Vannacht voor het eerst bijna 4u kunnen doorslapen... niet dat ik nu denk dat hiermee de trent is gezet, maar stiekem hoop ik toch dat de periodes 's nachts vanaf nu steeds wat langer gaan worden. 4u slapen is al mooi, echt wel, zeker als je komt van 1,5-2uur. Ik word ook echt wel steeds meer moe. Ik slaap nu al door sommige van haar 'geluidjes' heen. In het begin werd ik van elk kirretje en kreuntje wakker, maar nu ben ik al zo moe dat ik het pas hoor als ze echt weent.
Die darmkrampjes zijn soms echt wel schrijnend.... Het gaat er meestal zo aan toe : Ze grimast dan ontzettend hard, zo een drukkende gezichtsuitdrukking waarbij ze dan helemaal rood aanloopt. Verder trekt ze inderdaad met haar beentjes en armpjes gaan ook alle kanten uit. En ze kreunt ook enorm hard, zo net van die oergeluiden. Tegen de avond toe wordt het erger. Ze lijkt wel heel erg af te zien, maar ik kan toch niet alles wat ik overdag eet nagaan en systematisch gaan laten om te zien waaraan het ligt? De venkelthee helpt wel een beetje, maar waarschijnlijk is het iets waar ze (of beter gezegd wij) doormoeten? Als ze natuurlijk iets van de darmen van mij of van mij ventje heeft, dan ziet het er niet goed uit, want wij zijn allebei zo nogal chronische darmlijders.
Vandaag was een collega van me op bezoek. Vaak heb ik een hekel aan alle goedbedoelde maar niet gevraagde adviezen over wat goed en niet goed is voor een klein baby'tje, maar die collega van me was wel schitterend ! Ze is er met dat tutje in geslaagd om Sarah's maaltijd maar liefst met meer dan 1, 5 uur uit te stellen. Overdag maakt me dat niet zoveel, maar ow ow, vannacht ga ik dat toch eens proberen. Ik had al een paar keer zelf dat tutje geprobeerd, maar ze spuugde het steeds uit. (Natuurlijk... niks zo lekker als mama's borst ). Blijkbaar had mij collega gouden vingers, want m'n kleine meisje heeft erop gezogen alsof haar leven ervan afhing en heeft geen kik gegeven. Het leek wel alsof ze vergeten was dat ze honger had. Toen het bezoek weg was en ik dacht : nu moet ze toch wel even eten, weigerde ze in eerste instantie zelf om het tutje af te geven. Hopelijk is de trent gezet en lukt het me vannacht nu ook om het eten een uurtje te rekken. God, wat zou ik al blij zijn met een uurtje langer slaap...
Vermoeidheid alom hier, maar ik kan precies overdag niet meer goed bijslapen, ben zo 'over mijn grens' heen. Vannacht had Sarah weer enorm veel krampjes. En dat ZONDER chinees. Zou in feite elke dag moeten nagaan wat ik gegeten heb dat krampen kan veroorzaken, maar dat kan zoveel zijn... Vanmorgen m'n ventje toch maar om die venkelthee gestuurd die de verpleegste van KInd en Gezin had aangeraden, hij moest toch de deur uit voor zijn belastingsformulier dat op de laatste moment binnenmoest. Heb geen enkel uur doorgeslapen en dat kruipt wel in m'n kleren. Zo één nachtje gaat wel, maar ik hoop echt dat ze vannacht een paar uurtjes wil doorslapen. Het gekke is dat ze overdag enorm rustig is. Weg krampjes, weg gehuil, ... Ik begin zo te vermoeden dat ze gewoon niet graag alleen in haar bedje ligt. Overdag hoort en ziet ze vanalles en wordt ze erg veel gepakt. (door ons en door het bezoek dat langskomt) en daar geniet ze van. Ze lijkt zelfs amper honger te hebben overdag, maar koestert zich gewoon in de geborgenheid die ze krijgt. Zodra je haar alleen in bedje legt, krijgt ze het moeilijk... Ergens herken ik mezelf daar wel in. Het heeft geduurd tot ik puber was eer ik graag 'alleen' ging slapen. Als kind kwam ik ook steeds uit bed om tot 's avonds laat bij mijn ouders in de zetel te zitten. Daar in slaap vallen was geen probleem, maar zodra ik voelde dat mijn vader mij naar mijn bed droeg... Enfin, ik hoop stiekem op een wat rustiger nacht. Straks toch maar een potje venkelthee.
