Besides,als je telefoon niet wil opnemen,is dat je volste recht.
De persoon voor wie ik dit schrijf ,weet waarover dit gaat.
Het is inderdaad John Mccaughlin die gitaar speelt op Bitches Brew,Paul.Al vind ik het freewheelend discussieren over jazz wel leuk zonder altijd in technische details te gaan;uiteindelijk dient muziek om naar te luistren en iets minder om te discussieren.
By the way die muzikanten komen wel PauL.
In A Silent Way is gewoon grandioos,ik vind trouwens de drie platen voor Bitches Brew de allerbeste Miles Davis.
Alleen vind ik Paolo Fresu iets fijner spelen,(let op,hij mist geen enkele noot,en hij volgt alle ritmes op een onnavolgbare wijze)
Wachtend op de comeback van Donaat Deriemaecker,komaan Donaat,die Tartufo shows waren geweldig.
Anker lichten en van wal gaan,woest de zeeen bevarend,door elkaar geschud worden door woeste golven.
Bespetterd en nat maar wel een gevoel van bevrijding,contact met de eigenlijke baarmoeder,het aanschouwen van wonderlijke taferelen in een steeds wisselend licht.
Naderen en afstand nemen vloeien in mekaar over als een één geheel,het einde in zicht en toch weer steeds verder af.Oceanische gevoelens kunnen niet beschreven worden,tenzij in termen van het Kantiaanse verhevene.
Er is tegelijkertijd een enorm mededogen voor de kleine mens,maar ook een geweldige afkeer.In de verte bij nacht hoort men wat men altijd al wilde horen.Maar je word niet verlost van de overlevering,je word alleen nog maar meer overmandt.
Vertwijfeling,en ook soms wel wanhoop,omdat je ineens geconfronteerd word met een gevoel dat in de meeste gevallen niet te bevatten is.
Ben je werkelijk wie je bent,of moet je dringend aan correctionisme gaan doen.Heb je het altijd al beseft,of was het niet dat wat je dacht dat het was,ineens dringt het dillema zich op.De tweespalt word ongemeen duidelijk.Het laveren tussen dat wat je weet en dat wat je dacht te weten.
Dit is eigenlijk wat ik voelde doen ik eens twee dagen op een boot doorbracht voor de wilde onherbergzame kusten van Bretagne.
Het is eigenlijk een louterende ervaring en de eigenlijke wereld waar je in leeft,geeft je niet zoveel krediet.Maar op zee is dat toch helemaal anders.
Zaterdag 8 juli The Congos op cactusfestival Brugge,Roots Reggae uit Ashton Jamaica.
Ergens midden juli in Bree Morgan Heritage,maar ik moet nog eens nakijken waar dat nu precies juist is.Ik vind dit in ieder geval wel een eer dat deze groep naar Belgie komt afgezakt.
Nu ik er zo over nadenk is het wel een zeer straf reggae seizoen.Waarvoor hulde eigenlijk.Het is wel bekend dat Belgie reggae-minded is,maar relatief bekeken is het toch maar voor een relatief klein publiek.
Slaven in china,kopletterde een of andere vlaamse krant,
Dat is om het met de woorden van clown Jean-Pierre van Rossem te zeggen godgeklaagd.
En zich dan maar profileren als een moderne staat.
Je kan je dat eigenlijk toch gewoon niet inbeelden dat dat uberhaupt nog bestaat deze tijden.
Dat er piraten in de Carraiben zijn dat wist ik,maar dat is nog enigzins charmant,Robin Hood vond ik dan eigenlijk ook wel een symphatiek personage.
Vanmorgen de tabloids aangekocht en gelezen,kwestie van vermaak en wel goed gelachen.
Al die zielloze figuren met hun kleine probleempjes,Barbiepoppetjes die naar de gevangenis moeten,tanende filmacteurs die aan overgewicht beginnen te lijden,Fotomodelletjes die zwanger zijn,kindsterretjes die niet meer aan de bak komen,en de talloze huwelijksperikelen van een aantal non-talenten die zich zo toch nog eens in de aandacht proberen te werken.
Cadrage en publiciteit daar draait het in dat wereldje natuurlijk om.
