Pfft... Heb een zware nacht en dag achter de rug. Gisteren waren we 'op stap' geweest; Eerst naar de ouders van mijn man en nadien naar een BBQ van een vriendin. ONdertussen nog eens gestopt om iets te eten en om eens gedag te zeggen tegen de meter van Sarah. Toen Sarah duidelijk maakte dat ze honger had (de voeding van rond een uur of acht 's avonds), wilde ze weer niet eten toen ik haar aanlegde. Dat had ze al eens eerder. Zo tekenen van 'ik heb honger' (wat ook klopt gezien de tijd die er tussen de voedingen zat), maar als ze kan eten, weent ze enorm hard en hangt ze zo wat aan de tepel zonder hem te pakken. IS zo enorm frustrerend want ik weet dan dat ze honger heeft, maar ze wil of kan gewoon niet eten, ik vermoed van oververmoeidheid of zo. Vannacht heeft ze heel erg lang geweend, was ze erg lastig en heeft ze eigenlijk bijna 12uur niet gegeten, was gewoon niet te doen. Flesje lukte ook niet ...maakte me best zorgen. HOelang lang kan zo'n ukje zonder eten?
Mijn man en ik hebben elkaar vannacht gewoon afgelost om bij haar te zijn en haar te troosten. Vandaag zijn we allebei echt stikkapot en ze is er ook nog niet helemaal door (erg huilerig en heel lang klaarwakker). Eten lukt ook maar moeizaam. Ik vraag me af of het zou kunnen dat het gewoon een 'te drukke' dag voor haar was. Zo vaak in en uit de auto, al die mensen rond haar enzo? Zou ze kunnen last hebben van 'te veel indrukken in één keer'. Zo moe dat ze zelfs te moe is om te eten? Is in ieder geval supervermoeiend op die manier, dus we gaan het toch proberen rustiger aan te doen en ons op z'n minst te beperken tot 1 uitstapje per dag.
Nou ja, sorry voor de klaagzang. Zijn zo van die kleine moeilijke momentjes van het mama-zijn. Leuk was dan weer dat we vrijdag kleertjes gaan kopen zijn. Tweedehands weliswaar, maar ze zijn er toch zo snel uitgegroeid. Ik ben bij Sarah ondertussen ook aan het overstappen op maatje 62. Die zijn nog wel wat te groot, maar de 50-56 beginnen toch echt te klein te worden. 't Hangt een beetje van de fabrikant af. Ik was viavia bij een jonge mama terecht gekomen. Haar dochtertje is nu bijna een jaar en ze deed al de kleinere maatjes van kleding weg. Nog supermooie kleren. Heb een hele bananendoos mee voor 50 euro. Een echt koopje dus. Heerlijk om haar die leuke kleertjes aan te trekken.
Daarnet naar Kind en Gezin geweest om onze meid even te laten wegen. Jawel : 4kg.410 !!! Al bijna 900gr. meer dan bij de geboorte, nu 3,5 week geleden. Niet slecht vind ik zelf. Je moet niet vragen hoeveel liters melk ik al geproduceerd heb ! Enfin, ze doet het dus gelukkig goed. Mama weer even blij. Vrijdag moeten we voor de gehoortest. Ze zal dan al een maand zijn... wat gaat de tijd snel. En toch... nog maar één maand en het lijkt alsof het nooit anders geweest is en dat ze al veel langer bij ons is dan amper één maand... Heel gek, het leven kan zo'n rare wendingen nemen hè.
VAnnacht weer zeer weinig geslapen doordat ze weer zo lag te kreunen van die krampjes. Ben dan echt helemaal op, maar als ik in haar oogjes kijk en haar snoetje zie, dan smelt ik weer. Ik denk dat de natuur zo goed in elkaar zit dat je gewoon de vermoeidheid overwint voor je kind. Het klinkt misschien grof, maar ik ben eigenlijk ondertussen zo moe dat ik al gedacht heb dat ik eender welk ander kind al lang met plezier aan zijn ouders had teruggegeven, maar je eigen kind... daar doe je alles voor.