Je leest zo vanalles over 'verboden' eten tijdens het geven van borstvoeding, maar ik dacht : 'toch maar even proberen die Chinees'. Ik bestel iets dat niet te pikant is. Maar dat was wellicht buiten de uien en de look in die gerechten gerekend. Enfin, geen idee van welke voedingswaren het kwam, maar onze kleine meid heeft enorme krampjes gehad met alle gevolgen vandien voor de nacht... Basisregel 1 : geen chinees meer !
er wordt zoveel over geschreven en soms denk ik : voldoe ik nu aan de kenmerken? Ik weet het niet goed. Feit is dat ik me wel wat overemotioneel voel sinds Sarah er is. Een vreemd gevoel: supergelukkig, maar ook zo mezelf bewust van het definitieve aan zo'n kindje. Ik kan zo soms naar mijn man kijken en denken dat het nooit meer hetzelfde zal zijn tussen ons, dat intieme 'met z'n tweetjes', dat 'we gaan even gewoon op stap'. Soms 'mis' ik 'ons', ik weet niet of dat zinnig klinkt. We hadden zo'n leventje van 'Kom we gaan even iets eten/drinken/naar de film/...' en ik kan soms opeens beseffen dat dit nooit meer zo zal zijn. Gek toch : 41 weken heb ik gehad om te wennen aan de idee van van koppel naar gezin te gaan en nu het zover is, ben ik toch van slag. Goh, ik ben zo verschrikkelijk dankbaar om wat ik heb en als ik naar het resultaat van onze liefde kijk hier naast mij dan kan ik het nog steeds niet goed vatten, maar tegelijk heb ik soms een supergroot 'HELP'-gevoel en kunnen de tranen zo naar boven komen. Het lijkt alsof mijn hormoonhuishouding fameus veranderd is en dat op één week tijd....
Eindelijk weer thuis ! Het ziekenhuis is comfortabel, maar ik miste mijn ventje wel. Niet dat hij actief betrokken is bij de nachtvoedingen (deze nacht voor de eerste keer empirisch bewezen ), maar het scheelt toch dat er iemand bij je is als je voor de zoveelste keer uit je bed kan komen.
Toch maar even mijn bevallingsverhaal. Achteraf bekeken allemaal niet erg, maar het was toch een lange dag, die vrijdag ....
Mijn bevallingsverhaal : Donderdagavond ben ik binnengegaan, maar het pilletje hebben ze pas opgestoken tegen 23uur. Het was wel fijn om de uren voordien wat kennis te maken met de vroedvrouwen van de dienst die allemaal echt héél erg vriendelijk waren. Dat van die verweekte baarmoederhals bleek precies toch niet helemaal te kloppen. Ik had dat waarschijnlijk de laatste keer bij de gyn zo graag willen horen of zo. Er was natuurlijk enige verweking, maar de hals was nog steeds 2 cm., wel soepel, maar nog lang niet genoeg om een infuus te steken want dat zou niet helpen. Die nacht heb ik superslecht geslapen. Niet alleen van de harde buiken en de menstruatiepijnen want dat viel eigenlijk mee, maar vooral heel stom omdat er muggen op de kamer zaten. Samen met een serieuze dosis stress en zenuwen voor de andere dag, heb ik zo goed als geen oog dichtgedaan. Maar allé, so far so good. Vrijdagmorgen 6 u : controle : mja de hals was iets soepeler, maar nog steeds 1,5cm. Toch maar 2de pilletje opsteken. Tegen 7.30u ben ik dan van mijn kamer naar de arbeidskamer verhuisd. Nog even wat gesudderd en tegen 8.30u hebben ze toch de gyn. Gebeld om te melden dat dat met mij helemaal niet vooruit ging. Pas rond 9u hebben ze met een niet-volledig verweekte hals toch het infuus gestoken. Stilaan begon het zo wat op gang te komen. Pijn werd steeds iets erger, maar was goed te verdragen. Mijn ventje had een gezelschapsspel meegebracht en dus zijn we voor de afleiding wat beginnen spelen. Toen tegen 10.30u de gyn kwam en vaststelde dat ik nog in staat was om een