Een paar uur geleden naar een concert geweest van Sizzla, de man van de Bobo-ashanti beweging,waar ik zelf toe behoor,en gereputeerd homohater en ganja roker.
Ik vreesde het ergste want Sizzla staat bekend voor zijn zeer millitante optredens,maar het viel eigenlijk nog wel goed mee.
Eigenlijk gaan die concerten zeer diep,omwille van het feit dat hij ook door zijn politieke teksten,ook het ritme van de aarde opzoekt.
De ritmes bij Sizzla gaan zeer diep,het roept de sfeer op van de diepe binnenlanden van Afrika.De ritmes van zijn ritmesectie daar ben ik eigenlijk een beetje aan verslaafd,ritmes die onwaarschijnlijk hard zijn,ik heb nooit hardere ritmes gehoord,maar ook enorm spiritueel.
Straight from the motherland.
De zwarte parel van de Carraiben was er ook,Mocha,ik heb er wel foto's van maar dit blog blijft fotoloos.Ik had de indruk dat ze vandaag iets teveel ganja had gerookt,maar ja,ze is dan ook een belichaming van het rastafarisme.
Ik had daarna nog een interresant gesprek met Mieke,die me een prachtige analyse maakte van het artistieke nepvolkje van Antwerpen,het zwarte pakken volkje,dat denkt in de juiste cafe's te zitten,en vooral denkt dat het interresante praat verkoopt,maar eigenlijk is het een grote luchtbel,heel dat clubje.
Er zijn erbij die denken dat ze door middel van grote opgezette mediacampagnes of door in de tabloids te verschijnen zo de aandacht moeten trekken.Maar als het erop aankomt eigenlijk geen fluit voorstellen.
Ik ga hier geen namen noemen,want dan geef je dit soort van mensen alleen nog maar meer aandacht,en eigenlijk is het enige wat je moet ze negeren.
Een paar uur geleden naar een concert geweest van Sizzla, de man van de Bobo-ashanti beweging,waar ik zelf toe behoor,en gereputeerd homohater en ganja roker.
Ik vreesde het ergste want Sizzla staat bekend voor zijn zeer millitante optredens,maar het viel eigenlijk nog wel goed mee.
Eigenlijk gaan die concerten zeer diep,omwille van het feit dat hij ook door zijn politieke teksten,ook het ritme van de aarde opzoekt.
De ritmes bij Sizzla gaan zeer diep,het roept de sfeer op van de diepe binnenlanden van Afrika.De ritmes van zijn ritmesectie daar ben ik eigenlijk een beetje aan verslaafd,ritmes die onwaarschijnlijk hard zijn,ik heb nooit hardere ritmes gehoord,maar ook enorm spiritueel.
Straight from the motherland.
De zwarte parel van de Carraiben was er ook,Mocha,ik heb er wel foto's van maar dit blog blijft fotoloos.Ik had de indruk dat ze vandaag iets teveel ganja had gerookt,maar ja,ze is dan ook een belichaming van het rastafarisme.
Ik had daarna nog een interresant gesprek met Mieke,die me een prachtige analyse maakte van het artistieke nepvolkje van Antwerpen,het zwarte pakken volkje,dat denkt in de juiste cafe's te zitten,en vooral denkt dat het interresante praat verkoopt,maar eigenlijk is het een grote luchtbel,heel dat clubje.
Er zijn erbij die denken dat ze door middel van grote opgezette mediacampagnes of door in de tabloids te verschijnen zo de aandacht moeten trekken.Maar als het erop aankomt eigenlijk geen fluit voorstellen.
Ik ga hier geen namen noemen,want dan geef je dit soort van mensen alleen nog maar meer aandacht,en eigenlijk is het enige wat je moet ze negeren.
Een paar uur geleden naar een concert geweest van Sizzla, de man van de Bobo-ashanti beweging,waar ik zelf toe behoor,en gereputeerd homohater en ganja roker.
Ik vreesde het ergste want Sizzla staat bekend voor zijn zeer millitante optredens,maar het viel eigenlijk nog wel goed mee.
Eigenlijk gaan die concerten zeer diep,omwille van het feit dat hij ook door zijn politieke teksten,ook het ritme van de aarde opzoekt.