Vannacht weer een nacht vol pijnlijke krampjes. Waarschijnlijk weer te gekruid gegeten... Ze heeft zo goed als niet geslapen en dat idem voor haar mama. Bovendien is ze ook pas weer in slaap gesukkeld een aantal uren geleden. Een vermoeiende nacht en namiddag dus. Ik hoop echt op een betere nacht straks.
Tegen het einde van de zwangerschap was ik toch 17 kg. bijgekomen. Wel erg veel vocht die laatste weken. Mijn onderbenen en voeten waren ECHT enorm dik geworden. Maar verhoudingsgewijs gezien, was ik de eerste helft van de zwangerschap erg veel verdikt. Na 22 weken was ik 10 kg. bij. Van 16 naar 20 weken zelfs 4 kg. ! Toch slechts één keer een 'kleine' opmerking gehad van de gyn. Niks verwijtend, want hij is zelf serieus zwaarlijvig, dus hij zegt eigenlijk nooit iets over je gewicht, maar hij verwittigde gewoon dat het nadien wel niet makkelijk ging zijn om het er weer vanaf te krijgen want de kilo's van de eerste helft van de zwangerschap zijn blijkbaar de hardnekkigste. Tot zover schijnt dat te kloppen. Ik ben al 11kg. kwijt (eigenlijk wel enorm spectaculair op een goeie twee weken in feite. Het is het grootste spoeddieet dat ik ooit heb gevolgd ), maar nog 6 te gaan en ik vrees dat die toch wat moeilijker worden. Ik kan ook nog niet in mijn broeken van vroeger. Ik heb het gevoel dat al die 6 extra kilo's van voor de zwangerschap op mijn buik/maag/taille zitten (Bah, zo'n blubberbuik) en dat maakt nu net dat ik geen enkele broek nog dichtkrijg. Zou dus toch graag deze zomer nog een aantal kilo's kwijtgeraken zodat ik tegen september toch terug in mijn 'oude' kleerkast kan, want ben die zwangerschapskledij meer dan beu en ze kleden ook niet meer echt elegant omdat je met die 'buikrekker' zit die nu wat los hangt te hangen natuurlijk. Ooit heb ik eens een 'vrij' platte buik kunnen hebben door heel erg veel buikspieroefeningen te gaan doen. Als ik nu echter mijn buik aanspan, zie je een beetje iets bewegen, maar het meeste is toch gewoon 'buikvet' en zal ik er dus vanaf moeten diëten... ZUCHT ....
Vannacht voor het eerst bijna 4u kunnen doorslapen... niet dat ik nu denk dat hiermee de trent is gezet, maar stiekem hoop ik toch dat de periodes 's nachts vanaf nu steeds wat langer gaan worden. 4u slapen is al mooi, echt wel, zeker als je komt van 1,5-2uur. Ik word ook echt wel steeds meer moe. Ik slaap nu al door sommige van haar 'geluidjes' heen. In het begin werd ik van elk kirretje en kreuntje wakker, maar nu ben ik al zo moe dat ik het pas hoor als ze echt weent.
Die darmkrampjes zijn soms echt wel schrijnend.... Het gaat er meestal zo aan toe : Ze grimast dan ontzettend hard, zo een drukkende gezichtsuitdrukking waarbij ze dan helemaal rood aanloopt. Verder trekt ze inderdaad met haar beentjes en armpjes gaan ook alle kanten uit. En ze kreunt ook enorm hard, zo net van die oergeluiden. Tegen de avond toe wordt het erger. Ze lijkt wel heel erg af te zien, maar ik kan toch niet alles wat ik overdag eet nagaan en systematisch gaan laten om te zien waaraan het ligt? De venkelthee helpt wel een beetje, maar waarschijnlijk is het iets waar ze (of beter gezegd wij) doormoeten? Als ze natuurlijk iets van de darmen van mij of van mij ventje heeft, dan ziet het er niet goed uit, want wij zijn allebei zo nogal chronische darmlijders.