spel te spelen, besloot hij dat het stilaan tijd werd voor het echte werk. Hij is toen een keer of 3 met tussenpozen van een 20tal minuutjes komen strippen. Bah, jakkes, PIJNLIJK vond ik dat, dat gevroed binnen in mij. Getrek en gesleur om dat vruchtwater te breken, maar het scheen niet goed te lukken. Weeën waren ondertussen wel redelijk op gang gekomen. Bij het inwendig onderzoek rond een uur of 13u brak opeens toch het vruchtwater. Het deed letterlijk KRAK en toen voelde ik alles weglopen, grappig eigenlijk, net of ze één of ander bot braken in mij. Toen is het in alle hevigheid begonnen. Sterke weeën, heel kort op elkaar. De prenatale kiné indachtig ben ik gaan rondwandelen op de gang (vertikale houding aannemen had ze immers gezegd), maar na een tijdje was zelfs dat niet meer te doen. Ik kreeg de boel ook niet meer weggepufd en geblazen. Het kwam gewoon allemaal te snel achter elkaar. Ik had geregistreerd dat de gyn. gezegd dat dat als ik een epidurale wou, ik dat voor 16.30 moest beslissen. Allé, dat was natuurlijk niet écht zo, maar dan zit de dagtaak van de anesthesisten erop en ze vinden het minder prettig als ze na enkele uren moeten terugkomen. Tegen iets na vier heb ik toch laten weten dat ik het niet meer hield. Zeker niet omdat er op dat moment nog steeds maar een kleine drie cm. Opening was. Dit kon nog uren duren Rond kwart voor vijf zijn ze de epidurale komen steken. Het was ergens met een dubbel gevoel, want ik had wel gehoopt dat ik het langer natuurlijk had kunnen volhouden, maar op zulke pijnen in zon vroeg stadium van de bevalling had ik toch niet gerekend. Ach ja, voor wie moest ik mezelf ook bewijzen . Het ging toch om het resultaat , niet om de manier waarop. In ieder geval : een kwartiertje na de verdoving, begon de boel goed te werken en vanaf toen was het enkel wachten en wachten maar wel pijnloos. Je ziet de monitor weeën registreren en voelt zelf enkel een harde buik en wat druk vanbinnen. Het werden nog een paar uren van hoopvol uitkijken met zn tweetjes. Tegen 20u ben ik koorts beginnen maken, waarschijnlijk van de uitdroging zei de vroedvrouw, maar heb dan iets koortswerend gekregen. Wat was ik uiteindelijk blij dat ik dat prikje had laten steken, want pas om 23u was er volledige ontsluiting en ben ik met goeie weeën (die ik maar matig meer voelde) naar de verloskamer gebracht. Eén keer ik daar lag, was het echter gedaan met de weeën. Niks, noppes geen enkele perswee meer. Af en toe nog een harde buik, maar de monitor registreerde geen pieken meer. Heb dan maar op die minieme weeën geperst, want ik was het echt beu en was ook enorm moe. Enfin, met een kleine knip is onze schat om 23.54u (het moest en het zou nog 22 juni zijn) geboren. Perfect gezond en alles op en aan : een godsmirakel !!
en dus waarschijnlijk de laaste keer dat ik kom schrijven voor ik naar het ziekenhuis moet.
Vanmorgen al vroeg uit de veren en tot nu dingen gedaan die me zo doen denken aan 'op vakantie gaan'. Valiesje goed ingepakt, een laatste was ingestoken, nog wat kleren gestreken, en - het stomste van alles - mijn benen nog eens onthaard. Het was al weer even geleden en dacht zo : als ik daar lig met mijn blote benen. Belachelijk natuurlijk. Maar ja, ik had toch de tijd en zo dacht ik tenminste even aan iets anders. Ik zou zeggen : ik ben er klaar voor, maar de gevoelens zijn zo overweldigend en mijn zenuwen zo hoog gespannen, dat ik niet weet of ik me hier überhaupt 'klaar' voor kan voelen. Het zal hopelijk allemaal wel snel duidelijk worden !
