ik weet dat het zo voor jou beter is mijn lieve schat, maar je was iets heel dierbaars voor me, zolang ik je bezat, de wereld is te hard, dus ergens ben ik blij, dat je nu ergens daarboven bent, en niet in de miserie zit samen met mij, maar toch, ik zou zo graag willen weten hoe je eruit had gezien, als je op hem geleken had, zou dat verschrikkelijk geweest zijn, je was zo kwetsbaar, zo klein, ze hebben je op een harde manier van mij afgenomen, terwijl ik je met mijn leven beschermen zou, zoals ik mezelf had voorgenomen, ik weet dat het raar klinkt, maar ik mis je zo,
ik wil gewoon, -al is het maar 1 keer- kunnen uitblinken in iets, nu ben ik waardeloos, ik ben niets, ik had er niet aan kunnen ontkomen, dat neemt niet weg dat het pijnlijk is om toe te geven dat alles me is afgenomen
willen maar niet kunnen, kunnen maar niet willen, alles lijkt erond te draaien, komt er ooit die dag? die dag dat het me lukt om te stralen, op het moment lijkt eender wat ik doe iets uit te halen
het duurt nu echt te lang, dag en nacht ben ik bang, het lijkt of mijn leven uit niks anders meer bestaat dan wenen, 1 foute aanraking kan mij helemaal doen verstenen, het lijkt wel of er niemand is die mij echt snapt, niemand die mij echt kan helpen, er is blijkbaar nog maar 1 ding dat ik kan doen, 1 oplossing die me nog rest, ik heb er lang over nagedacht, maar dit lijkt me echt het best
zo alleen, niks bekends meer om me heen, de dagen en nachten duren veel te lang, ik ben bang, zo verschrikkelijk bang, bang om iets verkeerds te kiezen, ookal heb ik niets meer te verliezen
bang, ik heb zo verschrikkelijk veel bang, weet niet meer wat te doen, dag en nacht ben ik ermee bezig, daarom lijk ik steeds afwezig, ik moet nu waarschijnlijk de zwaarste beslissing van mijn leven maken, een keuze die de rest van mijn leven zal bepalen, maar ik ben bang, zo bang om te falen, ik zal doen wat ik kan om ons hier zo veilig mogelijk uit te halen, beloven dat het lukt kan ik niet ..
sommige kunnen het, andere niet, verbergen hoe je je echt voelt, hoe kapot je gaat van verdriet, hoeveel pijn het deed, nu nog steeds, wat jij me aan hebt gedaan, nee daar zijn geen woorden voor, besefte je wel wat je deed, zelfs na al die jaren merk ik nog steeds niet of het je echt speet, je hebt een groot deel van mijn leven helemaal verwoest, maar ik zal blijven zwijgen, nog steeds, gewoon omdat je me toen, zonder woorden, duidelijk gemaakt hebt dat ik zwijgen moest
waar kan ik heen, ik voel me overal hetzelfde, helemaal alleen, ik weet niet wat te zeggen, weet niet meer wat te doen, kon ik het gevoel maar stoppen, en gewoon verderdoen, doen of er niks gebeurd was, doen of ik geen bang meer heb, geen enkele traan meer laten zien, gewoon doorgaan, al was het met een geforceerde glimlach, en verborgen pijn en verdriet in mijn ogen
