug, helaas, maar het is een blijk van steun en ik moet er gewoon naartoe. Gelukkig gaat er nog een collega zodat ik niet alleen ben.. dat aanschuiven en groeten... het bezorgt me nu al kippenvel...
Zaterdag naar een verjaardagsfeestje van de toekomstige meter geweest. Ze werd 45. Was best leuk. Was daar nu toevallig iemand die pretendeerde te kunnen pendelen. Ze was tenminste al elke keer juist geweest bij de voorspelling van het aantal kindjes dat je ging krijgen en hun geslacht. Dus ikke stoer : 'hè doe eens bij mij'. Nu, ik sta wel sceptisch tegenover dat soort dingen, ben daar nogal rationeel in, maar ik sta wel voor veel open. Iedereen die ooit al eens gependeld heeft voor mij, heeft het bij het rechte eind gehad, dus ja... Enfin, ik toon mijn rechterhand, die pendel erboven en ja hoor, daar ging het dingetje fel draaien... een meisje dus. Hopelijk dat meisje dat ik in mijn buik heb, dus dat was niet echt een verrassing. Tweede keer om te kijken wat het tweede zou worden... maar de pendel bleef genadeloos stil. 'Nou dat wordt dan 1 flinke dochter', zei ze. Moest toch even slikken. Ben natuurlijk heel blij en hoop dat we inderdaad een gezonde dochter op de wereld mogen zetten maar hoewel 'een tweede' voor mij nog heel ver klinkt, voelde ik me toch even heel triest bij de idee dat het misschien gewoon bij eentje zou blijven. Stom hè, en dat door een ordinaire pendel. Het zegt vast helemaal niks, maar toch heeft dat gegeven zich nu ergens een plaatsje gezocht in mijn achterhoofd. Ik ga toch maar dubbel genieten van alles wat me te wachten staat, wie weet is het echt de eerste en de laatste keer
Zondag met mijn ouders gaan eten. Voor moederdag. Is volgende week pas, maar ik kan volgende zondag niet, dus hebben we het maar een weekje vervroegd. Mama was blij met haar cadeautjes (een giga-alternatief boek met 5 manieren om jezelf weer vitaal te maken en een digitale gitaarstemmer. Duur ding voor wat het maar kan, maar kom) en papa viel ook wel mee. Hij zag er vrij relax uit en af en toe had ik het gevoel dat hij toch stiekem uitkijkt naar zijn kleindochter hoewel hij nog steeds erg cool doet en de uiterlijk de indruk wekt dat het hem niks doet en dat ik de grootste vergissing aller tijden bega. Ik ben echt wel benieuwd hoe hij zal reageren eens het echt zover zal zijn.
Allé, kga maar eens slapen zodat ik bestand ben tegen de 'zware' voormiddag morgen.
Vandaag mijn tweewekelijkse opleidingsdag. Was weer vrij zwaar vond ik. Ben 's avonds altijd 'op' na zo'n dag. Moet de boel dan even laten zakken. Nadien nog even langs de Dreamland gegaan om een aantal dingetjes toe te voegen aan de geboortelijst en ook gewoon omdat ik er zo graag rondloop. Kan me dan zo verliezen in die spulletjes en begin dan echt zo concreet te denken van : 'daarin zal ze slapen, daarin krijgt ze haar badje...' Stom hè, maar ik kan ervan genieten.
Toen ik eindelijk thuiskwam na serieus wat harde buiken van dat rechtstaan in de winkel (tijd dat ik in mij zetel kon ploffen), kreeg ik telefoon van Mieke (de zorgcoördinator van één van de scholen waar ik werk). Eén van de leerkrachten haar dochter is woensdag dodelijk verongelukt... amper 12 jaar. Ik ben er werkelijk niet goed van. Kan het niet goed vatten. Ik kende haar dochter wel niet persoonlijk, maar zo'n nieuws kruipt toch in je kleren, want de leerkracht in kwestie ken ik natuurlijk wel erg goed. Je kan zo weinig zeggen hè. Straks moet ik het toch nog even ventileren aan m'n ventje en morgen proberen om een woordje van troost op papier te zetten, maar eigenlijk zijn er geen woorden voor.
. We zien wel wat er van komt de komende dagen
. De inlegplanken had ik moeten omdraaien, want nu zie je de vijzen langs de voorkant (enfin, moeilijk uit te leggen), maar och wat : ik ben fier dat ik het alleen heb gekund. Enkel dan die deuren... mijn ruimtelijk inzicht laat me wat betreft dat speciale 'kliksysteem' toch wat in de steek, maar er komt hopelijk binnen een paar weken regelmatig wel wat bezoek over de vloer en dan vraag ik het wel eens. Voorlopig kan ik de kast immers zo wel gebruiken. 
, een BBQ'tje buiten zal er wellicht niet inzitten. Hopelijk is het toch nog te doen om te wandelen. 
... GLUNDER 