De antieke kast is weg en onze commode staat in de plaats. Tsjonge wat een verschil. De kamer ziet er helemaal anders uit dan twee weken geleden. Toen werd de eerste kleerkast vervangen door een nieuwe op maat gemaakte (zo eentje van de vloer tot aan het plafond. Je kan er lekker veel in kwijt) en gisteren dan de tweede kast vervangen door de commode, die overigens veel lager komt en veel lichter van hout is. Het kamertje doet nu veel minder bombastisch aan en er komt veel meer licht binnen. Een wereld van verschil... De mensen die de kast via Ebay gekocht hadden waren ook supervriendelijk. Het was voor hen de eerste keer dat ze iets kochten en voor ons de eerste keer dat we iets verkochten, maar het is op deze manier zeker voor herhaling vatbaar. Ik vind dat altijd wel zoiets hebben, zo'n vluchtig contact met mensen. Waarschijnlijk zie ik ze nooit meer terug, maar het gegeven dat ze zo in de wolken waren met iets van ons, maakt je dag zo goed. Net alsof je hebt iets goeds gedaan voor je medemens. Ze hebben er natuurlijk zelf voor betaald, maar dat laten we even in het midden...
Verder ben ik extreem vroeg wakker voor mijn doen, maar het lukte me weer niet om nog langer te blijven liggen met zo'n stekende bekken-en rugpijn. Gek eigenlijk, als ik in bed lig word ik haast onpasselijk van de pijn en als ik een tijdje rondloop, gaat het zo weer weg. Vanavond de laatste avond alleen met m'n ventje. Is echt een onbevattelijk gevoel. Donderdagnacht in ziekenhuis en vrijdagnacht zijn we hopelijk al met z'n drieën. Er gaan 1001 gedachten door mijn hoofd en ik heb ze niet onder controle. Over hoe de stress te overleven tot morgenavond, hoe ik een pijnlijke nacht tegemoet ga in het ziekenhuisom dan maar te zwijgen over het onwezenlijke gevoel dat ik bijna mama ben en hopelijk binnen een goeie twee dagen vol ongeloof lig te staren in de babybox naast mijn bed.... In zo'n Amerikaanse soapserie is dit het moment om te zeggen : 'Oh my God, I'm freaking out' !
Is al weer even geleden dat ik nog geschreven heb precies... maar nee hoor... nog steeds niet bevallen. De telefoons en smsjes stromen binnen met altijd dezelfde vraag... Ik zou het beter op mijn antwoordapparaat inspreken , maar het is ook wel leuk te weten dat de mensen zo erg meeleven. En ergens ben ik ook wel blij om telkens - nog - eens te kunnen zeggen hoe zenuwachtig ik me aan het maken ben. Bij elke keer dat ik het zeg, ben ik het toch weer even kwijt. Ik ben er nu wel zo goed als zeker van dat het vrijdag zal worden, of toch ten minste dat ik donderdagavond binnen moet. Vreemd eigenlijk dat je de verjaardag van je kind nu toch met 95% zekerheid al kent. Ik zou misschien al de datum op de kaartjes kunnen schrijven, maar dat riskeer ik toch maar niet. Stel je voor dat het allemaal zo lang duurt dat het toch zaterdag wordt..
Mijn voeten hebben ondertussen exuberante proporties aangenomen. Gisteren kreeg ik echt de slappe lach toen ik ze bekeek. Net een hobbit-voet, zo dik en opgezwollen. De zwelling uit mijn enkels gaat nu ook niet meer weg, zelfs niet na een nachtje met benen omhoog slapen, maar ik maak er me nu niet meer druk in. Binnen drie dagen is het over. Het valt me wel op dat mijn voeten veel minder pijnlijk zijn dan toen ik een gelijkaardige zwelling een paar weken geleden zou hebben gehad. Blijkbaar is mijn huid al wat meegerokken.
Over huid die meerekt gesproken ! Daarnet ontdekte ik dat alle uiteinden van de striemen op mijn heupen (die zijn met het verdikken nu weer helemaal terug, maar zijn niet nieuw van deze zwangerschap, ik heb ze al van toen ik puber was) zo donkerrood waren. Vorige week was dat toch nog allemaal zilverwit??? Help help, het kan enkel betekenen dat ik de laatste week nog maar eens flink wat ben bijgekomen op de heupen. Gelukkig is dat - wat ze noemen - gezonder vet dan buikvet, maar toch. Het gaat me allemaal even tijd kosten om de heleboel weer wat 'in figuur' te krijgen. Met de zomer voor de deur, hoop ik in ieder geval toch om weer wat meer te gaan bewegen dan nu.
