Een TV-programma waar ik vroeger haast nooit naar keek. Beetje voyeuristisch vond ik altijd, zo naar bevallende vrouwen kijken. Heb me ook altijd afgevraagd waarom vrouwen überhaupt het meest intieme moment van hun leven zouden willen delen met de rest van Vlaanderen. Ik mag er niet aan denken om mezelfde controle te zien verliezen op televisie. Anyway, ik zit nu toch maar mooi naar 'de bevalling' te kijken ('n kwestie van mezelf voor te bereiden) en ben bijna aan het snotteren bij het zien van zo'n geboorte. Zullen vast de hormoontjes zijn...
Ik moet toegeven dat ik nu toch stilaan wat zenuwachtig wordt voor 'de' bevalling. Hoewel ik mijn best doe om er eigenlijk niet aan te denken en het allemaal maar over me heen te laten komen - we zien wel wat het wordt en er zijn er toch geen twee dezelfde -is het verdomd moeilijk om er niet aan te denken. Zeker als je - zoals vanmorgen - weer naar de kiné moet en je er zo'n tekening van een vrouwelijke onderkant voor je neus krijgt met bijhorende uitleg over ' de bekkenbodemspieren ' en je nadien leert om de verschillende onderdelen ervan eerst samen en nadien apart samen te trekken. Goed voor die en die fase van de bevalling en zeker voor nadien. Met de opdracht om deze week te oefenen en de gehele boel onderaan maar es goed te trainen. Probeer dan maar eens NIET mee bezig te zijn
Mijn examen van piano (deel 1 tenminste) is achter de rug. Gelukkig was er helemaal niet veel publiek en dus kon ik mijn zenuwen redelijk onder controle houden. Gelukkig maar want te veel adrenaline is niet goed voor de baby. Nog geen punten gekregen, maar op zich is dat niet zo belangrijk. Ik heb me er weer eens doorheen geslagen. Thuis gaat het uiteraard altijd stukken beter, maar ik ben al lang blij dat ik gewoon kan doorspelen ondanks de fouten. Nu maar even verder genieten van een avondje TV.
want heb EINDELIJK mijn drie dossiers die ik had meegenomen om thuis verder af te werken afgerond en doorgestuurd naar de desbetreffende mensen. Al meer dan een week thuis en ze lagen hier nog onaangeroerd op de ronde tafel... Als ik mezelf niet verplicht had om ze ten laatste vandaag af te werken lagen ze hier na mijn zwangerschapsverlof nog. Compleet vijgen na Pasen dan wel, want er stond nog een hoop belangrijke informatie in die best dit schooljaar nog eens nuttig zou kunnen zijn. Maar bon, ikke content, want het is achter de rug. Nu kan ik het 'werk' eindelijk afsluiten, hoewel dat een dubbel gevoel is, want ik heb er vannacht zelfs weer van gedroomd. Aan de ene kant lijkt alles al weer zo lang geleden (alsof ik al eeuwen thuis ben), aan de andere kant moet ik toegeven dat ik toch ook weer stilletjes wat sociale contacten begin te missen. Niet dat ik mezelf opsluit thuis, eigenlijk helemaal niet, want ik ben amper thuis geweest, maar toch, mijn dierbare collega's... mmmja.... het knaagt toch precies wat Zal wel overgaan zodra het kindje er is, maar dat is nog wel eventjes.
Had me steeds laten wijsmaken dat de negende maand aan de zwangerschap er echt één te veel is en ja hoor... ik moet toegeven... ik begin het stilaan wat beu te worden. Nog niet superhard, maar toch een beetje... Gisteren met een bende vriendinneks afgesproken. Zijn 'even' gaan wandelen. Nota bene op mijn waggeltempo'tje, maar toch. Ik had het op dat moment zo niet door, maar toen ik thuiskwam nadat ik nog had moeten lopen om mijn trein te halen, voelde ik me geradbraakt. Heel het stuk onder mijn navel was enorm pijnlijk. Alles drukte en trok en tintelde en even dacht ik : dat gaat hier toch niet begonnen zijn? Me omdraaien in bed was te pijnlijk, dus ik heb geprobeerd om te blijven liggen. Lees wel : geprobeerd... Vanmorgen was het gelukkig een stuk beter. Zoveel pijn en dat van amper 2 km. stappen ??? Het gegeven van nu echt bij de minste en geringste fysieke inspanning niet meer me te kunnen, maakt dat ik vanaf nu toch wel de weken aftel. Bovendien word ik stilaan superbenieuwd !