Vandaag was een collega van me op bezoek. Vaak heb ik een hekel aan alle goedbedoelde maar niet gevraagde adviezen over wat goed en niet goed is voor een klein baby'tje, maar die collega van me was wel schitterend ! Ze is er met dat tutje in geslaagd om Sarah's maaltijd maar liefst met meer dan 1, 5 uur uit te stellen. Overdag maakt me dat niet zoveel, maar ow ow, vannacht ga ik dat toch eens proberen. Ik had al een paar keer zelf dat tutje geprobeerd, maar ze spuugde het steeds uit. (Natuurlijk... niks zo lekker als mama's borst ). Blijkbaar had mij collega gouden vingers, want m'n kleine meisje heeft erop gezogen alsof haar leven ervan afhing en heeft geen kik gegeven. Het leek wel alsof ze vergeten was dat ze honger had. Toen het bezoek weg was en ik dacht : nu moet ze toch wel even eten, weigerde ze in eerste instantie zelf om het tutje af te geven. Hopelijk is de trent gezet en lukt het me vannacht nu ook om het eten een uurtje te rekken. God, wat zou ik al blij zijn met een uurtje langer slaap...
Vermoeidheid alom hier, maar ik kan precies overdag niet meer goed bijslapen, ben zo 'over mijn grens' heen. Vannacht had Sarah weer enorm veel krampjes. En dat ZONDER chinees. Zou in feite elke dag moeten nagaan wat ik gegeten heb dat krampen kan veroorzaken, maar dat kan zoveel zijn... Vanmorgen m'n ventje toch maar om die venkelthee gestuurd die de verpleegste van KInd en Gezin had aangeraden, hij moest toch de deur uit voor zijn belastingsformulier dat op de laatste moment binnenmoest. Heb geen enkel uur doorgeslapen en dat kruipt wel in m'n kleren. Zo één nachtje gaat wel, maar ik hoop echt dat ze vannacht een paar uurtjes wil doorslapen. Het gekke is dat ze overdag enorm rustig is. Weg krampjes, weg gehuil, ... Ik begin zo te vermoeden dat ze gewoon niet graag alleen in haar bedje ligt. Overdag hoort en ziet ze vanalles en wordt ze erg veel gepakt. (door ons en door het bezoek dat langskomt) en daar geniet ze van. Ze lijkt zelfs amper honger te hebben overdag, maar koestert zich gewoon in de geborgenheid die ze krijgt. Zodra je haar alleen in bedje legt, krijgt ze het moeilijk... Ergens herken ik mezelf daar wel in. Het heeft geduurd tot ik puber was eer ik graag 'alleen' ging slapen. Als kind kwam ik ook steeds uit bed om tot 's avonds laat bij mijn ouders in de zetel te zitten. Daar in slaap vallen was geen probleem, maar zodra ik voelde dat mijn vader mij naar mijn bed droeg... Enfin, ik hoop stiekem op een wat rustiger nacht. Straks toch maar een potje venkelthee.
Je leest zo vanalles over 'verboden' eten tijdens het geven van borstvoeding, maar ik dacht : 'toch maar even proberen die Chinees'. Ik bestel iets dat niet te pikant is. Maar dat was wellicht buiten de uien en de look in die gerechten gerekend. Enfin, geen idee van welke voedingswaren het kwam, maar onze kleine meid heeft enorme krampjes gehad met alle gevolgen vandien voor de nacht... Basisregel 1 : geen chinees meer !
er wordt zoveel over geschreven en soms denk ik : voldoe ik nu aan de kenmerken? Ik weet het niet goed. Feit is dat ik me wel wat overemotioneel voel sinds Sarah er is. Een vreemd gevoel: supergelukkig, maar ook zo mezelf bewust van het definitieve aan zo'n kindje. Ik kan zo soms naar mijn man kijken en denken dat het nooit meer hetzelfde zal zijn tussen ons, dat intieme 'met z'n tweetjes', dat 'we gaan even gewoon op stap'. Soms 'mis' ik 'ons', ik weet niet of dat zinnig klinkt. We hadden zo'n leventje van 'Kom we gaan even iets eten/drinken/naar de film/...' en ik kan soms opeens beseffen dat dit nooit meer zo zal zijn. Gek toch : 41 weken heb ik gehad om te wennen aan de idee van van koppel naar gezin te gaan en nu het zover is, ben ik toch van slag. Goh, ik ben zo verschrikkelijk dankbaar om wat ik heb en als ik naar het resultaat van onze liefde kijk hier naast mij dan kan ik het nog steeds niet goed vatten, maar tegelijk heb ik soms een supergroot 'HELP'-gevoel en kunnen de tranen zo naar boven komen. Het lijkt alsof mijn hormoonhuishouding fameus veranderd is en dat op één week tijd....