Straks komen ze een oude kast ophalen die boven staat. We hebben hem via ebay verkocht. EINDELIJK gaat hij weg. Het is en oude, antieke kast en voor sommigen heel veel geld waard, maar ik vind hem niet zo mooi en vooral uiterst onpraktisch in gebruik en opslagruimte. Op de plaats die vrijkomt, komt de commodekast/verzorgingstafel die nu een zeer stiefmoederlijke plaats heeft en waar het uiterst onpraktisch is om een baby'tje te verschonen. Gezien ik hopelijk volgende week al met de baby thuis ben, is het niks te vroeg dat de commode eindelijk de plaats heeft die hij verdient. Later kan ook het ledikantje nog in die ruimte komen te staan, maar voorlopig staat het bij ons in de kamer. Naar de richtlijnen van Kind en Gezin, is dat tot de leeftijd van een maand op 6 best toelaatbaar. Een echte babykamer hebben we dus niet, maar vermits die kamer helemaal is opgeknapt en er allemaal nieuwe meubels zullen staan, is het voorlopig als kinderkamer goed te doen.
Vandaag mijn laatste opleidingsdag. Eigenlijk is er een afsluitweekend op 29-30juni, maar dat zal niet meer lukken voor me want tegen dan ben ik hopelijk al een goeie week mama en zal mijn hoofd wellicht naar andere dingen staan. Goh, niet te geloven eigenlijk. Ik kan het nog steeds niet vatten.
Vanmorgen CTG in het ziekenhuis. Meteen de eerste kennismaking met een deel van de vroedvrouwen. Ze leken me best vriendelijk allemaal, dus dat valt al mee De kleine meid bleek het nog steeds goed te doen in mijn buik, gelukkig maar, maar ja, dubbel gevoel wel, want ook nog geen enkele contractie. Sinds mijn bekkenpijnen van de nacht woensdag-donderdag, is het ook erg rustig geworden. Zelfs geen menstruatiepijnen meer. Er lijkt precies veel minder 'in gang te schieten' dan vorige week. Ik begin meer en meer te vrezen voor een spontane bevalling. Zou het nochtans echt graag 'natuurlijk' meemaken, maar ja, is uiteraard maar een bijzaak... Ik krijg ook heel veel telefoontjes en smsjes van nieuwsgierige vrienden, kennissen en familieleden om te vragen 'of het nog niet zover is'. Wel leuk te weten dat zoveel mensen meeleven, maar toch ook telkens dat gevoel van : 'Zucht... nee....nog steeds niks....' Andere mensen beginnen dan weer voorspellingen te doen. Vandaag was er iemand die met zekee overtuiging zei dat ze voelde dat het maandag ging komen. Zelf heb ik al heel lang de datum 21 juni in mijn hoofd. Ik had dat ooit eens bij het ontwerp van mijn geboortekaartjes zo ingetypt omdat ik het zo voelde. Uiteraard zijn ze zonder datum gedrukt, maar wie weet zal ik het toch bij het rechte eind hebben?
... en de baby is er nog niet eens Ik kan dus echt niet meer slapen. Enfin, moe zijn en slapen is zo niet het probleem, maar neerliggen wel. Na twee uur (waarin ik dan al zeker 8 keer van kant gedraaid ben) hou ik het echt niet meer van de bekken-en rugpijn. Vannacht dacht ik echt weer dat het zover was (of misschien hoopte ik dat ), maar als ik een tijdje rechtop zit, zakt de pijn weer weg om vervolgens voor een hele dag te verdwijnen. Vannacht van pure ellende in huis rondgelopen op zoek naar een plekje waar ik misschien zittend/half zittend kon slapen, maar dat lukte toch niet zo goed. Neerliggen is de enige manier waarop ik constructief kan slapen. Mijn nachten verlopen dus - op z'n zachtst gezegd - zeer onderbroken... het kan maar een oefening zijn op wat volgt zeker??? Al hoeft dit soort pijnlijke nachten toch niet te lang te duren.
Alle huis-en tuin en keukentips om bevalling op te wekken, worden benut (ventje heeft de boodschap van de gyne. gisteren ook 'goed' begrepen ), maar voorlopig zonder resultaat. Ik wist wel dat ik ongeduldig was, maar dit gevoel van spanning is toch zo ééntje dat ik nog nooit heb meegemaakt.