.... heb ik tegenwoordig met mijn weegschaal. Hoe meer ik eet, hoe minder ik ga wegen. Daar lijkt het in ieder geval sterk op. Ik zou eigenlijk blij moeten zijn, want deze omgekeerde evenredigheid heb ik nog nooit van mijn leven mogen ervaren, maar hij doet zich nu net voor op een moment waarop ik me met verbazing afvraag waarom ik niet dikker word. Van iedereen - en dus echt wel van IEDEREEN - krijg ik de opmerking dat ik helemaal niet zo dik ben voor bijna 8 maanden ver te zijn. Moet dat kleine ukje in mijn buik geen 200gr. per week bijkomen? Niet op de weegschaal in ieder geval. Ik ben gewoon aan het vermageren en dat terwijl ik al jaren niet meer zo onnauwkeurig heb bijgehouden wat ik allemaal naar binnen speel.
Gisteren langs mijn meter en mijn nicht geweest. Typisch voor mijn meter... vraagt ze de donderdagavond aan de telefoon 'blijf je eten? Dan maak ik wat eten voor je mee'. Oké, fijn zo... ben ik ook weer eens wat dat koken af en bij meter is het altijd supergezond en biologisch. Kom ik daar toe en krijg een grote pompoen voor mijn neus. Voor de soep. Hij moest dringend op, want was al vrij overrijp. Grappig... ik had het kunnen weten. Als je bij mijn meter komt, is het nooit om je voeten recht onder tafel te steken. Eerst wat handen uit de mouwen steken voor je aan tafel kan. Enfin, mijn nicht en ik hebben er een goeie 10 liter pompoensoep van gemaakt waar ik nog een stuk van mee naar huis heb genomen. Da's weer voor een paar dagen gezonde soep in huis. Heerlijk...
Vandaag voor het eerst naar de prenatale kiné geweest. Man man man, RUGPIJN dat ik had nadien. Ik had het gevoel dat ik beter gelijk in het ziekenhuis kon blijven. Waarschijnlijk had ik spieren gebruikt die ik de laatste tijd (of misschien wel nooit) niet gebruikt had. Mijn buikspieren daarentegen waren wel nog netjes in orde. Was allemaal nog erg strak zei ze. Wellicht goede buikspieren voor ik zwanger werd ... GLUNDER ..; Misschien dat die fitness-beurten toch nog iets hebben opgeleverd. Erg veel heb ik verder niet bijgeleerd. De verschillende soorten ademhaling en het hollen en bollen van de rug, kende ik wel (je zou voor minder met een moeder die yogalessen geeft), maar kom ja, een opfrissing was wel meegenomen. NU nog de discipline hebben om elke dag wat te oefenen. Lijkt nu zo totaal overbodig, maar zal er mijzelf later wellicht dankbaar voor zijn.
Nadien naar de gynaecoloog. Geen echo meer vanaf 35 weken, nu enkel nog een halfuurtje monitor om hartje te registreren. Is natuurlijk niet zoveel aan. Beetje boekjes lezen terwijl er een hartje aan 140 per minuut ligt te kloppen. Was uiteraard leuker om bewegend beeld te zien, maar voor het volgende bewegende beeld van mijn kleine meid zal ik wellicht moeten wachten tot de geboorte... vreemd gevoel dat ik ze dan pas weer te zien krijg. Verder was alles wel in orde. Bloeddruk normaal, geen bezwarende stoffen in urine, bloedafname van vorige keer in orde, maar 1kg. bijgekomen op drie weken (waar blijven die kilo's die iedereen voorspeld had ) en nog geen millimetertje opening. Alles nog potdicht. 'Ze zal er nog niet uitvallen'. Hèhè, wat moet eens mens nog meer hebben
Heb ook eens gevraagd wanneer er nu wordt ingeleid, moest alles potdicht BLIJVEN. Vermits er wordt uitgegaan van de datum van 12 weken (14 juni) en ze 10 dagen overtijd gaan, zal het kindje er ten laatste de 24e juni zijn. Gynaecoloog keek even op zijn kalender. 23-24 is blijkbaar een weekend. Als er nog niks is op 22 juni, kom dan maar binnen, zei hij. Gek : weet nu opeens de uiterste datum dat ze er zal zijn. Komt opeens heel erg dichtbij...