Eindelijk weer thuis ! Het ziekenhuis is comfortabel, maar ik miste mijn ventje wel. Niet dat hij actief betrokken is bij de nachtvoedingen (deze nacht voor de eerste keer empirisch bewezen ), maar het scheelt toch dat er iemand bij je is als je voor de zoveelste keer uit je bed kan komen.
Toch maar even mijn bevallingsverhaal. Achteraf bekeken allemaal niet erg, maar het was toch een lange dag, die vrijdag ....
Mijn bevallingsverhaal : Donderdagavond ben ik binnengegaan, maar het pilletje hebben ze pas opgestoken tegen 23uur. Het was wel fijn om de uren voordien wat kennis te maken met de vroedvrouwen van de dienst die allemaal echt héél erg vriendelijk waren. Dat van die verweekte baarmoederhals bleek precies toch niet helemaal te kloppen. Ik had dat waarschijnlijk de laatste keer bij de gyn zo graag willen horen of zo. Er was natuurlijk enige verweking, maar de hals was nog steeds 2 cm., wel soepel, maar nog lang niet genoeg om een infuus te steken want dat zou niet helpen. Die nacht heb ik superslecht geslapen. Niet alleen van de harde buiken en de menstruatiepijnen want dat viel eigenlijk mee, maar vooral heel stom omdat er muggen op de kamer zaten. Samen met een serieuze dosis stress en zenuwen voor de andere dag, heb ik zo goed als geen oog dichtgedaan. Maar allé, so far so good. Vrijdagmorgen 6 u : controle : mja de hals was iets soepeler, maar nog steeds 1,5cm. Toch maar 2de pilletje opsteken. Tegen 7.30u ben ik dan van mijn kamer naar de arbeidskamer verhuisd. Nog even wat gesudderd en tegen 8.30u hebben ze toch de gyn. Gebeld om te melden dat dat met mij helemaal niet vooruit ging. Pas rond 9u hebben ze met een niet-volledig verweekte hals toch het infuus gestoken. Stilaan begon het zo wat op gang te komen. Pijn werd steeds iets erger, maar was goed te verdragen. Mijn ventje had een gezelschapsspel meegebracht en dus zijn we voor de afleiding wat beginnen spelen. Toen tegen 10.30u de gyn kwam en vaststelde dat ik nog in staat was om een spel te spelen, besloot hij dat het stilaan tijd werd voor het echte werk. Hij is toen een keer of 3 met tussenpozen van een 20tal minuutjes komen strippen. Bah, jakkes, PIJNLIJK vond ik dat, dat gevroed binnen in mij. Getrek en gesleur om dat vruchtwater te breken, maar het scheen niet goed te lukken. Weeën waren ondertussen wel redelijk op gang gekomen. Bij het inwendig onderzoek rond een uur of 13u brak opeens toch het vruchtwater. Het deed letterlijk KRAK en toen voelde ik alles weglopen, grappig eigenlijk, net of ze één of ander bot braken in mij. Toen is het in alle hevigheid begonnen. Sterke weeën, heel kort op elkaar. De prenatale kiné indachtig ben ik gaan rondwandelen op de gang (vertikale houding aannemen had ze immers gezegd), maar na een tijdje was zelfs dat niet meer te doen. Ik kreeg de boel ook niet meer weggepufd en geblazen. Het kwam gewoon allemaal te snel achter elkaar. Ik had geregistreerd dat de gyn. gezegd dat dat als ik een epidurale wou, ik dat voor 16.30 moest beslissen. Allé, dat was natuurlijk niet écht zo, maar dan zit de dagtaak van de anesthesisten erop en ze vinden het minder prettig als ze na enkele uren moeten terugkomen. Tegen iets na vier heb ik toch laten weten dat ik het niet meer hield. Zeker niet omdat er op dat moment nog steeds maar een kleine drie cm. Opening was. Dit kon nog uren duren Rond kwart voor vijf zijn ze de epidurale komen steken. Het was ergens met een dubbel gevoel, want ik had wel gehoopt dat ik het langer natuurlijk had kunnen volhouden, maar op zulke pijnen in zon vroeg stadium van de bevalling had ik toch niet gerekend. Ach ja, voor wie moest ik mezelf ook bewijzen . Het ging toch om het resultaat , niet om de manier waarop. In ieder geval : een kwartiertje na de