De ritmes bij Sizzla gaan zeer diep,het roept de sfeer op van de diepe binnenlanden van Afrika.De ritmes van zijn ritmesectie daar ben ik eigenlijk een beetje aan verslaafd,ritmes die onwaarschijnlijk hard zijn,ik heb nooit hardere ritmes gehoord,maar ook enorm spiritueel.
Straight from the motherland.
De zwarte parel van de Carraiben was er ook,Mocha,ik heb er wel foto's van maar dit blog blijft fotoloos.Ik had de indruk dat ze vandaag iets teveel ganja had gerookt,maar ja,ze is dan ook een belichaming van het rastafarisme.
Ik had daarna nog een interresant gesprek met Mieke,die me een prachtige analyse maakte van het artistieke nepvolkje van Antwerpen,het zwarte pakken volkje,dat denkt in de juiste cafe's te zitten,en vooral denkt dat het interresante praat verkoopt,maar eigenlijk is het een grote luchtbel,heel dat clubje.
Er zijn erbij die denken dat ze door middel van grote opgezette mediacampagnes of door in de tabloids te verschijnen zo de aandacht moeten trekken.Maar als het erop aankomt eigenlijk geen fluit voorstellen.
Ik ga hier geen namen noemen,want dan geef je dit soort van mensen alleen nog maar meer aandacht,en eigenlijk is het enige wat je moet ze negeren.
Een paar uur geleden naar een concert geweest van Sizzla, de man van de Bobo-ashanti beweging,waar ik zelf toe behoor,en gereputeerd homohater en ganja roker.
Ik vreesde het ergste want Sizzla staat bekend voor zijn zeer millitante optredens,maar het viel eigenlijk nog wel goed mee.
Eigenlijk gaan die concerten zeer diep,omwille van het feit dat hij ook door zijn politieke teksten,ook het ritme van de aarde opzoekt.
De ritmes bij Sizzla gaan zeer diep,het roept de sfeer op van de diepe binnenlanden van Afrika.De ritmes van zijn ritmesectie daar ben ik eigenlijk een beetje aan verslaafd,ritmes die onwaarschijnlijk hard zijn,ik heb nooit hardere ritmes gehoord,maar ook enorm spiritueel.
Straight from the motherland.
De zwarte parel van de Carraiben was er ook,Mocha,ik heb er wel foto's van maar dit blog blijft fotoloos.Ik had de indruk dat ze vandaag iets teveel ganja had gerookt,maar ja,ze is dan ook een belichaming van het rastafarisme.
Ik had daarna nog een interresant gesprek met Mieke,die me een prachtige analyse maakte van het artistieke nepvolkje van Antwerpen,het zwarte pakken volkje,dat denkt in de juiste cafe's te zitten,en vooral denkt dat het interresante praat verkoopt,maar eigenlijk is het een grote luchtbel,heel dat clubje.
Er zijn erbij die denken dat ze door middel van grote opgezette mediacampagnes of door in de tabloids te verschijnen zo de aandacht moeten trekken.Maar als het erop aankomt eigenlijk geen fluit voorstellen.
Ik ga hier geen namen noemen,want dan geef je dit soort van mensen alleen nog maar meer aandacht,en eigenlijk is het enige wat je moet ze negeren.
Een paar uur geleden naar een concert geweest van Sizzla, de man van de Bobo-ashanti beweging,waar ik zelf toe behoor,en gereputeerd homohater en ganja roker.
Ik vreesde het ergste want Sizzla staat bekend voor zijn zeer millitante optredens,maar het viel eigenlijk nog wel goed mee.
Eigenlijk gaan die concerten zeer diep,omwille van het feit dat hij ook door zijn politieke teksten,ook het ritme van de aarde opzoekt.
De ritmes bij Sizzla gaan zeer diep,het roept de sfeer op van de diepe binnenlanden van Afrika.De ritmes van zijn ritmesectie daar ben ik eigenlijk een beetje aan verslaafd,ritmes die onwaarschijnlijk hard zijn,ik heb nooit hardere ritmes gehoord,maar ook enorm spiritueel.
Straight from the motherland.