Bah, wat een rotavond... Voor de eerste keer deze zwangerschap (valt dus eigenlijk best nog wel mee ), had ik mijn emoties niet onder controle. Normaal komt ventje op donderdag thuis tegen 21.15u ofzo.. Had me zo nog verheugd op een frisse avondwandeling of een fijne babbel, maar om 21.35u kwam er een berichtje dat hij 'wat later thuis zou zijn'. Grrr... afgezien van het feit dat dat zelden gebeurt, zou ik het normaal niet zo erg vinden. Het zijn voor hem ook de laatste dagen van het schooljaar (vermits hij vaderschapsverlof neemt zodra de baby er is) en hij is vast iets gaan drinken met leerlingen of collega's, maar vandaag - en net vandaag - wou ik nu net NIET dat hij bleef 'hangen'. Er overviel me zo'n gevoel van 'op' zijn en van iemand rond mij te willen hebben, al was het maar om te zagen. De idee dat hij wellicht een leukere avond heeft gehad dan met zijn zeurende zwangere vrouw, maakte mijn gemoed er niet beter op. Pfft, ik haat mezelf om zulke gevoelens, maar denk gewoon echt dat ik een beetje over mijn spanningsgrens heenzit. Na een potje janken is het weer beter, maar ik voel nog steeds tranen branden... Stom hè Ach ja, gaat wel weer over....
40 weken... zucht... 40 lange weken vond ik toch hoor. Het heeft nu wel lang genoeg geduurd Vanmorgen weer CTG bij gyne. Die man is echt niet te doen. Babbelen babbelen... Ik had een boek mee om te lezen tijdens dat halfuur monitor (de boekjes die er liggen heb ik sinds vorige week allemaal uitgelezen en er komen er precies geen nieuwe bij, dus had ik maar voor eigen literatuur gezorgd) over pubers (een 'projectje' van het werk dat ik tijdens mijn zwangerschapsverlof dacht uit te werken en wat er al die weken niet van gekomen is, maar waarvan ik dacht : nu begin ik er toch maar eens aan, dat doet het lange wachten misschien wat beter vooruit gaan). Hij zag het en begon over zijn kinderen en zijn oudste van 17 die thuis toch maar wat op hotel zat eigenlijk omdat zijn vrouw hem te veel verwend had al die jaren. En dat hij zich met de jongste toch wat meer ging moeien, dat kinderen toch soms eens moesten gestraft worden, dat er toch af en toe regels moesten zijn enz., ....
Normaliter vind ik zulke gesprekken best leuk en zeker als ik al even niet meer gewerkt heb. Dan begin ik het advies geven soms wel wat te missen, maar het probleem is dat hij steeds gaat praten vóór het onderzoek waardoor ik redelijk op hoogspanning sta omdat ik zo graag wil horen of er nu al schot in de zaak is en of alles nog wel OK is. Fixatie op het gesprek zit er dan ook totaal niet in. Zo zie je maar hoe slecht een mens kan luisteren als hij met zijn eigen dingen bezig is. In ieder geval : vandaag geen contracties, maar wel volledige verweking van de baarmoederhals, indaling van de baby en een klein centimetertje opening. Op een week tijd was er dus toch wel flink wat vooruit gegaan. Gelukkig maar Ten eerste omdat het nu hopelijk toch echt niet meer te lang gaat duren en ten tweede omdat ik afgelopen week best wel al periodes heb gekend met scherpe rugpijnen en pijnlijke harde buiken. Als er nu nog steeds niks was geweest, kon ik me alvast gaan voorbereiden op een zéér pijnlijke bevalling met heel veel pijn zonder dat er ook maar iets van plaats zou bewegen. Maar gelukkig was deze weliswaar nog zeer verdraaglijke pijn, niet voor niks geweest.
Vermits er verweking is van de baarmoederhals, kan vrijen effectief de natuur een handje helpen. Als alles nog vast zit, helpt dat namelijk niks. Niet dat ik er nog zo veel pret aan beleef want vrijen met een dikke harde (en meestal ook pijnlijke) buik, is lang niet zo aangenaam meer, maar allé, met het opzicht van het kan altijd de laatste keer zijn voor de komende weken, probeer ik er toch nog van te genieten, al maak ik er toch maar mijn hoofdbezigheid niet van hoor . We zien wel wat er van komt de komende dagen
Had vorige week in een boekje bij de gyne. gelezen dat wanneer het kindje een hartslag van 110-140 heeft het waarschijnlijk een jongetje wordt, is het een hogere hartslag, waarschijnlijk een meisje. Nu heb ik zo'n ding waarmee je naar de hartslag kan luitseren (iets wat ik nu weer meer gebruik, nu ik het kindje minder vaak voel bewegen) en naar wat ik kan horen, zit de hartslag van mijn kindje meestal maar rond de 120. Nu droom ik natuurlijk al twee nachten dat ik een jongetje ga krijgen ipv. een meisje. Nu ja, op een schaal van 1 tot 10 van wat er 'niet volgens plan' zou kunnen verlopen in verband met de baby, is dat natuurlijk maar een 1tje of minder waard. Ik blijf er bij: als het maar gezond is natuurlijk, het maakt immers allemaal niet uit, maar ai ai, al die gedrukte kaartjes en al die roze doopsuiker... Het zou achteraf wel flink lachen worden.