verdoving, begon de boel goed te werken en vanaf toen was het enkel wachten en wachten maar wel pijnloos. Je ziet de monitor weeën registreren en voelt zelf enkel een harde buik en wat druk vanbinnen. Het werden nog een paar uren van hoopvol uitkijken met zn tweetjes. Tegen 20u ben ik koorts beginnen maken, waarschijnlijk van de uitdroging zei de vroedvrouw, maar heb dan iets koortswerend gekregen. Wat was ik uiteindelijk blij dat ik dat prikje had laten steken, want pas om 23u was er volledige ontsluiting en ben ik met goeie weeën (die ik maar matig meer voelde) naar de verloskamer gebracht. Eén keer ik daar lag, was het echter gedaan met de weeën. Niks, noppes geen enkele perswee meer. Af en toe nog een harde buik, maar de monitor registreerde geen pieken meer. Heb dan maar op die minieme weeën geperst, want ik was het echt beu en was ook enorm moe. Enfin, met een kleine knip is onze schat om 23.54u (het moest en het zou nog 22 juni zijn) geboren. Perfect gezond en alles op en aan : een godsmirakel !!
en dus waarschijnlijk de laaste keer dat ik kom schrijven voor ik naar het ziekenhuis moet.
Vanmorgen al vroeg uit de veren en tot nu dingen gedaan die me zo doen denken aan 'op vakantie gaan'. Valiesje goed ingepakt, een laatste was ingestoken, nog wat kleren gestreken, en - het stomste van alles - mijn benen nog eens onthaard. Het was al weer even geleden en dacht zo : als ik daar lig met mijn blote benen. Belachelijk natuurlijk. Maar ja, ik had toch de tijd en zo dacht ik tenminste even aan iets anders. Ik zou zeggen : ik ben er klaar voor, maar de gevoelens zijn zo overweldigend en mijn zenuwen zo hoog gespannen, dat ik niet weet of ik me hier überhaupt 'klaar' voor kan voelen. Het zal hopelijk allemaal wel snel duidelijk worden !
De antieke kast is weg en onze commode staat in de plaats. Tsjonge wat een verschil. De kamer ziet er helemaal anders uit dan twee weken geleden. Toen werd de eerste kleerkast vervangen door een nieuwe op maat gemaakte (zo eentje van de vloer tot aan het plafond. Je kan er lekker veel in kwijt) en gisteren dan de tweede kast vervangen door de commode, die overigens veel lager komt en veel lichter van hout is. Het kamertje doet nu veel minder bombastisch aan en er komt veel meer licht binnen. Een wereld van verschil... De mensen die de kast via Ebay gekocht hadden waren ook supervriendelijk. Het was voor hen de eerste keer dat ze iets kochten en voor ons de eerste keer dat we iets verkochten, maar het is op deze manier zeker voor herhaling vatbaar. Ik vind dat altijd wel zoiets hebben, zo'n vluchtig contact met mensen. Waarschijnlijk zie ik ze nooit meer terug, maar het gegeven dat ze zo in de wolken waren met iets van ons, maakt je dag zo goed. Net alsof je hebt iets goeds gedaan voor je medemens. Ze hebben er natuurlijk zelf voor betaald, maar dat laten we even in het midden...
Verder ben ik extreem vroeg wakker voor mijn doen, maar het lukte me weer niet om nog langer te blijven liggen met zo'n stekende bekken-en rugpijn. Gek eigenlijk, als ik in bed lig word ik haast onpasselijk van de pijn en als ik een tijdje rondloop, gaat het zo weer weg. Vanavond de laatste avond alleen met m'n ventje. Is echt een onbevattelijk gevoel. Donderdagnacht in ziekenhuis en vrijdagnacht zijn we hopelijk al met z'n drieën. Er gaan 1001 gedachten door mijn hoofd en ik heb ze niet onder controle. Over hoe de stress te overleven tot morgenavond, hoe ik een pijnlijke nacht tegemoet ga in het ziekenhuisom dan maar te zwijgen over het onwezenlijke gevoel dat ik bijna mama ben en hopelijk binnen een goeie twee dagen vol ongeloof lig te staren in de babybox naast mijn bed.... In zo'n Amerikaanse soapserie is dit het moment om te zeggen : 'Oh my God, I'm freaking out' !
