Ik ben Hakam Mahakam, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Hakam.
Ik ben een man en woon in (België) en mijn beroep is student.
Ik ben geboren op 24/07/1993 en ben nu dus 32 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Blogs schrijven, commentaar leveren.
Het leven van een held
14-10-2010
Feestweekend
Stevig feesten kan nooit kwaad. Het was een zwaar weekend voor enkele klasgenoten (en mezelf).
Ik hoorde dat enkele klasgenoten te diep in het glas hebben gekeken. Dit weekend organiseerde het jeugdhuis een feestje waar Sandy, volledig van de kaart, aanwezig was. Maar het was de bedoeling zoveel mogelijk te 'zuipen', dan kan ik er wel inkomen. Gisteren op de netwerksite 'Facebook' las ik dat ook Malibu een avondje uit was. Zij koos immers voor een te gekke discotheek. Zo zie je maar dat iedereen ergens anders plezier maakt. Ikzelf ben naar een iets groter evenement geweest, het was geweldig om de dj's in het echt te zien! Maar dronken moet ik niet zijn om met te amuseren.
Die eerste dag na zo'n weekend is altijd vermoeiend. Dat kon je vandaag ook wel merken in de klas, een extra dagje weekend zou zoveel leuker zijn!
Deze dag was één van de saaiste schooldagen uit mijn hele leven. Wanneer je dan zelf beseft dat de volgende dag niet veel beter zal worden, met al die taken en testen, dan zie je het helemaal niet meer zitten...
Het was een dag waar ik mezelf door moest slepen, elk uur duurde véél té lang. Een dag met acht schooluren zouden ze voor mij mogen afschaffen. Het hoogtepunt van de dag was het aanleren van enkele katachtige sprongen tijdens de les lichamelijke opvoeding. Af en toe zou er iets grappigs moeten gebeuren zodat we goed kunnen lachen, dan zou de les niet zolang duren. Soms heb je dan plots een moment waarop je je in een 'deuk' lacht. Het was Freddy die met deuren naar hoofden gooide. Hijzelf was ook 'gedeukt'.
Al bij al ben ik blij dat deze dag afgelopen is. Misschien wordt het morgen toch beter dan ik verwacht.
In mijn klas zit er een jongen, Valère, die gek is van muziek. Sinds kort is Valère aan een zangcarrière begonnen. Zijn carrière loopt echter niet van een leie dakje.
Valère is vooral bekwaam in het Brumm and Dass-milieu. Afgelopen weekend bijvoorbeeld, was hij aanwezig op Bealth Stombers, een massief harde knalfuif ergens in het Antwerpse. Valère is ook een echte rebel. Weet je nog dat ik je vertelde over Michel die het atomium in zijn nek heeft? Het Atomium is weer 2 bollen armer want ze zitten in Valères arm. Tevens is Valère nogal sjofel gekleed. Eigelijk ben ik een beetje bang van hem, Valère is er als de kippen bij om te lachen, uit te lachen en ook van pesten is hij niet vies. Soit, terug naar de kern van de zaak. Valère merkte dat zijn muziek niet zo aanvaard werd in het Brumm and Dass-milieu. Daarom maakte hij onlangs een liedje waarvan hij overtuigd was dat dit een hit ging worden! Het tegendeel was echter een feit. Het liedje droeg de naam nono no kerida en er stond een loodzware bass op. Echter keurde iedereen zijn single af. Eergisteren besloot Valère een hele andere weg in te slaan, hij maakte van zijn liedje een schlagerversie. En ja hoor, Valère brak door met deze song in enkele rusthuizen. Nu doet Valère wekelijks enkele optredens in deze keet. Daar heeft hij al direct een trouwe fan gemaakt, Krimson. Valère is toch een echte casanova!
Ik ben benieuwd wat we in de toekomst nog gaan horen van mijn klasgenoot, want mooi is het leven!
Vandaag hadden we een dagje vrij, dit kan zo ontspannend zijn!
Alleen als je niet op een plaats woont waar er kermis voor je deur staat. Het was weer zover, de jaarmarkt. Dat betekent weinig slaap, veel afval in de brievenbus, veel marginalen en nòg meer overgeefsel in de bloemen van mijn moeder. Deze tijd van het jaar brengt altijd veel te veel stress met zich mee! Maar soms is het wel leuk, om de mensen te bespioneren de hele dag. Om te kijken wat ze doen en hoe marginaal ze soms reageren. Ook dit jaar was Charlie weer van de partij met een hele zwerm marginale vriendjes. Die heb ik dan ook heel de dag begluurd. Eerst zijn ze smoutebollen gaan eten aan het 'Booms frituur'. Ieder had wel 25 bollen voor zichzelf. Na drie ritjes in de rups, vier keer in de body-shaker en nog twee keer in de octopus, lagen er wel meer dan 50 bollen terug in mijn voortuin. Na een tijdje rustig op de grond te liggen, waren Charlie en de rest er terug bovenop. Ik dacht dat het eindelijk terug rustig ging zijn, maar dat had ik dan verkeerd gedacht! Jordy was er ook bijgekomen en had prettige jump-muziek opstaan. Na nog geen half liedje zat het ritme er bij iedereen in en stonden ze allen voor mijn deur te stampen.
Na drie en een half uur, hoor ik nog altijd de stampers tot in mijn kamer. Ik denk dat ik morgen niet naar school ga. Het leven is toch hard voor iemand zonder vrienden en geen gevoel voor het 'stampen'.