Gisteren de commodekast in elkaar gestoken. Die had moeten wachten tot het einde, omdat er eerst andere spullen uit die kamer weg moesten. Nu staat eindelijk alles klaar. Behalve de deuren die voor de kast moeten. Daar ben ik echt geen held in. Ik had al alles alleen gedaan, want mijn 'nieuwe' man is wat betreft het in elkaar steken van kasten enkel 'nieuw' op papier (sinds vrijdag dan). Hij begint gewoon al niet aan zo'n kast. Toen hij alle uitgepakte houten stukken zag, zei hij 'pfft, daar begin ik niet aan, ik vraag het wel aan iemand'. Als er iets is waarvan ik het krijg dat is het van 'niet proberen'. Ik heb me achter het stappenplan gezet en ben gewoon begonnen. Af en toe had ik wat hulp nodig van een sterkere hand, maar ook dan kon ik gewoon 'bevelen uitdelen', want hij begreep niks van waarmee ik bezig was. Anyway... na een poosje stond de kast in elkaar. Slechts een klein schoonheidsfoutje . De inlegplanken had ik moeten omdraaien, want nu zie je de vijzen langs de voorkant (enfin, moeilijk uit te leggen), maar och wat : ik ben fier dat ik het alleen heb gekund. Enkel dan die deuren... mijn ruimtelijk inzicht laat me wat betreft dat speciale 'kliksysteem' toch wat in de steek, maar er komt hopelijk binnen een paar weken regelmatig wel wat bezoek over de vloer en dan vraag ik het wel eens. Voorlopig kan ik de kast immers zo wel gebruiken.
Verder doe ik er ondertussen alles aan om de boel wat in gang te trekken, maar er lijkt absoluut niets 'in beweging' te komen. Volgens mij zijn het allemaal maar bakerpraatjes. Het kindje zal gewoon komen als het daar zin in heeft denk ik.
De 'ja's' zijn gezegd, de broodnodige handtekeningen zijn gezet... Ik ben -weer- getrouwd, maar heb er eigenlijk een heel goed gevoel bij. Ondanks het feit dat ik hondsmoe was (zeer slecht geslapen. Slapen wordt steeds moeilijk, heb echt rugpijn van te liggen, maar misschien was ik vannacht toch ook wel wat nerveuzer dan anders ), heb ik echt genoten van 'onze' dag. Voor een strikt zakelijke aangelegenheid, was het veel gezelliger dan ik had verwacht. Ik had er ook niet zoveel verwachtingen van in feite, maar het was echt leuk. Met zo'n klein groepje 'intimi' heb je ten minste de kans om met iedereen eens een woordje te placeren, iets wat op zo'n giga-feest niet kan. Enfin, ik ben content van de dag. Ga het niet te lang trekken en ga nog een beetje genieten van de dag met mijn kersverse echtgenoot Hij heeft vandaag immers een dagje (in zijn geval dus een avondje) vrij en ga daar lekker van profiteren...
Nu maar wachten op de baby, die waarschijnlijk nu nog wel een hele tijd zal blijven zitten. Door de stress die nu voor een stuk van me afvalt, viel me op dat ik heel weinig harde buiken had vandaag. Ik heb er in weken zo weinig gehad... Typisch natuurlijk. Ook het traplopen en het door mijn knieën buigen ging vandaag precies weer een heel stuk vlotter... Misschien toch maar eens het 'huwelijk consumeren' vanavond ... dat helpt de boel misschien wat in de juiste richting
Vandaag 39 weken! Vanmorgen moest ik weer naar de gyne. Heb bijna drie kwartier aan de monitor (CTG) gehangen en was blij dat hij me 'eindelijk' kwam halen want ik kreeg een vreselijke rugpijn van in dezelfde positie in die stoel te zitten. CTG zag er normaal uit (al vind ik dat hij die altijd zo maar heel heel snel bekijkt. Kan er moeilijk een opmerking op geven hè, die man zal er al zoveel gezien hebben dat hij meteen dingen zou zien die niet OK zijn, altans dat hoop ik toch ) en het toestel registreerde contracties !!! Waar er de twee vorige keren nog een vlakke lijn was, ging die nu op en neer. Gek, want ik voel nog helemaal niks buiten wat menstruatiepijn af en toe, maar ik had opeens wel zoiets van : Yes, er komt beweging in.