Is al weer even geleden dat ik nog geschreven heb precies... maar nee hoor... nog steeds niet bevallen. De telefoons en smsjes stromen binnen met altijd dezelfde vraag... Ik zou het beter op mijn antwoordapparaat inspreken , maar het is ook wel leuk te weten dat de mensen zo erg meeleven. En ergens ben ik ook wel blij om telkens - nog - eens te kunnen zeggen hoe zenuwachtig ik me aan het maken ben. Bij elke keer dat ik het zeg, ben ik het toch weer even kwijt. Ik ben er nu wel zo goed als zeker van dat het vrijdag zal worden, of toch ten minste dat ik donderdagavond binnen moet. Vreemd eigenlijk dat je de verjaardag van je kind nu toch met 95% zekerheid al kent. Ik zou misschien al de datum op de kaartjes kunnen schrijven, maar dat riskeer ik toch maar niet. Stel je voor dat het allemaal zo lang duurt dat het toch zaterdag wordt..
Mijn voeten hebben ondertussen exuberante proporties aangenomen. Gisteren kreeg ik echt de slappe lach toen ik ze bekeek. Net een hobbit-voet, zo dik en opgezwollen. De zwelling uit mijn enkels gaat nu ook niet meer weg, zelfs niet na een nachtje met benen omhoog slapen, maar ik maak er me nu niet meer druk in. Binnen drie dagen is het over. Het valt me wel op dat mijn voeten veel minder pijnlijk zijn dan toen ik een gelijkaardige zwelling een paar weken geleden zou hebben gehad. Blijkbaar is mijn huid al wat meegerokken.
Over huid die meerekt gesproken ! Daarnet ontdekte ik dat alle uiteinden van de striemen op mijn heupen (die zijn met het verdikken nu weer helemaal terug, maar zijn niet nieuw van deze zwangerschap, ik heb ze al van toen ik puber was) zo donkerrood waren. Vorige week was dat toch nog allemaal zilverwit??? Help help, het kan enkel betekenen dat ik de laatste week nog maar eens flink wat ben bijgekomen op de heupen. Gelukkig is dat - wat ze noemen - gezonder vet dan buikvet, maar toch. Het gaat me allemaal even tijd kosten om de heleboel weer wat 'in figuur' te krijgen. Met de zomer voor de deur, hoop ik in ieder geval toch om weer wat meer te gaan bewegen dan nu.
Straks komen ze een oude kast ophalen die boven staat. We hebben hem via ebay verkocht. EINDELIJK gaat hij weg. Het is en oude, antieke kast en voor sommigen heel veel geld waard, maar ik vind hem niet zo mooi en vooral uiterst onpraktisch in gebruik en opslagruimte. Op de plaats die vrijkomt, komt de commodekast/verzorgingstafel die nu een zeer stiefmoederlijke plaats heeft en waar het uiterst onpraktisch is om een baby'tje te verschonen. Gezien ik hopelijk volgende week al met de baby thuis ben, is het niks te vroeg dat de commode eindelijk de plaats heeft die hij verdient. Later kan ook het ledikantje nog in die ruimte komen te staan, maar voorlopig staat het bij ons in de kamer. Naar de richtlijnen van Kind en Gezin, is dat tot de leeftijd van een maand op 6 best toelaatbaar. Een echte babykamer hebben we dus niet, maar vermits die kamer helemaal is opgeknapt en er allemaal nieuwe meubels zullen staan, is het voorlopig als kinderkamer goed te doen.
Vandaag mijn laatste opleidingsdag. Eigenlijk is er een afsluitweekend op 29-30juni, maar dat zal niet meer lukken voor me want tegen dan ben ik hopelijk al een goeie week mama en zal mijn hoofd wellicht naar andere dingen staan. Goh, niet te geloven eigenlijk. Ik kan het nog steeds niet vatten.
