Dag 4 zondag 6/5: Bezoek Ford Museum Detroit met Maria en Roger
Ik heb vrij goed geslapen maar was toch nog wel te vroeg wakker. Erwin slaapt in de kamer naast mij overal door. 'S morgens wordt ons een heerlijk ontbijt geserveerd: spek met eieren met lekker brood en... Te veel om op te noemen. Dit is heel iets anders dan ons "continental breakfast" in het hotel. Op weg naar het Ford museum verkoopt de GPS van Maria kuren. hij vindt geen satelietverbinding. Ik ga mijn GPSken eens demonstreren, maar net zoals de andere laat dat spel het afweten. Maria en Roger weten ongeveer de weg wel maar die twee GPSsen laten het afweten gedurende de ganse weg. Het Ford museum is een enorm groot museum met ontelbare machines zoals treinen, generators heel groot en klein, landbouwmachines, vliegtuigen, gebouwen die perfecte imitaties van Henry Ford zijn jeugd. Ook andere bekenden passeren de revue: de gebroeder Wright, Thomas Edison en nog anderen, te veel om op te noemen. We brengen daar de hele dag door maar zouden daar nog veel langer kunnen vertoeven. Op weg naar huis blijven de beide GPSsen stom. Mochten we de weg niet kennen, zou je er het sch... van krijgen. Halverwege komt er een van de twee terug door maar de tweede blijft stom. Terug thuis krijgen we een heerlijke maaltijd aangeboden: Een Belgisch menu: friet met biefstuk. Ik heb toen wel een beetje te veel gegeten, maar de komende dagen zal het wel beteren....
Dag 3 zaterdag 5/5 Ophalen camper en richting Niagara Falls en Lansing
Weer hebben we genoten van het fantastisch continental breakfast. Nadien opruim van de kamer en uitchecken. Omstreeks 11 uur komt een taxi ons halen voor verplaatsing naar CruiseCanada, Bolton ongeveer 20 à 25 km verder. De rit kost ons 50 CAD. Daar ter plaatse krijgen wij na invullen van de nodige onze camper overhandigd. Het blijkt een bijna nagelnieuwe camper met nog geen 1000 mijl op de teller. Het grote avontuur kan beginnen. De eerste kilometers is het wel wat zweten vooraleer we die autmatische versnelling onder de knie hebben. Bij elke kilometer verbeterd ook de vaardigheid om de camper te besturen. Weer bewijst de GPS functie van mijn GSM ons goede diensten.Een paar uur later bereiken we de Niagara Falls. We moeten toch eventjes zoeken om dat huis op wielen ergens te parkeren. Prijs 5 CAD per uur voor een auto of camper. Ze kennen hier goed de prijzen. De Niagara Falls zijn zeer indrukwekkend, het is zoals verwacht wel een toeristische trekpleister. Ik durf hier de naam "waterval van Coo" niet uitspreken maar na een uurtje hebben we het toch gezien en besluiten verder te rijden. We tanken onze eerste keer voor 100 CAD, want onze tank was slecht halfvol en na de tankbeurt is de tank nog niet eens vol. dat gaat hier een aardige duit kosten aan brandstof, maar voor een keer gaan we daar niet over zeuren want dat wordt dan een hele reis gezeur. De reis verloop vlotter dan verwacht en we besluiten om voorbij Port Huron te geraken en daar een stop in te lassen. Voor Port Huron begint mijn GPS behoorlijk te flippen. Hij stuurt ons steeds weer de autostrade af terwijl dit niet nodig is en geeft aan dat we nog 50 km moeten rijden terwijl we eigenlijk slechts 3 km van de bestemming zijn. In Port Hurom komen we Amerika binnen en het was daar wel prijs. de douane daar zijn geen lievertjes. je wordt er serieus geintimiteert, ik werd behoorlijk zenuwachtig van hun vragen. Uiteindelijk kunnen we na de intimidatie en administratie (2 X 6 $ voor visum) doorrijden. Na 50km voorbij Port Huron terug tanken en overleggen dat we misschien zouden kunnen doorrijden naar Lucia familie waar we nog ongeveer 150 km vandaan zijn. We eten een hapje in de Mac Donalds aan het tankstation en kunnen via de hotspot daar een Skype verbinding leggen met Maria en Roger om hun van onze aankomst te verwittigen, dit is ons goedkoopste manier om te communiceren. Wanneer dit niet mocht gelukt zijn konden we wel nog met de vaste lijn bellen. Ondertussen is het wel aan het donkeren maar we wagen het er op want ons GPSken is er terug bij. Het GPSken heeft hier ons perfect naar onze bestemming gebracht, gelukkig want anders waren we er misschien nog aan het rondrijden. Maria en Roger ontvangen ons zeer hartelijk. We drinken nog iets en gaan dan slapen, 't goed geweest.