De zwarte parel van de Carraiben was er ook,Mocha,ik heb er wel foto's van maar dit blog blijft fotoloos.Ik had de indruk dat ze vandaag iets teveel ganja had gerookt,maar ja,ze is dan ook een belichaming van het rastafarisme.
Ik had daarna nog een interresant gesprek met Mieke,die me een prachtige analyse maakte van het artistieke nepvolkje van Antwerpen,het zwarte pakken volkje,dat denkt in de juiste cafe's te zitten,en vooral denkt dat het interresante praat verkoopt,maar eigenlijk is het een grote luchtbel,heel dat clubje.
Er zijn erbij die denken dat ze door middel van grote opgezette mediacampagnes of door in de tabloids te verschijnen zo de aandacht moeten trekken.Maar als het erop aankomt eigenlijk geen fluit voorstellen.
Ik ga hier geen namen noemen,want dan geef je dit soort van mensen alleen nog maar meer aandacht,en eigenlijk is het enige wat je moet ze negeren.
Een paar uur geleden naar een concert geweest van Sizzla, de man van de Bobo-ashanti beweging,waar ik zelf toe behoor,en gereputeerd homohater en ganja roker.
Ik vreesde het ergste want Sizzla staat bekend voor zijn zeer millitante optredens,maar het viel eigenlijk nog wel goed mee.
Eigenlijk gaan die concerten zeer diep,omwille van het feit dat hij ook door zijn politieke teksten,ook het ritme van de aarde opzoekt.
De ritmes bij Sizzla gaan zeer diep,het roept de sfeer op van de diepe binnenlanden van Afrika.De ritmes van zijn ritmesectie daar ben ik eigenlijk een beetje aan verslaafd,ritmes die onwaarschijnlijk hard zijn,ik heb nooit hardere ritmes gehoord,maar ook enorm spiritueel.
Straight from the motherland.
De zwarte parel van de Carraiben was er ook,Mocha,ik heb er wel foto's van maar dit blog blijft fotoloos.Ik had de indruk dat ze vandaag iets teveel ganja had gerookt,maar ja,ze is dan ook een belichaming van het rastafarisme.
Ik had daarna nog een interresant gesprek met Mieke,die me een prachtige analyse maakte van het artistieke nepvolkje van Antwerpen,het zwarte pakken volkje,dat denkt in de juiste cafe's te zitten,en vooral denkt dat het interresante praat verkoopt,maar eigenlijk is het een grote luchtbel,heel dat clubje.
Er zijn erbij die denken dat ze door middel van grote opgezette mediacampagnes of door in de tabloids te verschijnen zo de aandacht moeten trekken.Maar als het erop aankomt eigenlijk geen fluit voorstellen.
Ik ga hier geen namen noemen,want dan geef je dit soort van mensen alleen nog maar meer aandacht,en eigenlijk is het enige wat je moet ze negeren.
Gisteren of eergisteren,ik weet het al zo goed niet meer de uistekende film gaan bekijken van David Fincher "Zodiac",een film waarbij ik me even terug in de jaren 70 waande,volgens mij het tijdperk waar de grootste films zijn gemaakt.
Qau inhoud is deze film nogal aan de langdradige kant,maar filmtechnisch gezien vond ik hem meer dan uitstekend.
Voor mij dan ook *** sterren,en een proficiat aan de maker van deze film.
Gisteren Luc ontmoet,een razend interressante man die in zijn leven als zeeman drie maal de aarde heeft rondgevaren en 1 jaar in Panama heeft gewoond,en de gehele opbouw van het Panamakanaal heeft mogen meemaken.
Mensen die in het buitenland hebben gewoond hebben sowieso een streepje voor bij mij.
Iedereen zou dat eigenlijk eens moeten doen,alleen al om te weten dat we als Antwerpenaar nog heel veel kunnen leren wat leven betreft.
Ik blijf dit dan ook steeds herhalen,ANTWERPEN IS MAAR EEN DORPJE.
Ik vind het eigenlijk een enorme verstikkende plaats,met teveel mensen die over hetzelfde zeiken,een artistiek leven,of een links leven enz is goed maar er moet ook gewerkt worden,en de gewone hardwerkende man in Antwerpen,word maar minnetjes aanzien.