Vanmorgen CTG in het ziekenhuis. Meteen de eerste kennismaking met een deel van de vroedvrouwen. Ze leken me best vriendelijk allemaal, dus dat valt al mee De kleine meid bleek het nog steeds goed te doen in mijn buik, gelukkig maar, maar ja, dubbel gevoel wel, want ook nog geen enkele contractie. Sinds mijn bekkenpijnen van de nacht woensdag-donderdag, is het ook erg rustig geworden. Zelfs geen menstruatiepijnen meer. Er lijkt precies veel minder 'in gang te schieten' dan vorige week. Ik begin meer en meer te vrezen voor een spontane bevalling. Zou het nochtans echt graag 'natuurlijk' meemaken, maar ja, is uiteraard maar een bijzaak... Ik krijg ook heel veel telefoontjes en smsjes van nieuwsgierige vrienden, kennissen en familieleden om te vragen 'of het nog niet zover is'. Wel leuk te weten dat zoveel mensen meeleven, maar toch ook telkens dat gevoel van : 'Zucht... nee....nog steeds niks....' Andere mensen beginnen dan weer voorspellingen te doen. Vandaag was er iemand die met zekee overtuiging zei dat ze voelde dat het maandag ging komen. Zelf heb ik al heel lang de datum 21 juni in mijn hoofd. Ik had dat ooit eens bij het ontwerp van mijn geboortekaartjes zo ingetypt omdat ik het zo voelde. Uiteraard zijn ze zonder datum gedrukt, maar wie weet zal ik het toch bij het rechte eind hebben?
... en de baby is er nog niet eens Ik kan dus echt niet meer slapen. Enfin, moe zijn en slapen is zo niet het probleem, maar neerliggen wel. Na twee uur (waarin ik dan al zeker 8 keer van kant gedraaid ben) hou ik het echt niet meer van de bekken-en rugpijn. Vannacht dacht ik echt weer dat het zover was (of misschien hoopte ik dat ), maar als ik een tijdje rechtop zit, zakt de pijn weer weg om vervolgens voor een hele dag te verdwijnen. Vannacht van pure ellende in huis rondgelopen op zoek naar een plekje waar ik misschien zittend/half zittend kon slapen, maar dat lukte toch niet zo goed. Neerliggen is de enige manier waarop ik constructief kan slapen. Mijn nachten verlopen dus - op z'n zachtst gezegd - zeer onderbroken... het kan maar een oefening zijn op wat volgt zeker??? Al hoeft dit soort pijnlijke nachten toch niet te lang te duren.
Alle huis-en tuin en keukentips om bevalling op te wekken, worden benut (ventje heeft de boodschap van de gyne. gisteren ook 'goed' begrepen ), maar voorlopig zonder resultaat. Ik wist wel dat ik ongeduldig was, maar dit gevoel van spanning is toch zo ééntje dat ik nog nooit heb meegemaakt.
Bah, wat een rotavond... Voor de eerste keer deze zwangerschap (valt dus eigenlijk best nog wel mee ), had ik mijn emoties niet onder controle. Normaal komt ventje op donderdag thuis tegen 21.15u ofzo.. Had me zo nog verheugd op een frisse avondwandeling of een fijne babbel, maar om 21.35u kwam er een berichtje dat hij 'wat later thuis zou zijn'. Grrr... afgezien van het feit dat dat zelden gebeurt, zou ik het normaal niet zo erg vinden. Het zijn voor hem ook de laatste dagen van het schooljaar (vermits hij vaderschapsverlof neemt zodra de baby er is) en hij is vast iets gaan drinken met leerlingen of collega's, maar vandaag - en net vandaag - wou ik nu net NIET dat hij bleef 'hangen'. Er overviel me zo'n gevoel van 'op' zijn en van iemand rond mij te willen hebben, al was het maar om te zagen. De idee dat hij wellicht een leukere avond heeft gehad dan met zijn zeurende zwangere vrouw, maakte mijn gemoed er niet beter op. Pfft, ik haat mezelf om zulke gevoelens, maar denk gewoon echt dat ik een beetje over mijn spanningsgrens heenzit. Na een potje janken is het weer beter, maar ik voel nog steeds tranen branden... Stom hè Ach ja, gaat wel weer over....
