Dit zal waarschijnlijk de laatste keer zijn dat ik jullie iets schrijf. Ik ben erg ziek geworden sinds eergisteren. Ik dacht dat het maar een verkoudheid was. De Rode Ziekte kon het niet zijn, ik ben maar 14, ik ben toch nog niet volwassen? Dat is wat ik dacht tot ik vandaag te weten ben gekomen dat een virus besmettelijk is. Ik kan het niet geloven dat het virus me aan het vermoorden is. Het gaat zo snel, ik heb last van mijn ogen die zo opgezwollen zijn dat ik met moeite kan schrijven. Dit zijn mijn laatste dagen en ik zou die graag willen doorbrengen naast de stofferige skeletten van mama en papa. Astor weet ook dat ik binnenkort doodga. Ik heb hem uitgelegd dat hetzelfde zal gebeuren met mij als wat er met onze ouders is gebeurd. Ik heb hem geleerd hoe hij voor zichzelf moet zorgen, waar hij eten kan zoeken en ik heb hem ook leren lezen. Ik geloof in hem en ik weet dat hij sterk genoeg is om te overleven. Hopelijk komen de volwassenen alle kinderen helpen vooraleer ze sterven aan het virus. Voor mij is het te laat, maar Astor en al die andere kleine kinderen verdienen een langer leven.

Bedankt voor jullie hulp, vaarwel.