Ik ben vroeg wakker: laat gegeten en mijn biologische klok zegt dat het 9 uur is, het uur waar ik normaal thuis al wakker ben. Maar hier is het nu wel 3 uur 's morgens, Erwin slaapt als een blok overal door. Ik heb dan maar wat aan dit verslag zitten werken in de hoop dat ik terug slaap krijg maar dit lukt niet echt goed. Rond 7 uur is Erwin wakker. We gaan in het hotel ontbijten: Maar de plaats om te ontbijten vinden we nergens. Uiteindelijk vinden we in de hall van het hotel een kast waar een soort van koffiezet en een glazen kastje staat waarin een aantal "koeken" zijn ten toon gesteld. Jawaade is dat hier ons "continental breakfast"? Inderdaad: wat slappe koffie en wat veel te zoete koeken. we gaan hier niet verder op in: we hebben gegeten! Na het "ontbijt" gaan we een ochtendwandelingske maken want het weer ziet er schitterend uit. Na een paar honderd meter te hebben gewandeld, zet ik mijn GSM aan, waarin ik thuis de nodige gps kaarten van Canada en de nodige kaarten van de VS heb geinstalleerd. En jawel, na een tiental minuten duid mijn "gps" aan waar we zijn en ik kan een wandeltoer uitstippelen van ongeveer 3 kilometer. Een stratenblokje om het hotel. Terug in het hotel is het tijd om eens contact te zoeken met het thuisfront met Skype, wat na de tweede keer goed lukt. De eerste keer was het beeld maar geen klank, iets wat thuis zonder Skype ook weleens gebeurt. Na de Skypesessie gaan we ons vervoer organiseren naar het centrum van Toronto. Aan de hotellobby geven ons de raad van vlakbij een bus te nemen en daarna de metro. ze geven ons de raad het juiste bedrag in pasmunt bij te hebben want op de bus krijg je geen wisselgeld terug. In de verte zien we aan de halte een bus staan maar schatten in dat hij weg zal zijn tegen wij ter plaatse zijn. Maar neen, de chauffeur opent zijn deur al als we tot op veertig, vijftig meter van de bus zijn. een vriendelijke zwartmens ziet dat we toeristen zijn en vraagt waar we naar toe willen. hij geeft ons een klein stadsplannetje en legt uit hoe we best in het centrum ongeveer 20 kilometer verder geraken. We geraken heel gemakkelijk waar we willen zijn en betaalden daar 3 CAD per persoon voor. Een pluim voor het busvervoer in Toronto. We besluiten wat cultuur op te doen en bezoeken het Royal Ontario Museum. De inkom is wel niet goedkoop: 15 CAD per persoon maar we wagen er het toch op. Ik heb zelden zo een uitgebreid museum gezien. Van dinosaurussen tot eskimo's, van romeinse architectuur tot een vleermuizengrot. We hebben daar uuuren rondgelopen. Daarna zetten we koers naar oude centrum van Toronto, met als orientatiepunt de CN tower. Een toren die ver boven de omgeving uitsteekt. Na enige aarzeling besluiten we toch een bezoek te brengen aan die 360 meter hoge toren. Het prijskaartje is niet mis: 24 CAD per persoon, dat plotseling oploopt tot 54 CAD voor ons twee want er komt nog "sales tax" bij. Het is wel indrukwekkend, maar het weer was een beetje wazig om heel ver te kunnen kijken. Als de weeromstandigheden meezitten zal het nog indrukwekkender zijn maar nu is het veel geld voor een "mooi uitzicht" Maarja, je komt hier waarschijnlijk slechts één keer. We gaan even wandelen in de haven na onze CN tower en kopen ons een flesje water (ja lieve echtgenoten, WATER!) en een paar "muffins" in zo een kleine nachtwinkel die bij ons meestal door een Indier wordt uitgebaat. het water was lekker fris maar die koeken keihard. Niet te (vr)eten. En ook veel te zoet. Volgens mij zijn die net acher de tweede wereldoorlog gebakken. Erwin beschreef ze als projectielen voor een of andere betoging. Heel efficient om een rijkswachter mee van zijn paard te kegelen. We speelden even met de gedachte om ze terug in de winkel door de ruit binnen te gooien uit protest maar hebben ons nog kunnen beheersen. Maar de ruit zou gesneuveld zijn, zo hard waren ze. Ons transport terug naar het hotel verliep even vlekkeloos als in het heengaan, buiten een panne met de bus, waarbij we na 10 minuten verder konden reizen met een vervangbus. Al bij al een positieve ervaring. de mensen zijn heel behulzaam en vriendelijk, speciaal de mensen van bus en metro. We waren redelijk moe en zijn dan maar gemakshalve terug bij onzen Griek gaan eten. Na het eten nog een wandelingske gemaakt en eens iets gedronken (GEEN water) in een rumoerig café met heel schone serveuzes maar goedkoop was het er toch niet (dat zal met die serveuzes te maken hebben, zeker?
