ik weet dat het zo voor jou beter is mijn lieve schat, maar je was iets heel dierbaars voor me, zolang ik je bezat, de wereld is te hard, dus ergens ben ik blij, dat je nu ergens daarboven bent, en niet in de miserie zit samen met mij, maar toch, ik zou zo graag willen weten hoe je eruit had gezien, als je op hem geleken had, zou dat verschrikkelijk geweest zijn, je was zo kwetsbaar, zo klein, ze hebben je op een harde manier van mij afgenomen, terwijl ik je met mijn leven beschermen zou, zoals ik mezelf had voorgenomen, ik weet dat het raar klinkt, maar ik mis je zo,
ik wil gewoon, -al is het maar 1 keer- kunnen uitblinken in iets, nu ben ik waardeloos, ik ben niets, ik had er niet aan kunnen ontkomen, dat neemt niet weg dat het pijnlijk is om toe te geven dat alles me is afgenomen
willen maar niet kunnen, kunnen maar niet willen, alles lijkt erond te draaien, komt er ooit die dag? die dag dat het me lukt om te stralen, op het moment lijkt eender wat ik doe iets uit te halen
het duurt nu echt te lang, dag en nacht ben ik bang, het lijkt of mijn leven uit niks anders meer bestaat dan wenen, 1 foute aanraking kan mij helemaal doen verstenen, het lijkt wel of er niemand is die mij echt snapt, niemand die mij echt kan helpen, er is blijkbaar nog maar 1 ding dat ik kan doen, 1 oplossing die me nog rest, ik heb er lang over nagedacht, maar dit lijkt me echt het best