Ben toch blij dat ik naar de uitvaartdienst geweest ben. Het was een beetje een alternatieve viering, want de familie was niet echt katholiek/gelovig, maar het was mooi gedaan. Een waardig afscheid. Verschillende mensen uit de vriendenkring van het meisje (de chiro, de school, ...) hadden een tekstje op paier gezet. Bij sommigen was het erg moeilijk om de emoties onder controle te houden en werd de tekst die ze voorlazen wat overstemt door tranen... begrijpelijk natuurlijk. Zelfs de mama heeft iets voorgelezen voor haar dochter. Bewonderenswaardig. Zoiets zou ik nooit kunnen. Ik kreeg op de begrafenis van mijn oma van 84 (die wel vrij plots voverleden was, maar niettegenstaande toch een mooi en lang leven had gehad) mijn tekstje zelfs niet zonder hakkelen vorgelezen. Bij mijn ouders zou ik het ook niet kunnen, laat staan bij mijn kind.
Enfin, ik was toch ook blij dat ik weer thuis was. Was met het openbaar vervoer gegaan en dus een hele tijd onderweg geweest. Tegenwoordig rijd ik niet meer graag met de auto. Stom misschien, maar ik ben zo bang dat ik een ongeluk ga hebben en dat er dus nog iets met het kindje zou gebeuren, zo op de valreep. Dat kan natuurlijk altijd gebeuren en ik sta daar ook meestal nooit bij stil (stel je voor, wat een energie zou ik daar elke dag mee verliezen), maar nu zo de laatste weken speelt het meer door mjn hoofd. Zullen wellicht wel hormonen zijn of zo. Ik hoop maar dat ik geen té bezorgde moeder word. Daar ben ik echt wel bang voor. Enkel al de zwangerschap was/is voor mij een stresserende gebeurtenis met een voortdurende angst over wat er allemaal kan misgaan. Wat dan als het kindje er gaat zijn? Ik hoop dat ik het voldoende kan loslaten, want een kind is niks met een moeder waarvan niks mag en alles te gevaarlijk is. Opvoeden is loslaten... dat zou ik als pedagoog toch moeten weten? Maar ja : weten is één ding... Gelukkig zijn er voor het gezonde 'tegengewicht' van die rationele papa's zoals haar papa er eentje gaat zijn. Hopelijk kan ie mijn bezorgde buien voldoende compenseren als ze de spuigaten uitlopen.
Tsjonge wat een druk weekend. Geen vijf minuten heb ik gehad om me hier even achter de PC te placeren. Het lijkt wel of ik een drukker leven heb dan toen ik ging werken. Morgen alweer dinsdag. En woensdag naar de gyneacoloog. Altijd spannend vind ik. Hoewel ik nu wel beweging voel en dus niet meer zo gestresst ben dan toen ik in de eerste drie maanden moest gaan, ben ik nu toch altijd bang dat ze toch nog iets gaan zien dat niet normaal is. Maar goed, da's voor morgen om daarover na te denken.
Daarnet heb ik beslist om toch naar de begrafenis te gaan van dat meisje. Dacht het eerst niet te doen omdat het me te veel emoties leken. De juf die me vrijdagavond het nieuws doorbelde zei ook van : 'Blijf maar gewoon thuis, je moet nu aan jezelf denken', maar ik kan het moeilijk van me afzetten. Ik zou me toch maar schuldig voelen morgen omdat ik er had kunnen zijn. NAtuurlijk haal ik daarmee dat meisje niet terug, helaas, maar het is een blijk van steun en ik moet er gewoon naartoe. Gelukkig gaat er nog een collega zodat ik niet alleen ben.. dat aanschuiven en groeten... het bezorgt me nu al kippenvel...