Dag 1: Vertrek van thuis naar hotel Carlingview in Toronto
Vanmorgen te vroeg opgestaan na een kort en onrustig nachtje. Slapen kan ik niet meer, dus ga ik maar gelijk nen echten dan ne laatste keer naar mijn mail kijken en ik heb er dan nog een beantwoord over te veel of te weinig trappistglazen na de beroemde (of beruchte?) KWB dropping. De valies stond klaar en ik zou geen goesting gehad hebben om die nog eens opnieuw open te doen. Om 5 na 7 vertrekken we naar het station Sint Niklaas. Erwin is er nog niet, terwijl ik mijn treinticket koop vraag ik aan Lucia om Erwin te bellen of ik best ook voor hem een treinticket neem. Erwin is onderweg maar is opgehouden door allerlei wegomleggingen en is blij dat zijn ticket klaar ligt als hij aankomt. Nog goed op tijd komt hij het station binnengewandeld We vertrekken op perron 2 en onze trein staat er reeds. We willen opstappen maar op het laatste moment merken we dat dit niet de trein is richting Brussel maar eentje die naar Gent reed. Gelukkig net op tijd gezien. Een paar minuten later komt onze trein binnen. Onze reis loopt perfect in tegenstelling met sommige vorige treinreizen. In de luchthaven helpt een vriendelijke jonge dame ons met het "Self inchecken" We konden zelfs ons plaatsen in het vliegtuig kiezen. Je ziet wel waar dat naar toe gaat: Zoveel mogelijk zelf doen om personeel uit te sparen. Nog een beetje en we kunnen ons valies zelf in de vlieger steken, misschien dat we in een volgende fase zelf vliegen? Tijdens het wachten in Zaventem eens geprobeerd om met de notebook op internet te geraken en het lukte. Ik moest wel langs de kassa van o.a. Telenet passeren want Fon, waarmee ik gratis zou kunnen internetten volgens de reclame, was er niet te vinden. We vliegen eerst naar Frankfurt om daarna de grote plas over te steken naar Toronto. Het is toch wel verdomd lang vliegen naar Toronto. Naar Franfurt een uurtje, maar naar Toronto,met het beetje vertraging in Frankfurt, bijna 9 uur. Gelukkig konden we tijdens de vlucht wel eens eventjes ons beentjes strekken. In Toronto is het wel een beetje zoeken geweest maar we hebben onze busje van het hotel uiteindelijk kunnen vinden. Het enige probleem is dat de telefoontoestellen op de luchthaven onze kredietkaarten niet accepteren. In het hotel krijgen we een ruime kamer toegewezen die normaal voorzien is voor 4 personen. Naast het hotel ligt een restaurant: Mr Greek wat voor ons ideaal is om nog een kleinigheid te eten. ik kies voor mousaka en Erwin voor souvlaki. Ze hebben hier een rare manier om hun aardappelen te braden: in plaats van gebakken aardappelen krijg ik ze "gekookt" in een soort van tomatensaus. Na het eten gaan we lekker slapen want het was wel een lange dag.