Bij het inwendige onderzoek bleek wel dat er nog geen indaling was en ook nog geen ontsluiting, maar dat kan uiteraard allemaal snel gaan.
Hij raadde me toch aan om tot aan de trouw (minder dan 48 uur dus, dus gelukkig niet lang meer) 'rustig' aan te doen en heeft zelfs een aantal tips gegeven om contracties te laten stilvallen moest het toch opeens vannacht of volgende nacht 'in gang' schieten (Wist je dat het drinken van 1 glaasje porto of amaretto gelukkig twee dingen die ik erg graag drink weeën voorlopig kunnen laten stoppen?). En verder zei hij - met een knipoog - om toch het huwelijk voorlopig niet te hard te consumeren. Niet dat het er nog veel van kwam, maar goed, nu dus op voorschrift' toch maar even niet meer té dicht bij elkaar kruipen
Ik heb mijn angsten van de laatste dagen (minder bewegingen, zit alles nog wel goed?, stel je voor dat er toch nog iets verkeerd loopt?, ) op tafel gelegd, maar eigenlijk kon hij me niet echt geruststellen in de zin van : ik kan je daarover geen zekerheid geven, natuurlijk kan er nog iets misgaan. Ik weet ook niet waarop ik gehoopt had? Misschien op statistieken van dat dat bijna nooit gebeurt ofzo, ik weet het niet, maar ik apprecieer zijn eerlijkheid wel. Hij zei zelf een beetje een angsthaas te zijn en raadde me aan me niet te generen en bij angsten gewoon toch echt naar de materniteit te stappen. Beter één keer te veel dan te weinig. Allemaal goed en wel natuurlijk, maar ik kan daar moeilijk kamperen hè... Ik hoop gewoon dat het allemaal niet meer te lang duurt. Misschien haal ik niet eens meer de volgende afspraak bij de gyne., stiekem hoop ik dat wel een beetje, maar we zullen wel zien
Vandaag wordt mijn mama 60 jaar. Ik heb enkel een berichtje gestuurd, want ze is nog tot morgen op vakantie naar Kreta. Kan ik nog even nadenken over een kado, want da's altijd zo moeilijk. Wellicht zullen de grote festiviteiten om deze toch wel belangrijke verjaardag te vieren, uitgesteld worden tot na de geboorte. Mijn hoofd staat ook niet zo naar het bedenken van leuke verrassingen.
Sinds een paar dagen voel ik weer veel minder bewegingen, zeker 's morgens en overdag ('s avonds wordt de buik meestal wat levendiger). Soms is het uren stil wat voor een stresskip als ik natuurlijk weer de grootste doemscenario's oplevert. Ook om die reden hoeft het niet meer te lang te duren. Als het kindje er is, kan ik immers gewoon ZIEN dat alles OK is en hoef ik niet langer angstvallig te wachten tot ik een hand of een voet voel bewegen om te weten dat ze 'alive and kicking' is...
). Blijkbaar had mij collega gouden vingers, want m'n kleine meisje heeft erop gezogen alsof haar leven ervan afhing en heeft geen kik gegeven. Het leek wel alsof ze vergeten was dat ze honger had. Toen het bezoek weg was en ik dacht : nu moet ze toch wel even eten, weigerde ze in eerste instantie zelf om het tutje af te geven. 
. De inlegplanken had ik moeten omdraaien, want nu zie je de vijzen langs de voorkant (enfin, moeilijk uit te leggen), maar och wat : ik ben fier dat ik het alleen heb gekund. Enkel dan die deuren... mijn ruimtelijk inzicht laat me wat betreft dat speciale 'kliksysteem' toch wat in de steek, maar er komt hopelijk binnen een paar weken regelmatig wel wat bezoek over de vloer en dan vraag ik het wel eens. Voorlopig kan ik de kast immers zo wel gebruiken. 