Zaterdag naar een verjaardagsfeestje van de toekomstige meter geweest. Ze werd 45. Was best leuk. Was daar nu toevallig iemand die pretendeerde te kunnen pendelen. Ze was tenminste al elke keer juist geweest bij de voorspelling van het aantal kindjes dat je ging krijgen en hun geslacht. Dus ikke stoer : 'hè doe eens bij mij'. Nu, ik sta wel sceptisch tegenover dat soort dingen, ben daar nogal rationeel in, maar ik sta wel voor veel open. Iedereen die ooit al eens gependeld heeft voor mij, heeft het bij het rechte eind gehad, dus ja... Enfin, ik toon mijn rechterhand, die pendel erboven en ja hoor, daar ging het dingetje fel draaien... een meisje dus. Hopelijk dat meisje dat ik in mijn buik heb, dus dat was niet echt een verrassing. Tweede keer om te kijken wat het tweede zou worden... maar de pendel bleef genadeloos stil. 'Nou dat wordt dan 1 flinke dochter', zei ze. Moest toch even slikken. Ben natuurlijk heel blij en hoop dat we inderdaad een gezonde dochter op de wereld mogen zetten maar hoewel 'een tweede' voor mij nog heel ver klinkt, voelde ik me toch even heel triest bij de idee dat het misschien gewoon bij eentje zou blijven. Stom hè, en dat door een ordinaire pendel. Het zegt vast helemaal niks, maar toch heeft dat gegeven zich nu ergens een plaatsje gezocht in mijn achterhoofd. Ik ga toch maar dubbel genieten van alles wat me te wachten staat, wie weet is het echt de eerste en de laatste keer
Zondag met mijn ouders gaan eten. Voor moederdag. Is volgende week pas, maar ik kan volgende zondag niet, dus hebben we het maar een weekje vervroegd. Mama was blij met haar cadeautjes (een giga-alternatief boek met 5 manieren om jezelf weer vitaal te maken en een digitale gitaarstemmer. Duur ding voor wat het maar kan, maar kom) en papa viel ook wel mee. Hij zag er vrij relax uit en af en toe had ik het gevoel dat hij toch stiekem uitkijkt naar zijn kleindochter hoewel hij nog steeds erg cool doet en de uiterlijk de indruk wekt dat het hem niks doet en dat ik de grootste vergissing aller tijden bega. Ik ben echt wel benieuwd hoe hij zal reageren eens het echt zover zal zijn.
Allé, kga maar eens slapen zodat ik bestand ben tegen de 'zware' voormiddag morgen.
Vandaag mijn tweewekelijkse opleidingsdag. Was weer vrij zwaar vond ik. Ben 's avonds altijd 'op' na zo'n dag. Moet de boel dan even laten zakken. Nadien nog even langs de Dreamland gegaan om een aantal dingetjes toe te voegen aan de geboortelijst en ook gewoon omdat ik er zo graag rondloop. Kan me dan zo verliezen in die spulletjes en begin dan echt zo concreet te denken van : 'daarin zal ze slapen, daarin krijgt ze haar badje...' Stom hè, maar ik kan ervan genieten.
Toen ik eindelijk thuiskwam na serieus wat harde buiken van dat rechtstaan in de winkel (tijd dat ik in mij zetel kon ploffen), kreeg ik telefoon van Mieke (de zorgcoördinator van één van de scholen waar ik werk). Eén van de leerkrachten haar dochter is woensdag dodelijk verongelukt... amper 12 jaar. Ik ben er werkelijk niet goed van. Kan het niet goed vatten. Ik kende haar dochter wel niet persoonlijk, maar zo'n nieuws kruipt toch in je kleren, want de leerkracht in kwestie ken ik natuurlijk wel erg goed. Je kan zo weinig zeggen hè. Straks moet ik het toch nog even ventileren aan m'n ventje en morgen proberen om een woordje van troost op papier te zetten, maar eigenlijk zijn er geen woorden voor.
Om de slopende laatste weken naar de geboorte van mijn eerste kindje wat bevattelijker te maken voor jullie, heb ik besloten om jullie via deze weg op de hoogte te houden van mijn reilen en zeilen tijdens mijn zwangerschapsverlof. En misschien ook omdat ik graag eens 't één en ander neerschrijf en het leuk is om 'gelezen' te worden. Soms barst mijn hoofd van ideeën en gevoelens en kan ik niet snel genoeg achter mijn PC zitten om te typen. Soms heb ik dagen die zo doorsnee verlopen dat ze amper het vermelden waard zijn. Ik wil mezelf dan ook niet de druk opleggen om elke dag iets te gaan schrijven, want dat zou wel eens erg saai kunnen worden. Maar vanuit mijn zonnige bureau'tje hier, zou ik graag af en toe eens iets met jullie delen.
Nu maar snel mezelf wat fatsoeneren (voor de goede verstaander : mezelf aankleden, want ik loop hier sinds vanmorgen in mijn nachtkleedje rond. Niet erg sexy, maar dat kledingstuk knelt in ieder geval niet ) en dan naar de muziekschool.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
... GLUNDER 
